’ shhhht, ik weet het momenteel even niet meer. Ik moet over alles eens nadenken, even alles op een rijtje plaatsen.’
Muirín knikte wat afwezig. De vinger op haar lippen was afleidend en ze registreerde zijn woorden maar net. Ja, hij had het recht om alles op een rijtje te zetten en Muirín gaf toe dat ze hem daartoe de tijd ook moest geven. En misschien had ze die tijd zelf ook nodig. Wat verwachtte ze eigenlijk van Matthew? Moest hij aanwezig zijn in het leven van Finley? Moest ze proberen toch iets te beginnen met hem?
Ze liet een zucht horen toen de vinger haar lippen verliet en ze wilde antwoord geven. Echter stokte de adem in haar keel toen ze zijn lippen zag. Zijn adem voelde. Zo dichtbij.
Matthew was de afstand tussen hen aan het verkleinen en Muirín merkte dat haar ogen zich fixeerde op zijn lippen. Ze wist hoe fout dit was.

Ze verkorte de afstand tussen hem en haar. Ze deed het voordat ze kon realiseren wat ze deed. Haar handen lagen trillend in haar schoot en haast twijfelend drukte ze haar lippen op die van hem. Heel even bleven de ogen van de jonge vrouw open, maar toen ze zijn lippen voelde bewegen tegen die van haar sloten deze zich.
Muirín voelde hoe haar hart zich verraadde. Haar handen, die net nog twijfelend en trillend in haar schoot hadden gelegen, gleden nu over zijn been naar zijn arm. Oh, haar hart en lichaam verraadde zich en even vervloekte ze haar verlangens.
Maar dat was maar voor even. Toen haar mond zich opende om adem te halen blokkeerde haar gedachten. Zijn tong die langs haar lippen ging lieten haar teugels vieren en haar remmingen verdwenen. Net als op die avond.

Even verbraken hun lippen hun contact en Muirín opende haar ogen weer. Deze vertelde Matthew dat wat ze deden niet slim was, maar dat zij geen nee meer kon zeggen. Haar handen vonden zijn haren en ze schoof bij hem op schoot. Haar lippen vonden de zijne weer. Nu iets gewaagder, met iets meer lef en ze trok kort aan zijn onderlip voordat ze deze weer losliet.
Ze vouwde haar handen achter Matthew’s nek en ze haalde trillend adem. Het bonzen van haar hart verraadde haar opwinding en haar zenuwen. Wat er gebeurd was die jaren geleden deed er nu niet toe. Ze bracht haar gezicht naar die van hem, haar mond tot naast zijn oor en toen sprak ze de woorden waarvan ze wist dat ze die niet moest uitspreken.
‘Als je wilt dat dit nu stopt, dan moet je nu nee zeggen.’ Haar lippen vormde de woorden moeiteloos en ze drukte deze kort onder zijn oor, in zijn nek. ‘Want ik kan het niet meer.’
Om die woorden kracht bij te zetten drukte ze haar lichaam tegen hem aan.

De activiteiten duurde niet heel lang. Het duurde langer dan de vorige keer en Muirín was er zeker van dat zij het zich beter kon herinneren. Zijn kleine aanrakingen, het snakken naar adem en de blikken die ze elkaar wierpen. De loomheid die haar overviel. Ze lag lui in haar bed terwijl ze Matthew zich zag omkleden. Met pijn in haar hart wist ze dat ze hem moest laten gaan. Had het tegen hem gemompeld toen ze uitgeput op zijn borst lag. Ze had de kracht er niet voor om hem eruit te laten, dus liet ze hem gaan toen hij zachtjes de deur achter zich dicht trok. Zijn gezicht had de jonge vrouw niet meer gezien, maar ze kon zich voorstellen dat deze getekend was door spijt. En hoe zeer ze ook zocht in haar hart, ze kon het niet bij haar vinden. Ze had geen spijt van hun middag samen.

Het was pas later toen haar zusje Finley terug kwam brengen. Het eten dat verder onaangeraakt op tafel stond en de slaperige blik in de ogen van haar zus vertelde Quinn genoeg. En dan was daar natuurlijk nog het gebrek aan nette kleding. De haastig aangetrokken jurk vertoonde kreukels en Quinn had snel één plus één opgeteld.
'Is hij ... Hebben jullie ...?' De jongste van de twee vrouwen kreeg het bijna niet over haar lippen. Ze dankte haar zus toen deze zachtjes knikte. Ze hoefde het ook niet hardop uit te spreken. 'Waarom?' Hierop haalde Muirín haar schouders even op. 'De aantrekking was er lang geleden al. Alleen doet het ons te veel pijn.' Mompelde Muirín haast beschaamd. Het was pas later dat de schaamte had ingezet en ze bang was voor de gevoelens die ze bij Matthew had opgeroepen. Niet de beminde gevoelens, nee de gevoelens van schuld en schaamte. 'Lang geleden?'
De vraag in Quinn's stem deed Muirín opkijken en de angst greep haar zachtjes en langzaam om de keel. Haar zusje was geen domme vrouw. Ze kon bijna de radertjes zien werken in het hoofd van Quinn. De paniek die op kwam toen Quinn de zin uit sprak die Muirín niet wilde horen was enorm: 'Hij is de vader van Finley.' Het was geen vraag. Het was een constatering en Muirín voelde zachtjes hoe haar hoofd knikte. Langzaam zonk ze terug op het bed en legde ze haar hoofd in haar handen. Het geheim was eruit ...

Spoiler: