Dit waren goede tijden om burgemeester van district 4 te zijn, bedacht Milly zich, terwijl ze door de kieren van de gordijnen naar het plein tuurde, waar de bewoners zich verzamelden voor de Zegetoer. Voor het tweede achtereenvolgende jaar mocht district 4 een winnares verwelkomen, wat betekende dat ze opnieuw een mooi en vruchtbaar jaar tegemoet zouden gaan en er dadelijk weer een feestmaal plaats zou vinden. Milly had Kasa al eventjes gesproken. Net als ze Solar vorig jaar had gefeliciteerd, had ze het ook bij Kasa gedaan, gevolgd door een bedankje namens alle medebewoners.
‘Het is tijd’ klonk er, waarop Milly met zelfverzekerde passen het podium opliep. Ze introduceerde Kasa, met de nodige omhaal. Ze sprak over de dapperheid van het meisje, haar vechtlust en maakte er ook zeker een punt van om de tragische dood van haar zus Nakoma te benoemen in haar speech.
‘Dames en heren…Graag een warm welkom voor onze eigen…Kasa Locklear!’ sloot ze af, waarna ze een stapje opzij zette om hun winnares toegang te geven tot het podium.
‘Beste inwoners van District 4, ik ben dankbaar dat ik hier vandaag sta. Ik heb gestreden voor Nakoma en voor jullie en ik hoop dat mijn winst een klein lichtje voor jullie kan zijn in donkere tijden. Het verlies van Duncan zal altijd een zwarte vlek zijn op deze overwinning, maar het Capitool zal nooit twee winnaars naar huis sturen. Hij zal altijd in mijn hart blijven, niet alleen als een Districtgenoot, maar vooral ook als een bondgenoot en vriend. Ik hoop dat hij, net als Nakoma, op een plek is waar het beter is. Op een plek waar we hun terug zullen zien, als ook onze tijd gekomen is. Dank jullie wel voor jullie warme onthaal en jullie steun, ik zal dit nooit vergeten.’
Toen het meisje stil was gevallen, opende Milly het applaus, waarop al snel reactie kwam van de toegestroomde districtgenoten. Ze sloot de bijeenkomst af door nogmaals te benadrukken dat Duncan een gewaardeerd lid van hun samenleving was en gemist zou worden – al zou ze hem waarschijnlijk niet eens herkennen als iemand een foto van hem onder haar neus schoof – en het gehele district uit te nodigen voor het feestmaal dat de overwinning van hun district hen had opgeleverd.
‘Kasa’ zei ze, terwijl ze samen met het meisje het podium verliet. ‘Er is een plaatsje naast mij gereserveerd voor jou’. Ze zei het vriendelijk, maar haar blik gaf duidelijk te kennen dat er geen ruimte was om nee bedankt te zeggen. ‘Ik zie je zo’.
