Nog altijd was Mayme bitter over het resultaat van de afgelopen Spelen, zelfs al had ze meteen geweten dat Xiomara geen partij was geweest voor Kasa, de uiteindelijke Winnares van deze vierde Hongerspelen. Mayme was echter wel bitter om het verlies van Xiomara, maar natuurlijk ook om het verlies van Cyril en de angst die nu alweer werd gewekt met de Zegetocht. Net als je dacht dat de herinneringen aan dode kinderen en rottende kadavers een beetje begonnen te vervagen, dan werd alles weer volledig opgerakeld.
Volledig in het zwart gekleed, waardoor Mayme’s bleke huid nog bleker leek dan anders, wachtte Mayme het gezelschap uit District 4 op. Ze was altijd wel een ijskoningin als ze de rol van Burgemeester had aangenomen, maar dit jaar was ze merkbaar minder vriendelijk dan toen Solar hier voor de eerste keer had gestaan. En het was niet dat Mayme het Kasa niet gunde, maar het verdriet bij de families in haar eigen district deed zoveel met haar. En het was verdriet en frustratie dat ze nauwelijks durfde te uiten, uit angst dat het Capitool haar misschien niet meer zou vertrouwen en om zou leggen. Het bleef een balans zoeken tussen het vertrouwen van haar district en het vertrouwen van het Capitool. Helaas of gelukkig, Mayme was er niet over uit, slaagde ze in het laatste beter dan in het eerste. Haar naderende huwelijk had daar ook zeker een aandeel in.
Over ongeveer een maand zou Mayme gaan trouwen met de Vredesbewaker die haar nu net zo zakelijk als altijd het podium ophielp. Skye was een wonderschone vrouw, maar die schoonheid ging voor de buitenwereld grotendeels verloren achter haar helm. En nu was ze geen strenge Vredesbewaker, zeker niet, maar over het algemeen werden alle Vredesbewakers door de bevolking gewantrouwd en Skye was hierop geen uitzondering. Het was dan ook niet gek dat de huwelijksaankondiging niet per se met veel gejuich werd ontvangen. Als het om District 6 ging, tenminste. In het Capitool leek men juist volledig achter het huwelijk te staan.
En om het vertrouwen van het Capitool te blijven houden, sprak Mayme zo hartelijk mogelijk over de geëerde gasten, en sprak ze over Kasa’s overwinning alsof het een heldendaad betrof. En Mayme haatte zichzelf ervoor - en ze wist dat ze niet de enige was. Op het plein klonken niet per se tevreden geluiden en het wit op straat stond paraat om in te grijpen als dit nodig zou zijn. Mayme kondigde Kasa aan en draaide zich toen van de camera’s af, waarna ze het meisje een kort moment met verdriet in haar ogen aankeek. Meteen daarna herstelde ze zich en nam ze zogenaamd ijskoud plaats op de stoel die voor haar klaarstond.
“Beste inwoners van District 6, ik ben dankbaar dat ik hier vandaag sta. Ik weet dat jullie hier liever iemand anders hadden zien staan, Xiomara of Cyril. Het spijt me dat zij door de... hobby's van het Capitool, niet meer bij jullie kunnen zijn. Ik heb gestreden, niet voor hun dood, maar voor mijn eigen leven. En dat van mijn zus. Hetzelfde gold waarschijnlijk voor Xiomara, die zowel mijn bondgenote als mijn tegenstander is geweest. Het is echter mede dankzij haar dat ik hier vandaag sta, en dat zal ik nooit vergeten. Ik hoop dat Xiomara en Cyril nu op een betere plek zijn, net zoals Nakoma dat is. Dank u wel.”
Mayme had in de verte gestaard, terwijl ze begon met klappen, maar het gehuil van mevrouw Spurling ging door merg en been, en onbewust keek ze naar de vrouw met wie ze zoveel medelijden had. Ze wilde de vrouw, die in de afgelopen maanden niet enkel haar laatste dochter was verloren maar ook haar zus, een hart onder de riem steken, maar ze wist dat het niet gewaardeerd zou worden. De vrouw was een van de bewoners die geloofden dat Mayme aan de kant van het Capitool stond, en had tot dusver alle hulp geweigerd ze hen had aangeboden. En Mayme nam dat haar zeker niet kwalijk, maar het frustreerde haar wel. Desondanks was ze dankzij de speech iets ontdooid naar Kasa toe en bedankte ze het meisje persoonlijk voor haar vriendelijke woorden, terwijl ze het podium weer verlieten.
