Nash was niet altijd even goed in het uiten van zijn gevoelens. Dan stapelde hij het allemaal op en gooide er zijn eigen interpretaties over heen. Je kon je al wel voorstellen wat daarvan het gevolg was; Karikaturen van dingen die ooit door een ander gezegd of gedaan waren, overdreven uitvergroot in zijn gedachtepaleis. Dit was vooral het geval met de opmerkingen die zijn familie maakte. “Meisje.” “Keukenprinses.” “Hopelijk weet je vrouw wel hoe ze moet werken.” Gevolgd door luid gelach, want het was o zo hilarisch dat Nash in zijn eentje het grootste deel van het huishouden gaande hield nu hun moeder daartoe niet meer in staat was. Vader deed altijd zo neerbuigend. Hij kon zich zo honderd manieren herinneren waarop Gilliard hem verteld had dat hij niets bijdroeg aan dit huishouden.

Het zat hem behoorlijk dwars en dat leidde tot roekeloos gedrag. Dus had hij Cara in Wick’s armen gedumpt voordat ze nog één vlechtje in zijn haar kon proberen te draaien. “Ik moet naar registratie,” sprak hij bars. Het was niet dat hij boos was op Wick, maar Nash was nogal prikkelbaar door de gecombineerde stress van de bonnen-registratie, de irritatie om zijn zusje en zijn geworstel met het commentaar van zijn familie. Voordat hij dat echt af kon reageren op de rustigste van zijn broers stampte Nash hun woonkamer uit in zijn modderige werkschoenen.

De rij bij de registratie was lang, natuurlijk. De meeste tieners wilden er zo snel mogelijk van af zijn. En de bonnen propaganda die zich de laatste tijd als een heet vuurtje verspreid werd hielp ook niet echt mee. District 11 was een groot gebied, vol met graan, maar ook vooral vol met honger. Dat vond Nash altijd lastig om te zien. Hij had vanochtend waarschijnlijk meer gegeten dan dat magere jochie een paar meter voor hem. Maar hij kon moeilijk iedereen voeden, dus probeerde hij de gedachten en het medelijden maar gewoon te negeren.
Eindelijk was Nash door de administratieve molen gehaald, een opgedroogd druppeltje bloed op zijn wijsvinger en een stapeltje bonnen in zijn zak. Groter dan hij gepland had te halen. Dat zou nog een heel gesleep worden met de zes pakketten die zogenaamd een jaarvoorraad aan graan en olie vormden. Maar dat was een probleem voor later, vooral omdat hij die toch pas vanaf morgen op kon halen. Nash liep nadenkend terug naar huis, druk met de geruchten over hoe de extra pakken graan en olie wellicht op zouden raken dit jaar. Dat zou toch niet..? Wat zou zijn vader dan wel niet zeggen. Dat zou de oude man nooit vergeten, vrekkig en zakelijk ingesteld als hij was.

Toen Nash een bekend silhouet zag vergat de jongen spontaan al zijn toekomst-gepeins. Het meisje wat met hangende schouders op straat stil stond had namelijk een stuk meer redenen om te peinzen. En zodra hij haar zag werden ook zijn gedachten daar weer heen getrokken. Gwendolyne zou wel geen zin hebben in een gesprek, bedacht Nash zich. “Pardon,” mompelde hij, met een uitwijkende beweging probeerde hij om haar heen te cirkelen. Ze stond dan wel in de weg zo midden op het smalle stoffige pad, maar dat was haar goed recht ook, gezien haar omstandigheden. Gwen bewoog echter ook, wat hem weer in de weg zat. En zodra hij oogcontact maakte met het meisje moest hij wel iets zeggen. Maar wat.
“Hey Gwendolyne. Ik, eh, ik heb je aantekeningen thuis liggen. Ik zal ze zo snel mogelijk langs brengen.” Hij beloofde het vrij plechtig, maar sloeg zichzelf daarna voor z’n kop. Stom stom stom, alsof Gwen enkele uren voor Norah’s verschijning in de Arena echt zat te wachten op een gesprekje over wiskunde aantekeningen. Ach, tenminste had hij het respect om een serieuze begrafenisuitdrukking op zijn normaal zo vrolijke gezicht te laten verschijnen nu hij met haar praatte.

Gwen leek eigenlijk totaal niet op haar zus, qua uiterlijk niet en qua houding niet. Over karaktertrekken durfde Nash niet te oordelen, omdat hij daarvoor zeker Norah niet goed genoeg kende. Maar er was hoe dan ook een wereld van verschil. En Nash vond dat Gwen's timide, afwachtende houding wel wat had. Ze observeerde meer, was een stuk kalmer dan sommige van de heethoofden op de akkers. Ach, zo dachten zijn oudste twee broers waarschijnlijk ook over hem, door het feit dat hij nog steeds naar school ging. Maar Nash genoot van de lessen, zeker de simpele wiskunde sommen en andere dingen met cijfers spraken hem aan. Niet dat hij dat van de daken schreeuwde, nee, alleen Gwen leek dat echt te weten. Voor haar maakte hij wiskunde aantekeningen, zonder dat ze het ook maar hoefde te vragen. Het was een synergetische samenwerking, waarin ze elkaar hielpen op vlakken waarin de een beter was dan de ander.

Maar nu voelde hij zich best wel hulpeloos. Zijn aanbod, zijn inbreng.. Het waren slechts een paar velletjes volgeschreven met formules, afleidingen en natuurlijk de opdrachten die hun docent op het krijtbord had geschreven. Niet dat van Gwen verwacht werd dat ze in deze tijden haar huiswerk netjes zou maken. Dat was een van de weinige voordelen van een onderwijssysteem waarin zo veel leerlingen seizoenswerkers waren, als je iets miste was dat nauwelijks een probleem en absentie was doodnormaal.

Gwendolyne leek het niet erg te vinden om mee te lopen. Of voelde ze zich nu verplicht omdat hij opeens over de aantekeningen was begonnen? Soms wenste hij wel dat haar gezicht wat makkelijker te lezen was, zodat hij niet naar haar emoties hoefde te raden. ''Je hebt al zo veel aan je hoofd, dit is het minste wat ik kan doen,'' bekende hij nadat Gwen instemde met zijn voorstel.  Doordat zijn familie niet afhankelijk was van het inkomen wat hij binnen bracht had hij de mogelijkheid om bijna alle lessen te volgen.

Bij de deur morde hij even met zijn sleutel en het roestige slot, waarna hij zich omdraaide naar Gwen. Ze keek hem ietwat ongemakkelijk aan en maakte aanstalte om buiten te wachten, maar Nash aarzelde geen moment om haar twijfels weg te nemen. ''Nee, nee, onzin. Kom binnen.'' Hij zou haar niet uitnodigen naar zijn kamer, maar dat was voornamelijk om de rotzooi die daar overal lag. Nash was niet zo gedrild dat hij haar voorliet bij het binnengaan, maar hij wachtte in de gang wel even op haar.

De jongen had zijn bonnen in zijn jaszak gepropt, een duidelijk teken van zijn slordigheid, maar haalde die er nu redelijk zorgvuldig uit om ze op de lage plank met sleutels en werktuigen te positioneren. Het was een aardig stapeltje en pas nu hij ze zo neerlegde met een moersleutel als papiergewicht begon het besef te komen wat hij nou eigenlijk gedaan had. Helaas deed het Capitool niet aan bedenktijd, bonnen gekocht was lootjes met je naam erop, of je nou het voedselpakket ophaalde of niet. Niet dat er ooit iemand weigerde het voedsel aan te nemen, dat idee alleen al was te bizar voor woorden. ''Ehm, wacht je in de woonkamer?'' Nash liep richting de deur die naar de woonkamer leidde en wuifde richting de stoelen die om de houten eettafel stonde. Een klein meisje met een enorme bos krullen sprong op uit de hoek van de kamer zodra ze hen spotte en grijnsde breed. ''NASH!'' ''Oh, hey Cara,'' begroette hij zijn zusje met een mix van liefde en irritatie om haar hyperactiviteit. Gauw daarna was haar aandacht echter gericht op de vreemdeling. Het was geen negatieve aandacht, maar de blik van Cara was wel vrij intens.  ''Lief zijn, Cara,'' waarschuwde hij zijn zusje streng, waarna hij naar Gwen grijnsde. ''Ze bijt niet.. hard. Ik ben zo terug,'' beloofde hij, waarna hij de trap op rende naar zijn kamer. Het was gek, maar nu hij thuis was en een doel had had hij een stuk minder moeite met praten tegen Gwen.

Daar moest hij wel even zoeken, maar uiteindelijk vond hij natuurlijk de goede stapel. Chaotische orde, zoiets. Nash vroeg zich af of Cara Gwen een beetje rust gunde. Hij wist niet eens zeker of Cara zich wel besefte wie Gwen was en van welke familie zij kwam. Nouja, heel misschien was het voor Gwen wel fijn om met iemand te praten die niets wist van haar leed, al was dat dan een meisje van 7. Iets voorzichtiger liep hij weer naar beneden via de steile trap, met een stapeltje papier in zijn handen. Hij legde het op tafel en zocht naar Gwen. ''Ik hoop dat het een beetje leesbaar is,'' bekende hij dan met een schaapachtige lach. Nash stond niet bepaald bekend om zijn goede handschrift en Gwen was een van de mensen die hem daar af en toe op aansprak.

Voor Nash was het normaal, dit huis. Hij was niet anders gewend. Maar dat betekende niet dat hij blind was. Hij zag de lekkende daken, de tochtige woonkamers. Daarom paste hij altijd goed op zijn woorden als hij zich even gefrustreerd voelde over zijn familie. Want zijn problemen waren niets vergeleken met de vraag of je morgen wel genoeg te eten had. Dat wist hij. Dat nam niet weg dat de druk die zijn vader op hem uitoefende gezond was, maar hij had tenminste een warm haardvuur en geen zorgen om zijn primaire levensbehoeftes. En toch had hij bonnen gehaald. Nash negeerde de zorgen die dat met zich mee bracht – hij droeg bij aan het huishouden, ook al verkocht hij daarmee zijn ziel, in de vorm van papiertjes met zijn naam erop.

Maar eerst was het tijd om Gwendolyne te geven wat hij haar in een opwelling had beloofd. De aantekeningen die ze niet nodig had, omdat ze geen tijd zou hebben om te leren met alle drukte. Was Gwen nou gewoon te beleefd om nee te zeggen? Het zou hem niets verbazen. Ze was altijd zo timide, durfde zichzelf nooit op te dringen, zelfs niet op het schoolplein. Totdat hij haar onder lichte dwang als keeper neerzette in het doel keek ze enkel van de zijkant mee. Nash was ervan overtuigd dat Gwen het stiekem wel wilde, maar te bang was om te vragen of ze mee mocht doen. Dus deed hij dat voor haar.

Net zoals hij de aantekeningen voor haar had overgeschreven, in zijn netste handschrift. Ze verdiende het. Hij kwam aan en wierp Cara meteen een waarschuwende blik toe. Ze moest lief doen voor zijn gast. Gelukkig droop het meisje gauw verveeld af toen Nash de blaadjes op Gwen afschoof. Ze werden geinspecteerd én goedgekeurd. Dat was fijn om te horen. “Ehm, we hebben die film weer gezien,” gaf hij aan. “Tori stelde zo’n domme vraag dat we hem nog een keer moesten kijken.” De zucht die hij slaakte gaf al aan wat zijn mening over Tori was. “We moeten een paar vragen maken en een kort essay schrijven. Oh en wat sommen, maar die zitten bij de aantekeningen.” Hij gebaarde naar de stapel papier. De geschiedenis film was voor Gwendolyne vast niet interessant, dat soort dingen kon zij ongeveer in haar dromen maken. Maar de sommen kon ze beter gebruiken – al zou niemand het haar kwalijk nemen als Gwen geen zin had ze te maken.

Nash trok een stoel naar achteren om naast haar te gaan zitten, maar bedacht zich halverwege. “Wil je wat drinken?” vroeg hij twijfelend. “Of eten?” Klonk dit alsof hij haar als een zielig straatarm goed doel zag, wat hij steunde met eten? “Hoeft niet hoor, als je naar huis moet of..” Cara vond het overduidelijk wel een goed idee, want die sprong overeind om naar de keuken te hupsen. “Ik help wel!” gaf het kleine meisje enthousiast aan.