Het rondje om het ronde glazen gebouw leverde niet veel nieuwe informatie op, al konden ze wel weer wat meer van de arena zien toen ze om het gebouw heen liepen. Nog meer hokken, nog meer gebouwen en in de verte ook wat andere toestellen die Toby nog maar zelden in zijn leven had gezien. Ze maakten eerst hun ronde om het glazen gebouw af en bij terugkomst bij het startpunt vroeg Rook naar de stand op het ei. Het getal was alweer aanzienlijk gedaald, wat maar weer bewees dat het goed was dat ze steeds zoveel in beweging waren. Niet alleen goed voor het ei, maar ook goed voor Toby, want als die te lang stil ging zitten, dan liep dat nooit goed af. Rook stelde voor om weer verder te gaan langs de rand, waarop het tweetal zich weer tussen het gebouw en de rand van de arena door wurmde en verder liep. In de verte zagen ze twee verschillende gebouwtjes. Het gebouw aan hun linkerhand was vierkant en leek in verbinding te staan met een open stuk daarachter waarop allemaal speeltoestellen stonden. Het gebouw rechts was rechthoekig en was verbonden met een hok met wederom dieren. Aangezien Took inmiddels geen grote fan meer was van hokken met dieren besloten ze een ronde te doen om het vierkante gebouwtje. Hier werden ze niet heel veel wijzer van, al wisten ze nu wel dat er 1) hier geen Tributen zaten en 2) er een speeltuin was met veel te veel toestellen.

Zwijgend bleef het tweetal aan de rand van de speeltuin staan. Toby zelf had wel eens een speeltuin gezien in District 3, maar of je dat nou nog echt een speeltuin had kunnen noemen? De weinige toestellen die daar hadden gestaan waren gesloopt of verroest en er waren maar weinig kinderen die daar nog echt aan het spelen waren. Er was geen tijd om te  spelen in het District; als je tijd had, dan ging je werken (of de rebelse hangjongere uithangen natuurlijk). Rook was de eerste die in beweging kwam en Toby volgde het meisje met enige tegenzin tussen de toestellen door. Het zag er niet naar uit dat er zich hier Tributen bevonden dus waarom waren ze hier? Rook leek ook niet goed te weten waarom ze hierheen was gelopen en bleef in het midden van de speeltuin staan. 'En nu?' vroeg de jongen, waarop het meisje haar schouders ophaalde. Toby slaakte een ietwat geërgerde zucht, zette zijn tas bij Rook haar voeten neer en klom bovenop de hoogste glijbaan die hij kon vinden. Niet dat hij van plan was te gaan glijden ofzo (daar was hij verdorie veel te oud voor), maar misschien dat hij nog iets kon zien vanaf daar. Het klimmen voelde fijn, maar helaas was de glijbaan lang niet zo hoog als Toby gewild zou hebben en dus stond hij al snel zo hoog als hij kon. Langzaam keek hij in het rond terwijl Rook op de grond stond, haar blik en houding waakzaam. Afgezien van de gehele speeltuin kon Toby niet heel veel overzien vanaf zijn verworven positie en dus moest hij maar weer naar beneden. Toby staarde naar beneden, overwoog heel kort om naar beneden te glijden, maar besloot dat door dit natte weer de glijbaan super nat zou zijn en aangezien zijn broek al nat genoeg was, sprong hij gewoon naar beneden. Behendig als een kat landde Toby op zijn pootjes en liep hij naar Rook om te vertellen dat hij niks nuttigs had kunnen zien.

Na een kort overleg besloot het tweetal weer terug te gaan naar hun thuisbasis in de toren. Ze wist niet precies hoe laat het was, maar vermoedelijk was het wel tijd om terug te keren. Daarbij stond het ei al op 450 passen, wat betekende dat hij al bijna klaar was. De terugweg maakten ze iets meer vaart dan op de heenweg waarbij ze weer de rand van de arena volgden. Deze tactiek beviel wel goed en had hen tot nu toe in leven weten te houden, dus waarom zou je dan wat anders doen? Na een tijdje lopen, waarbij ze het glazen gebouw, de vele vogels en de apen weer passeerden, kwam de toren ook weer in beeld. 'Ik hoop dat het hout een beetje is opgedroogd,' mopperde Toby terwijl hij door de modder stampte. Hij begon die regen toch wel een beetje zat te worden zo. De toren zag er nog net zo uit als ze hem achter hadden gelaten die ochtend; zo te zien was er niemand geweest om hun spullen te stelen. Toby gooide zijn tas aan de kant en begon met het aanmaken van het vuur terwijl Rook plaats nam op één van de omgekeerde lades en hun voorraadje noten bekeek. 'We zullen morgen opnieuw moeten zoeken naar eten,' verklaarde ze toen ze de noten had verdeeld. 'Dit is niet genoeg voor morgenochtend. Toby knikte. Eigenlijk had hij nog wel een flamingo willen vangen, maar aan de andere kant was hij nu ook wel weer flauw van dit weer en was opwarmen bij het vuur ook wel prettig. 'Ik vang morgen wel een flamingo,' reageerde hij terwijl het vuur eindelijk op gang begon te komen.

Buiten daalde de zon langzaam naar beneden en werd het donker. Toby en Rook aten wat hazelnoten, waar Toobs uiteraard niet echt genoeg aan had, want hij was een tiener in de groei met een veel te groot lichaam, maar ja je moest toch wat hè. Verveeld kauwde Toby op zijn nootjes, waarna hij de tas die tussen hem en Rook in stond naar zich toe trok en naar het ei keek. 'Hij staat op nul*!' riep hij triomfantelijk uit. Snel trok hij het ei uit de tas en maakte het open terwijl Rook snel naar voren boog om mee te kunnen kijken. Zoals verwacht, ook al hadden ze gehoopt op iets anders, zaten er wapens in het ei. Ook deze wapens waren bedoeld voor om je handen, maar het gebruik ervan was een stuk gemakkelijker te overzien. 'Nice,' grijnsde Toby terwijl hij één van de twee wapens om zijn rechterhand deed. Ze waren, in zijn ogen, een stuk beter dan die handschoenen met klauwen aan de binnenkant, maar ook een stuk zwaarder en wat stugger. Met een boksbeugel om zijn linkerhand en dit nieuwe wapen om zijn rechter had hij echter niet veel ruimte om dan nog het lange wapen dat uit het andere ei kwam te gebruiken. 'Wapens te veel en handen te kort,' mompelde Toby. Het had slechter gekund natuurlijk. Was dit nou wat ze noemden een luxeprobleem? Een tijdje bestudeerde het tweetal hun nieuwe aanwinst, waarna ze besloten al hun wapens een bij elkaar te leggen. Ze hadden al een mooie verzameling aan weten te leggen in slechts drie dagen, maar helaas hadden ze maar drie handen tot hun beschikking, waardoor ze niet alles zouden kunnen gebruiken. 'Laten we kijken welke wapens we het prettigst vinden om te gebruiken en de rest in de tas stoppen,' stelde Rook voor, waarop Toby knikte. Nu ze geen eieren meer hadden om uit te broeden konden ze de tas mooi gebruiken voor het vervoeren van wapens, eten en drinken.

