"Sinds wanneer zijn deze hier?" Dean vroeg het meer aan zichzelf dan aan iemand anders. Toch kreeg hij antwoord van het meisje wat hem blijkbaar had gevolgd. Hij had Janaea niet gehoord, maar haar aanwezigheid verbaasde hem niks. In tegenstelling tot zijn dagen in District 8, was Dean zelden nog alleen. En hoewel hij nog altijd niet aan gezelschap gewend was, stoorde het hem ook niet meer. Zeker iemand als Janaea had hem een spoedcursus sociale vaardigheden gegeven. Op dit punt had Dean geen moeite meer wanneer ze uit het niets verscheen. Zolang ze haar ukelele maar niet bij had.
"Altijd al." Janaea stond nu naast hem. "Maar er komen er steeds meer."
"En waar gaan ze heen?"
"Andere plekken." Ze keek Dean vrolijk aan. "Ik geloof dat er één of twee keer iemand hierheen is gekomen. Maar ze zijn vrijwel meteen weer vertrokken."
"Zijn er wel eens mensen van hier weggegaan?" Vroeg Dean nieuwsgierig. Janaea schudde haar hoofd. "Tot nu toe niet. Niet veel mensen hier hebben al wat te zoeken op een andere plek. En sommigen vinden het hier gewoon fijn. Daarbij weet je nooit precies waar je uitkomt."
"Klinkt logisch." Dean keek naar de weg voor hem. Een stuk na het begin van de weg, splitste deze in menig ander pad die verder reken dan hij kon zien. Hij was ze gisteren voor het eerst tegengekomen toen hij een eindje was gaan joggen. Nieuwsgierig naar hun bestemming, had hij een tijdje gewacht of hij iemand zou zien. De stap om het zelf te ontdekken was hem nog te groot. Maar met de recente gebeurtenissen in District 8 leek dit een perfect moment om eens te gaan kijken wat er buiten zijn leefomgeving te vinden was. Wie weet konden er meer bruggen worden gemaakt, kon er een uitwisseling plaatsvinden van - van wat eigenlijk? Alsnog, het bleef interessant. En nu Dean hoorde dat deze paden wel eens werden gebruikt - zelden, maar dat was vaker dan nooit - begon het te jeuken.

Twee dagen later stond Dean weer voor het pad. Hij had een tas op zijn rug, gevuld met eten en water. In zijn broek zat een mes en een zaklamp, aan zijn tas hing een sterk touw. Bovenop zijn rugzak was een slaapzak gebonden. Hij meende dat hij had gezien dat iemand een ehbo-kit in zijn tas stopte, maar het had ook een doosje crackers kunnen zijn. Veel mensen in deze stad waren toch wel geïnteresseerd in wat Dean ging doen. Hoewel ze het niet allemaal uitspraken, zag Dean het aan hun ogen. Er leek een soort hoop in te sprankelen wat bij het overgrote gedeelte van de mensen was gestorven toen zij dat ook deden. Het was niet heel gek: dit was hun eindbestemming. De gedachte dat er echter nog meer kon zijn dan dit, was daarom een groot iets.

Dean vertrok vroeg in de ochtend. De beelden van de Hongerspelen flitste als een film voor zijn ogen toen hij bepakt en bezakt zijn bekende omgeving achterliet. Hoewel hij - waarschijnlijk - niet opnieuw dood kon gaan, konden bepaalde zaken zijn tocht wel erg oncomfortabel maken. Wat nou als er niks was en hij zijn weg niet terug kon vinden? Wat als hij überhaupt zou verdwalen? Hij wist niet wat er met hem zou gebeuren. Het voordeel van de Hongerspelen, dacht hij grimmig toen hij bij de splitsing aankwam, was dat je wist wat er met je kon gebeuren. Je kon - je zóu - worden aangevallen. Alles in je buurt was klaar om je te doden, van mens tot blaaspijppijltjes. Onbewust ging hij met zijn hand over de plek waar hij zijn overlijden aan te danken had gehad. Eerst het pijltje, tot hij zodanig verlamd geraakt was dat hij niet meer kon lopen. Toen Madelynn, die zijn eer had gered. Hij had haar niet kunnen bedanken, zeker niet nadat ze de Spelen had overleefd. Hij had niemand liever als Winnaar uit de bus zien komen. Toch miste hij haar soms vaagjes.

