Nakoma viel in slaap met gedachten aan hun plan – hun ondoordachte, gevaarlijke plan dat ongetwijfeld gedoemd was om te falen en haar misschien wel haar leven zou kosten. Ze begreep nog steeds niet helemaal waarom ze ermee akkoord gegaan was, want Madelynn had dan wel veel argumenten aangehaald, het ene al wat overtuigender dan het andere, maar uiteindelijk kon haar bondgenote geen enkele vorm van zekerheid geven dat dit gestoorde idee van haar zou werken. Het hing te veel van externe factoren af, en dat maakte Nakoma nerveus.

Maar toch was ze ermee akkoord gegaan. Waarom? Nakoma wist waarom. Omdat enige vorm van objectiviteit allang verdwenen was. Omdat ze zichzelf een volstrekt absurd en uiterst gevaarlijk gevoel van vriendschap aangepraat had. Omdat ze Madelynn vertrouwde. Met haar leven, zo bleek nu. Het liefst wilde ze schreeuwen. Naar zichzelf, naar Madelynn, naar Eloise, naar iedereen. Waarom had ze niet gewoon een stel afstandelijke eikels als bondgenoten kunnen kiezen? Waarom had Nakoma zich zo nodig aan hen moeten hechten? Waarom moesten ze aardig zijn? Waarom al die stomme gevoelens? Ugh. Waarom?

Nakoma’s dromen waren niet al te aangenaam die nacht.

Toen ze wakker geschud werd om de laatste wacht over te nemen, had ze niet het gevoel ook maar enigszins uitgerust te zijn. Maar het stoorde haar allesbehalve om de komende uren wakker te blijven. Nog meer slaap zou nu toch niet helpen, als ze enkel maar zou liggen woelen en over de ellendigheid van haar leven zou dromen. Dan kon ze beter nuttig bezig zijn. Door talloze slangen een kopje kleiner te maken, bijvoorbeeld.

Al bij al had het haar goed gedaan, om de vorige dag weer wat actiever bezig te zijn, ook al was het dan enkel maar oefenen met de tonfa’s. Want ze mocht dan wel niet helemaal overtuigd zijn van Madelynns plan, maar ze kon niet ontkennen dat ze stiekem uitkeek naar het vooruitzicht om wat vaart te zetten achter deze hele onderneming. Het was allemaal goed en wel om gewoon te wachten tot de andere tributen vanzelf het leven lieten, maar heel realistisch was dat plan niet, en de afgelopen nacht was wel genoeg bewijs van het feit dat het Capitool hen niet zomaar op hun lauweren zou laten rusten. Nakoma probeerde niet al te veel door te denken over hun plan, over de gevolgen die eraan verbonden zouden zijn – over het feit dat ze zich lichtjes verheugde op iets wat sowieso voor doden zou zorgen. Doden waar zij, op welke manier dan ook, mede voor verantwoordelijk zou zijn.

Nee, daar dacht ze niet aan. Nope. Helemaal niet.

Ontbijt. Ontbijt, ja, daar dacht ze aan. Of het gebrek eraan. Want nu de eerste tekenen van de ochtend aan de horizon verschenen, was het bijna tijd om de eerste fase van hun plan in werking te zetten. Nu ze geen cupcakes meer hadden en er ook geen vrijgevige sponsoren meer leken te zijn, waren ze weer volledig op zichzelf aangewezen voor hun maaltijden, wat ertoe geleid had dat ze de avond voordien hun buikjes helemaal rond gegeten hadden, om de honger hopelijk lang genoeg te stillen. Ze hadden nu immers de tijd niet om weer vissen of kikkers te vangen en die boven een vuurtje te roosteren, want ze moesten zo snel mogelijk vertrekken.

Ze raapten de laatste voorwerpen – alles wat de avond voordien nog niet ingepakt was – bijeen, en controleerden elkaar nog een laatste keer op opvallende clusters van die irritante glitterdeeltjes. En vervolgens vertrokken ze. Ze namen een pad naar het zuiden, en bleven zo lang mogelijk in het glitterdeel. Aan hun linkerkant hoorden ze voortdurend gesis, en hoewel er al een heel aantal slangen een kronkelende weg gebaand hadden door de met glitter bezaaide paden, bestond er geen enkele twijfel dat het alleen nog erger zou worden zodra ze noodgedwongen naar het oosten zouden moeten gaan. Waar Madelynn dacht dat ze hem zouden vinden.

