Hij zette zich recht op zijn bed, reflecterend over wat er gisteren allemaal gebeurd was. Hopelijk had zijn district een goede beurt gemaakt tijdens de openingsceremonie, hun pakken waren alvast opvallend maar ze waren zeker niet de enige die nog net dat stapje professioneler waren dan de jaren ervoor, er zaten enkele zeer mooie kostuums bij. Verder had hij ook zijn tegenstanders voor het eerst van dichtbij gezien. Er waren lief uitziende, kleine meisjes bij maar toch ook enkele sterke jongens waarbij een één op één gevecht best lastig ging worden. Geronimo bijvoorbeeld, aan zijn manier van lopen zag je al dat hij zich te goed voelde, dat hij vastbesloten was om iedereen een kopje kleiner te maken. Rillingen kreeg hij ervan.

Hij trok de kleren aan die standaard gegeven werden aan de tributen om de trainingen aan te vatten en ging dan naar de woonruimte om terug te genieten van het overvloedige eten dat het Capitool te bieden had. Het was even wennen aan al die luxe. Niet enkel omdat hij thuis nooit zo een luxe gekend had, het was vooral moeilijk om alles correct te verteren waardoor zijn stoelgang er gisteren niet altijd even egaal uit zag. Hij nam dus enkel een broodje die hij kende uit zijn district en deed er het meest normaal lijkende stukje kaas op zodat hij straks zeker niet met darmproblemen zou zitten tijdens de trainingen. Hij wou namelijk zoveel mogelijk bijleren tijdens deze drie dagen dus kon hij het zich niet veroorloven om een misstap te begaan. Na enkele beten was het broodje al op en ondanks dat de jongeman normaal een stuk meer eten nodig had, zat hij helemaal vol. Dat moest de stress zijn die parten speelde, al kan het natuurlijk nooit kwaad dat hij nog een kilo of twee zou afvallen om nog scherpen te staan. Zolang hij de spieren maar niet verloor die hij kreeg door het harde houthakkersregime van zijn vader waren de enkele kilo’s minder erg handig.

Er werd hem verteld dat de deuren stipt om 10u dicht gingen en aangezien hij niet van laat komen hield vertrok hij voor de zekerheid al om 9u30 richting het trainingscentrum. Moest hij op één of andere manier verdwaald zijn, dan had hij tenminste nog genoeg tijd om de weg terug te vinden. Maar verloren lopen deed hij niet, ook al was alles er ontzettend groot, ze waren in het Capitool slim genoeg geweest om alles heel correct aan te duiden zodat hij heel gemakkelijk zijn weg naar de lift vond. Hij had niet verwacht al iemand tegen te komen in de lift en verschoot daarom een beetje toen hij Verona McLean zag toen de deurlift open ging. Gisteren was ze hem ook al opgevallen, haar outfit tijdens de parade was eigenlijk niets speciaal maar toen ze het doek van over haar hoofd verwijderde kwam er een meisje met een mooie egale huidskleur tevoorschijn. Stiekem vond hij haar best aantrekkelijk en deze aantrekkelijkheid werd bevestigd toen de lift terug open ging. Eerst was haar gelaatsuitdrukking vrij ‘boos’ maar toen Nino vroeg of hij met haar mee mocht ‘liften’ kwam er een lach op haar gezicht en was ze heel vriendelijk wat leidde tot een tof gesprek.

Doordat ze zo vroeg waren, was er amper iemand te bespeuren in het trainingscentrum. Er waren natuurlijk al enkele trainers aanwezig die bezig waren met hun oefeningen klaar te zetten samen met enkele enkelingen die aan het wachten waren tot alles begon. Hierdoor konden Verona en Nino gezellig verder praten over de verschillen tussen het Capitool en hun districten waarbij het ook handig was dat ze de mensen die binnenkwamen konden begroeten met een knikje of een vriendelijke goedemorgen.

Dat de deur exact om 10u gesloten werd was zeker en vast geen fabeltje, onherroepelijk werd de deur dichtgegooid door de hoofdtrainer waarna er geen tijd verloren werd en waarbij de regels uitgelegd werden. Na dit kort intermezzo was het dus zo ver, het oefenen kon beginnen. Hij wist wat hij wilde doen de eerste dag. Hij kon goed overweg met messen en met een bijl maar er echt mee vechten had hij nog niet echt moeten doen. Behalve die ene keer met April in het bos geweest. Hij wou dus de eerste dag tonen wat hij in zijn mars had om zo toch wel in gratie van enkele personen te staan, je wist nooit voor wat dit allemaal goed kon zijn. Daarom was zijn keuze duidelijk, hij ging eerst naar het bijl-en messenwerpen gaan om zich te perfectioneren. Hierbij nam hij eerst afscheid van Verona aangezien ze duidelijk nog aan het twijfelen was over wat ze ging doen. “Dan zie ik je later Verona!” waren zijn laatste woorden voor ze elkaar nog een lachje toewierpen en waarna hij vertrok naar de blonde dame die bij het mes-en bijlwerpen stond. Meteen kreeg hij gezelschap van Dana Orchard die schijnbaar ook geïnteresseerd was om iets van lange afstand wapens te leren. Doordat Nino al vaak zowel de bijl als een mes in zijn handen had, wist hij wel hoe hij beide wapens moest vastnemen maar de tips die hij kreeg over het richten en het op het juiste moment loslaten van de wapens waren heel erg nuttig waardoor het enkel een kwestie van oefenen was voor hij de materie onder de knie moest hebben. Dana was duidelijk minder gewoon om beide wapens te hanteren maar door de tips van de coach, haar vastberadenheid en een kleine tip over hoe ze het wapen moest vastnemen die Nino haar gegeven had, begon ze steeds beter en beter te werpen. Misschien was het niet zo slim van hem geweest om haar te helpen, maar dat waren zorgen voor later. Het gesprek tussen beiden liep in het begin niet helemaal van een leien dakje, er werd wel gepraat maar er vielen vaak stiltes. Af en toe werden deze stiltes opgevangen door het uitbarsten in een lach doordat iemand heel slecht wierp of doordat er een grappige pose aangenomen werd waardoor de ontmoeting uiteindelijk wel nog een aangenaam karakter kreeg. Op het einde hadden ze ook het idee om samen naar één dummie te gooien met een mes waarbij Dana de linkeroog moest raken en Nino de rechter. Beiden raakten de dummie, maar de ogen bleven wel intact. Dit moest later zeker nog eens herhaald worden.

Na een poosje begon de vermoeidheid in zijn armen toe te slaan en was het misschien eens tijd om iets rustiger te doen. Een ideaal moment om te kijken welk planten hij herkende uit de bossen van district 7 en ging hij op zijn knieën zitten voor een hele hoop planten…


TL;DR
- Nino krijgt amper een hap door zijn keel doordat hij moeite heeft met het voedsel in het Capitool te verteren en door de stress
- Hij ontmoet Verona in de lift en heeft een gezellig gesprek tot de training begint
- Hij gaat naar het mes-en bijlwerpen en oefent samen met Dana
- Hij bevindt zich nu net bij plantenkunde


OOC: Wow wat een lange post. Voor mensen die sociaal willen doen, die kunnen altijd aansluiten vanaf de plantenkunde iets later op dag 1.

Davi zat in de vensterbank, zijn rechterschouder tegen het koele glas en beide voeten op de vensterbank. Zijn zongebruinde armen lagen op zijn knieën. Gisteren was de parade geweest, een achterlijk schouwspel voor de Capitoolmensen. Davi begon als maar meer vraagtekens te zetten bij hun huidige samenleving. Hij snapte dat de wereld opgedeeld was in Districten, elk met hun eigen specialiteit. Dat was nog enigszins logisch. Maar waarom was de rijkdom zo ontzettend scheef verdeeld? Waarom waren deze mensen, geboren in rijkdom, content met de omstandigheden van hun medemensen? Of zagen ze hun soms niet als medemensen? Stonden ze er zo ver vanaf dat ze niet eens zagen dat hun rijkdom, hun comfortabele leven, gebouwd was op de ruggen van hardwerkende Districten? Davi zuchtte en haalde even een hand door zijn haar. Misschien moest hij er niet zoveel over nadenken. Wat kon hij er nou helemaal aan veranderen? Hij was een Tribuut, een onbekende uit District 11. Hoewel, misschien niet eens helemaal onbekend. Zijn zus was één van de laatsten geweest in de Tweede Hongerspelen. Misschien wisten ze zijn naam nog.

"Kom't mit, jochie?" klonk de niet onaardige stem van Wullem. Davi keek op in lichte verwarring. "De training," hielp Wullem, waarop Davi een blik op de klok wierp. 09.40 vertelde de grote digitale klok hem. "We mott'n een heul stuk naa benee, dus kunn'n beter op tied goan." drong de man aan. Davi ontvouwde zijn benen en stond op van de vensterbank. Hij mocht Wullem op zich wel, de man had geen kwaad hart. Hij had duidelijk met hun te doen en probeerde zowel hem als Gwen te steunen in alles wat gebeurde. Davi voelde geen woede of afkeer voor de man. De jongen liep naar de deur, waarna de man hun naar de liften leidde. Ze zaten ver bovenin, de elfde verdieping. Blijkbaar vond het Capitool het leuk om hun zelfs hier in te delen op hun nummer. In de lift drukte Wullem op -1, waarop de lift naar beneden begon te zoemen.

Tot zijn lichte verbazing stopte de lift één keer, op de vijfde verdieping. Het eerste wat Davi zag was een lange, blonde, gespierde jongen. Hij herkende hem meteen van de boete, hoewel de naam niet helemaal was blijven hangen. Mark? Markus? Iets in die richting. De jongen was bijna 15 centimeter langer dan hem. Toch was zijn fysieke verschijning het enige intimiderende aan hem. Zijn gezicht was mild en lichtelijk peinzend, wat Davi verbaasde. De jongen knikte hem even toe, terwijl hij de lift in stapte. Naast hem stond een meisje met lange, bruine vlechten. Ze was iets kleiner dan hij, maar ongeveer even oud. Ze leek hem keurend aan te kijken, alvorens zich om te draaien en haar blik niet van de deur te nemen tot hij weer opende op de kelder verdieping. Wullem nam hier zijn afscheid en wenste hun succes, waarna hij weer verdween achter de sluitende lichtdeuren.

Davi liep met standvastige passen door de hal, die eindigde in een paar schuifdeuren die open stonden. Het viertal betrad de trainingsruimte en Davi liet zijn blik ronddwalen. Het was een grote, hoge ruimte gevuld met allerlei materialen die, nu hij beter keek, ingedeeld waren in duidelijke vakken. Een plek met planten en kruiden, een baan voor bijl en mes werpen, matten voor worstelen. Zijn donkere ogen bleven even hangen op het rek met wapens. Glanzende zwaarden, speren en andere dingen die hij niet eens bij naam kon noemen. Het zag er verleidelijk uit, maar Davi schoof ze uit zijn gedachten. Hij was niet van plan om te vechten en de kans dat hij daadwerkelijk een wapen zou bemachtigen was vrij klein. Het meeste daarvan zou bij de Hoorn liggen, maar dat was niet waar hij veel zou zijn. Zijn ogen verplaatsten zich naar het boogschieten en meswerpen. Dat waren skills die breder toepasbaar waren. Scherpe stenen, een veerkrachtige tak. Dat waren waarschijnlijk de materialen waar hij mee zou moeten werken.

De trainer, een indrukwekkende man met een bleke huid en zwart haar, riep hun bij elkaar. Achter hun sloten de deuren. De man dreunde de regels op en Davi was blij dat onderling conflict absoluut niet was toegestaan. Bovendien zag meneer Stag eruit alsof hij er eigenhandig voor zou zorgen dat er geen gevechten zouden plaats vinden. Na het praatje werd ze vrij gelaten. Davi wierp even een blik op Gwen, ze hadden niet echt overlegd wat ze zouden doen in de training. "Ik ga boogschieten," deelde hij niet onvriendelijk mee, waarop hij naar het onderdeel liep. Bij het onderdeel stond een man met een nogal hightec bril, waarachter twee verschillend gekleurde ogen schuilden. Davi knikte de man even toe. "Goedemorgen. Zou u mij het boogschieten kunnen uitleggen?" vroeg hij beleefd, waarop de man zijn armen over elkaar sloeg en grijnsde. "Geen ervaring?" vroeg de man, waarop Davi zijn hoofd schudde. "Laten we even wachten, er komt nog iemand aan."

Davi draaide zich verbaasd om en zag met lichte schok dat de jongen uit 10 hun kant op kwam. Hij liep echt heel ongemakkelijk en Davi voelde een steek van medelijden. Hij hield zijn gezicht echter in de plooi. Medelijden tonen was waarschijnlijk geen goed idee en iets in het gezicht van de jongen, de trek rondom zijn mond, de schittering in zijn ogen, deed Davi denken dat de jongen niet op medelijden zat te wachten. Dit was iemand die extreem bewust was van zijn situatie.

"Welkom," baste de instructeur, toen de jongen aangekomen was. "Ervaring met boogschieten?" "Nee," antwoordde de jongen, redelijk kortaf. De instructeur leek er geen aanstoot aan te nemen en pakte een boog op. Hij begon uit te leggen dat je de boog in de linkerhand hield, je elleboog iets naar buiten gedraaid, je voeten parallel aan elkaar met de tenen 90 graden van het target. Davi spiegelde de man zijn houding, een denkbeeldige boog in zijn handen. Ondertussen had de instructeur een pijl gespannen, waarbij hij melde dat je je elleboog hoog moest houden, en liet hij de pijl gaan. Met een zacht 'thud' landde de pijl in het midden van het target. "Wauw, goed schot," zei Davi, half verbaasd en half onder de indruk. Hierop grijnsde de man heel breed en begon hij joviaal te vertellen over zijn eigen training en prestaties, terwijl hij de beide jongen een boog in handen drukte.

Het daarop volgende half uur stond Davi pijl na pijl te schieten. In het begin kwamen ze overal en nergens terecht, maar na een tijdje begon hij ze in elk geval in een cluster te schieten, wat blijkbaar goed was volgens de instructeur. De jongen uit 10 stond rechts van Davi, waarop hij de jongen meestal in de rug keek. Zijn houding was ongemakkelijk en zijn armen niet heel sterk, maar Davi zag de vastberadenheid van de jongen. Ze spraken niet, tot de jongen een bijzonder goed schot had. "Goed schot," glimlachte Davi, waarop de jongen hem nogal verward aankeek. "Bedankt. Davi, toch? Davi Afolayan?" Nu was het zijn beurt om verbaasd te zijn. "Uh, ja. Ik weet jouw naam even niet meer, sorry." zei hij ongemakkelijk, terwijl hij zijn hand in zijn nek legde. "Leo. Leo Colton." zei de jongen uit 10. "Aangenaam," sprak Davi niet onvriendelijk. Hierna hervatten ze hun schieten en spraken ze niet weer.

Na een half uur waren zijn armen zwaar en begon de pijlen steeds meer hun doel te missen. De instructeur legde een vriendelijk hand op zijn schouder. "Volgens mij kunnen jullie allebei beter stoppen nu. Maar jullie hebben het goed gedaan voor een eerste keer!" Hij gaf Davi een knipoog, waarop de jongen de boog terug gaf en wegliep bij het onderdeel. Hij masseerde zijn bovenarmen, die zeer deden van het omhooghouden van de boog en het aantrekken van de pijl. Hij kon het messen werpen beter voor morgen bewaren.

Zijn blik dwaalde door de zaal en bleef hangen op het vallen zetten. Dat kon nog eens van pas komen. Halverwege de zaal merkte hij opeens dat er al iemand bij het onderdeel was, namelijk het meisje uit 5 die hij ook in de lift gezien had. Hij liep eerst naar de trainer, een brede man met rode haren en baard. De man was vrij kortaf en gebaarde dat Davi mocht gaan zitten. Hij kreeg een korte instructie, waarna de man hem redelijk aan zijn lot over liet. Davie zat tegenover het meisje uit 5, met zo'n twee meter tussen hun. "Hee," groette hij haar, waarop ze hem gedag zei. Opnieuw keek te naar hem alsof er cijfertjes op zijn borst zaten. Davi had enorm het gevoel dat ze hem aan alle kanten aan het opmeten en beoordelen was. De jongen concentreerde zich op zijn val, wat meer moeite vergde dan hij gedacht had. Of dit was extreem moeilijk of hij had gebrek aan instructie.

OOC;; Yes, Davi is still oblivious to Suzy xD Ik neem aan dat de Admini's ook een beetje editten met reacties van NPCs?

Zwijgend staarde Rook uit het raam. Het was zo vreemd om na een heel leven in het district plotseling een totaal ander uitzicht te zien. Geen grauwe huisjes, rokende schoorstenen en bergen in de verte. Dit was het Capitool, en dat betekende enkel hypermoderne gebouwen in de vreemdste vormen die de architectuur maar voort kon brengen en nergens een vlekje. Met een zucht draaide ze zich om naar de kamer, die zo mogelijk nog luxer was dan de trein, al was het verschil tussen 'onbetaalbaar' en 'onbetaalbaarder' moeilijk te zien. Alleen de tafel al, prachtig donker hout, perfect afgewerkt, glanzend gelakt. Die tafel was waarschijnlijk duurder dan alle tafels in district 3 bij elkaar. Rook kon niet zeggen dat ze zich erg op haar gemak voelde in zo'n omgeving, maar ze probeerde zich maar zo veel mogelijk aan te passen. Van het eten probeerde ze te genieten, en de bijzondere, rijke smaken hielpen daar wel bij, maar ze had weinig eetlust.

Rook kwam graag ruim op tijd bij afspraken, dus nadat ze tegen Alexandra had gezegd dat ze vast naar beneden ging, stond ze al vroeg voor de lift, die leeg was toen hij op haar verdieping aankwam. Ze stapte in en de deuren sloten zich stil. Ze voelde het nauwelijks toen de lift in beweging kwam, zo soepel bewoog hij. Zwijgend streek ze met haar hand over de gladde wand van de lift en ze vroeg zich af of hij in haar district was ontworpen.
De lift stopte al snel en Rook zag dat hij maar een verdieping was gezakt. De jongen van district 2 snoof even toen hij haar zag en stapte in de lift. Met zijn armen over elkaar leunde hij tegen de wand, haar aankijkend met een blik die haar absoluut niet beviel. Geronimo Falkner. Op de opname van de Boete had hij er al iets te blij uitgezien toen zijn naam werd genoemd en nu leek hij ook goedgehumeurd. Rook keek zwijgend terug en Geronimo grijnsde met de vriendelijkheid van een hondsdolle veelvraat. "Al bang voor de Spelen?" vroeg hij. Rook keek hem recht in de ogen, zonder een woord te zeggen. Zie maar hoe bang ik ben. "Kijk straks maar hoe ik het doe, meisje, je steekt er misschien nog iets van op", zei hij terwijl de lift stopte op verdieping -1 en de deuren openschoven. Rook kreeg de indruk dat hij ook wel graag iemand neer zou steken. Die blik in zijn ogen... hij was echt niet normaal.

Geronimo begaf zich al richting de wapens en leek geërgerd toen hem duidelijk werd gemaakt dat hij moest wachten tot de uitleg was geweest. Rook wachtte rustig af. De andere tributen kwamen ook aan, alleen of in groepjes, en ze kregen allemaal een korte uitleg van de hoofdtrainer, waarna iedereen een onderdeel kon kiezen. Zelf had ze besloten om deze eerste dag te wijden aan algemene overlevingstechnieken, om de andere dagen voor het vechten te bewaren. Ook als niemand probeerde je te vermoorden moest je in de Arena nog moeite doen om in leven te blijven. Ze had van huis uit nul komma nul plantenkennis. De enige die ze kende waren de groenten van de markt en gedroogde theeblaadjes. Ze liep dan ook resoluut naar de onderdeel toe, want het leek haar wel praktisch om eten, gif en tegengif uit elkaar te kunnen houden als ze wilde overleven. De trainer van het onderdeel was een jongeman in pak, die erg blij leek met het feit dat er zo snel iemand naar zijn onderdeel was toegekomen. Zijn blijdschap nam alleen maar toe toen een tweede tribuut zich bij hen voegde. Marco Seppänen. Hij was lang, maar nu ze een tijd met Toby had doorgebracht viel het haar niet eens meer zo op. Opvallender was zijn nadenkende, niet onvriendelijke blik, die hij even kort op haar richtte terwijl hij haar begroette, en daarna op de trainer. Die was intussen begonnen over de planten te vertellen die op de tafel waren uitgestald. Er zaten heel opvallende bij, maar sommigen leken verraderlijk veel op elkaar. Uiteraard was er voor bijna iedere eetbare plant wel een giftige tegenhanger die er exact op leek. Of toch niet exact? Romeo Honeymine wees subtiele verschillen aan, die Rook zo goed mogelijk in zich op probeerde te nemen. Rode bessen konden prima zijn, zoals aalbessen, veenbessen, patrijsbessen of appeltjesblad, maar hulstbessen en de bessen van vingerhoedskruid moest je absoluut niet eten. Van de taxus waren de bessen zelf niet giftig, maar de pitjes die erin zaten waren dodelijk. Rook wreef over haar voorhoofd. En die bessen hadden dan allemaal dezelfde kleur en ongeveer dezelfde grootte. Ze deed maar gewoon haar best om op de rest van de plant en de kleine verschillen te letten. Het was veel om in één keer te leren, maar als ze haar best deed, zou ze een eind moeten komen. Ze was in ieder geval gezegend met een goed geheugen, daar was ze dankbaar voor. Tegen Marco zei ze niet veel, en hij niet tegen haar, maar beiden stelden ze veel vragen aan de trainer, die in zijn nopjes leek met al die aandacht. Hij was meer dan bereid al hun vragen te beantwoorden, hen op interessante - en ook wat minder interessante - details en weetjes te wijzen en zijn persoonlijke geschiedenis miet planten uit de doeken te doen, waar Marco nog wel geïnteresseerd naar leek te luisteren, maar waarbij Rooks aandacht toch afdwaalde naar de planten zelf.

