Het was vandaag de dag van alweer de vierde Hongerspelen sinds het einde van de Donkere Dagen. Voor Flaire betekende dit dat het alweer twee jaar geleden was dat zijzelf de Arena in was gegaan en samen met Sköll had gevochten om in leven te blijven. Helaas was dat niet helemaal gelukt en dus zal Flaire nu al anderhalf jaar hier, op de plek die voor de meesten de hemel was, maar voor haar een hel (terwijl ze eigenlijk graag naar de hel had gewild, want dat was haar hemel maar goed). Enfin, ze zat hier dus, in een omgeving die gelijk was aan de Arena waar ze was gestorven. Samen met Sköll woonde ze in de wachttoren waar ze samen al hun tijd in de Arena door hadden gebracht en waar Flaire haar vuur bleef branden. De enige plek waar het vuur bleef branden, want ze kon het om de één of andere reden niet meenemen. Enfin, het leven in de Arenahelhemel was zeker niet verkeerd. Geen honger, geen dorst, geen pijn en bovenal, geen opsluiting. Ze was zo vrij als maar zijn kon en dat was toch iets wat haar meer waard was dan terug te moeten keren naar District 3. Toegegeven, als ze had gewonnen had ze in de winnaarswijk mogen wonen, maar zeg nou zelf, hadden ze haar daar echt op haarzelf laten wonen? Zonder bewakers in de voor- en achtertuin? Natuurlijk niet. Flaire was gestoord (in hun ogen dan) dus ze hadden haar nooit de vrijheid en de ruimte gegeven die ze hier wel had. Nee het was raar, maar Flaire was blij dat ze dood was.

Enfin, zoals gezegd was het vandaag de eerste dag van de vierde Hongerspelen en Flaire had samen met Sköll hun wachttoren verlaten om via de telescopen de start van de Spelen te volgen. Hoewel Flaire vorig jaar totaal geen interesse had getoond in de derde Spelen (maar soms stiekem wel als ze zich verveelde en graag naar dood en verderf wilde kijken). Vandaag was ze echter wel geïnteresseerd in de Spelen, want één van haar broertjes deed dit jaar mee. Flaire wist niet wat voor kans de nu vijftien jaar oude Toby maakte, maar ze wist zeker dat hij het goed zou doen. Hij was immers familie van haar. Iets van haar zou dan toch ook in hem moeten zitten? De passie die zij had voor vuur zat in ieder geval niet in hem, maar als hij wel haar strijdlust had, dan moest dat wel goed komen. Ze had daar wel vertrouwen in, vooral omdat Toby véél langer was dan zij en ook veel gespierder. Hij ging het wel redden. Ze gunde hem zeker de winst, omdat hij dan niet alleen een beter leven voor hemzelf, maar ook voor Aron op kon bouwen. Toegegeven, ze zou de tweeling dolgraag weer willen zien, maar ze gunde hen het leven en hoewel District 3 niet het paradijs was, voor hen was het een minder grote hel geweest dan voor Flaire.

Toch wat gespannen nam ze plaats bij één van de telescopen. Wat voor Arena zou er dit jaar zijn? Zou de omgeving in het voordeel zijn van Toby of juist niet? Ze had haar tweelingbroertjes af en toe wel bespied via de telescopen en ze wist aardig goed waartoe de twee in staat waren. Zolang er dingen waren waarin de twee konden klimmen was het goed. Als de Arena uit water bestond dan had hij een probleem. Voorzichtig legde Flaire haar oog tegen de telescoop en zoemde in op het Capitool en de Arena voor dit jaar. Meteen zag ze al dat deze omgeving redelijk in Toby zijn voordeel was; er was genoeg om in te klimmen. Mooi, dat scheelde weer. Wat echter wel een nadeel was, was dat er allemaal beesten in kooien rond leken te lopen. Hmm, dat was dan weer wat minder. Nieuwsgierig bekeek het meisje de hele arena; de natuur, de dieren, de gebouwen. Het zag er allemaal ontzettend bekend uit.. Had ze hier niet eens iets over gelezen in één van de weinige kinderboeken die ze in het gesticht had gekregen? 'Een dierentuin' mompelde ze verbaasd. Sköll keek haar vragend aan. 'De Arena,' verklaarde ze, 'Het is een dierentuin.' Hierop besloot de jongen, die ze nu stiekem al bijna twee jaar haar vriend mocht noemen, om zelf ook te gaan kijken door een telescoop. Na een grondig onderzoek van de Arena besloot Flaire zich te focussen op de hoorn, welke dit jaar op een enorm beeld geplaatst was. Hierdoor zouden niet alle Tributen elkaar kunnen zien en moesten ze een gevaarlijke klim wagen voor de beste spullen. Hmm, wat dat nou goed of slecht voor Toby?

Over Toby gesproken, daar kwamen de Tributen eindelijk tevoorschijn! Snel speurde Flaire in het rond naar haar broertje en ze was verrast te zien dat er geen tralies waren om de Tributen tegen te houden. 'Das ook raar, er zit geen hekwerk ofzo meer omheen,' reageerde ze tegen Sköll. Tijdens hun eigen Spelen hadden ze achter tralies gestaan tot de teller op nul stond. Wat waren de spelmakers van plan? Het feit dat er geen zichtbare manier was om de Tributen op hun startplek te houden vond Flaire verdacht. Niets in de Arena was te vertrouwen en het ontbreken van die hekken kon niet anders dan een val zijn. Afwachtend keek de roodharige de cirkel van Tributen rond en al gauw werd haar vermoeden bevestigd; het ontbreken van de hekken was inderdaad een val. Een jong meisje, Satan mocht weten wie, besloot er vroegtijdig vandoor te gaan. Zodra haar voeten de grond buiten het platform raakten werd ze echter opgeblazen. Flaire stootte een harde schaterlach uit terwijl stukken asfalt en kind door de lucht vlogen. Ze wist het! No way dat die Spelmakers je zomaar zouden laten gaan. De Spelen waren nog niet eens begonnen of de eerste dode was al gevallen. Dit beloofde veel goeds.

Een paar seconden voor het startsignaal had Flaire haar broertje weten te vinden; Toby stond tussen de meisjes van twee andere Districten in. Waren die twee niet ook familie van dode tributen? Dat kleine meisje met dat donkere haar, dat was toch het zusje van Nakoma? Het was wel toevallig dat zij en Toby nu samen in de Spelen zaten, twee jaar nadat Flaire en Nakoma er samen in hadden gezeten. Even keek Flaire op van haar telescoop om te zien of Nakoma ook in de buurt was om dit te volgen. Beter ging Toby even wraak nemen op Kasa voor de dood van zijn zus door haar zus. Het startsein werd inmiddels gegeven en Flaire drukte haar oog gespannen weer tegen de telescoop om Toby te volgen. Zoals ze wel had verwacht ging de jongen voor de ladder recht voor hem en klom hij omhoog. Toby was snel en een goede klimmer dus Flaire had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen, maar helaas werd hem de weg al snel versperd door een gespierde kerel met een blik in zijn ogen die Flaire maar al te goed kende; de gestoorde blik. Zodra de jongen Toby zag viel hij aan en het duurde niet lang of de twee jongens waren met elkaar in een gevecht verwikkeld geraakt. Flaire volgde het gevecht gespannen, juichte wanneer haar broertje rake klappen uitdeelde en brulde furieus toen de vrouwelijke Tribuut uit 3 besloot een handje te helpen door de tegenstander te duwen... welke in zijn val Toby mee nam. 'Nee!' riep Flaire onwillekeurig en koortsachtig volgde ze het gevecht. Toby en de jongen waren op de grond beland; de eerste met een goed gecoördineerde rol, de ander met een lompe val. Dat liet maar weer zien wie meer ervaring had met vallen en weer opstaan hè.

Het gevecht ging verder en hoewel Toby even kort de overhand leek te hebben, lag hij al gauw op de grond onder zijn tegenstander. 'Kom op Toobs, je kunt toch wel beter dan dit!' riep Flaire door de telescoop (niet dat Toby haar kon horen, maar goed). Gelukkig was daar het meisje uit 3, welke een schaar in de nek van de tegenstander stak (Flaire mocht het meisje spontaan) en daarop zelf een klap te verduren kreeg. Toby had zichzelf ondertussen weten te bevrijden en wist een rake trap uit te delen die vast heel veel zeer deed. Vanaf daar kregen Toby en het meisje de overhand en Flaire kon niet anders dan zich trots voelen toen ze zag hoe Toby de jongen helemaal verrot schopte. Het geluid van een kanon was als muziek in haar oren en eigenlijk was ze nog nooit zo trots geweest op Toby als op dat moment.

OOC:
- Flaire kijkt naar de Spelen en is mega trots op Toby

Andere die mee willen (en durven) kijken zijn welkom! O en Godmode toestemming van Sköll ^^

Flaire was zo ingespannen aan het kijken naar Toby zijn gevecht dat hij niet had gemerkt dat Janaea er ook bij was komen zitten. Pas toen het meisje haar aansprak haalde ze haar gedachten weg bij haar broertje en keek opzij naar het kleine meisje. Janaea was één van de Tributen die als eerste hier in deze hemelhel was terecht gekomen; Flaire wist niet goed wat ze moest vinden van het meisje dat het op de één of andere manier tot de top vier van de eerste Spelen had weten te schoppen zonder ook maar iets te doen. Een hele hoop geluk en een sterk bondgenootschap, dat had het moeten zijn. No way dat Janaea het zover had geschopt, omdat ze een ukelele had gehad. Bedachtzaam keek ze de ander aan. Of ze hoopte dat haar broertje zou winnen. 'Weet ik niet,' antwoordde ze waarheidsgetrouw. Waarom moest dat kind nou weer net de vraag stellen waar ze even daarvoor al over had lopen dubben? 'Het zou fijn zijn om hem weer te zien,' gaf ze toe terwijl ze haar oog weer op de telescoop legde. 'Hem echt weer te zien en niet via dit ding, maar,' zuchtte ze en keek Janaea weer aan, 'Ik zou Toby en Aron niet uit elkaar willen halen. Die twee hebben elkaar nodig en ik denk niet dat ze het zonder elkaar echt zouden overleven.' Eigenlijk wist ze wel zeker dat de tweeling niet zonder elkaar zou willen leven. Ze waren onderdeel van elkaar en zonder de ander waren ze maar half. Hoewel ze daar zelf maar weinig over wist, kende ze de tweeling niet anders dan dat ze altijd samen waren. Hoe cru zou het zijn als Toby dit jaar wel zou winnen, maar Aron dan volgend jaar gekozen zou worden? Dat moest dan haast nog moeilijker zijn dan zelf deelnemen.

Even keek ze weer door de telescoop, maar Toby en het meisje waren nu bezig met het verzamelen van spullen en dat was niet echt interessant. 'En jij dan?' vroeg Flaire daarom maar aan Janaea. 'Hoop jij dat je zusje wint?' Niet dat het Flaire echt wat boeide, maar het kwam weinig voor dat andere dode-Tributen contact met haar zochten, afgezien van Sköll. 'Denk je dat ze kan winnen?' Flaire had niet echt opgelet op het zusje van de ander, dus ze wist verder niet wat die nu aan het uitspoken was in de arena, maar aangezien Janaea niet echt indrukkend was geweest, verwachte ze van de ander net zo weinig.

Ergens fascineerde het Flaire wel dat dit meisje, deze Janaea die een jaar voor haar was overleden, gewoon met haar durfde te praten. Het kwam zo weinig voor dat mensen dat deden, of dat ze überhaupt in de buurt kwamen, dat de ander zowaar haar interesse had gewekt. Waarom sprak Janaea met haar? En waarom stelde ze van die moeilijke vragen! Flaire had verdorie nog nooit zoveel na moeten denken in haar hele leven, en nu moest ze dat na haar dood opeens wel gaan doen! Pfff. Toegegeven, het antwoord van het meisje verbaasde Flaire en hoewel ze net weer door haar telescoop wilde kijken, draaide ze haar hoofd meteen weer naar Janaea toen deze zei dat ze hoopte dat haar zusje snel zou sterven. Hoorde je niet te wensen dat familieleden zouden blijven leven? Nieuwsgierig bekeek Flaire het meisje opnieuw, terwijl de ander vertelde dat ze nooit echt een goede band hadden gehad, maar dat ze graag weer met haar wilde praten. Hmm, daar kon Flaire zich eigenlijk wel in vinden. Zelf zou ze het ook best leuk vinden om weer eens met de tweeling te praten. De jongens waren immers de enigen in haar leven geweest die wél contact met haar wilden en hoe langer ze erover nadacht, hoe meer ze het jammer vond dat ze nooit iets van kattenkwaad met hen uit had kunnen halen.