Zo zat het tweetal een tijdje rustig in de toren; opwarmen bij het vuur, nootjes eten en hun wapens een beetje uittesten om te zien welke ze het prettigste vonden om te gebruiken. Voor Rook was dit was lastiger dan voor Toby, omdat zij maar één hand had om in te zetten. De handschoenen met kattenklauwen aan de binnenkant verdwenen al gauw in de tas, omdat ze geen van beide deze echt wilden gebruiken. De schaar en de boksbeugel bleven uiteraard bij hun rechtmatige eigenaren, waarop er nog de twee lange, puntige wapens waren en de metalen klauwen. Beide wapens waren wel handig om te gebruiken, maar vooral de metalen klauwen zouden effectiever zijn als je ze in een paar kon gebruiken. Toby sprak dit hardop uit, waarop Rook ermee in stemde dat Toby de nieuw verkregen wapens zou gaan gebruiken. Zijn boksbeugel zou hij dan meenemen in zijn broekzak. Rook pakte één van de twee puntige prikwapens en haalde toen toch één van de handschoenen uit de tas, terwijl ze verklaarde dat deze twee wapens prima te combineren waren als ze de handschoen achterstevoren, dus met de klauwen op de rug van haar hand, zou dragen. Toby knikte en stopte de andere stok in de tas, hopend dat deze er niet doorheen zou prikken. Beetje jammer als de tas straks stuk was natuurlijk. Even fronste Toby terwijl hij naar de spullen in zijn tas kreeg. Miste hij niet iets? Met een steeds diepere frons begon hij rond te rommelen in de tas. 'Wat is er?' vroeg Rook terwijl ze toekeek hoe haar bondgenoot veel te druk rommelde in een kleine tas. 'Het schilmesje is weg,' sprak Toby op geïrriteerde toon terwijl hij de tas los liet en op stond om rond te kijken in de toren en buiten de deur. Nu was het schilmesje geen geweldig wapen geweest, maar sinds het onderdeel was geweest van de sponsoring die Aron en Precilla hem had gestuurd baalde hij er toch behoorlijk van dat hij het ding nu kwijt was.

Al gauw was het buiten volledig donker en het duurde niet lang voordat het volkslied te horen was. Samen stonden Rook en Toby in de deuropening van de toren en keken ze naar de hemel. Hoewel ze zelf niemand hadden vermoord vandaag (wat heb hopelijk geen sponsoren ging kosten), hadden ze ook niet vernomen dat er een kanon was afgegaan. Aan de hemel verscheen één gezicht, namelijk dat van de jongen uit District 1. 'Ik vraag me af wie hem te pakken heeft gehad,' reageerde Toby en Rook knikte, waarop ze voorstelde dat Toby net als de avonden ervoor de eerste wacht zou nemen. De jongen knikte en bleef in de deuropening geleund staan terwijl Rook plaats nam op hun papieren bed. Erg lang zou het meisje echter niet kunnen slapen, want Rook had haar ogen nog maar net gesloten of Toby hoorde buiten een geluid. 'Rook,' siste hij en al gauw stond het meisje weer naast hem. Beide spitsten hun oren terwijl ze allemaal schuivende en slaande geluiden hoorden van metaal op metaal. 'Wat is dat?' vroeg Rook en Toby kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Klinkt als iets bij de hokken.' Hij keek zijn bondgenote aan. 'Ik denk dat we beter even kunnen gaan kijken.' Rook leek even te twijfelen, maar knikte toen.

Snel pakten ze de nodige spullen bij elkaar; wapens om vast te houden, tas met wapens en daarin ook de laatste twee blikjes drinken die ze nog hadden. Het tweetal verliet de toren en liep op hun hoede naar de dichtstbijzijnde hokken die bij hen in de buurt waren; de hokken met de flamingo's en pelikanen. Het was donker, wat ervoor zorgde dat ze pas op een paar meter afstand van het hok konden zien wat het metalen geluid was geweest; het hok van de flamingo's stond open. Toby fronste en keek naar het open hek. 'Waarom,' begon hij het formuleren van zijn vraag, maar Rook greep hem bij zijn arm en kneep erin. 'Het hok van de pelikanen is ook open,' sprak ze. 'Als deze hokken allebei open zijn dan...'
'..zijn de andere hokken waarschijnlijk ook open,' maakte Toby haar zin af. O fijn. Nu waren die vogels hier nog niet zo'n probleem, maar Toby noch Rook had zin in een reünie met de neushoorns. Met de leeuwen die even verderop zaten wilden ze ook liever geen kennis maken trouwens. 'Misschien kunnen we de hokken weer dicht doen,' sprak Toby, wellicht hoopvoller dan hij zich voelde. Zo gemakkelijk zou het vast niet zijn, maar het was het proberen waard toch? Toby liep naar het openstaande hok toe, op de voet gevolgd door Rook en probeerde het hok dicht te doen. Hopelijk konden ze alles weer sluiten en, als dat lukte, bleven de hekken dan ook gewoon dicht. Dan konden ze snel langs alle roofdieren rennen en alle kooien weer dicht doen voordat er eentje zou ontsnappen. Vechten tegen Tributen was al vervelend genoeg. Als ze ook nog eens tegen leeuwen moesten gaan vechten, dan werd de overlevingskans toch aanzienlijk minder.

OOC:
- Took huppelt om het ronde glazen gebouw heen (herhaling post Rook)
- Took huppelt verder naar het gebouw in O3 en huppelt daar ook omheen
- Took betreed de speeltuin; Toby klimt op een glijbaan om de omgeving wat beter te bekijken, maar dat schiet niet echt op
- Took huppelt terug naar de toren in E0 via de buitenrand van de arena
- Terug in de toren bouwt Toby een vuurtje, waarna ze nootjes eten
- Toby ontdekt dat het ei is "uitgekomen" en ze hebben er weer wapens bij hoera!
- Took legt alle wapens bij elkaar en overlegt wie welke wapens wil gebruiken; Toby komt erachter dat het schilmesje weg is en baalt
- Ze kijken naar de dode Lucca aan de hemel (halle dag 4!) en Toby vraagt zich af wie hem heeft vermoord.
- Toobs neemt de eerste wacht terwijl Rook als eerst mag gaan slapen. Erg lang kan ze echter niet liggen, want zodra ze ligt maakt Toby haar wakker, omdat hij geluiden hoort buiten (0:05)
- Took gaat op onderzoek uit (wapens, tas en blikjes drinken gaan mee) en ontdekt dat de hokken van de flamingo's en pelikanen open staan
- Toby probeert het hok van de flamingo's weer dicht te doen en hoopt dat, als dit lukt, het hok ook dicht blijft

* Met toestemming van Anja is het ei op 0 gekomen qua stapjes, aangezien het stappenaantal al erg laag was en hij logischerwijs dus op 0 is als ze terug zijn bij de toren. Inhoud

Na een korte verkenning van de speeltuin - waarbij er van geen enkele glijbaan gegleden werd, want daar was Took veel te serieus voor - was het tijd om terug te gaan naar de poort. Ze waren de hele dag geen mens tegen gekomen en Rook vroeg zich af waar ze allemaal waren. Er moesten toch nog achttien mensen in het spel zijn, en zo groot leek deze Arena niet. Ze hield het ronde gebouw in de gaten terwijl ze erlangs liepen en vroeg zich af of iedereen zich soms binnen had verschanst. Dan niet per se met zijn allen in dit gebouw, natuurlijk, maar gewoon in het algemeen, ergens binnen. Met dit vervelende weer zou het haar niet echt verbazen. Zij zat ook liever in de droge toren dan hierbuiten, al zou ze niet zo gauw een groter gebouw in willen.

Tot hun vreugde stond Chloe's ei op nul tegen de tijd dat ze weer bij hun thuisbasis waren. Rook was niet verrast toen er ook uit dit ei wapens kwamen, maar ze wist niet goed wat ze ervan vond. Aan wapens hadden ze al geen gebrek. Aan de andere kant waren dit wel indrukwekkende dingen. Ze leken een beetje op de handschoenen die ze al van de Adelaar hadden gekregen, maar dan tien keer epischer. Niet dat Rook zich erg bezighield met de epic-factor van haar wapens, maar ze zagen er wel uit alsof ze schade aan konden richten.
Nadat ze een karig dinertje bij kampvuurlicht hadden genuttigd, bespraken ze even wie welke wapens zou nemen, en al gauw kwamen ze erop uit dat de nieuwe, grote klauwen het beste bij TOby terecht konden en dat Rook haar steekwapen zou houden, gecombineerd met de kleinere klauwen van de eerder ontvangen handschoenen op de rug van haar hand. Even keek ze naar haar bondgenoot en ze was blij dat hij - voorlopig althans - aan haar kant stond. De lange jongen leek wel een beer met die klauwen aan zijn handen. Slechter nieuws was dat hun schilmesje weg bleek te zijn. Om het verlies zelf maakte Rook zich niet zo druk - ze hadden het ding toch niet meer nodig - maar ze vroeg zich wel af hoe en wanneer het kwijtgeraakt was. Ze wilde niet dat ze straks ook essentiëlere spullen zouden verliezen.

Middernacht. Lucca's hoofd verscheen aan de bewolkte hemel, begeleid door het volkslied. De arme jongen was aan Took ontsnapt, maar was nu blijkbaar door iemand anders te grazen genomen. Zodra het beeld weer was verdwenen en de laatste noot van het volkslied had geklonken, zocht Rook haar papierbed op, terwijl Toby zijn plek in de deuropening innam. Erg lang kon ze echte rniet van haar rust genieten, want ze had zich nog nauwelijks geïnstalleerd of Toby meldde dat hij iets had gehoord. Snel voegde Rook zich bij hem en na kort overleg besloten ze te gaan kijken wat het geluid was geweest. Het duurde vervolgens niet lang voor ze ontdekten dat het hok van de flamingo's open stond. Rook keek ongerust in het rond, al viel er in deze duisternis niet veel te zien. Moest ze haar lampje aandoen? Ze had het ding immers niet voor niets. Er was echter een mogelijkheid dat iemand het hok open had gezet om de twee hun toren uit te lokken. Als dit een hinderlaag was, kon ze maar beter geen al te makkelijk doelwit van zichzelf maken.
Toen zag ze dat het deur van het pelikanenverblijf ook wagenwijd openstond. Ze keek haar bondgenoot geschrokken aan toen hij haar zin afmaakte. Alle hokken open. Inclusief de grote katten. Inclusief de... Onwillekeurig legde Rook een beschermende hand over haar gewonde arm. Toen Toby voorstelde om te proberen de hokken te sluiten, stemde ze meteen toe. Tot haar grote opluchting bleef de deur van het flamingoverblijf dicht zodra ze het sloten. Ze wist niet voor hoe lang het zo zou blijven, de spelmakers konden alles waarschijnlijk met een enkele druk op de knop weer openen, maar het was het proberen waard. Ze sloten ook het pelikanenhok en besloten daarna de hokken die enigszins inde buurt van de poort waren te sluiten. Ze konden moeilijk een complete ronde door de dierentuin maken, en het was misschien ook geen goed idee om al te ver rond te zwerven in het donker met wilde beesten in de buurt.

Rook probeerde een balans te vinden tussen snel lopen en nergens tegenaan botsen terwijl ze zich naar de apenverblijven begaven. Nadat ze die gesloten hadden, gingen ze de andere kant op, naar de grote katten. Hiervoor moesten ze iets verder lopen en Rook hoopte maar dat ze op tijd zouden zijn. Haar hart klopte in haar keel en al haar zintuigen stonden op scherp. Op het pad was er niets om tegenaan te botsen, dus schoten ze nu iets sneller op, maar Rook bleef bang dat er ieder moment iets groots tevoorschijn kon springen en ze bleef aandachtig luisteren of ze geen zware pootstappen of diepe ademhaling hoorde. Het hok van de cheeta's, waarvan ze op de tast te deur wist te vinden en die dichtdeed, terwijl Toby het leeuwenverblijf sloot, iets verderop. Rook stapte haastig naar de deur van het hok waar ze Chloe hadden gevonden, en haalde opgelucht adem toen het met een zachte klik sloot. Hopelijk sliepen al deze dieren 's nachts en hadden ze nog niets gemerkt van hun nieuwe vrijheid. Hopelijk waren er nog geen gevaarlijke dieren buiten de hokken. Ze zeiden geen woord tegen elkaar terwijl ze stilletjes te terugtocht inzetten naar hun (relatief) veilige toren. Hopelijk waren ze op tijd geweest.