Oké, dat waren wel weer even genoeg bladeren, bessen en wortels voor vandaag. Ze liet haar blik even naar het onderdeel van de insecten glijden, maar besloot daar later heen te gaan. Eerst wilde ze even kijken hoe haar medetributen bezig waren. Geronimo was bezig met een zwaard, maar ze liet haar blik niet al te lang op hem hangen. Bij het onderdeel vuur maken zat de slungelige Tamás uit district 9 met hangende schouders bij een miezerig kampvuurtje. Haar blik bleef even hangen op Dana uit district 10 en het viel haar op hoe soepel het meisje bewoog terwijl ze haar messen wierp. Rook keek nog even naar de andere tributen. Er zaten veel jonge kinderen bij, had ze bij de uitzending van de Boete al gezien. Ze schatte hun overwinningskansen niet hoog in, maar wist dat dat niet betekende dat ze ongevaarlijk waren. En die Leo Colton kon misschien niet goed lopen en zou vast geen overwinningsplaats claimen, maar snelle benen had hij niet nodig om iemand van een afstand neer te schieten met die boog.

Nu had ze wel weer lang genoeg rondgekeken. Tijd om nog iets te oefenen. Strikken zetten leek haar wel nuttig, aangezien je ze zowel tegen dieren als tegen andere tributen kon gebruiken. Er zaten al twee mensen, die ze eerst negeerde, terwijl ze bij de trainer om wat uitleg ging vragen. Zijn uitleg was kort en ze kon al snel aan de slag. Nadat ze wat materialen had gepakt en was gaan zitten, besteedde ze wat meer aandacht aan de andere twee tributen. "Davi uit 11 en Elize uit 5, nietwaar?" begroette ze hen. De laatste van de twee knikte en bekeek haar haast keurend. Rook staarde terug. Het meisje zag er erg netjes en meisjesachtig uit, met haar vlechten en lange wimpers, maar ze had een scherpe blik. Rook vroeg zich af welke conclusies Elize trok op basis van wat ze voor zich zag. Ze keek ook even naar Davi, die al hard bezig was met een val, wat niet bijzonder soepel leek te gaan. Ze zou hem er niet voor veroordelen voor ze zelf iets had geprobeerd, dus ging ze maar eens aan de slag. Het bleek haar best makkelijk af te gaan. Ze was gewend aan precisiewerkjes, dus als ze wist wat ze moest doen kregen haar handen het wel voor elkaar. Een gewone strikval was simpel, maar ze wilde straks nog wel wat andere dingen uitproberen. De trainer had van tevoren al wat voorbeelden gemaakt en klaargezet, zodat hij die voor hem kon laten spreken, en sommigen daarvan zagen er zeer interessant uit.

- Samengevat: Rook is eerst naar plantjes gaan kijken en heeft zich nu bij Davi en Elize gevoegd bij het onderdeel strikken.

Daar gingen ze dan, naar beneden in de lift. Gwen had wellicht een glimlach op haar gezicht, maar dat was de neppe. Degene die ze thuis altijd had gedragen als iemand vroeg of het wel goed ging met haar. De lach die Norah uiteindelijk van haar gezicht af had weten te peuteren. Maar Norah was er niet en zij stond nu in de lift met Davi en Wullem, op weg naar de trainingsruimte. Er was niks meer aan te doen.
De lift stopte eenmaal om de Tributen van District 5 binnen te laten: Marco en Elize. Gwen lachtte vriendelijk naar ze. 'Hoi,' besloot ze ook maar te zeggen, om de stilte niet zo ongemakkelijk te laten voelen. Elize lachtte zelfs naar haar terug en Marco leek het ook wel te waarderen dat ze in ieder geval niet vijandig was. Gwen kon zich wel voorstellen dat het met andere mensen nog wel eens anders zou kunnen zijn. Hoewel ze zelf niet heel veel zin had om het gevecht met anderen aan te gaan, kon ze zich op zich wel voorstellen waarom je je defensief tegen anderen op zou stellen. Maar Gwen zelf was niet echt van mening dat ze daarmee veel zou winnen. Niet nu, in ieder geval.

'Leuk gedaan, je vlechten,' complimenteerde Gwen Elize, net toen de liftdeuren opengingen en ze zich klaar maakten om de trainingsruimte te betreden. 'Kun je me laten zien hoe dat werkt? Het is een handige haarstijl voor in de Arena.' Elize leek zich eerst af te vragen waarom ze zo'n vraag stelde, maar bij het horen van de reden kreeg Gwen zowaar een lach van de ander terug. 'Natuurlijk,' antwoordde Elize dan ook. 'Ik laat het later nog zien,' werd er beloofd. Gwen knikte terug, eigenlijk best blij. Ze mocht Elize wel, voorlopig dan. Het meisje had een scherpe blik in haar ogen en ze leek slim. Gwen had het idee dat ze het wel konden vinden, misschien gewoon omdat ze al een intellectuele basis hadden om op te beginnen.

Elize keek zelf eerst even de trainingszaal rond en Gwen volgde haar voorbeeld. Wat was er allemaal? Wapens, vallen zetten, planten, all that. Ze zag de Tribuut - die Geronimo heette? Ze was er niet zeker van - al naar de zware wapens toelopen. Hij pakte een groot zwaard en begon er opdruk bewegingen mee te maken, als om anderen te intimideren. Gwen lachte, wat binnenmonds, en boog voordat ze het helemaal zelf doorhad al naar Elize toe. 'Kijk dat nou, alsof hij in drie dagen nog spieren bij kan kweken,' grinnikte ze. Elize grijnsde kort terug en knikte. 'Ja, krachttraining heeft vooral tijd nodig. Het is meer dan alleen opdrukken,' was het meisje met haar eens. Ja. Gwen mocht Elize wel. Ze was tenminste een vriendelijk gezicht. En waarschijnlijk was het veel leuker om met haar te praten dan met van die jonge kinderen, die hadden meestal niet zoveel te zeggen. Gwen praatte graag over school of te studeren materiaal als ze zenuwachtig was. Misschien kon ze nog verder praten tegen Elize..