Ze gluurde weer door de telescoop en zag hoe Toby en het witharige meisje samen bij de hoorn zaten en hun buit bekeken. Ze hadden behoorlijk wat spullen gevonden, maar er zaten geen wapens bij, afgezien van de schaar die het meisje had. Al gauw kwam het tweetal weer in beweging en gingen ze op weg naar de poort die bovenin de arena stond. Janaea vertelde ondertussen dat ze dacht dat haar zusje meer kans maakte dan zij had gedaan, maar dat alles ook af hing van de omstandigheden. Flaire keek haar weer aan en knikte. Dat was waar. Zij en Sköll hadden het ook veel verder kunnen schoppen als ze niet door een bondgenootschap van vier mensen waren uitgerookt. ‘Als Caleb Jakob op tijd had kunnen doden, dan had Sage waarschijnlijk ook niet kunnen winnen. Maar dan waren Caleb en ik samen overgebleven, en dat zou ook niet fijn zijn geweest.’ Flaire dacht hier even over na. Het laatste gevecht waar Janaea bij was overleden was inderdaad een pittige geweest en alles hing af van kansen. Wat als dit, of wat als dat. Helaas waren dat routes die ze niet hadden genomen en waarvan ze dus nooit zouden weten wat er zou zijn gebeurd als. ‘Caleb zou erop hebben gestaan om zijn leven voor mij te geven, Ik zou het niet hebben toegestaan,’ vertelde Janaea met een klein glimlachje. Flaire wist even niet goed waar het meisje het over had, maar had geen tijd ernaar te vragen, omdat de ander alweer een vraag op haar af vuurde.

Wat zou zij gedaan hebben als ze alleen was overgebleven met Sköll? Ja, dat was een goeie vraag. Een diepe, ietwat boze frons verscheen op Flaire haar voorhoofd. Als ze met z’n tweeën over waren gebleven? Ze wierp een blik over haar schouder naar Sköll. Ze wist niet of hij mee zat te luisteren of niet terwijl hij door de telescoop aan het kijken was, maar ergens was ze wel benieuwd naar zijn antwoord. Wat zóu hij gedaan hebben? Wat zou zij dan eigenlijk gedaan hebben? ‘Ik..,’ begon ze, maar daar hield haar antwoord alweer op. ‘Ik wat?’ Zou ze Sköll gedood hebben? Zou ze dat hebben gekund? Sköll betekende meer voor haar dan ze ooit toe zou durven geven, aan haarzelf noch aan anderen. Daarbij lag het er ook aan wat Sköll dan gedaan zou hebben. Zou de jongen haar aan hebben gevallen? Of zou hij iets anders hebben gedaan? ‘Ik weet het niet,’ gaf ze uiteindelijk toe aan Janaea. Ze was niet van plan te vertellen dat Sköll teveel voor haar betekende om hier ook maar goed over na te kunnen denken. ‘Als het iemand anders was geweest, dan had ik die persoon gewoon afgemaakt,’ sprak ze met een serieus gezicht, waarna ze haar ogen afwende. ‘Maar met Sköll? Dat weet ik niet. Het zou ook af hebben gehangen van wat hij dan had gedaan.’ Ze wierp even een blik over haar schouder naar haar vriend. ‘Ik ben blij dat het niet zover is gekomen,’ fluisterde ze voor ze er erg in had. Meteen voelde ze dat haar wangen wat roder werden en snel richtte ze haar aandacht weer op de telescoop. Crap, dat ging Janaea helemaal niks aan!

Snel richtte ze haar aandacht op Toby, welke inmiddels met zijn partner in crime een nieuw slachtoffer had gevonden. De jongen bleek totaal hulpeloos, maar Toby deed ook niet echt zijn best om er snel een einde aan te maken. ‘Kom op Toobs, maak hem af,’ mompelde Flaire toen ze zag hoe haar broertje even stil stond en alleen maar naar de jongen op de grond staarde. De gefrustreerde schoppen die hierop volgden hadden ook absoluut geen effect en Flaire vloekte binnensmonds. Gelukkig was daar het meisje met de schaar, welke er snel een einde aan maakte. ‘Nou, ze laten er geen gras over groeien,’ reageerde Flaire terwijl ze haar oog weer van de telescoop haalde en even naar Sköll keek. ‘Al twee mensen gedood in een ruim half uur. Dat doen ze goed.’ Vervolgens richtte ze haar blik weer op Janaea. ‘Hoe was het voor jou? Dood gaan?’ vroeg ze spontaan op niet al te tactische toon. ‘Was je blij toen het voorbij was? Of niet?’ Ze wist zelf niet meer goed wat ze had gevoeld toen ze was gestorven, afgezien van een hels verdriet door het verlies van Sköll. Dat gevoel was zo overweldigend geweest, dat ze niet eens had gemerkt dat ze was overleden. Eigenlijk had ze zelfs toen ze wakker werd hier in deze hemelhel nog niet door dat ze was overleden, totdat bleek dat zij en Sköll niet meer omringd werden door Madelynn en co, en ze niet meer gewond of moe waren. Het verdriet had plaats gemaakt voor opluchting toen ze zag dat ook Sköll weer “leefde”, waarna ze zich eigenlijk gelukkiger had gevoeld dan ze ooit had gedaan in haar echte leven.