- Herhaling van dingen uit Toby's post
- Took maakt in het donker een rondje om wat hokken te sluiten, eerst de apen, dan de roofkatten en het grote verblijf met o.a. de neushoorns
- En dan snel terug naar de toren
Godmode met toestemming

Wat Toby en Rook niet doorhebben, is dat er al één leeuwin ontsnapt was toen ze dat hok sloten. Gelukkig voor hen zijn ze haar niet tegen het lijf gelopen, maar waar is ze dan wel gebleven...?
Uit het grote hok zijn drie dikdiks ontsnapt.

Het hek van de flamingo’s sloot zich met een metalen klik en gespannen wachtte Toby een tijdje om te zien of het hek ook daadwerkelijk dicht zou blijven. De minuten kropen voorbij en Toby had het gevoel dat ze wel een eeuwigheid stonden te wachten, maar er gebeurde niets; het hok bleef dicht. ‘Mooi,’ reageerde Toby, waarop hij zich omdraaide. ‘Laten we de andere hokken in de buurt ook sluiten’ sprak hij. De jongen was al in de richting van de pelikanen aan het lopen. Waarschijnlijk was het niet haalbaar om alle hokken in de Arena weer te sluiten, maar als ze in ieder geval de hokken in de buurt konden sluiten voordat er beesten ontsnapten, dan was het al een heel vooruitgang. Na de Flamingo’s en Pelikanen gingen ze op weg naar de hokken van de apen waar ze eerder die dag langs waren gekomen. Onderweg probeerden ze zo weinig mogelijk geluid te maken terwijl ze zelf verdacht waren op iedere vorm van geluid. Wat nou als ze straks in het donker een beest tegen zouden komen? Daar zaten ze echt niet op te wachten. De aanvaring met de neushoorns bij daglicht was al erg genoeg geweest. Een ontmoeting in het donker hoefde daar echt niet bij.

Na de apen sloten ze de hokken van de roofkatten die vlakbij de toren te vinden waren. Rook sloot het verblijf van de Cheeta’s  terwijl Toby vlot het hok van de leeuwen weer dicht trok. Hopelijk waren er geen van deze katten ontsnapt, want een aanvaring met een leeuw of cheeta zou vast nog slechter aflopen dan tikkertje spelen met een neushoorn. Een neushoorn was dan wellicht net een tank, die katten konden klimmen, waren meer wendbaar en hadden klauwen en tanden waarmee ze gericht konden jagen. Geen prettig vooruitzicht. Na de roofkatten sloten ze nog snel het grote hok waar ze de neushoorns van te dichtbij hadden gezien en Chloe hadden vermoord. Na ook dit hok te hebben gesloten keerden ze zo snel doch zo stil mogelijk terug naar de toren. Hopelijk hadden ze zo de meest gevaarlijke dieren binnen weten te houden. De vogels die ze die dag hadden gezien waren geen echte bedreiging, behalve misschien voor elkaar, maar met name de roofdieren moesten maar gewoon braaf in hun kooi blijven.

Terug bij de toren schoven ze de la met hun kampvuur voor de ingang om ervoor te zorgen dat er niet zomaar beesten naar binnen zouden komen. Beide waren ze het erover eens dat het vuur de meesten dieren wel op stand zou houden. Ze hielden hun vaste programma van waken en slapen aan, al zou Toby Rook wel wat later wekken dan normaal, omdat ze nu ook later waren gaan slapen. Terwijl Rook zich op het papieren bed installeerde, nam Toby stelling in naast het raam. Gelukkig was het niet helemaal open en zat er slechts een kleine gleuf in het raam waar geld en kaartjes door uitgewisseld konden worden, want echt zin in een dier dat spontaan door het raam naar binnen kwam springen om te knuffelen, dat had hij niet. Het vuur had nu nog meer belang dan hen enkel warm houden en Toby deed dus zijn uiterste best om het vuurtje goed aan de gang te houden. Als ze de nacht maar door zouden komen, dan was het goed. Het was beter om te vechten bij daglicht (zij het tegen Tributen of beesten) dan in het donker. Deze derde nacht leek haast nog langer te duren dan de vorige nachten en het voelde alsof Toby voor eeuwig op wacht stond, zijn lijf geheel gespannen. Bij ieder kleine geluidje omklemde hij zijn wapens nog steviger, maar er gebeurde niets.  Met een beetje mazzel zou deze avond niets gebeuren en met nog een beetje meer mazzel zouden anderen wel aangevallen worden, al betekende dat wel dat er dan beesten ontsnapt waren en dan was dan weer niet zo prettig.

Rond ongeveer vier uur in de ochtend maakte Toby Rook weer wakker en was het zijn beurt om te slapen. Niet dat hij het gevoel had dat hij echt goed zou kunnen slapen, maar ja, niet slapen was op dit moment sowieso geen optie. Terwijl Rook zijn plek bij het raam over nam, ging Toby op het papieren bed liggen en viel hij na een tijdje toch wel in slaap.

’..Alweer?’ zuchtte Toby vermoeid toen hij zag dat hij alweer op hetzelfde kruispunt stond als waar hij de voorgaande twee avonden ook had gestaan. ‘Dit begint vervelend te worden.’
‘Kom hier dan niet.’ Toby draaide zich om en keek naar Flaire, welke met over elkaar geslagen armen even verderop op het pad stond. ‘Heb ik een keuze dan?’ vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauw, wat een scheve grijns bij zijn zus tevoorschijn toverde. ‘Iedereen heeft altijd een keus,’ reageerde ze, wijzer dan ze ooit had geklonken. ‘Of we het lef hebben die keuze te maken is echter een ander verhaal.’ Toby krabde even aan zijn achterhoofd. ‘Dat zal best, maar ik sta hier nou al voor de derde keer en volgens jou is het steeds nog altijd geen tijd om een keuze te maken.’ Terwijl hij sprak gebaarde hij naar de verschillende wegen die van het kruispunt weg voerden. Flaire kwam een paar passen dichterbij en kantelde haar hoofd. ‘Geen keuze maken is ook een keuze,’ sprak ze en Toby rolde even geërgerd met zijn ogen. Sinds wanneer was Flaire zo bezig met irritante wijsheden? ‘Sinds wanneer ben jij zo wijs.’
‘Sinds ik de ruimte en de tijd heb om na te denken.’
‘En ik maar denken dat je andere dingen aan het doen was.’
‘Zoals wat?’