Het lange pad dat ten noorden van het grote platform kronkelde, was bezaaid met slangen. Maar een andere keuze hadden ze niet, want er was niet meer nodig dan één blik naar het platform in het zuiden om te weten dat dat al helemaal geen optie was. Er was nauwelijks nog hout te zien, zo veel slangen glibberden er rond. Nakoma voelde een koude rilling over haar rug gaan. Ze was nooit echt bang geweest van slangen – in haar district was de mentaliteit over grote en potentieel gevaarlijke dieren min of meer samen te vatten als live and let live – maar ze had er nog nooit zo veel op één plaats gezien, en in die grote hoeveelheid waren ze toch een beetje eng.

Het drietal keek elkaar nog een laatste keer twijfelend aan, en met een diepe zucht – wat deed ze zichzelf toch ook aan – volgde Nakoma Madelynn, die, zoals beloofd, het voortouw nam. Ze hadden twee halfstabiele constructies gemaakt met ieder een van de speren, een tonfa, en touw gevlochten van riet om de twee wapens aan elkaar vast te maken. Die gebruikten ze als een soort keerborstels om zo veel mogelijk slangen het water in te duwen. De slangen die aan hun ingenieuze uitvindingen ontsnapten werden onthoofd en het water in gegooid. Zo aten de piranha’s hopelijk ook de levende slangen op voordat het drietal de kans kreeg om erachter te komen of de slangen ook in het water konden overleven.

Ondanks dat hun creaties beter werkten dan Nakoma verwacht had, voelde ze zich toch nog steeds uiterst ongemakkelijk bij deze hele operatie. Het was niet dat haar vertrouwen in Madelynn ineens verdwenen was, maar met vertrouwen alleen kwam je niet echt ver in zulke situaties. Ze was maar al te blij met haar dikke, lederen laarzen, ook al zweette ze er verschrikkelijk in. Waarschijnlijk zouden de tanden van de slangen zich alsnog met gemak door het leer kunnen boren, maar een vals gevoel van veiligheid was momenteel het enige wat Nakoma ter beschikking had, en ze nam dat gevoel bijgevolg gretig aan.

Ze kon niet inschatten hoe lang het precies duurde om zich een weg te banen over het pad, maar de zon stond al vrij hoog aan de hemel toen ze eindelijk op de steiger aankwamen en ook die slangvrij maakten. Ze dacht dat ze de jongen in kwestie niet al te ver van hen vandaan zag ronddobberen. Nu was het aan Madelynn. Maar eerst was er een belangrijkere kwestie waar ze zich op moesten richten, en dus richtte ze zich fluisterend tot haar bondgenoten: “Iedereen oké? Niet gebeten?”


TL;DR:
- Nakoma neemt de laatste wacht en vermoordt weer enkele slangen.
- De zon begint nog maar net op te komen wanneer ze opstaan, de laatste spullen inpakken, en vertrekken.
- Ze wandelen naar het zuiden en kiezen ze vervolgens het pad dat het domein van de haai afbakent (like F7 tot K7). Wanneer ze zich een weg door de slangen hebben gebaand, stoppen ze op een steiger, waar ze Dean in de verte zien ronddobberen (als ik dat mag zeggen?).

Hij zag ze in de verte al aankomen. De drie meiden die hij alleen vanaf een gigantische afstand had kunnen zien, één, misschien twee keer. Hij wist in eerste instantie niet zeker of het meiden - vanaf een afstand waren het slechts drie schimmen - waren, maar het aantal doden had hun geslacht verraden. Dean was op de hoogte van de plekken van de meeste andere Tributen, inclusief potentiële bondgenoten. Zijn tochten over het water, die waren uitgebreid naar ook de andere plekken van de Arena, hadden voor veel informatie gezorgd. Ondanks dat was hij altijd teruggekeerd naar hetzelfde stuk om daar te overnachten, waardoor hij 's nachts de Tributen niet in de gaten kon houden. Dat gold voor iedereen, behalve voor het duo wat 's nachts juist op pad ging.

