Het was een uiterst rustige dag geweest voor Dean en hij kon niet zeggen dat hij dat nou zo erg vond. Het was juist fijn, eigenlijk, dat er niemand een mes in zijn keel had proberen te boren, of zijn kano tot zinken had gebracht. Het leek wel weer alsof de kansen in zijn voordeel waren. Dean kon niet doen alsof hij dat erg vond. Hoe meer hij met rust werd gelaten, hoe meer kans hij had om te blijven leven, tenzij er dan misschien een kwade Spelmaker langskwam en zijn boot liet kapseizen. Dat was een risico wat Dean graag nam, als dat inhield dat hij tenminste niet in lichte laaien werd gezet door het tweetal uit drie en zeven.

Hij had zijn dag doorgebracht met kanoën. Hij had meerdere delen van de Arena doorgepeddeld, om op deze manier zijn medeTributen in de gaten te houden. Het enige wat hij vond dat hij miste, was een verrekijker, want het was soms lastig te zien wie wat precies aan het doen was. Op dit soort momenten was hij dan wel weer dankbaar voor de heldere Arena met zijn lage begroeiing. Voor hetzelfde geld had hij in een oerwoud gezeten en niet geweten wie waar zat. Nú wist hij dat er minstens twee personen op het platform zaten waar hij eerst was geweest, dat het tweetal vaak in de uitkijktoren zaten maar nu waren verdwenen richting het oosten, en dat het drietal meiden te ver weg was om te zien en dus geen direct gevaar was.

Nadat hij weer vis had gegeten - met brood, dankzij zijn sponsoringen - en hij de glazen fles die hij nog overhad vulde met gefilterd en gekookt water, besloot hij te oefenen met zijn katapult. Hij had in de ondiepe gedeelten van het water een aantal kleine steentjes opgeraapt die hij nu in het niets schoot. Zijn richtingsgevoel was nog niet perfect, maar beter dan hij had verwacht na al die jaren niet te hebben geschoten. Hij zou vast een mens kunnen raken, al dan misschien geen specifieke plek. En nadat hij zijn spullen weer had geordend en de vis die hij overhad in zijn bakje had gedaan voor morgen, ging hij met zijn kano weer terug naar zijn vaste plek. Hij had zijn kano vandaag over weggetjes en onder bruggetjes gesleept, met de andere kano erachteraan, en was daardoor erg moe geraakt. Dus nog voordat de zon onderging, besloot hij te gaan slapen. En nadat hij had gezien dat er minstens één groep was die 's nachts joeg, was dat misschien ook maar beter ook.

Dean had verwacht van vele dingen wakker te worden in de Arena, wat dan ook de reden was dat hij gelijk met zijn mes en dolk in de aanslag zat toen hij plotseling wakker werd en zag dat de omgeving nog donker was. Verwoed keek hij om zich heen, lichtelijk in paniek, en nog iets meer in paniek toen hij niets zag maar wel getik hoorde en allemaal dingetjes op zich voelde vallen. Het was als regen, bedacht hij zich, maar anders, en in een Arena was anders meestal niet goed.
Hij keek naar de kano, waar nu allemaal kleine dingetjes op lagen waarvan hij eerst dacht dat het muizenkeutels waren. Het enige probleem was dat,als het muizenkeutels aan het regenen zou zijn, hij dat ondertussen wel zou ruiken met zo'n vochtige Arena. Hij rook echter niets, niet echt, misschien iets weeïgs. Hij was onderhand alweer wat gekalmeerd , daar hij nu had besloten dat wat er dan ook uit de lucht viel, geen directe impact had op zijn leven, wat ervoor zorgde dat het tijd was om de neerslag te bestuderen - want het was zeer zeker géén regen.