Toby haalde zijn schouders op. ‘Weet ik veel, mensen lastig vallen of dingen aansteken..’ Hij stak zijn handen in zijn zakken. ‘In ieder geval niet nadenken.’ Flaire haar ogen vernauwden zich even. ‘Dat is ook niet aardig.’ Even leek ze naar hem te staren met die enge, vernauwde blik, maar toen glimlachte ze. ‘Maar goed, dat is misschien ook niet zo raar, aangezien nadenken inderdaad niet iets is wat ik normaal gesproken doe.’ Ze kwam nog een paar passen dichterbij en keek Toby onderzoekend aan. ‘Het moment om een keuze te maken komt steeds dichterbij,’ sprak ze toen, haar stem opeens een stuk verdrietiger dan eerst. Fronsend keek Toby op haar neer. Was ze nou zijn dood aan het voorspellen? ‘Wat bedoel-’
‘Wil je weten waar deze wegen heen gaan?’ viel ze hem in de reden, waarna ze wees naar het pad waar ze de afgelopen drie avonden vandaan was gekomen. ‘Ik zal het je vertellen, maar niet meteen alles. Dit pad gaat naar de Arena van de tweede Spelen. Noem het de hemel, noem het de hel, het ligt eraan hoe je het bekijkt, maar iedereen van de tweede Spelen die is overleden is daar.’ Ze liet haar arm zakken en stak haar handen in de achterzakken van haar broek. ‘Het is precies de Arena waarin we gestorven zijn, maar dan veel vrediger.’ Ze keek Toby even onderzoekend aan. ‘Als je eenmaal in de Arena stapt kom je er nooit meer uit. Althans, zo lijkt het. Ik vind het niet erg. Ik heb me in de Arena veel meer thuis gevoeld dan ik me ooit in District 3 heb gevoeld.’

Toby opende zijn mond om wat te zeggen, maar kon geen woorden vinden. Wat moest hij hier nou op zeggen? Hij wilde graag weten waar alle wegen heen gingen, maar hij wist niet goed wat hij nu met deze informatie moest. Zijn blik gleed over het pad naar de Arena van de tweede Spelen. Het pas was lang en kronkelig en het einde ervan verdween in de verte in een soort mist. Niets wees op wat er in de verte te vinden was. Zou hij daar ook heen kunnen als hij overleed, of was hij dan gebonden aan zijn eigen Arena-hemel? Een frons verscheen op zijn voorhoofd terwijl hij van het pad naar Flaire keek. Nee, hij zou vast wel uit die Arena kunnen. Flaire was immers ook hier. Of was zij alleen maar hier, omdat dit zijn droom was? ‘Je denkt te veel na,’ sprak Flaire en ze porde met een wijsvinger tegen zijn voorhoofd. ‘Die rimpels worden veel te diep zo.’ Ze liet haar hand zakken en zette een paar passen achteruit. ‘Tijd om op te staan Toby. Genoeg mensen en dieren om nog mee te spelen in de Arena.’ Ze glimlachte een glimlach die Toby nog meer de kriebels gaf dan haar normale, gestoorde glimlach, waarna ze zich omdraaide en over het pad van hem weg liep.

Een nieuwe morgen was begonnen..

OOC:
- Hokjes sluiten (vogels, aapjes, katjes, grote neushoornhokje)
- Terug naar de toren; vuur voor de deur geparkeerd om dieren buiten te houden
- Toby houdt de eerste wacht; hij is gespannen, maar er gebeurt niets
- Wisseling van de wacht rond 4:00 uur; Rook neemt de wacht over en Toby gaat slapen
- Toby heeft weer een droomgesprek met Flaire #gezellig

Godmode met toestemming ^^

De morgen begint goed voor Toby en Rook, ze krijgen zodra ze buiten de deur stappen een sponsoring: Een klein brood met een briefje: 'Succes, zet m op! Liefs, Raven en Precilla'.

Rook wist niet zeker of er geen dieren ontsnapt waren, maar er kwamen in ieder geval geen hongerige leeuwen of woedende neushoorns op hun pad, dus ze meende dat ze zich enig gevoel van opluchting wel kon veroorloven. Toch hield ze tijdens haar wacht haast obsessief het vuur in de gaten om te zorgen dat het niet zou doven, en schrok ze van ieder geluidje, terwijl haar knokkels wit werden van de kracht waarmee ze haar wapen vastgreep. Met Toby op wacht had ze in ieder geval nog redelijk kunnen slapen. Ze had wat onrustige dromen gehad, maar niets wat ze zich bij het wakker worden nog kon herinneren. Nerveus tuurde ze het duister in, waar gelukkig de hele nacht niets uit tevoorschijn kwam springen. Bij het eerste licht nam de spanning iets af, al bleef ze op haar hoede. Er kon immers nog steeds ieder moment iets om de hoek komen denderen, al zou ze het nu tenminste aan kunnen zien komen. Ze vermoedde dat Toby haar langer had laten slapen dan normaal, dus wachtte zij nadat het licht was geworden ook nog een tijdje voor ze de jongen wekte. Ze hoefden toch nergens met spoed heen, dus een beetje uitslapen kon geen kwaad.

Het ontbijt was karig en het was duidelijk dat ze snel weer aan nieuw eten zouden moeten komen. En drinken, want na een gedeeld blikje bij het diner gisteravond en hun laatste gedeelde blikje bij het ontbijt, was de frisdrank op. Gelukkig hadden zat er nog genoeg in de automaat naast de toren. Ze stapten naar buiten om ernaartoe te lopen, maar eerst hadden ze een sponsoring om in ontvangst te nemen. Toby plukte het pakketje uit de lucht en las snel het briefje, dat hij doorgaf aan Rook. Succes, zet 'm op! Liefs, Raven en Precilla. Iets zei Rook dat het niet háár grote zus was die de tekst had bedacht. Ze verwachtte niet dat ze Rooks acties tijdens de Spelen had toegejuicht. Maar Rook moest toegeven dat ze ook niet aan had zien komen dat het van haar gezin juist Raven zou zijn die haar zou sponsoren. Ze vouwde het briefje op en schoof het met een zucht in haar broekzak, bij het briefje van de uil.

