Remember the dead people

PROFIELAantal berichten : 412 Registratiedatum : 12-06-14

Nino werd wakker door een enorm lawaai, moeder en vader hadden precies ruzie. Hij draaide zich om en zag dat het kwart na acht was, wat een uur om ruzie te maken op een zondag. Na een kwartiertje was het geruzie nog altijd niet over en had Nino geen andere keus, hij kon beter opstaan en nog zijn wekelijks bezoekje aan het kerkhof doen. Hij stapte uit bed en zijn benen voelde enorm stijf aan, tijd voor wat ochtendgymnastiek dus. Na enkele rek- en strekoefeningen kon hij er weer helemaal tegenaan, hij spoelde het ochtendzweet van zijn lijf en deed zijn kleren aan. Ook zijn rood lintje ter nagedachtenis van Hannelore’s dood deed hij terug rond zijn linkerarm.

Hij was klaar om te vertrekken en nam de trap naar beneden, zijn ouders waren precies nog altijd aan het kibbelen. ‘Goedemorgen’ zei Nino maar ze hadden precies geen oog voor hem, gelukkig was Nino het dat al een beetje gewoon en liep hij via de deur naar buiten en ging richting de begraafplaats. Het was een eind wandelen maar Nino had het er voor over, hij hield van Hannelore en op het kerkhof kon hij alles nog eens op een rijtje zetten. Hij zat daar eigenlijk liever dan thuis, niet omdat hij zijn niet van zijn ouders hield maar omdat er daar een rust heerste die hij nergens anders kon terugvinden.

Het was even wandelen en het was ondertussen bijna half tien toen hij op de begraafplaats aankwam. Hannelore en haar familie lagen op een speciaal gedeelte van het kerkhof dat centraal gelegen was, ze lieten de ex-burgemeester natuurlijk niet op de eerste de beste plaats liggen. Nino kwam bij het graf en begon weer te praten tegen de grafsteen, hij moest haar nog van alles vertellen, dingen die hij haar voor de dood niet kon vertellen of beter, niet durfde te vertellen. Dingen zoals de gevoelens die hij voor haar had. Nino kon wel uren blijven zitten op zo’n dag, het was een deel van het verwerkingsproces dat nog volop aan de gang was.

OOC: Even geprobeerd een korte post te maken en toch redelijk gelukt. Heb een groot deel van de woorden geschrapt xD

Open voor iedereen Wink

PROFIELAantal berichten : 146 Registratiedatum : 05-10-14

Sköll was naar huis gegaan. Nee, niet naar zijn pleegmoeder Eda. Nee, hij was na een lange tijd weer thuis gekomen. Hij was nog zo klein geweest toen hij er voor het laatst was. Toen liep zijn moeder nog rond met haar volle zwarte haren en haar donker paarse jurk. Maar door zijn broer eindigde het. Het huisje was verborgen in de schaduw van een geplante kersenboom. In de nieuwe seizoenen zat dezen vol met gekleurde bloesems en kersen. Al waren ze vaak te rot om te eten. Het mooiste was in de eind van de zomer. Dan vielen alle bloemen uit de boom als roze regen. Bij het zien van de nu al kale boom en de rotte bloemen eronder moest hij grijnzen. Hij was nog zo klein en die bloemenregen was zijn wonder geweest. Toen hij net bij Eda woonde was hij samen met Hati vaak terug gekomen.

Hij pakte de sleutel uit zijn zak en opende de deur van het huisje. Tot zijn verassing trof hij alles schoon en opgeruimd aan. Een grimmige blik duwde zijn korte geluk van herinneringen weg. Hati. Die rotzak was hier komen wonen. Vol scheldend met woorden die niet voor deze wereld bestemt waren liep hij de trap op. Hij herkende de omgeving vaag. Niks was scherp opgeslagen. Toch wist hij precies waar hij heen moest. In zijn ouders oude kamer, die prachtig schoon was, lag het houten doosje. Het was niet van naaldbomen hout gemaakt. Nee, het was van een wit hout gemaakt, het was zacht en prachtig bewerkt. Er stonden een zon en een maan in gesneden, achter beiden rende een wolf. Hier waren ze naar vernoemt. Hij opende het doosje en zag de twee amuletten liggen, ze waren oud maar nog mooi. Hij pakte degene met de zon en de lichtgekleurde wolf. Uit zijn zak haalde hij een briefje en stukje lood, hierop schreef hij met mooie letters; Ik eis mijn deel op geliefde broer. Xxx Sköll. Samen met een hartje. Hij hing het amulet om zijn nek en liep naar buiten.

Toen hij buiten was zag hij een bekent dier. ‘Hey Vlooi’ begroette hij de hond. Het dier kwam tot zijn middel en bestond uit ribben, botten en ruwe bruine haren. Sköll liep samen met zijn hond achter het huis. Tot zijn verassing zag hij daar verderop een begraafplaats. Eenmaal daar zocht hij een graf op, gewoon eentje met een goede vorm. Hij klom erop en ging erop zitten, heel relaxed. ‘Vlooi, graaf geen dode op.’ beval hij de hond toen hij weg liep, zonder dat Sköll het wist in de richting van de andere jongen. Toen de hond de ander eenmaal in het oog had begon hij ertegen te grommen.

