Met lege handen was ze terug gekeerd. Geen overwinning voor Alexandra's tributen deze keer. Het was spijtig, maar Alex had vanaf het begin aan al vrij weinig hoop gehad. Met een gestoorde pyromaan en een jongeman die zich liever in zijn lot berustte dan te vechten waren de kansen niet bepaald in haar voordeel. Oliver had ongeveer gedaan wat ze besproken hadden. Hij had een plekje gevonden waar de camera's hem nauwelijks konden zijn en was daar voor het grootste deel van de tijd gebleven. Tot hij stierf.

Volgens de geruchten die ze gehoord had was het voor de spelmakers nog een behoorlijk pittige opgave geweest om Olivers lichaam op te halen, zo goed had hij zich verscholen. Flaire daarentegen was strijdend ten onder gegaan. Alexandra had haar wat sponsoringen doorgespeeld, voornamelijk om de schijn om te houden dat ze haar werk deed. Maar erg veel moeite om dat duivelse kind in leven te houden had ze niet gedaan. Daarvan lag ze 's nachts absoluut niet wakker, maar ergens speet het haar wel dat een kind van 14 zo eindigde. Zeker toen Flaire een menselijke kant van zichzelf leek te ontdekken. Ja, op dat moment had Alex wel wat telefoontjes gepleegd om te zien of er nog wat te redden viel. Maar er was niets meer aan te doen. Niets meer aan te doen, herhaalde de vrouw met een bezwaard hart in haar hoofd. Het laatste wat ze voor Flaire kon doen was haar terug geven aan haar grote obsessie. Vuur. Met moeite was het gelukt Flaire te laten cremeren, maar Alex was ervan overtuigd dat dit was wat de roodharige duivel gewild had.

Drie van de vier kinderen waren onder haar begeleiding overleden. De vierde, nauwelijks een kind meer, was moeilijk te benaderen. Ze spraken wel met elkaar, maar Sage leek haar nooit echt te vertrouwen. Dat snapte Alexandra ook wel; ze werd immers betaald door dezelfde regering die Sage de Spelen in had geschopt.

Nu Alex weer thuis was moest ze de draad weer oppakken. Financieel gezien ging alles goed, Damian maakte promotie, Alexandra kon gelijk weer aan de slag op haar oude werkplek en werd met aanbiedingen voor andere functies overspoeld. Maar het bleef een zware emotionele last om de dood van een tiener op je schouders te dragen. Damian en zij waren weer even nauw verbonden als ze aan het begin van hun huwelijk geweest waren, waarvoor Alex oneindig dankbaar was. Hij was een van de weinige redenen dat ze elke dag opstond met een glimlach. Samen met hun kinderen natuurlijk. Dromerige Donja toonde op haar eigen stille manier haar steun, Oswald had haar geholpen een boeket uit te zoeken ter ere van Oliver. Haar hele familie leek haar te steunen. Natuurlijk wist Alex dondersgoed dat bijvoorbeeld haar moeder persoonlijk afkeurde wat ze deed, maar toch was ook haar moeder langs gekomen.

Ja, Alexandra had genoeg om aan te denken terwijl ze achter haar bureau een analyse rapport schreef. Het 3D-model op haar tweede scherm cirkelde loom rondjes. Om twee uur 's middags stond ze op en liep naar de grote hal van hun bedrijf. Daar stonden al wat mensen, er hing een spandoek en op de balie stond een schaal met koekjes. Wat kregen de kids hier een warm welkom. Okay. Ze hapte gauw een chocolade koekje weg en schraapte haar keel. "Ok, wie zijn hier voor de oriëntatie ontwerpen en modellering?" vroeg ze dan, luid genoeg voor alle aanwezigen in de ruimte.

[Uno samenvatting van alles wat Alex zo'n beetje heeft meegemaakt sinds de start van de spelen. Oh en Oriëntatie dag op Alexandra's werk, open voor iedereen~]