De arme frisdrankautomaat was misschien geschrokken van Toby's schoppen de dag ervoor en was nu sneller bereid een paar blikjes op te geven. Bij het overeind hijsen van de automaat vielen er opnieuw drie blikjes achter het luik. Ze stopten het in de tas bij het brood. Al met al genoeg voor een kleine picknick. Rook lustte best nog wat meer dan die paar nootjes die ze op had, maar zij en Toby besloten het brood nog maar even te bewaren. Ze wisten niet hoe lang ze ermee vooruit zouden moeten, want nog een flamingo roosteren was aan de ene kant een mogelijkheid, maar aan de andere kant ook een behoorlijk risico nu er hongerige roofdieren los door de Arena struinden. Wel klom Toby nog maar eens in een boom om meer nootjes te plukken.

"Verder waar we gebleven waren?" vroeg Rook aan haar bondgenoot. Ze wist niet of ze erg gelukkig werd van het idee om verder het onbekende in te trekken, nu ze wist dat daar allerlei gevaarlijke dieren rondliepen, maar die dieren zouden vanzelf ook wel deze kant op komen, dus het had ook weinig zin om stil te blijven zitten. Ze had het nauwelijks hoeven vragen, want voor de ongeduldige, onrustige tienerjongen was de keus tussen stilzitten en op onderzoek uitgaan snel gemaakt. Vol goede moed ging het tweetal dan ook weer op pad, langs dezelfde route als de dag ervoor. Langs de rand van de Arena, langs de apenhokken die ze als eerste die nacht hadden gesloten. Ze zouden snel dat verblijf in kunnen vluchten als er nu een beer aankwam, bedacht Rook zich. Of Toby moest haar helpen om in een boom te klimmen. Ze was nog nooit ergens in geklommen. Niet veel bomen in district 3. Ze wist niet eens of ze het zonder gebroken arm zou kunnen. En we moeten natuurlijk niet vergeten dat er naast dieren ook nog tributen rondlopen, dacht ze, terwijl ze haar wapen wat steviger vastgreep.

- Een goede nachtrust en gespannen, maar gebeurtenisloze wacht (gelukkig)
- Een karig ontbijt (eten en drinken op)
- Een welkome sponsoring (brood van Precilla en Raven)
- Een gewillige frisdrankautomaat (drie blikjes erbij)
- Een behendige boomklimmer (Toby plukt hazelnootjes)
- Een spannende tocht (langs H0)
Godmode met toestemming

Toen hij wakker werd merkte hij meteen dat het later was dan de voorgaande ochtenden dat hij door Rook was gewekt. Hij grijnsde even toen het vermoeden bij hem naar boven kwam dat ze hem wat langer had laten slapen, zoals hij ook bij haar had gedaan. Hoe meer daglicht buiten, hoe beter ze het eventuele gevaar natuurlijk aan konden zien komen, dus wat dat betreft was wat langer slapen geen slecht plan geweest. Toby voelde zich redelijk uitgerust, maar merkte toch dat zijn lichaam te weinig eten binnen kreeg. Voor een tienerjongen in de groei was voldoende eten belangrijk, zeker met dat lange, gespierde lijf van hem. Nu zou hij het waarschijnlijk, als het er op aan kwam, ook wel redden op pure adrenaline, maar zonder eten zou hij na de spanning wel sneller inkakken dan hij zou willen toegeven. Samen ontbeten ze met een blikje drinken en wat nootjes, voor Toby niet echt voldoende, maar iets was beter dan niets natuurlijk. Na het ontbijt besloten ze eerst hun grote vriend de automaat een bezoekje te brengen, want hun drinken was alweer op. Toen ze buiten kwamen, kwam er echter een sponsoring voor hen uit de lucht vallen. Toby greep het pakje uit de lucht en las het briefje. Een kleine glimlach gleed over zijn lippen en hij gaf het briefje door aan Rook. Hij had niet verwacht dat hij nog een sponsoring vanuit huis zou krijgen, maar blijkbaar was het Precilla gelukt om samen met Rook haar familie iets voor elkaar te krijgen.

Terwijl Rook het briefje las en opborg spiekte Toby naar hun sponsoring. ‘Eten,’ grijnsde bij breed, waarna hij het pakketje aan Rook gaf en zich op de automaat richtte. ‘Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met een simpel broodje.’ Toby greep de automaat vast en gooide deze haast geoefend op de grond, waarna hij het ding weer overeind zette. Dit begon bijna een vreemd soort ochtendritueel te worden. Gelukkig kwamen er drie blikjes uit de automaat gerold en konden ze voor vandaag weer vooruit. In de toren pakten ze de tas weer in met de wapens die ze niet in hun handen gingen houden, het brood en de blikjes drinken. Tevens werd de tas weer wat gevuld met noten die Toby had geplukt. Hij merkte wel dat het klimmen in de bomen steeds lastiger werd; door de aanhoudende regen begon alles toch behoorlijk glad en door en door nat te worden. ‘Ik weet niet of het verstandig is als ik morgen ook weer in die boom klim,’ reageerde Toby terwijl hij de tas over zijn schouder hees en zijn metalen klauwen goed deed. ‘Lijkt me geen geweldig plan dat ik er straks uit val en een been breek ofzo.’ Dan waren ze pas een mooi duo samen; het gebroken stel. Nee, geen goed idee.