PROFIELAantal berichten : 412 Registratiedatum : 12-06-14

Het was ondertussen kort na de middag en Nino bleef maar zitten en staren naar het graf. De stilte en de omgeving brachten hem helemaal tot rust, in een soort van trance. Hij nam het bloemetje die hij gekocht had met zijn laatste zakgeld en legde het mooi in het midden van het graf. Het was het enige bloemetje op het graf en het leek nogal zielig maar goed beter iets dan niets natuurlijk. Vroeger had het graf wel nog vol gelegen met bloemen en kransen die het Capitool opgestuurd had, maar dat waren zo’n goedkope dingen die na een week al verdord waren.

Het was nu iets langer dan een jaar geleden dat Hannelore gestorven was en hij had nog iets speciaals gemaakt om het graf wat op te beuren. Nino nam zijn rugzak en ritste het voorzichtig open waarna hij er een rechthoekige houten ding uithaalde. Hij had een bordje gemaakt en daar vakkundig een tekstje ingekerfd, woorden die diep uit zijn hart kwamen. Het was best goed gelukt, de twee jaar houtbewerking oefenen achter zijn vaders rug hebben precies toch geholpen:

Whenever we say goodbye,
whenever we part,
know I hold you dearly,
deep inside my heart.

Op gegeven moment werd de rust verstoord door een soort van gegrom, gegrom van zijn maag veronderstelde Nino aangezien hij vandaag nog niets gegeten had. Misschien was het wel eens tijd om naar huis te gaan en van die heerlijke stoofpot te eten die moeder ging maken. Nino ging rechtstaan en gaf nog een afscheidskus op het graf van Hannelore, ‘for always in my heart’ fluisterde hij het graf toe waarna hij nog een traantje wegpinkte. Met die woorden eeuwig in gedachte draaide Nino zich om en hoorde opnieuw een gegrom die exact hetzelfde klonk als het vorige. Blijkbaar kwam het vorige gegrom toch niet van zijn maag maar van die grote bruine hond die plots op een meter of vijf van hem verwijderd stond. Nino hield niet zo van honden, niet omdat hij ze niet mooi vond, maar omdat ze hem gewoon niet moesten hebben. Iedere keer als hij in de buurt van eentje kwam begonnen ze te grommen en nu bleek weer hetzelfde aan het gebeuren te zijn. Hij kon niets doen en bleef zo stil mogelijk staan in de hoop dat hond zich zou vervelen en zo zich zou terugtrekken…

PROFIELAantal berichten : 146 Registratiedatum : 05-10-14

Sköll lag rustig met zijn handen onder zijn hoofd naar de lucht te staren. Grijze wolken bonden zich samen om de licht blauwe lucht te bedekken aan zijn blik. Zijn rug lag op de kromming van een grafsteen terwijl hij zijn benen op die van de buren had gelegd. Best rustgevend, bij de dooie op bezoek gaan. Hij sloot zijn ogen even waarna hij ging verliggen. Hierdoor nam de zwaartekracht het over waardoor het amulet zijn van zijn borst af viel en nu langs zijn arm hing. Hij legde het terug en keek naar zijn voormalige huis.

Zou zijn moeder hier ook liggen? Hij wist het niet. Zo lang geleden… Zo lang. Hij was nog zo klein en jong, hij begreep niet waarom er ineens zoveel ophef was. Eerst was iedereen blij met zijn aankomende broertje en nu, nu was iedereen sip en gestrest. Vader was verdwenen en zijn moeder ook. Het was de schuld van zijn broertje begreep hij al snel. Bij de begrafenis zag hij zijn vader voor het laatst, tussen de graven hielt hij toen de wacht. Maar als kleine jongen vol onbegrip had hij nooit veel aandacht besteed aan de laatste rustplaats van zijn moeder. En ook nu wist hij het niet…

Ineens werd hij uit zijn gedachten gehaald door het gegrom van Vlooi. Sköll veronderstelde dat het beest een bot had gevonden of een wasbeer. Hij stond vermoeit op de graven en liep tussen de graven door richting de bron van het geluid. En daar zag hij zijn bruine hond, grommend tegen een jongen van rond zijn eigen leeftijd. Deze bleek niks te doen tegen het grommen van het dier. Sköll floot kort richting Vlooi, deze stopte meteen en keek om. Eenmaal wetens dat zijn baasje erwas ging hij weer verder met grommen. Sköll zuchtte. ‘Vlooi, gedraag je.’ sprak hij dreigend richting de hond. Nu ging hij op de grond liggen waarbij hij nogsteeds wantrouwig richting de vreemde keek met zijn bruine ogen. Sköll volgde het wantrouwige voorbeeld, alleen nu met blauw.

PROFIEL KARAKTER

» Do it now, remember it later
» Remember the real enemy
» What is dead may never die...

N

O

S

A

E

S

S

K

N

I

L

K

C

I

U

Q

S

T

H

G

I

L

T

O

P

S

F

F

A

T

S

S

T

I

D

E

R

C

Remember the dead people

Remember the dead people

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen