Het was vreemd hoe snel de maanden voorbij vlogen, zelfs als het leven vrijwel nutteloos leek. Hoewel alles en iedereen voor Madelynn lange tijd dood mocht vallen, ging alles gewoon door. Zelfs zij. Het was echt onvoorstelbaar dat het alweer een halfjaar geleden was dat Caleb was omgekomen bij de Hongerspelen en dat zij sindsdien gewoon door had weten te gaan. Nou ja, gewoon? Dat was misschien een beetje overdreven. Het hele gebeuren had best veel impact gehad op Madelynns leven. Ze was tegelijkertijd gevoeliger en harder geworden. Ze wilde huilen als een klein kind, maar tegelijkertijd was ze de laatste paar maanden ook zo volwassen geworden. Alles was extreem verwarrend, maar desondanks wilde het meisje zich niet laten kennen. Ze moest doorgaan – niet alleen voor zichzelf en haar familie, maar ook voor Caleb. Hij was niet vechtend ten onder gegaan om haar zo te zien eindigen. Ze had echt het volste vertrouwen in hem dat hij nog steeds bij haar was, zelfs al had ze dat tegen niemand durven zeggen. Mensen vonden haar vast vreemd, maar ze voelde hem gewoon. Ze voelde zijn aanwezigheid en zijn liefde. God, wat miste ze hem…

Vandaag zou de winnares van de eerste Hongerspelen District 7 bezoeken. Hoewel Madelynn had gezegd dat ze het dit meisje het meeste de winst gunde na Caleb, bleef het moeilijk. Ze was alsnog de bondgenote geweest van de jongen die hem zo gruwelijk aan zijn einde hielp. Ze wilde het zo graag gewoon vergeten, maar die beelden zou ze nooit uit haar geheugen kunnen wissen. Toch scheelde het wel dat dit meisje niet persoonlijk verantwoordelijk was geweest voor Calebs dood.
Madelynn had serieus niet voor zichzelf in kunnen staan als de jongen uit District 4 vandaag op bezoek was gekomen. Ze was hem waarschijnlijk met alle bijlen, spijkers, hamers en alles wat ook maar een beetje als wapen kon fungeren te lijf gegaan. Als het had gemoeten, dan had ze hem persoonlijk naar de top van de hoogste boom van District 7 gesleurd en hem zo hard mogelijk naar beneden geduwd als ze maar kon – zelfs al was dat hoogstwaarschijnlijk haar eigen dood geworden.

Madelynn was uitgenodigd om bij de familie Green te staan vandaag, alsof ze daadwerkelijk een deel van hun familie was geweest. Het was pas na het begin van de Hongerspelen dat ze hen had leren kennen, maar dankzij David, een van de broers van Caleb, was ze toch betrokken geraakt bij zijn familie. Het voelde desondanks vreemd om hier te staan, alsof ze iemand probeerde te zijn die ze nooit echt was geworden. Zij en Caleb – ze hádden familie kunnen worden. Misschien. Wie weet hadden ze elkaar na drie weken wel de koppen kunnen inslaan met hun bijlen, maar dat wist je niet. Dat was zo naar aan de hele situatie. Calebs toekomst was op een gewelddadige manier van hem afgenomen en dat gold dus ook voor de toekomst van Lynn en Caleb samen. Het ‘wat-als’-spelletje  nam nog altijd veel tijd in beslag. De mogelijkheden waren eindeloos en soms verloor Madelynn zich gewoon in haar fantasie. Soms bedacht ze de mooiste wendingen, waarin ze zouden zijn gaan samenwonen en samen echt een leven zouden opbouwen en dat ze samen gelukkig oud zouden worden. Soms bedacht ze juist dat alles verschrikkelijk mis zou gaan en dat het misschien maar beter was dat het zo was gelopen. Een belachelijke gedachte natuurlijk, maar soms werkte het als troost. Dan had ze tenminste nog een reden om door te gaan en wel een gelukkige toekomst tegemoet te zien. Caleb kon toch immers niet de enige jongen in District 7 zijn die haar leuk zou kunnen vinden?

Toen Burgemeester Wilson begon te spreken stond ze tussen David en Meghan, de moeder van Caleb, die haar kort bemoedigend in haar hand kneep. Madelynn voelde zich belachelijk breekbaar, toen de vrouw dit deed. Zij verloor haar zoon. Hoe was ze nog in staat om zo sterk te zijn? Toch was ze erg dankbaar voor de manier waarop ze ondanks het verloop van de Hongerspelen door hen werd opgenomen. Toch wilde ze zich niet te veel opdringen. Aan de ene kant voor hen, maar aan de andere kant ook voor zichzelf. Het was soms best pijnlijk om al deze gezichten te zien die haar zo deden denken aan Caleb.
De woorden van de Burgemeester gingen een beetje langs Madelynn heen. Haar ogen waren gefixeerd op de deur, waar Sage waarschijnlijk achter stond, wachtend tot ze haar toespraak mocht – of eigenlijk moest – houden. Madelynn klapte, terwijl de deuren opengingen en ze het meisje het podium op zag komen. Ze had respect voor Sage. Madelynn zat zelf nog steeds in de gevarenzone en ze had geen flauw idee hoe ze zou reageren als ze in de Hongerspelen terecht zou komen. Zou ze de eerste dag doorkomen? Zou ze in paniek raken? Zou ze er zelf een einde aan willen maken? De Hongerspelen winnen was wel degelijk een enorme prestatie.

Madelynn staarde naar het meisje uit District 3, zich realiserend dat het vast vreemd moest zijn om ineens al die onbekende districten bij langs te moeten. Ze sprak even over hoe ze District 7 zag en het klonk erg vriendelijk. Het meisje leek geen opschepper en ze was zeker niet bezig om het district hun verlies in te wrijven. Lynn slikte echter toen Sage begon over haar gevallen medetributen, maar ze stond zichzelf niet toe om weg te kijken. De woorden waren zwaar om te horen, omdat ze helemaal waar waren wat betreft het gemis, maar gelukkig sprak ze op een waardige manier over Caleb.
Madelynn knikte naar Sage, ten teken dat ze het haar niet kwalijk nam, nadat zij om vergiffenis had gevraagd. Hoe kon je iemand überhaupt kwalijk nemen om te willen vechten voor hun eigen leven? Het was niet alsof zij vrijwillig in die positie terecht waren gekomen. Iedereen moest diep van binnen toch wel weten wie wel verantwoordelijk was voor hetgeen dat was gebeurd? Voor Madelynn was het in ieder geval overduidelijk.  Het Capitool mocht dan wel doen alsof de districten het aan zichzelf te danken hadden, maar dat sloeg nergens op. Ooit zou het Capitool boeten voor wat ze hen hadden aangedaan.