Rook stelde voor om hun route van gisteren weer op te pakken en Toby stemde in. De andere kant hadden ze al zo ver als het (veilig) kon verkend en dus gingen ze nu de oostkant op. Toby wierp nog even een blik op de hokken van de apen toen ze er langs liepen, maar het zag ernaar uit dat de hekken nog steeds dicht waren. Mooizo. Even verderop kwamen ze langs het hok met de vreemde bruine dieren die op hun achterpoten rond sprongen en een lange staart hadden. Dit hok stond nog open en hoewel ze niet wisten of er beesten van ontsnapt waren, deden ze het hok toch maar dicht. Na de bruine springbeesten kwamen ze weer bij de vogelkooien aan. Zoals verwacht waren zo goed als alle vogels er wel vandoor gegaan. ‘Geef ze eens ongelijk,’ mompelde Toby terwijl ze langs de lege vogelkooien liepen. Als hij kon vliegen zou hij ook niet opgesloten willen zitten. Na de vogels stond het ronde glazen gebouw weer voor hen, met rechts het hok waar beren in zaten. ‘Laten we die ook maar dicht doen,’ reageerde Toby, waarop hij naar voren liep om de deur te sluiten. Rook volgde hem op de voet, haar wapens in de aanslag. Nu de kans bestond dat er dieren los liepen waren ze beide toch meer gespannen dan toen ze alleen maar Tributen tegen konden komen. Mensen waren toch wat gemakkelijker te voorspellen dan dieren, althans, dat vond Toby. Bij een mens kon je aan het gezicht ten minste nog een beetje zien of iemand je ging aanvallen of er vandoor ging. Bij een dier wist je het pas op het moment dat het te laat was.

Voorbij het hok van de beren konden ze de speeltuin zien, maar ook het hok wat hier nog voor stond. Gisteren had Toby er niet echt op gelet, maar nu keek hij toch wat beter wat voor dieren er in stonden. Of liever gezegd, ervoor stonden. Hoewel er meerderen van de grote vierpotige beesten waren, stonden er twee buiten het hok. De dieren waren behoorlijk imposant en hadden grote geweien op hun kop. Hoewel ze er minder gevaarlijk uit zagen dan de neushoorns van twee dagen geleden voelde Toby er niet veel voor om kennis te maken met deze beesten. ‘We kunnen beter even omlopen,’ fluisterde Rook en de jongen knikte. Omlopen, dat sowieso, maar welke kant langs? Toby keek van links naar rechts om in te schatten via welke kant ze het meest veilig waren. ‘Laten we weer langs de rand gaan,’ stelde Rook voor, maar Toby schudde zijn hoofd. ‘Nee. Als die beesten echt op ons afkomen, dan hebben we een muur in onze rug en dat heb ik liever niet.’ Als je tegen Tributen vocht was een muur je vriend, maar bij dieren?  Aan de andere kant, als het dier zich nou tegen de muur smeet, dan was het ook wel weer klaar. Toby beet even op zijn lip en overwoog alle andere opties, maar besloot toen dat Rook haar idee het beste was. ‘Goed, via de rand dan.’ Snel stak het tweetal over, voor het glazen gebouw langs, naar de rand van de arena, waarna ze langs de rand verder naar het zuiden wandelden. Ze passeerden het vierkante gebouw dat aan de speeltuin grensde en liepen om de speeltuin heen. Hier en daar konden ze een vogel op een klimrek zien zitten, maar voor de rest leken er geen beesten in de buurt te zijn.

Halverwege hun tocht om de speeltuin heen zag Toby echter wel iets anders. Abrupt bleef de jongen staan, waardoor Rook tegen hem op botste. ‘Wat is er?’ vroeg ze, meteen alert. De jongen ging iets op zijn hurken zitten en wees tussen de speeltoestellen door in de verte. ‘Volgens mij,’ fluisterde hij, al wijzend, ‘beweegt daar verderop iets.'

OOC:
- Wakker worden en ontbijten
- Sponsoring (yay brood!) en de automaat plunderen
- Op weg langs de oostkant van de arena (hok 9 wordt gesloten, alle vogels uit de andere hokken zijn ontsnapt)
- Ze sluiten hok 21 en zien dan dat een aantal van de dieren uit hok 22 los lopen
- Na kort overleg besluiten ze via de buitenrand om de dieren heen te lopen (vanaf L3 steken ze voor het glazen gebouw langs naar N1)
- Lopen om gebouw O3 heen en zijn halverwege achter de speeltuin als Toby opeens iets ziet
- Took zit op hun hurken tussen de bomen achter de speeltuin (P4) en denkt iets te zien in de verte

Godmode met toestemming ^^

Edit: Na overleg met Soot zijn we tot de conclusie gekomen dat qua tijdlijn Took hier een uur na Avare aankomt, aka ze komen elkaar hier niet tegen.

Het eerste deel viel wel mee, met alleen wat springbeesten en vogels, maar toen kwamen ze bij het stuk waar weer gevaarlijkere dieren zaten. Rook hoopte vanuit het diepst van haar hart dat er nog geen beren ontsnapt waren. Ze had er tot nu toe geen gezien, maar een eind verderop stonden wel weer wat flink grote beesten, en ze huiverde onwillekeurig. Het leken planteneters te zijn, een soort herten, maar het beest dat haar had toegetakeld was ook een herbivoor geweest, dus dat zei niets. De grootte van hun gewei stond haar in ieder geval absoluut niet aan. Na een kort overleg besloten ze toch maar langs de rand van de Arena te lopen in de hoop de beesten zo uit de weg te kunnen blijven. Ze bleven zo ver mogelijk bij ze uit de buurt terwijl ze naar de muur liepen en volgden die vervolgens stilletjes. Tot haar opluchting merkte Rook dat de dieren niet achter hen aan kwamen. Waarschijnlijk hielp het wel dat ze stil waren. Die neushoorns hadden ook pas aangevallen toen het gekrijs van Chloe hen onrustig had gemaakt.

Zo slopen ze verder langs de muur, langs het kleine gebouwtje, tot ze weer bij de speeltuin waren. Verder dan dit waren ze gisteren niet geweest en Rook hield haar hart vast voor wat voor dieren ze verderop tegen zouden komen. Ze schrok toen Toby plotseling bleef staan en aangaf dat hij iets had gezien. Gespannen tuurde Rook tussen de speeltoestellen door, en haalde na een tijdje opgelucht adem. "Het is zo'n springbeest van bij de vogels", zei ze zacht tegen Toby. Het tweetal vervolgde zijn weg door het bomen langs de speeltuin, tot ze op een gegeven moment het pad op moesten wilden ze verder gaan. Ze keken elkaar even aan en kwamen daarna voorzichtig tevoorschijn vanuit hun beschutte positie. Het pad leidde tussen twee hokken door en ze keken snel wat voor dieren erin zaten. "Zeeleeuwen", fluisterde Rook met iets wat bijna als opgetogenheid klonk. Die had ze thuis wel eens gezien, op het strand. Het verraste haar hoe veel goed het haar deed om iets bekends te zien tussen al die vreemd, angstaanjagende dieren hier. Het hok aan de andere kant van het pad leek op het eerste gezicht leeg. Rook zag bomen en touwen die suggereerden dat hier ook iets aapachtigs in had gezeten. Op hun hoede liepen ze over het pad tussen de hokken. Net als op de brug vond Rook dit geen prettige plek, zo'n gang met twee uiteindelijk die maar al te makkelijk door een tribuut of wild beest geblokkeerd konden worden. Het scheelde hier dat ze snel een van de hokken in zouden kunnen duiken. Zeeleeuwen waren niet compleet ongevaarlijk, maar vielen ook niet zo gauw spontaan mensen aan, en het hok aan de andere kant leek ook relatief veilig. Rook schrok toen ze daar opeens beweging zag tussen de dode takken, maar ontdekte toen een kleine, grijs beest met een lange staart. Gelukkig, dat leek niets om bang voor te zijn.