Hij stak zijn hand uit alsof het een bakje was en verzamelde zo de vreemde neerslag. Na enkele seconden hield hij zijn hand onder zijn neus en keek hij kritisch naar wat hij nou in zijn hand had. Met de vinger van zijn andere hand ging hij er nieuwsgierig doorheen, spreidde zijn vangst uit, en kwam tot de conclusie dat het smolt, daar er nu een bruin goedje aan zijn vinger en aan de binnenkant van zijn hand kleefde. Het ding was alleen dat aangezien het donker was, Dean niet kon zien dat het bruin was. Hij voelde dat er iets aan zijn vingers en hand zat, hij zag en voelde dat het hele kleine miezerige dingetjes waren, en eigenlijk zat er nu nog maar één ding op om te identificeren wat het was en dat kon zijn dood worden. Maar dood ging hij toch wel. Dus hij gooide de inhoud van zijn hand in zijn mond en kauwde op wat er te kauwen viel en slikte het snel door. En toen hield hij nog een keer zijn hand op, en deze keer ving hij meer, en ook dat at hij op. En om het zeker te weten deed hij het nog een laatste keer, en kwam weer tot dezelfde conclusie.
"Chocola?"
Ja, chocola. Hagelslag om precies te zijn. Pure chocoladehagelslag. En het viel uit de lucht. Op hem. Op de kano's. In het water. Op de platformen. Overal.

Snel trok Dean de conclusie dat warmte en chocola niet altijd een beste combinatie was, wat dan ook de reden was dat hij zijn longsleeve over het zitgat in de gele kano deed om zijn tas en de binnenkant van de kano te beschermen, en daarna zijn jas over zich heen te hangen als een soort paraplu. Het was niet ideaal, maar het was makkelijk om die jas en zichzelf schoon te krijgen dan zijn tas, die alle waardevolle spullen bevatte die hij kon hebben in een omgeving als dit.

Nadat hij alles van waarde bedekt had of enigszins schoon had weten te vegen - voor zover dat mogelijk was, want het regende nog steeds en Dean had het donkerbruine vermoeden dat dat niet zomaar op zou houden, begon hij weer te kanoën. Voorzichtig, natuurlijk, want wie wist wat er nog meer uit de lucht zou komen vallen!

En voor het eerste gedeelte leek het rustig. Hij hoorde het zachte getik van de hagelslag die in het water viel, rustig en na een tijdje kalmerend. Later begon hij ook echter plonsjes te horen, van dingen die overduidelijk een stuk groter waren, maar ook verder weg. En hoe verder hij leek te varen, hoe meer van dat geluid hoorde en steeds minder van de hagelslag. Het zinde hem niets, al was zijn nieuwsgierigheid toch weer groter. Hij was niet zo stom dat hij zich met volle vaart in de overduidelijk andere regen stortte, maar juist luisterde. En boven het geplons en getik uit, hoorde hij gesis - heel zacht, en hoe harder het geplons, hoe harder het gesis leek te klinken. En Dean had nog nooit een slang gezien in zijn leven, maar hij had goed genoeg opgelet bij de trainingsdagen om te weten dat hij er niet bij in de buurt wilde komen, wat in een snel omdraaiende Dean resulteerde, die zich uit de voeten maakte en snel de hagelslagregenbui opzocht. En hij hoopte dat het ook hagelslag zou blijven, want als hij onderdak moest gaan zoeken, konden dingen nog wel eens vervelend worden.

Wat hij zeker wist, is dat hij niet zou kunnen slapen zolang het regende.

Wat door de chocolade hagelslag, en de sissende slangen niet hoorbaar was, was dat een meter van de kano af een zoevend voorwerp het water had geraakt. Een bol met een parachute eraan was naast de kano in het water geraakt. De bol begon vrij snel te zinken, en alleen de parachute, waar schreeuwerig met gouden letters MOCCACHINO op stond, was nog te zien boven het water. De parachute bleef drijven, wat betekende dat de bol niet tot de bodem was geraakt. Op de parachute stond met gouden letters genaaid: "Het logo is al in beeld geweest. Het enige wat je nog hoeft te doen is de bol uit het water te vissen, dan opent de bol" Nu hoefde alleen de bol uit het water gehaald te worden. Maar daarvoor moest wel een hand buiten de boot in het water gestoken te worden.

OOC:
-Hij doet dingen om te blijven leven, kanot rondt, kijkt waar de anderen zitten etc.
-Gaat vroeg slapen.
-Wordt wakker, bedekt zijn spullen tegen de hagelslag.
-Gaat op onderzoek uit, komt aan de rand bij de slangen maar komt niet in die regenbui.
-Gaat terug en blijft wakker.

Hij dacht even verderop beweging te zien en hoorde kort iets zachtjes in het water plonzen. Het eerst wat hij dacht was geen slangen, geen slangen!, al wist hij zelf ook wel dat die dan waarschijnlijk ook meteen op zijn hoofd zouden zijn gevallen in plaats van een stukje verderop. En dus draaide Dean zijn kano voorzichtig. Op de plek waar de plons vandaan was gekomen, lag iets in het water wat hem bekend voorkwam van de vorige Spelen. De hoofdsponsoraar - uit District 8 nog wel, de vuile verrader - was nu dé stylist van het Capitool en had zijn district èn familie achter zich gelaten om voor die ratten te werken. En niet alleen dat, nee, nu gaf hij ook nog eens al zijn geld uit aan sponsoringen. Toch had meneer zijn broertje niet weten te redden vorig jaar. William was bij de eerste dag al omgekomen, niet erg lang na de start. Het verbaasde Dean daarom dat hij toch gesponsord werd. Als zíjn familie om zou komen bij iets zoals een jaarlijkse slachtpartij, dan zou hij zèker geen geld meer uitgeven aan dat feestje. Mocca dacht daar blijkbaar anders over en gunde Dean een sponsoring - en zichzelf uitzendtijd. Dean was er niet zeker van wat voor Mocca belangrijker was.

En eigenlijk had Dean uit principe weer om willen draaien. Hij wilde geen dingen aannemen van verraders zoals Mocca, zeker niet als dat inhield dat hij ook nog eens reclame zou moeten maken en één of andere stomme opdracht zou moeten doen. Zijn nieuwsgierigheid won het echter van zijn afkeer en zonder er verder over na te denken roeide hij richting de parachute die op het water dobberde. De precieze tekst die erop stond kon hij niet zien vanaf deze afstand, wat inhield dat hij simpelweg met zijn hand de parachute greep en deze het water uittrok. En uiteindelijk zag Dean ook de zilveren bol die aan de touwtjes van de parachute bungelden, waardoor hij opgelucht adem kon halen. Als dat ding naar beneden was gezonken, was hij er niet achterna gedoken.

Nu was het nog zaak om de bol te openen. Dean legde de parachute over de kano heen zodat hij de lelijke letters van het Moccachinologo zag glanzen in het licht van de maan - wat verrekte weinig was. Het kostte hem aanzienlijk meer moeite om de rest van de tekst te lezen.
"Het logo is al in beeld geweest," las Dean hardop voor. "Hebben ze dit er serieus al van tevoren op zitten naaien?" Met een blik vol ongeloof keek hij naar de tekst. "Het is nacht en het regent hagelslag." Waarmee hij doelde op het feit dat niemand, maar dan ook níemand dit ooit gelezen zou kunnen hebben terwijl dat ding naar beneden viel. Natuurlijk hadden de camera's infrarood en nachtkijkervisie en wist Dean veel wat nog meer, maar dan sloeg het nog nergens op. Vorig jaar hadden mensen die parachutes een minuut voor de camera moeten houden, of andere stomme dingen moeten doen. En hij durfde te zweren dat hij eerder vandaag* nog iemand iets wat verdacht veel leek op "MOCCACHINO" had horen schreeuwen. Maar Dean klaagde niet, niet hardop, dus hij las verder.
"Het enige wat je nog hoeft te doen is de bol uit het water te vissen - nou, dat heb ik gedaan, want anders kon ik het niet lezen, want het is nacht - dan opent de bol." Dean liet de parachute los en pakte de bol. "Nou, ga open. Verras me."

De bol opende met een klagelijk gesis. Al kwam dat gesis van de rookmachines die ingebouwd in elke hoofdsponsor-bol zat. De zachte nevel zou de inhoud voor de kijkers thuis even uit het zicht houden. In de bol zaten negen kogeltjes.

Kogeltjes:

De kogeltjes konden allemaal geheel in iemands hand, broekzak of whatever gedaan worden. Ze waren vrij klein. Naast de kogeltjes lag een pincet, en een briefje. Het briefje zei: "De kogeltjes creëren onder druk (bijvoorbeeld tegen iemand aangeschoten/gegooid) vlijmscherpe puntjes."

