Nadat de laatste tonen van het volkslied over het plein hadden gezweefd, werden Davi en Gwendolyne het podium afgeleid door mevrouw Wheelock en Wullem. Eigenlijk zou hij over de man moeten denken als ‘meneer Adrichem’, maar het hele District kende hem als Wullem. Davi was blij dat zijn begeleider iemand uit zijn eigen District was en niet een import Capitool persoon die alleen langskwam voor de Boete. Natuurlijk was het wat dubieus dat de man überhaupt voor het Capitool wilde werken, maar hij had er vast zijn redenen voor. Davi merkte dat hij zijn geest bezig hield met dit triviale feit. Het voorkwam dat hij van binnen in duizend stukjes brak. Hij kon zich precies voorstellen wat er nu gaande was op het plein. De mensen gingen weer naar huis, zijn familie zou zich verzamelen, kapot en verslagen. Twee jaar geleden had Davi er zelf gestaan. Ze zouden zich samen herpakken en zich naar het gerechtsgebouw begeven waar ze ongemakkelijk in de grote hal zouden wachten tot er een Vredesbewaker hun naar het kamertje zou begeleiden. Het was een onwerkelijk idee dat hij zich nu aan de andere kant van de muur bevond.

Davi liep langzaam door de kleine, doch overdadig ingerichte kamer. Een lage, eikenhouten salon tafel, geflankeerd door een sofa en twee fauteuils. Een hoogpolig tapijt en een groot, hoog raam. De omgeving voelde vreemd en onbekend. Toch was het fijn, het hield zijn hoofd bezig. Davi voelde zich opmerkelijk rustig. Het voelde nog te onwerkelijk om echt emoties los te maken. Het voelde als een film, een toneelstuk. De werkelijk was nog niet bezonken. Een klop op de deur scheurde hem uit zijn gedachten. Een Vredesbewaker opende de deur en stapte opzij om de Afolayan familie binnen te laten. Vervolgens stapte hij weer naar buiten en sloot hij de deur. Davi haalde even diep adem en keek zijn moeder aan.

“Oh Davi!” jammerde ze, terwijl ze naar hem toe rende en haar armen om hem heen gooide. Davi omhelsde haar stevig en merkte opeens hoeveel hij gegroeid was. Hij kon over zijn moeders hoofd heen kijken en zag de sombere blikken van zijn vader en broers. Ivone en Luiza stonden samen te huilen, hun armen om elkaar heen. Zijn vader stapte naar hen toe en langzaam peuterde zijn moeder zich van hem los. Ze stapte terug, zodat zijn vader hem kon omhelzen. Langzaam voelde Davi zich van binnen afbrokkelen. Het verdriet van zijn ouders leek door te druppelen tot het binnenste van zijn ziel. Het deed hem beseffen hoe verschrikkelijk de situatie was. Zijn vader liet hem los, waarna José naast hem stond. Zijn gezicht vol verdriet, maar nog steeds met onderliggende woede. “Dit kan niet eerlijk gegaan zijn,” siste hij, terwijl er een traan uit zijn oog ontsnapte en over zijn wang rolde. Davi voelde zijn eigen ogen vochtig worden. “Het is een loting, José,” zei Davi zonder veel overtuiging. Zijn wederhelft schudde zijn hoofd. “Wij weten niet wat ze op die briefjes schrijven,” zei José fel, waardoor hij een waarschuwende blik van zijn vader en Miguel kreeg.

De laatst genoemde stapte op de twee af. “José, let op je woorden. Maar je hebt gelijk, het voelt niet eerlijk.” De jongen was somber. Miguel was 20, maar leek soms tien jaar ouder. Als oudste zoon had hij altijd veel verantwoordelijkheden gedragen en dat was hem af te zien. Thiago slaakte een zucht. “Laten we in elk geval even gaan zitten.” Hij gebaarde naar de bank en fauteuils. Davi knikte. Ze hadden immers een uur. Voordat hij in beweging kon komen wierp zijn jongste zus zich in zijn armen. Ze huilde hem lange snikken. Davi zei niks en aaide haar over haar hoofd. Ze hadden een uur, maar hij wist dat het nooit genoeg zou zijn. Niet genoeg om te zeggen wat er gezegd moest worden. Niet genoeg om afscheid te nemen van zijn familie, van zijn leven. Het zou nooit genoeg zijn.

OOC; Might make a second post, als ik niet op school ben enzo.
[2.095/50.000]