- Took loopt verder langs de speeltuin, ziet wat beesten en besluit tussen de hokken door verder te lopen.
- Aan het eind van de post zijn ze ongeveer in N6.
Godmode Toby met toestemming

Als Toby en Rook naar de rotsen in het zeeleeuwenverblijf kijken, kunnen ze daar op de top (3,5 m hoog) iets gouds zien glinsteren.

Ingespannen tuurde het tweetal in de verte, naar datgene wat Toby had zien bewegen. Na een tijdje gaf Rook aan dat het één van de kleine springbeesten was die in een kooi naast de vogels had gezeten. Toby voelde dat zijn schouders zich wat meer ontspanden, maar hij voelde ergens ook wel een kleine teleurstelling. Hij had eigenlijk wel een Tribuut tegen willen komen. Een beetje spanning en sensatie was wat hij nodig had nu om zijn humeur op te krikken. Nadat ze hadden besloten dat het veilig was om verder te wandelen vervolgden ze hun weg achter de speeltuin langs. Toby hield de omgeving strak in de gaten en zag hier en daar wat van de vogels rondvliegen. Het springbeest was nog altijd te zien, maar had zich inmiddels wel wat verplaatst. Op den duur werden ze echter gedwongen om te beschutting van de bomen te verlaten om via een pad verder te lopen. Even bleven ze staan, twijfelend, maar Toby wilde graag door en dus liepen ze om de speeltuin heen, langs een hok gevuld met bomen en touwen. Het hok zelf zag er leeg uit, maar toch deed Toby het hek dicht toen hij deze tegen kwam. Je wist maar nooit.

Rechts voor hen doemde een ander hok op, waar het pad links en rechts omheen liep. Ze kozen het pad links, tussen het lege hok en het hok gevuld met water door. ‘Zeeleeuwen,’ sprak Rook toen ze in het hok vol met water keek. Toby tuurde met haar mee. De beesten zagen er niet bijzonder gevaarlijk uit en dus verschoof hij zijn aandacht snel weer naar het pad voor hen. Naast het lege hok zaten grote, grijze beesten die hem wat deden denken aan de neushoorns, maar toch anders. De dieren die in het hok hiernaast zaten kon Toby niet goed zien, maar toen hij erheen wilde lopen trok Rook zijn aandacht. ‘Volgens mij glinstert daar iets,’ sprak ze, wijzend naar de rots in het hok met de zeeleeuwen. Toby draaide zich om en keek, maar zag niet datgene waar Rook naar wees. Hij zag wat er achter stond. ‘Volgens mij staan daar twee Tributen,’ reageerde hij terwijl hij de greep op zijn klauwen verstevigde. Rook zette een paar passen opzij zodat ze langs de rots kon kijken. Aan de andere kant van de rots, eerst aan het zicht onttrokken, maar nu volledig zichtbaar, stonden twee kleine meisjes. ‘Volgens mij zijn dat de tributen van 1 en 6,’ fluisterde Rook. Toby knikte, al interesseerde het hem niet veel waar de meiden vandaan kwamen. Ze zagen er klein en kwetsbaar uit, ook al hadden ze wel wat spulletjes bij zich.

Ergens in zijn achterhoofd herinnerde hij zich het moment dat hij samen met Rook en Alexandra naar de Boete had gekeken. Als zijn geheugen hem niet in de steek liet waren de twee aan de overkant ook familie van al eerder overleden Tributen. Dat zou beteken dat ze het of sneller op zouden geven dan de gemiddelde Tribuut of juist harder zouden vechten dan wie dan ook. Het meisje uit 1 was de derde uit hetzelfde gezin; Toby hoopte spontaan dat Aron nooit in datzelfde schuitje terecht zou komen. Na hem en Flaire zou Precilla het niet overleven als ook Aron naar de Spelen zou moeten. Nu zouden de meeste mensen in District 3 het helemaal niet erg vinden als de naam Blitz voorgoed verdween,maar Toby was niet van plan om zijn familienaam uit te laten sterven. Toby keek opzij, waar zijn blik die van Rook ontmoette. In haar ogen zag hij meer vastberadenheid dan hij had verwacht en het tweetal knikte kort naar elkaar, waarna ze het op een sprinten zette. De meisjes waren dan wel aan de andere kant, hun benen waren korter dan die van Rook en Toby dus het gat moest vlot te dichten zijn. Snel renden ze om het zeeleeuwenhok heen in de richting van de speeltuin, langs het lege hok. Toby pakte de binnenbocht en sprintte zo vlot als hij kon in de richting van de meisjes, klaar om met zijn klauwen uit te halen zodra ze binnen bereik zouden zijn. Rook volgde hem op de voet, haar steekwapen in de aanslag, zich voorbereidend op het toedienen van een dodelijke steek.

OOC:
- Took huppelt om de dierentuin heen en gaat over het pad tussen de zeeleeuwen en het lege hok in O6 door.
- Rook herkent de zeeleeuwen, Toby kijkt naar de dieren in hok 28
- Rook ziet het glinsterende ding op de rots en wijst Toby hierop. Toby spot in plaats daarvan Avare aan de andere kant en wijst Rook hierop
- Kort nadenkmoment voor Toby, waarna hij naar Rook kijkt en stilzwijgend een besluit nemen
- Took sprint om het zeeleeuwenhok heen (O6 -> O5 -> N5) naar Avare toe
- Mochten ze de meisjes inhalen dan zal Toby uithalen met zijn klauwen en zal Rook toesteken met haar eigen puntige wapen (ben even vergeten hoe dat ding ook alweer heet :') )

* Mochten we Avare wel treffen dan zal een gezamenlijk topic vast handiger zijn xD