Het was overduidelijk dat dit groepje niet dát groepje was, en ook niet het groepje wat hem van zijn eerste schuilplaats had gejaagd. Daar waren er twee van dood, en ondanks dat hij, toen het huis in brand was gezet, twee mensen had zien wegrennen, betwijfelde hij of één van hen een nieuw bondgenootschap aan was gegaan. Dan had je het duo nog met het gestoorde meisje en de jongen uit 7. Dean had niet het idee dat ze andere mensen toe zouden laten in hun team, een conclusie die hij had getrokken uit hun moordlustige en doeltreffende gedrag. Dan waren er minstens drie, waarschijnlijk vier mensen diep in het bos. Dean wist niet zeker of ze allemaal bij elkaar hoorden, maar hij achtte de kans groot, aangezien hij vond dat ze elkaar dan al hadden moeten hebben afgeslacht. En dat restte dan nog drie mensen. En dat waren de drie mensen die nu zijn richting op bewogen.

Hij was niet bang, ondanks dat zijn hart harder begon te kloppen dan noodzakelijk was. Hij zag veilig in zijn kano in het midden van het water. Het was dag zes, wat inhield dat iedereen wel door zal hebben gehad dat het niet verstandig was om in deze wateren te zou zwemmen. En alsof het überhaupt verstandig was om op hem af te zwemmen. Wat wilden ze doen? Ze konden hem om laten slaan, maar daarvoor moesten ze zodanig dichtbij zijn dat hij hun handen eraf zou kunnen snijden met zijn gestolen dolk. En hij kon ruim van tevoren al steentjes naar hen schieten, of die vernuftige balletjes die hij gesponsord had gekregen. Nee, als hier íemand in het voordeel was nu, dan was hij het wel. Maar dat was alleen op het water. Zodra hij op land kwam, was hij in het nadeel, want het waren drie fikse meiden, de één nog sterker dan de ander.

Uit nieuwsgierigheid was hij in hun richting gekano'd. Hij wilde weten of ze naar hem opzoek waren geweest, want zo leek het wel. Hij was vanaf grote afstand al te zien, al dagen, dus het was niet meer dan logisch dat uiteindelijk iemand zou gaan zitten wachten tot hij aan zou leggen. Het was echter niet logisch, vond Dean, en hij had nog geen zin om dood te gaan, al helemaal niet door twee meiden die hij enorm bewonderde - al was dat misschien beter dan in de fik te worden gestoken door Skaire. Het was allemaal maar relatief. Maar aangezien ze in de buurt van hem waren gestopt en nu naar hem keken, kon Dean veilig concluderen dat ze hem inderdaad moesten hebben.

Hij probeerde een juist gevormde brok in zijn keel weg te slikken terwijl hij hun richting op bleef kanoën, rustig, kalm, net zo kalm als hij zich graag had willen voelen. Het ene moment was hij nog hartstikke kalm geweest, maar nu leek hij toch iets van gevaar te detecteren. Wie weet waren ze hier helemaal niet met kwade intenties ('Dit is de Hongerspelen, natuurlijk zijn hun intenties slecht,' sprak hij zichzelf toe) maar wilden ze hulp, of zoiets. Dean was te nieuwsgierig aangelegd om niet op z'n minst met ze te praten, zelfs al zou dat inhouden dat ze hem op zouden kunnen gaan wachten om hem dan dood te maken. Dat was iets waar hij niet aan wilde denken, dus probeerde hij zijn gedachten te overstemmen door vanaf een meter of zeven van de dichtsbijzijnde wegen - en dus ook de meiden - vandaan, ze zelf aan te spreken. En hij zou het doen op de manier waarop hij in zijn District al zo veel mee voor elkaar had gekregen, in de hoop dat deze tactiek hier ook zou werken. Wat hij betwijfelde. Heel erg zelfs. Want het ging nu niet om het ontlopen van een straf, of om het goedkoper krijgen van een brood, maar om zijn leven en het einde daarvan. Veel keus had hij echter niet, dus hij besloot alle sociale vaardigheden die hij had uit de kast te halen.

"Zeg!" Riep hij naar de kant, waar de dames halt hadden gehouden. "Ik weet niet of jullie van plan waren om me in stukjes te hakken met die mooie zwaarden daar, maar ik ben er heilig van overtuigd dat als er iemand is waar jullie je geen zorgen om hoeven maken, ik dat ben. Maar ik kan jullie zonder enig probleem vertellen om wie je je dan wel zorgen moet maken, als jullie opzoek zijn naar een slachtoffer." Nee, hij had nog geen zin om dood te gaan. Niet vandaag.


OOC:
- Dean kano't richting MEN
- Dean probeert ervoor te zorgen dat ze hem niet afslachten. Of dat idee iig laten varen.

"Maar maak je geen zorgen, dat waren we niet van plan!" Had Madelynn, die in dit geval de leider bleek te zijn, naar Dean geroepen. "Niet?" Riep de jongen terug naar zijn favoriete Tribuut. "Ik zou bijna gaan vragen of je het spelletje wel begrepen hebt, maar aangezien je hier nog steeds voor me staat, zal dat wel." Hij was, voor zover hij dat kon zijn, blij met het feit dat Madelynn nog leefde en in goede gezondheid leek te zijn. Natuurlijk zou hij graag zelf winnen - hoewel dat in zou houden dat hij een Capitoolslaaf zou worden - maar als hij dat niet voor elkaar kreeg, dan mocht Madelynn winnen. Haar vriend had vorig jaar het loodje gelegd en dit jaar was zij uitgekozen als Tribuut. Het moest ongelooflijk zwaar voor haar zijn. Dean had veel respect voor haar kracht, zowel fysiek als mentaal. Dean was er niet zeker van of hij zo stevig in zijn schoenen had kunnen staan als hij iemand die hij liefhad het jaar daarvoor had zien sterven. Caleb's situatie was al helemaal vervelend geweest, daar hij ontzettend veel kans maakte op zijn retourticket. De enige reden dat hij dood was gegaan, dacht hij, was het feit dat er een shakram in zijn borst was geboord die voor een infectie had gezorgd. En het feit dat dat ding praktisch in zijn hart stak, natuurlijk. Nog vervelender was dat één van de twee overgebleven Tributen zelfmoord had gepleegd. Dean had zich een paar keer afgevraagd of Caleb daar boos om zou zijn geworden, want dat was de eerste reactie van Dean. Als je zo nodig een einde aan je leven moet maken, doe dat dan snel. Dan zijn de kansen nog enigszins eerlijk.

Punt was, want Dean zijn gedachten waren even afgedwaald naar vorig jaar, dat hij Madelynn mocht en hij liever niet door haar een kopje kleiner werd gemaakt. En hoewel ze had gezegd dat ze kwamen praten, vertrouwde hij het niet helemaal. Hij had graag gezegd van wel en hij was al blij dat ze haar bondgenoten gewoon had meegenomen en niet had verstopt om hem later aan te vallen, maar ze bleef een tegenstander. En dan had je ook nog eens dat ding dat ze met z'n drieën waren en over het algemeen ook maar íetjes sterker en íetsjes groter en met íetjes meer mensen dan hij was. Dat maakte hem eigenlijk juist nieuwsgieriger, want als ze zo sterk waren, waarom dan met hem praten als ze hem gewoon af konden slachten als een schaap?