Achterdochtig keek hij naar de vele paden die voor hem uitstrekte. De theorie was dat ze leidden naar de andere plekken in Panem: de Districten, het Capitool, en de Arena's. Tot nu toe was - voor zover Dean wist - iedereen bij hem in de stad beland, maar dat kon uiteraard nog veranderen. Maar er waren aanzienlijk meer paden dan Dean had verwacht te zien. Daarbij was het natuurlijk ook nog de gok of de paden in volgorde lagen van District 1 naar District 13, of dat het ging om waar er als eerste iemand overleden was. En tot hoe ver leidde dat terug? Dan was er ook nog het Capitool om rekening mee te houden: kwam die eerst, of juist als laatst?
Dean krabbelde aan zijn hoofd en probeerde na te denken. Dat nadenken zorgde er echter voor dat het allemaal nog ingewikkelder leek, en dat schoot niet op natuurlijk.

Hij wierp een blik over zijn schouders, waar hij zijn huidige woonplaats nog kon zien. Dat moest hij echter loslaten, net zoals hij eerder District 8 los had moeten laten. Er bestond echter een kans dat hij die eerste weer bij zich kon voegen, en als hij dat kon..
Vastbesloten koos Dean het negende pad van links. Hij vermoedde dat het Capitool eerst zou komen, want zo zelfingenomen waren ze vast ook nog wel als ze dood waren. Hij rilde bij de gedachte dat hij ooit díe mensen tegen kon komen. Gatver. De bestuurders die Panem de Donkere Dagen hadden laten doormaken en het niet na konden vertellen, konden hier ook wel eens te vinden zijn. Het eerste wat Dean wilde doen zodra hij District 8 had gevonden, was het Capitool vinden. Er was vast een manier om die weg te barricaderen. Geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om het Capitool hier de overhand te laten nemen.

Hij wandelde zeker een aantal uur en het pad had zich ver afgesplitst van de andere paden, die hij snel uit het oog had verloren. Dean wist niet wat hij had verwacht toen hij begon met lopen, maar een prachtige zee aan zijn rechterkant, enkele kilometers verderop, had niet op het lijstje gestaan. Hoewel de afstand groot was, voelde de zee zo dichtbij dat hij de neiging had om vooruit te springen in de hoop dat hij dan het water zou raken. De zee weerspiegelde het zonnetje dat scheen en Dean vond dit wel een waardig moment om even pauze te nemen. Maar toen hij eenmaal op het pad was gaan zitten en rustig zijn appeltje begon te eten, voelde hij zich toch minder rustig. Hij had het idee dat hij niet alleen was, hoewel hij niemand zag of hoorde.
"Hallo?" Riep hij zo luid hij kon. Het geluid droeg ver, zeker in deze stilte. Hij schatte de kans dat iemand hem zou horen op nagenoeg nihil, maar kon het toch niet laten om nog een keer hard "hallo?!" te roepen. Met zijn appel in zijn mond, slingerde hij z'n tas weer op zijn rug. Iets, en hij wist niet wat het was en hij wist niet of hij het moest vertrouwen, leek aan hem te trekken. Hij wilde per se verder lopen en kreeg het gevoel dat hij ergens in de buurt van was. Deze vage emoties en gedachten zinde Dean helemaal niets, maar wat moest hij anders? Er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om van het pad af te gaan. Omkeren zou zonde zijn van zijn tijd en energie. Plus, hij zou er nooit achterkomen wat er te vinden was. Chagrijnig bedacht hij zich dat hij eigenlijk iemand mee had moeten nemen. Zijn achterdochtige aard had echter de overhand genomen, en gezien iedereen in de Spelen had gezeten, kon niemand een ander zijn achterdochtigheid echt kwalijk nemen. Hij kon zichzelf nu wel voor z'n kop slaan.

Uiteindelijk was er maar één ding wat Dean kon doen. Doorlopen, en af en toe roepen. Hopen dat iemand hem hoorde. Hopen dat het iemand was zonder kwade bedoelingen.