Chad trok even zijn bloesje recht. Het werd tijd. Het meisje uit hun District was gekozen, en Chad hoopte nu vurig dat hij niet gekozen werd. Van alle meiden die hier stonden, had hij vrijwel gehoopt dat niet dát type meisje hun District zou vertegenwoordigen. De jongen die het District zou moeten vertegenwoordigen, had niet veel er aan.

Het werd ondertussen een bende op het plein. Tenminste, onder het publiek. Want nu moest de mannelijke tribuut nog gekozen worden. Wie zou het worden? Chad greep Odin nog wat steviger vast, zodat de jongen zich niet hoefde te focussen op de families. This moment is perfect, and he wouldn't let those stupid Capitool mensen ruin it.

Het moment moest nog maar even perfect blijven, dus keek Chad Odin nog maar eens verliefd in de ogen aan, wat een prachtventje had hij. Ja hij had hem nu echt. Ze waren een feit. Niets kon daar wat aan doen.

Gehele topic: Godmode over Odin

Chad stond nog steeds met zijn armen om Odin. Nog even een paar minuutjes, dan zal de jongen gekozen zijn, en konden ze rustig bij hem thuis een boterhammetje eten. Én omdat het nu een feit was, zal Odin niet meer zijn huisje uit komen, ze zouden gezellig in zijn huisje blijven. Het begon allemaal eindelijk eens op rolletjes te lopen voor Chad. Een leuk huis, een leuk verdienste, en een leuke vent.

Het werd tijd, nu was het tijd om de jongensnaam te trekken, voelde Chad hier ergens zenuwen op wellen? Nee dat mocht niet, Chad hield zich groot, al was dat alleen al om Odin gerust te stellen. Wat kon er nou gebeuren? De dame op het podium, die meer weg had van een vieze pad door alle botox, greep een kaartje en zat er vaag naar te staren even. Zou dat zijn omdat er iets mis is gegaan? Chad was één en al oor. Hij mompelde snel: "Schiet op verrekte pad" En toen kwam de beslissende zin.

‘De mannelijke tribuut van District 6 is Odin...’
‘Don...’
‘Donaghua! Ghue! Odin Donaghue!’

Ten eerste, wat deed die idioot op dit podium? Ze kon niet eens namen uitspreken, en daar moest de tribuut een strategie mee bedenken? De tribuut. Wacht. WACHT. WACHT?! Odin? Nee, dit kon niet.. .Het moest een grapje zijn, één grote idiote stomme grap. Alsof god met zijn lot speelde, hij had eindelijk iemand, maar die werd hem afgepakt. Dit kon toch niet?! Dit was het gruwelijkste lot wat een koppel op hun eerste dag samen kon lopen, right?

Hij greep Odin steviger om zijn hals, ondanks zijn breedte en spieren, liepen er tranen over zijn wangen. Hij perste Odin nog even tegen zich aan, en liet hem daarna gaan. Als Chad hem nog langer vast zou houden, zouden vast en zeker de vredesbewakers er tussen komen, plus Chad zou langskomen op het afscheidsmomentje. Hij fluisterde nog snel in Odin's oor. "Go birdy, fly, fly, but don't forget to fly back!" En daarna draaide hij zijn hoofd om naar het podium en keek Calypso aan met een blik die haar wel moest intimideren. Ook al kon ze er niets aan doen, hij haatte haar.

Op het podium stond een dame in goud. Van top tot teen was ze in die kleur gehuld. Zelfs haar huid had een gouden glans. Ze stond daar en Odins ogen werden als vanzelf naar haar toe getrokken. Ze was zo perfect, maar er was iets mis. Hij miste iets. Een echtheid, een puurheid. Iets wat bij Capitoolinwoners eigenlijk altijd afwezig leek te zijn. Maar dat werd gecompenseerd met overdadige aanwezigheid van juwelen. Met al die blingbling hoopten ze de holle blik in hun ogen te verbergen. De heersers van Panem, de rijke stinkerds, hadden besloten om wraak te nemen voor de opstand. En dat betekende dat ook hij, een jongen die nooit één stap tegen het Capitool ondernomen had, kans maakte om mee te moeten doen aan de hongerspelen. Het idee alleen al zorgde dat zijn spieren verkrampten. Maar hij wist één ding zeker: Wat er ook gebeurde, hij zou zich erdoor heen slaan. 



Gekalmeerd door de warmte van Chad stond hij te wachten. Om hem heen hoorde hij geroezemoes, maar zelf was hij doodstil. Enkel genietend van de manier waarop hij zo dichtbij het hart van de ander was dat hij het kon horen kloppen. Alsof Odin zich realiseerde dat dit wel eens hun laatste momenten samen konden zijn. Er werd een meisje naar voren geroepen, een klein kind was het eigenlijk. Het gaf hem een steek in zijn hart. Waren ze serieus van plan om zulke kleine meisjes de arena in te sturen? Ja, dat waren ze zeker van plan. De rijkelui gaven niets om het feit dat het onmenselijk was om van tieners te verlangen dat ze elkaar afmaakten, nee, zij wilden enkel wraak en vermaak. Vermaak dat geleverd zou worden uit bloed van onschuldigen. Hij voelde woede de angstige gevoelens overspoelen. Een verontwaardigde vastbeslotenheid maakte zich meester over hem. Hij had geen goed gevoel bij de loting, al sprak dat rationele stemmetje in zijn hoofd wel over kansen en logica. Dat het helemaal niet waarschijnlijk was dat hij gekozen werd. Omdat er zó veel andere jongens waren. En daarvan had een hoop vast ook nog eens extra bonnen aangenomen toen dat aanbod een korte tijd geleden gegeven werd. Dus, waar maakte hij zich nou zorgen over? Niets, er zou niets gebeuren. Zometeen werd er een of andere Niels of Thomas of Menno naar voren geroepen en zouden Chad en hij opgelucht maar toch lichtelijk bezwaard naar elkaar lachen. Vervolgens zouden ze samen ergens heen gaan, over alles behalve de Hongerspelen praten en zo zouden ze kunnen vergeten welk gruwelijk lot 23 van de 24 kinderen die vandaag hun naam hoorden te wachten stond. Terwijl de tijd langzaam wegtikte raakte Odin daarvan steeds meer overtuigd.

Tot het moment waarop het briefje vol omhaal en gefakete gratie tevoorschijn werd getoverd. De zenuwen sloegen toe. Opnieuw. Odin kneep zijn ogen dicht, bad enkel om niet een naam te horen die hij kende. Geen Chad, geen Onix, geen Odin. Nee, nee. Het zou niet gebeuren, zo lang hij zijn ogen dicht hield en hieraan bleef denken. Maar het duurde zo lang. Was er iets mis gegaan? In een fractie van een seconde vlogen Odins ogen kort open, de groenblauwe kijkers hadden algauw door dat "Cally'' druk bezig was met het ontcijferen van de naam. ''Odin.'' Hij bleef verbouwereerd staan. Was er nog een andere Odin? Hioj keek verdwaasd om zich heen, hopend dat het om iemand anders ging. Maar alle ogen van omstaanders waren op hem gericht. ‘Donaghua! Ghue! Odin Donaghue!’ Hij kon eindelijk weer adem halen, deed dat dan ook in grote teugen. Hij zag tranen op Chads gezicht, de druppels leken haast op saphieren of andere edelstenen. Hij zag alles in slow motion. Bijna alsof hij weer een dosis drugs genomen had, al was het nu van een mengeling van angst, kwaadheid en schok gekomen. Adrenaline ook, niet te vergeten. Na een omhelzing fluisterde Chad woorden die Odin in zijn hart opsloot. Hieruit zou hij zijn kracht halen. Met zijn duimen streek hij in twee gecoördineerde bewegingen de tranen van Chads wangen. ''Not even a cage is going to stop me from flying back.'' sprak hij schor. Een lichte kus drukte hij op Chads jukbeen, het kon vriendschappelijk geïnterpreteerd worden maar zowel hij als Chad wisten wel beter.
Hij had gewild dat ook hij zou kunnen huilen, dat zou wellicht opluchten, de pijn wegnemen, maar in plaats daarvan voelde het alsof er een knoop in zijn traanbuizen zat. De zoute vloeistof welde op, maar hij huilde niet. Geen druppel, geen enkele traan liet hij. In zijn ogen werd zowel wilskracht als een overdonderde angst gespiegeld. ''Chad, I wíll be back.'' Hij draaide zich om na één lange betekenisvolle blik. Soepel, gracieus als een zelfverzekerde jongen op weg naar school liep hij langs de rijen mensen. Af en toe ving hij de blik van een andere bekende, maar lang hield dat oogcontact niet aan. Algauw richtte hij zijn ogen enkel op het podium, om zo Onix en zijn ouders niet te hoeven zien. Het was nu echt begonnen. Overal waren camera's, elke misstap zou bestraft worden en uitvoerig in het Capitool besproken worden onder het genot van kopjes thee of veel te dure prosecco. Dus moest hij het allemaal perfect doen. Odin hield zich sterk. In een aantal grote passen nam hij de hindernis van het trapje, stak allereerst beleefd zijn hand uit naar Calipso, glimlachte charmant en sprak kalm. ''Aangenaam kennis te maken, Cally, mevrouw.'' Hij maakte zelfs een soort respectvol knikje met zijn hoofd, hoe zeer het hem ook tegen stond. Zo, dat scoorde vast een paar punten. Toch?
Hij wierp het kleine meisje een blik toe die neer kwam op: 'Hey, wij zitten in hetzelfde schuitje nu. Ik wens je sterkte.' In een opwelling draaide hij zich naar het publiek toe, of eigenlijk meer de camera's, en stak zijn hand op. Een losse jongensachtige lach gleed over zijn lippen en hij hoopte er een beetje uit te zien als een potentiele winnaar zo. Want de mensen die zichzelf trots sponsors noemden móesten hem gaan helpen.