"Nouja, iedereen behalve mijzelf, natuurlijk." Beantwoorde Dean de vraag van Madelynn. "Maar, eens zien. Er zijn, zover ik weet, naast jullie nog twee andere bondgenootschappen. Eén bestaat uit drie of vier mensen, dus dat is een probleem. Ik weet niet hoe sterk ze zijn en of ze nog enigszins leven, maar ik ben bang dat het iets te goed met hen gaat." Hij pauzeerde even en krabbelde aan zijn kin. "Dan heb je jouw districtgenoot nog, samen met dat gestoorde meisje. Ze zijn niet extreem sterk, maar wel erg gevaarlijk. Ze hebben één van die huisjes daar in de fik gestoken terwijl er een aantal mensen binnenwaren." Hij wees naar het platform achter zich, waar hij zich de eerste dag had verscholen.
"Ik heb toen nog twee mensen weg zien rennen, allebei een andere kant op. Ik gok dat ze gewond zijn, aangezien ze uit dat brandende huis kwamen. En dan heb je jullie, en mij nog." Hij twijfelde even, voordat hij daaraan toevoegde: "En jullie kunnen me nu alvast afmaken, want ik ben toch maar alleen, maar dat raad ik af. Ten eerste zitten hier piranha's en ik zit op een kano. Ten tweede ben ik zwaarder bewapend dan ik lijk. Ten derde is het van levensbelang dat ik naar huis ga, en ten vierde wordt het verrekte naar voor jullie als jullie drie overblijven na het uitmoorden van de rest van de Arena, en dan met elkaar op de vuist moeten. Je kan beter mij als laatste overlaten, en ja, mij, niet iemand anders, want ik wil graag blijven leven. Dus moord eerst de rest uit alsjeblieft, en kom dan hier terug." Voorzichtig stuurde hij zijn kano nog iets dichter in de buurt van de steiger waarop Madelynn stond. Als ze nu in het water sprong, kon ze meteen zodanig dichtbij komen dat ze hem aan kon vallen nog voordat hij om kon draaien. Het was een gok, en meteen ook een test om te zien wat voor kwaad ze precies in de zin had.
"Maar ik ben niet je adviseur, natuurlijk. Vermoord wie je wil vermoorden." Hij stopte even met praten en keek schattend naar het meisje en de twee bewapende dames die een stuk achter haar stonden. Stilletjes vroeg hij zich af of Madelynn in staat zou zijn hem te vermoorden. De meiden achter haar waarschijnlijk wel, maar Dean had haar verteld dat zij zijn favoriet was, en dat hij ook Caleb had gesteund. Zou ze dat zich nog herinneren? En zou ze dat geïnterpreteerd hebben als een 'vermoord mij maar, ik vind je tof?' want dat was niet zijn boodschap geweest toen hij dat zei. Absoluut niet, zelfs.
"Waar wilde je over praten, eigenlijk?"

OOC:
- Dean praat te veel.

Ha! Dacht Madelynn nou echt dat Dean zomaar aan land zou komen, puur en alleen omdat zij het zou vragen? Goed, hij was al bijna uit zijn kano gesprongen om dat te doen, maar dat waren details. Het mooie van details was dat niet iedereen de details hoefde te weten en Madelynn was er in dit geval dus één van. Daarom eiste Dean dat ze allebei wapenvrij zouden zijn. Dean zou geen schijn van kans maken, of ze nou bewapend waren of onbewapend. Dat was natuurlijk alleen als ze alledrie op hem af zouden komen, en twee van hen hem vasthielden. Hij was er namelijk wel vrij zeker van dat hij harder kon lopen dan ieder van hen. Dan bleef het feit natuurlijk dat hij lichamelijk - en qua wapens - enorm in het nadeel was en hij liever niet door een zwaard in stukken werd gehakt. Dat was voor een andere keer. Misschien moest Dean ze dan eerst wijzen op het sushirestaurant waar hij de eerste dag had gezeten.

Eenmaal alle wapens op veilige afstand van het tweetal verwijderd, was het tijd voor het plan. Madelynn vertelde het zacht en snel en ondanks dat Dean zijn vraagtekens bij elke lettergreep die ze had gesproken had gezet, kon hij niets anders dan instemmen. Hij was het eigenlijk meer dan zat om hele dagen in de kano te zitten en was blij om de grond onder zijn voeten te voelen. Daarbij was hij toch al van plan om wat schot in de zaak te brengen, want dit ging niet snel genoeg naar zijn zin. Hij wilde zijn dood - of terugkeer - niet uitstellen, en ondanks dat hij in eerste instantie had besloten geen bondgenootschappen te sluiten, waren uitzonderingen soms een betere keus dan vasthouden aan bepaalde principes. En die had hij al flink overboord gegooid, ondanks dat zijn eer nog redelijk intact was. Extreme tijden hadden extreme maatregelen nodig.
"Deal." Zei Dean resoluut. "Op één voorwaarde. En dat is iets tussen jou en mij, en de rest mag het niet weten." Hij ging op zijn tenen staan zodat hij het in Madelynn's oor kon fluisteren en toen hij klaar was, zette hij een stap achteruit. "Maar wees gewaarschuwd: één indicatie dat jullie me erin proberen te luizen en ik snijd zonder enig probleem jullie kelen door. En dat zou ik ongelooflijk jammer vinden."


OOC:
- Dean sluit de deal.