Om een beeld te geven:

 Wat verder alleen voor de hoofdsponser een leuk detail was, was het feit dat als iemand stierf aan deze kogeltjes het wel met stijl ging. Als de druk hoog werd door een klap, ontstonden er ook diamantjes op de balletjes. Op de achterkant van het briefje stond nog geschreven: "Als je het niet geloofd, tik maar eens met het pincet op één van de balletjes"

OOC:
- Hij pakt de parachute en trekt zo de bol omhoog.
- Hij leest hardop voor wat er op de parachute staat.
- en daarna pakt hij de bol om te kijken wat eruit komt.

*Aangezien de sponsoring voor Skaire pas aan het einde van de dag kwam, en er nog niet gepost is daarover, weet ik niet op welke dag jullie dit laten zijn. Maar het was te mooi om niet te mentionen, en anders kan het bèst zijn dat er 'iemand' ook een sponsoring kreeg met 'dezelfde' opdracht, zonder dat Dean daarvan weet ofc.

Dean was na de uiterst genereuze - in de zin dat het ongetwijfeld duur was, de handigheid ervan moest nog bepaald worden - gift van Mocchachino op zoek gegaan naar een plek waar hij weer kon slapen. Dat bleek in eerste instantie lastig door de continue stroom met hagelslag die uit de lucht bleef vallen. Het ritmische getik maakte hem slaperig, maar het getik tegen hem aan, en het plakkerige goedje wat nu overal lag, maakte dat hij alles behalve comfortabel was. Nu was 'comfortabel' sowieso al een woord waar je niet naar moest zoeken als je een Tribuut was in de Hongerspelen. Dean had echter ook wel een bepaalde standaard en zijn huidige situatie was daar mijlenver onder. Hij was dan ook erg opgelucht dat de regen stopte en hij weer een poging kon doen tot slapen. Ditmaal besloot hij om gewoon op open water te blijven, in tegenstelling tot de afgelopen dagen waarin hij had aangelegd aan de dichtsbijzijnde steiger. Ondanks dat de regen was gestopt en veel van de neerslag was gezonken, waren er alsnog slangen die op de loer konden liggen. Dean voelde er vrij weinig voor om een langzame, pijnlijke dood te sterven door een beet van een giftige slang, waarvan hij zeker zou zijn als hij nu ook maar één stap op het vaste land zou zetten. Later op de dag kon het wel, gokte hij. Dan zou hij tenminste zien waar hij op ging staan. Voor nu was het enige gevaar dat de slangen opeens konden zwemmen en zijn kano zouden vinden. Hij mocht dan wel weer ver van de slangenregen vandaan zijn gekano't, als ze konden zwemmen was hij alsnog niet veilig. Of als ze beentjes zouden krijgen. Of vleugels. Jakkes.

Uiteindelijk wist Dean met deze uiterst ongemakkelijke gedachten in zijn hoofd ('wat nou als er nog een regenbui komt?' Dacht hij nog. Hij keek naar de zwarte lucht, waar de maan weer was verschenen. 'Dadelijk vallen die slangen alsnog bovenop me.') in slaap te vallen. Hij werd pas wakker toen de zon al eventjes op leek te zijn, al was het in de Arena moeilijk te bepalen hoe laat het alsnog was. Langzaam kanode hij in de richting van het dichtstbijzijnde platform waarop de slangen waren gevallen. Vanaf een afstandje kon hij ze al zien rondkruipen, maar het waren er minder dan hij had verwacht. Dat hield in dat er zich al een hoop hadden verspreid, iets wat Dean niet bepaald geruststelde. Dit betekende dat hij nu nog meer op zijn hoede zou moeten zijn dan normaal, en zijn plannen om vanaf vandaag zijn kano achter te laten was compleet van de baan. Het ene gedeelte mocht dan wel gevuld zijn met bruine chocoladedrab - of wat er nog van over was, want Dean was er niet zeker van hoe hard dat smolt - en de andere kant leek gevuld met allemaal kleine spiegeltjes of andere reflecterende dingen. Dat zou nog een optie kunnen zijn, want door zijn bril zou hij de slangen makkelijk kunnen herkennen. Het punt was daar komen, en dat was iets waar hij op dit moment geen zin in had.

OOC:
- Dean slaapt
- Dean kano't
- Dean gaat zijn dagelijkse dingen doen (vis vangen, koken, water vangen, koken, etc etc etc) en blijft tot nu toe op dezelfde plek.