Het was weer eens een zomer geweest waar Madelynn zich nauwelijks iets van kon herinneren. Desondanks had ze minder gedronken dan vorig jaar, maar ze wist dat haar lever ook dit jaar niet bepaald blij zal zijn geweest. Zo erg als tijdens de Spelen zelf was het gelukkig echter niet meer geworden. Met de winst van Kasa was Madelynn ook gewoon oprecht blij geweest. Hopelijk kon Kasa er echter beter mee omgaan dan Lynn had gekund. Matthew had haar inmiddels echter goed genoeg meegemaakt om te weten dat het zo kon lopen. Dus hopelijk zou hij kunnen voorkomen dat Kasa zo zou eindigen als Madelynn.
Inmiddels was het alweer winter en tijd voor de zegetocht. Het was alweer twee jaar geleden dat ze de reis zelf had moeten maken, maar sommige details stonden nog altijd vers in haar geheugen gegrift, alsof het gisteren was dat het gebeurde. Waarschijnlijk zou dat ook nooit gaan veranderen.
Net als vorig jaar maakte Madelynn deel uit van het welkomstcomité, en het voelde goed om Matthew, Solar en Kasa weer te zien. Echt tijd om bij te praten was er echter niet, want ze werden allemaal op het podium verwacht voor Kasa’s toespraak. En de kans was groot dat niet iedereen in District 7 zulke vriendelijke gevoelens voor het winnende district had als Madelynn. Het was dan wel niet Kasa die Nino had vermoord, maar het was wel haar district- en bondgenoot geweest.
Niet veel later bevond het gezelschap zich op het podium, waar Burgemeester Wilson naar voren stapte en het woord nam. Madelynn luisterde maar half, terwijl ze onopvallend probeerde te zien of Kasa nerveus was of niet. Maar toen ze opstond en naar voren liep, viel te zien dat dit de Kasa was die ze uit de Spelen kenden: sterk en zelfverzekerd. Madelynn vroeg zich af in hoeverre het een façade was, zoals bij haarzelf het geval was.
“Beste inwoners van District 7, ik ben dankbaar dat ik hier vandaag sta. Ik weet dat jullie hier liever iemand anders hadden zien staan, Royalty of Nino. Het spijt me dat zij door de... hobby's van het Capitool, niet meer bij jullie kunnen zijn. Ik heb gestreden, niet voor hun dood, maar voor mijn eigen leven. En dat van mijn zus Nakoma. Ik hoop dat Royalty en Nino nu op een betere plek zijn, net zoals Nakoma dat is. Dank u wel.”
Hoewel het Madelynn niet zou moeten verbazen dat ze haar zus benoemde, moest ze toch even slikken. Terwijl Lynn klapte, schonk ze Kasa een zwakke glimlach. Ze had het verdiend om hier te staan. “Succes in District 6,” wenste ze het meisje toe, waarna Madelynn werd aangesproken door iemand anders.