Maar net toen ze zich weer tot Elize wilde richten, werd ze zelf aangesproken en Elize liep verder met Davi en Marco om meer te bekijken. Gwen wilde eigenlijk meelopen, maar ze vond het ook weer zoiets om gelijk weg te lopen, net nu ze besloten had aardig te zijn tegen de Tributen hier. Ze was gestopt door Parcival. Hij was niet veel jonger dan haar en opnieuw leek er best wat intelligentie in dat hoofdje te zitten. Misschien was het de moeite waard om met hem te praten?
'Trainen kan wel even wachten,' deelde de jongen haar mee. 'Laat me gelijk even met de deur in huis vallen, ik ben Parcival uit District 12,' ging hij daarna soepel verder. Als hij op de markt had gestaan had ze zo zijn waren gekocht, zo makkelijk sprak hij. 'Ik ben Gwen, uit District 11,' antwoordde ze. 'Waarom wil je niet trainen?' De jongen haalde zijn schouders op. 'Het lijkt me duurzamer om nu te werken aan bondgenootschappen. Kijken wie de tegenstanders zijn,' gaf hij aan. 'Tactieken overleggen, ideeën delen, dat soort dingen.' Gwen knikte, dacht even over die woorden na. 'Daar kan ik je geen ongelijk in geven,' zei ze. 'Laten we even rondlopen en alles bekijken, dan,' stelde ze voor. Ze wilde nog steeds alles en iedereen zien om ze in te schatten, zoals haar originele plan was geweest. En als ze dan niet van Parcival af kon komen, kon hij wel mee. Wie weet had hij nog wat interessants te vertellen.

Het werd uiteindelijk nog een interessant gesprek, waar ze wat dingen uit leerde. Wat Parcival's tactiek zou zijn, wat hij dacht dat zijn sterke punten waren - en die van anderen - en ze hadden de voor- en nadelen van verschillende trainingen overlegd. Uiteindelijk was Parcival achtergebleven om met één van de andere Tributen te praten en Gwen besloot dat het tijd was om weer wat bekenden op te zoeken. Ze wilde nog steeds met Elize verder praten en eigenlijk wilde ze ook bij Davi in de buurt blijven. Ze kende hem het meest van iedereen en zijn rust leek altijd wat op haar over te stralen. Dus begaf ze zich naar het onderdeel om strikken te zetten. Dat leek haar wel echt handig, dus besloot ze om ook op te letten bij dit onderdeel. Rustig ging ze erbij zitten en knikte naar Davi en Elize, waarna ze zich aan het nieuwe meisje voorstelde. 'Hey, ik ben Gwendolyne uit District 11,' zei ze, met een milde glimlach. Daarna ging ze weer naast Elize zitten. Samen konden ze vast betere vallen maken dan in hun eentje en dat wilde Gwen graag uitproberen.

TL;DR
- Gwen staat met Davi in de lift en socialised wat met Elize en Marco, die later instappen
- Gwen en Elize lachen mensen die krachttrainingen doen uit
- Parcival spreekt Gwen aan en samen lopen ze een rondje door de zaal om alles te peilen en wat tips en trucs uit te wisselen
- Gwen voegt zich bij het groepje bij het vallen zetten en gaat samen met Elize aan de slag om inventieve traps te maken

Toby was al ruim voor zijn wekker aan wakker en staarde uit zijn raam, starend naar de opkomende zon. Onder hem begon het Capitool langzaam te ontwaken en ook in het hoge gebouw waar de Tributen en hun ondersteuning verbleven kwam langzaam maar zeker wat meer leven. Zo bleef de jongen een tijdje zitten, wachtend tot de zon wat meer boven de vreemde gebouwen van de stad uit was gerezen en het niet te vroeg was om naar het ontbijt te gaan. Het eten in het Capitool was, vergeleken met het District heel anders. Waar hij in 3 amper wat te eten kon krijgen van een degelijke kwaliteit, was hier alles veel te rijk van smaak, geur en kleur; te zoet, te fel en gewoon te alles. Zijn maag moest erg wennen aan dit eten en niet alleen aan de kwaliteit ervan, ook aan de overdaad ervan. Het deed hem zeer als hij dacht aan Aron en zijn pleegouders, met hoe weinig zij het moesten doen en hoeveel hier was. Hij besloot licht te ontbijten (maar niet te licht), aangezien hij wel van plan was intensief te gaan trainen. Hij had de avond ervoor al besloten dat hij zijn best zou doen in de dagen die hij had zich goed voor te bereiden en zijn zwakheden zo veel mogelijk te veranderen in minder grote zwakheden.

Rook was al iets voor hem naar de trainingszaal vertrokken en dus arriveerde hij één lift na haar in de trainingsruimte. Meteen schoten zijn ogen in het rond om te zien wat er allemaal te zien was, en dat was een hoop. Er waren verschillende onderdelen van heel uiteenlopende aard, maar alles was waarschijnlijk handig om te leren. Zo veel om te leren en zo weinig tijd. Ja, dan moest je keuzes maken. Langzaam aan begonnen alle Tributen zich in de zaal te verzamelen en nadat de deur gesloten was nam de hoofdtrainer het woord. De man vertelde een aantal simpele regels, zoals het op tijd aanwezig zijn en dat het niet toegestaan was om echt met elkaar te vechten. Toby draaide even met zijn ogen. Het zou wat zijn als dat wel was toegestaan. Dan zouden alle zwakke schakels al uitgeschakeld zijn voordat de Spelen goed en wel begonnen waren. Na de uitleg begon de groep zich te verspreiden; de één liep doelbewust ergens heen, de ander keek eerst even rond of bleef een tijdje staan. Toby zelf had al besloten waar hij zou beginnen; het vechten zonder wapens.

In District 3 had hij nu al een ruim jaar training gehad van een oude man in de vechtkunst zonder wapens, maar hierin was hij ook altijd samen met Aron geweest. Ze hadden rug aan rug leren vechten, waardoor Toby nooit echt goed lette op wat er achter hem gebeurde. Hier wilde hij graag wat aan doen door even wat te trainen. Hij voegde zich als eerste bij het onderdeel vechten zonder wapens en knikte naar de trainer die daar klaar stond. Na kort te hebben uitgelegd wat hij precies wilde oefenen gingen ze aan de slag. Toby nam zijn eerste vechthouding aan en al gauw barstte het los. De trainer was niet voor niets trainer bij dit onderdeel, dat merkte hij al gauw. Meerdere keren werd hij door de man verrast, maar hij wist zijn trainer gelukkig ook een keer of twee te verrassen. Al met al voelde de jongen zijn spieren al gauw branden, zweet stond op zijn blote armen en zijn gezicht was wat rood van de inspanning. De trainer sprak spottend tegen hem of hij het al op wilde geven, maar dat stond natuurlijk niet in Toby zijn woordenboek. Na nog even te hebben gespard leerde de man hem een aantal wurggrepen en andere technieken welke de jongen uit 3 gretig in zich op nam.

Na een tijdje te hebben geoefend met zijn vaardigheden besloot Toby dat het tijd was voor een ander onderdeel; het touwenparcours. De persoon bij dit onderdeel was een verrassende verschijnen. Toby keek even onderzoekend naar de lange vrouw, die zowaar groter was dan hij! Hij kwam niet vaak mensen tegen die boven hem uit staken, maar deze vrouw kwam toch wel een eindje boven hem uit. Daar kwam nog eens bij dat haar haren ook nog eens gigantisch lang en rood waren. Wat een vreemd figuur was dit. Op een resolute manier legde de vrouw, Io genaamd, uit wat de bedoeling was; het touwenparcours door zonder te vallen. Toby rekte even zijn spieren en haalde een aantal keren diep adem. Thuis was hij gewend om te klimmen, over muren en daken, maar klimmen door touwen zou een andere tak van sport zijn, dat wist hij zeker. Toch had hij wel vertrouwen in de kracht van zijn armen en dus ging hij er gewoon voor. Vol vastberadenheid klom de jongen naar boven, waarna hij van touw naar touw ging. Hoewel het in het begin wel goed ging, merkte hij aan zijn armen dat het steeds zwaarder werd naarmate hij verder klom. Toby was echter niet van het opgeven, zoals hij ook al bij het vorige onderdeel duidelijk had gemaakt, dus ging hij verder, ondanks het commentaar van de vrouw op de grond. Uiteindelijk bereikte hij het einde, maar zijn handen en armen deden toch meer zeer dan hij zou willen. Hmm dat was niet zo goed.

Vanaf het iets hogere punt waar hij nu stond keek Toby even de zaal rond. Het was bijzonder om te zien hoe wisselend de zaal gevuld was. Bij het ene onderdeel zaten ontzettend veel mensen en bij andere onderdelen kwam zo goed als niemand. Zijn ogen viel even op de jongen uit District 2, welke druk met een zwaard in de weer was. Ja, hem moest hij echt gaan mijden in de arena, of juist zo snel mogelijk om zeep proberen te helpen. Leren vechten met een wapen zou een goed idee zijn, al wist Toby zeker dat het ook in zijn voordeel was dat hij kon vechten zonder wapens, omdat je in de Arena nooit zeker kon zijn van het bezit van een wapen. Hij wist echter dat, als die jongen uit 2 een wapen zou hebben, hij hem zo snel mogelijk uit moest schakelen voordat hij te dichtbij zou komen. Tijd om te leren hoe hij met messen moest gooien dus. Toen hij naar het onderdeel toe liep, ging de jongen van 7 er net bij weg. Een meisje met kort, zwart haar stond er nog en was al een tijdje bezig met het werpen van messen.

Toby besloot haar na een korte begroeting bestaande uit een knik en een glimlach met rust te laten en richtte zich op de trainer. Deze vroeg wat voor ervaringen hij had met messen en bijlen en Toby moest toegeven dat hij daar niet veel ervaring me had, afgezien van het smeren van zijn brood (als ze al brood hadden). Al gauw begon de blonde man hem uit te leggen hoe hij de messen vast moest houden en ermee moest richten. Toby luisterde aandachtig en probeerde toen uit te voeren wat de man had verteld. Hij ging goed voor het doelwit staan, pakte het mes vast, richtte en gooide toen het mes… recht langs het doel. En nu maar hopen dat hij niet iemand had geraakt. ‘Hmmm,’ mompelde Toby met een afkeurende blik op zijn eigen prestatie, waarna hij nog een mes pakte en naar de trainer keek, welke hem een aanwijzing gaf. Het tweede mes raakte de rand van het doelwit, maar de derde zeilde er weer bij langs. Ja, zo zou dat natuurlijk nooit opschieten hè. Ergens in zijn achterhoofd begon Toby het plan te ontwikkelen dat hij zijn vijanden zou uitschakelen door zich op een hoog punt te verstoppen en werpsterren in hun achterhoofd te werpen, zonder dat ze konden zien waar hij zat. Ja, dat was een goed plan.

OOC:
- Toby maakt weinig tot geen contact met mensen om hem heen en gaat eerst naar het vechten zonder wapens.
- Hier oefent hij een tijdje met martial arts, waarna hij eenmaal het touwenparcours doet.
- Na de touwen gaat Toby meswerpen met Dana

En ik bedenk me net dat Toby wel erg veel zwaar arm-gerichte dingen aan het doen is *rip armen*

Toen hij richting plantenkunde ging, zag hij net het meisje uit District 3 wegwandelen. Ze was hem opgevallen tijdens de openingsceremonie door haar bleek haar, maar vooral door het hoogtechnologisch pakje dat ze droeg. Het was misschien wel tof geweest om even met haar te praten maar daar ging hij later hopelijk wel eens de kans toe hebben. Het was enkel nog Marco Seppänen, de jongen ofja ‘man’ uit district 5 die nog geknield voor zijn planten zat. In het elektriciteitsdistrict waren er natuurlijk niet veel planten dus het was niet verwonderlijk dat hij daarover kennis op wou doen. Nino begroette de trainer en plaatste zich op zijn knieën, ongeveer een metertje verwijderd van Marco. Hij kreeg eerst een uitgebreide uitleg over hoe je het best de giftige van de niet-giftige kon onderscheiden, al had je wel nog altijd geen absolute zekerheid vertelde de trainer er snel bij. Hij nam er een plant bij en vertelde dat deze plant helemaal lijkt op zijn omschrijving van een niet-giftige plant. Maar pas op ging hij verder, als je de bessen van deze plant opeet die nog niet rijp zijn, dan kan het wel eens goed zijn dat je enkele uren later vergiftigd op de grond ligt. Het is dus belangrijk dat je voor de zekerheid enkel rijpe bessen eet uit voorzorg.

Na de handige tips was het tijd om wat in de praktijk te oefenen. ’Ik ben blij dat er ook onderdelen zijn waarbij er niet geleerd wordt om iemand te vermoorden.’ vertelde hij Marco terwijl deze alles aan het opruimen was. Ok, als er een mannelijke tribuut hem ging aanvallen dan zou hij geen problemen hebben om zich te verdedigen, maar hij had een zwak voor meisjes, altijd al gehad. Marco vertelde Nino dat hij helemaal akkoord was met die uitspraak, knikte nogmaals als afscheid en ging dan door naar het volgend onderdeel. Nadat Nino terug knikte, keek hij nog eens goed rond en zag hij dat er wel veel mensen samen bezig waren met vallen te strikken. Zou dat al een eerste bende vorming zijn? Nino kreeg al rillingen over zijn lijf terwijl Verona, die zich ook bij het grote groepje bevond zich omdraaide en recht in zijn richting keek. Ze lachte naar hem en Nino kon niet anders dan teruglachen terwijl hij lichtjes bloosde.

Blijkbaar had ze wel genoeg van het strikonderdeel en kwam ze naar hem toe. Hij was altijd verlegen geweest rondom meisjes maar bij Verona had hij het geluk dat zij het initiatief nam en hem blijkbaar oprecht veel wou vertellen waardoor hij meegezogen werd in het verhaal. Ze knielde naast hem en al snel werd duidelijk dat ze er geen pap van gegeten had. Ze herkende geen enkele plant terwijl Nino wel enkele van hen kende doordat veel tijd spendeerde in de bossen van district 7. Verona moest dus alles vanaf nul aanleren en dat bleek een hele klus te zijn. Met wat hulp van de trainer en Nino ging het tegen de middag al wat beter met haar kennis maar nog helemaal niet zoals ze het zelf gewild had waardoor ze wat chagrijnig werd. Het was dan ook geen slecht plan geweest toen Nino voorstelde om eerst iets te gaan eten voor er ongelukken gebeurde. Alles kon beter een dagje verwerkt worden en morgen kunnen we nogmaals alles overlopen vertelde hij haar. Ze knikte en bij de gedachte aan eten kwam er terug een glimlach op haar mond.

Alles stond mooi opgesteld in buffetvorm toen ze beiden aankwamen in de eetzaal en alles rook enorm lekker. Nino had amper gegeten deze morgen van de zenuwen, deze waren ondertussen weg al bleef een klein deeltje nog aanwezig, de zenuwen die hij had bij het omgaan met Verona. Het was dus ook niet verwonderlijk dat hij een hele grote honger had, al nam hij zich voor om niet te veel te eten, denkend aan de slechte spijsvertering die hij had na de maaltijd van gisteren. Nadat beide tributen hun bord matig gevuld hadden, gingen ze samen aan de grote tafel zitten die midden in de eetzaal stond.



TL;DR:
- Nino gaat bij Marco zitten bij plantenkunde, zehebben niet echt een groot gesprek
- Nino krijgt rillingen als hij enkele tributen ziet samenzitten bij vallen strikken
- Verona komt naar hem toe en heeft veel moeite met de planten
- Verona wordt chagrijnig en het wordt dus tijd om te gaan eten
- Ze vullen hun bord en gaan zitten aan de grote tafel in het midden van de zaal

Knopen leggen was niet heel interessant als je het Xiomara vroeg, maar ze leerde een paar basisknopen, terwijl ze de rest van de Tributen een beetje in de gaten hield. Er waren een paar groepjes ontstaan, en in stilte probeerde Xiomara uit te vogelen of dit potentiële bondgenootschappen waren of niet. Als ze keek naar de Tributen bij het onderdeel Vechten Zonder Wapens, dan zou dat wel zeer interessant zijn als het zo was. Het meisje schatte alle vier de Tributen in als kanshebbers, zeker na ze bezig te hebben gezien. Vooral Verona en Duncan vond ze erg indrukwekkend, maar ook Kasa leek heel erg goed. Toby was daarin ook zeker niet slecht, maar vooral zijn uithoudingsvermogen vond Xiomara bewonderenswaardig.

Na een halfuur bij het Knopen Leggen te hebben gezeten, besloot Xiomara ergens anders heen te gaan. Ze had al gezien dat Cyrill nog steeds bij hetzelfde onderdeel zat, samen met het meisje uit Twaalf, en Xiomara moest moeite doen om een diepe, diepe zucht te onderdrukken. Ze glimlachte naar hem, maar met een blik die zei ‘DOE IETS’. De jongen kwam echter niet in beweging.
Xiomara had de intentie om naar hem toe te lopen en hem ergens anders neer te zetten, toen zijzelf plots werd aangesproken door iemand. “Dat klopt,” antwoordde ze een beetje op haar hoede, terwijl ze de jongen uit Twaalf in zich opnam. Hij was niet heel erg groot, maar desondanks nog altijd zo’n vijftien centimeter groter dan Xiomara. Hij was lichamelijk verder niet heel imponerend. Zijn directheid was dat echter wel, maar gezien de hoeveelheid familieleden van overleden Tributen had Xiomara wel verwacht dat iemand op een gegeven moment naar Janaea zou vragen. Ze reageerde dan ook niet vijandig of aarzelend. “Aangenaam kennis te maken, Parcifal,” antwoordde ze op neutrale toon. “Ik vind het geen probleem om het over mijn zus te hebben.” Ze keek de jongen  even nieuwsgierig aan, benieuwd naar wat hij wilde zeggen of vragen.
Het bleek dat Parcifal goed op de hoogte was van de gebeurtenissen tijdens de eerste Spelen, en dat hij Janaea een erg interessante Tribuut had gevonden. Daar kon Xiomara hem geen ongelijk in geven, al bedoelden ze wellicht niet helemaal hetzelfde. “Hoe voelt het om in haar voetsporen te treden?”, vroeg de jongen toen, en Xiomara keek hem eventjes inschattend aan. “Ik had gehoopt op een andere manier dood te gaan,” antwoordde ze uiteindelijk, en de jongen knikte gehaast, maar praatte er vervolgens snel overheen. Want het was een prater, merkte Xiomara al snel. En een goede ook. Dat interesseerde haar wel, dus stelde ze voor dat Parcifal en zij samen naar het volgende onderdeel zouden gaan.
Ze besloten om bij het Bijl- en Meswerpen te gaan, waar ze aansloten bij Dana Orchard uit District 10. Ze keken even toe hoe zij met bijlen aan het gooien was, en Xiomara was best een beetje onder de indruk. “Denk je dat Janaea hier ook heeft gestaan?”, vroeg Parcifal, terwijl hij een bijl van de trainer aannam. Xiomara haalde haar schouders op, terwijl ze ook een bijl aannam, die duidelijk niet in proportie was met haar kleine lichaampje. “Ik denk het wel,” antwoordde ze toen, en er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht. “Ze was dol op nieuwe dingen, dus ze heeft het vast niet kunnen weerstaan. Misschien heeft ze haar bondgenoot toen wel ontmoet.” Eventjes hoefde ze niet te doen alsof ze lachte. De gedachte aan haar vrolijke zus maakte haar echt even gelukkig.
Na ongeveer tien minuten was al wel gebleken dat zowel Xiomara als Parcifal geen uitzonderlijk talent hadden als het ging om bijlwerpen, en daarom besloten ze over te gaan op het meswerpen. Dat was in ieder geval al een stuk minder zwaar, en dat scheelde toch een hoop. Opnieuw kregen ze uitleg, en ditmaal ging Xiomara wel wat meer vooruit, in tegenstelling tot Parcifal, die ook voor dit wapen niet echt talent leek te hebben. Het was niet dramatisch; hij gooide wel eens raak. Maar daarmee was het ook wel een beetje gezegd.

Iets na half twaalf besloot Xiomara weer van onderdeel te wisselen. Parcifal was inmiddels in gesprek geraakt met Dana, die dat op zich geen probleem leek te vinden. Ze waren lekker aan het praten, maar toen Parcifal zich hardop afvroeg wat hij verkeerd deed, bood Dana hem geen concrete hulp aan. Dat vond Xiomara dan wel weer verrassend, zeker omdat ze zo spontaan overkwam.
Xiomara zei de twee Tributen toen gedag en keek even om zich heen. Er waren nog wel een paar onderdelen waar ze vandaag heel graag wilde kijken, dus toen ze de jongen uit District 1 weg zag lopen bij het Boogschieten, nam Xiomara snel zijn plaats in. Ze kreeg een boog in de hand gedrukt, en de trainer begon toen fanatiek met de uitleg.

TL;DR
- Xiomara leerde wat knoopjes.
- Xiomara wil Cyrill bij een ander onderdeel dumpen, maar wordt onderbroken door Parcifal.
- Xiomara en Parcifal praten en gaan naar Bijl/Meswerpen bij Dana.
- Xiomara en Parcifal oefenen even met de bijl. Niet zo succesvol. Daarna naar meswerpen. Iets beter.
- Parcifal en Dana raken in gesprek. Xiomara gaat naar Boogschieten, als Lucca weggaat.

"Hij is zo knap!" Hoorde Royalty een stem achter zich zeggen. Verbaasd draaide ze zich om. Ze had moeite met het kiezen van een activiteit en had net een tijdje zitten aanmodderen bij het vuur maken, maar dat was kinderspel voor Royalty. Ze was nu een beetje doelloos rond aan het lopen, niet goed wetend wat ze met zichzelf aanmoest. Toen ze zich omdraaide, zag ze een meisje van rond haar leeftijd. Royalty wist zich te herinneren dat ze uit District 2 kwam, en volgde de ogen van het meisje om te zien naar wie ze keek. Dat bleek de jongen uit District 11 te zijn. Hoewel Royalty zich niet zo interesseerde voor uiterlijke verschijning en romantiek in het algemeen, snapte ze wel dat ze hem leuk vond.
"Zeg het tegen hem!" Piepte Royalty enthousiast. "Dat vindt hij vast lief!"
"Nee joh!" Kreeg Royalty als antwoord terug. "Dat mag hij niet weten. Hij moet zelf met me praten." Royalty knikte begrijpend. Ze hoorde Suzy een diepe zucht slaken terwijl ze naar Davi keek, waarna ze zich begaf naar een nieuw onderdeel.

Royalty had al een tijdje haar oog ergens op laten vallen, maar het leek haar veel te extreem. Aan de andere kant, wanneer zou ze ooit nog eens zo'n kans krijgen? Precies. Nooit. Dus Royalty huppelde vrolijk naar het allercoolste onderdeel in deze hal: zwaardvechten. De trainer leek niet erg onder de indruk toen Royalty aan kwam zetten, maar dat schrok haar niet af. Ze wilde het allergrootste zwaard! Want als ze daar mee om kon gaan, dan zou ze vast ook alle andere Tributen afschrikken. Daarbij stond het gewoon heel tof, dus dit was wat ze ging doen.

Royalty reikte naar het grootste zwaard. Met twee handen probeerde ze het op te tillen. Ze voelde hoe haar polsen moeite moesten doen om het zwaard horizontaal te houden. Het was echter een kwestie van seconden voordat de punt van het zwaard de grond raakte. Goed. Deze was te zwaar. Beteuterd legde Royalty hem weer terug. Ze voelde hoe de trainer naast haar kwam staan, en naar een ander zwaard wees.
"Die is lichter." Vol verwachting greep Royalty het gevest stevig vast, en tilde het zwaard op. Hoewel hij nog steeds vrij zwaar was voor een meisje van twaalf, was het een stuk beter te doen. Vrolijk begon Royalty dan ook met haar allereerste zwaardles aller tijden.

Het duurde misschien een halfuurtje tot Royalty uitgeput was. Het was behoorlijk intens, al had Royalty het wel enorm naar haar zin gehad. Hoe tof was dit! Ze had gewoon een zwaard vastgehouden en er mee lopen zwaaien! En niemand was gewond geraakt! Het kon niet heel veel beter.

Royalty gunde zichzelf even rust, maar zag toen iemand naar het boogschieten lopen. Dat zag er ook wel heel gaaf uit, ondanks dat haar armen toch wel een beetje beurs waren nu. Maar dat meisje leek haar wel aardig, en ze wilde eigenlijk wel zien hoe dat werkte. Dus liep Royalty naar het boogschietonderdeel, waar het meisje uit District 6 was. "Hoi!" Zei Royalty opgewekt. "Vind je het goed als ik met je meekijk? Ik ben Royalty."


tl;dr Royalty huppelt rond, gaat zwaardvechten en gaat daarna naar boogschieten als Xiomara daar is.

Trainingsdag 1. Great.
Vlak voor ze letterlijk in een arena gepropt werden met als doel dat er drieëntwintig van hen zouden sterven, werden ze nog even gauw getraind in hun combatskills. Wat bijzonder vriendelijk van het Capitool.
De trainingen zelf maakte Avery zich niet zo druk om, immers had ze thuis al behoorlijk wat uurtjes doorgebracht in het trainingscentrum. Zich compleet voor gek zetten, zou ze in ieder geval niet doen. Zowel niet met haar vaardigheden als met het gegil waar ze inmiddels om bekend stond. De trainingen waren camera vrij en hoewel de spelmakers toe zouden kijken, was Avery van mening dat ze zich nu toch maar even moest richten op het kennismaken met haar lotgenoten.
Misschien dat ze toch een héél klein beetje gevoelig was voor het advies van Jennifer
Haar begeleidster had haar zo ongeveer gesmeekt om zich normaal te gedragen tijdens de trainingen. Avery had alleen tevreden naar de kras op Jennifer’s wang gekeken en stug gereageerd dat ze wel zou zien.

Avery was de zaal ingelopen met een voornaam doel voor ogen: Lucca ontwijken. Haar districtgenoot was het absoluut niet eens geweest met haar voorkeur om apart van elkaar strategieën uit te denken, hoewel hij zich misschien bedacht had nu hij had gezien dat zijn districtgenote eigenlijk alleen goed was voor een hoop hysterie, maar dat gaf Avery wel genoeg reden om met een boogje om de jongen heen te lopen. Avery had het ’s ochtends zoveel mogelijk zo uitgekiend dat ze in haar eentje bij de onderdelen stond, waarbij ze slechts minimale woordenwisselingen met de begeleiding had gehad. Zo was ze van camouflage naar het touwenparcours naar knopen leggen gegaan. Stiekem was ze na het touwenparcours van plan geweest om naar het boogschieten te gaan,maar daar stond Lucca, dus moest ze de tijd zien te overbruggen.

Toen Lucca na een half uur eindelijk opsodemieterde, liep Avery weg bij het knopen leggen, waar ze niet bijster veel van had opgestoken. Kort na Royalty kwam ze aan bij het boogschieten,waardoor ze het meisje nog net hoorde vragen of Xiomara het goed vond als ze mee keek. Avery fronste haar wenkbrauwen, wat voor ’n nut had het nou om alleen mee te kijken? Ze knikte dan ook toen de trainer vroeg of zij ook wilde oefenen en pakte de boog die haar werd aangereikt aan.
Ze keek met een schuin oog naar Xiomara, het meisje dat, net als zij (en veel van de andere tributen) een zusje was van een tribuut die eerder om was gekomen. Zou zij hier ook ieder onderdeel analyseren en zich afvragen of haar zus dit ook had gedaan?

OOC:
TL;dr:
- Avery ontwijkt Lucca zoveel ze kan
- Heeft camouflage, touwparcours en knopen maken gedaan in de ochtend(staat al in de sheet)
- Staat tegelijk met Royalty en Xiomara bij boogschieten
Godmode met toestemming van Jennifer