Elke dag nam de pijn een klein beetje af en werd Madelynn sterker. Niet de pijn in haar hart. Natuurlijk niet. Dat zou voor eeuwig pijnlijk zijn, zelfs al zou ze er waarschijnlijk mee leren leven. Wellicht zou zij ook een slachtoffer worden van de Hongerspelen, dan zou alles een stuk sneller over zijn. Dat was nog steeds een wending die zo nu en dan aanlokkelijk klonk. Misschien dat ze zou lijden, maar dan was ze er in ieder geval wel snel vanaf.
Het was Madelynns rug die herstelde en ze had een aardig litteken gekregen. Het was niet alsof ze het zelf had kunnen zien, maar de blikken van haar familieleden zeiden genoeg: niet mooi. Het maakte Madelynn eigenlijk weinig uit. Het was niet de verminking van haar rug waar ze mee zat, maar de pijn die haar geruime tijd had verhinderd om te werken en normaal te kunnen leven. De zware kneuzing werd gelukkig ook minder en de dokter had eindelijk gezegd dat ze weer wat mocht werken, zolang ze haar rug maar niet te veel belastte. In principe betekende dit dat ze eigenlijk nog geen hout mocht hakken, maar het had haar lang genoeg geduurd. Ze was alweer een paar keer meegegaan met haar oudere broer, die ze de gelegenheid had gegeven om alle stukken hout op te rapen, zodat zij niet hoefde te bukken en het gewicht hoefde te dragen. Het voelde nog steeds stom dat mensen zo voor haar moesten zorgen, dus wilde ze er echt alles aan doen om zo snel mogelijk helemaal beter te worden.

In de tussentijd had Madelynn haar aandacht ook een beetje verlegd naar houtbewerking, omdat dit minder zwaar was en niemand zei dat ze dat niet mocht doen. Nadat ze het poppetje van Caleb had gekregen, had ze interesse gekregen en dus was ze op een dag naar de werkplaats gegaan en was ze een klein ‘projectje’ begonnen. Het was misschien niets groots en wellicht ook geen meesterwerk, maar ze legde haar ziel en zaligheid erin en ze was er trots op.
Vandaag had ze haar project eindelijk afgemaakt en besloot ze naar het bos te gaan om… nou ja… met Caleb te praten… Ze wilde niet belachelijk klinken, maar hij voelde nog zo levend en ze wist dat hij er nog was, maar ze konden gewoon niet meer communiceren. Dat was een verschrikkelijk gevoel en ze had het besluit genomen dat ze iets moest proberen. Het zou niet werken, daar was ze eigenlijk wel zeker van, maar als ze het niet probeerde, hoe kon ze dan nog leven met zichzelf? Ze kon niet zomaar opgeven!
In het bos liep Madelynn regelrecht naar de plek waar zij en Caleb hun eerste afspraakje hadden gehad. In haar handen droeg ze een dun maar relatief groot bewerkt stuk hout, dat ze voorzichtig op de grond legde. Ze liep naar ‘hun’ boom. Dit was een onpopulaire plek om hout te hakken, omdat de bomen niet heel geschikt bleken voor bewerking, dus was het gebied redelijk onaangetast verder. Madelynn hield van deze plek. Ze had zulke goede herinneringen en de band met de natuur én met Caleb voelde hier zo sterk. Bovendien kon ze hier gewoon lekker alleen zijn en doen wat ze wilde, zonder dat ze zichzelf hoefde te verantwoorden aan anderen.
Met haar vingers streelde Madelynn de onregelmatigheden in de boom die zij en Caleb hadden veroorzaakt met hun bijlgooiwedstrijdje. De boom was echt lelijk, iets waar ze hem ook op hadden uitgezocht, maar de emotionele waarde van de boom was enorm. “Ik weet dat je er nog bent, Caleb,” fluisterde Madelynn. “Soms kan ik je voelen. Soms denk ik dat ik je hand op mijn schouder voel of dat je naar me kijkt.” De tranen stonden haar in de ogen. Dit was tegenwoordig nog de enige plek waar ze haar gevoelens niet probeerde te verbergen. Haar familie vond ondertussen dat ze zich eroverheen moest zetten en ze wilde hen op geen enkele manier tot last meer zijn, dus sloot ze zich maar een beetje af.
Vervolgens pakte ze het houten voorwerp op en zette ze het tegen de boom. Het was een hart met sierlijke gravering. In het midden stond ‘M+C’, zoals Caleb haar ook had laten weten toen hij stervende was in de arena dat hij om haar gaf. Datzelfde wilde zij nu ook laten weten aan hem. Maar ze wilde meer. Ze wilde met hem praten en hem vasthouden. Ze was verdorie bijna een boom aan het knuffelen om bij hem te kunnen zijn. “Kom bij me terug,” huilde ze zachtjes. “Praat tegen me. Caleb, ik zal wel gek zijn, maar kom hier. Ik zou alles voor je doen. Alles. Praat met me. Ik weet dat je er bent! Ik geloof in je en ik mis je. Kom bij me terug!”
Smekend had ze bij die boom gezeten, biddend op enige reactie. Dikke tranen rolden over haar wangen, terwijl ze misschien wel urenlang dit soort woorden sprak. Ze lokte hem met lieve woorden, smeekte hem, dreigde zelfs zo nu en dan het een en ander, maar er gebeurde niets. Helemaal niets.

Madelynn had geen flauw idee hoe lang ze er was geweest, maar tegen de tijd dat ze zichzelf bij elkaar geraapt had en afscheid had kunnen nemen waren er wellicht al een paar uur voorbij gegaan. Misschien wel een boel, want toen ze terugkwam in de stad leek de markt al zo goed als afgelopen te zijn.
Zachtjes vloekte ze. Ze was vanavond verantwoordelijk voor het eten en had nog niets gekocht. Snel kocht ze een paar overblijvertjes bij een vleeskraam, maar ze vreesde dat ze zich vanavond moest verontschuldigen. Hier kon ze vast niet veel meer van maken. Gehaast liep ze door de straten, denkend aan wat ze aan haar familie kon vertellen. Haar ogen waren wellicht niet meer rood, maar hoe kon ze dit anders verklaren? Liegen had waarschijnlijk niet eens zin, want iedereen leek er toch automatisch vanuit te gaan dat het Caleb was waar Madelynn mee zat. Helaas was dit ook meestal het geval, maar alsnog was die aanname niet fijn.
Waarschijnlijk te verdiept in haar gedachten liep Madelynn recht vooruit, zonder te zien dat er een jonge vrouw op haar af kwam, en met een redelijke knal botsten ze op elkaar. Net als de vrouw viel ook Madelynn achterover, waar ze helaas enigszins doorrolde op haar rug. Dat was niet bepaald fijn, maar ze probeerde sterk te zijn en deed meteen een poging om weer overeind te komen. Haar tas was van schrik uit haar handen gevallen, maar alles zat er gelukkig nog in. Snel greep ze hem vast, waarna ze een beetje geschrokken naar de vrouw keek. “Sorry,” mompelde Madelynn, terwijl ze weer op twee benen stond, zij het een beetje onvast vanwege haar rug, en haar hand naar de vrouw uitstak.


OOC: Ik weet niet of het helemaal telt, maar het was een poging tot mijn die-opdracht (Calebs geest oproepen xD). Vandaar dat het zo lang is. Anyways... Hoi! :3

Ergens voelde Madelynn zich een beetje gekleineerd, doordat ze met ‘meisje’ werd aangesproken. Zoveel ouder dan zij kon die vrouw toch niet zijn? Ze deed echter hard haar best om vriendelijk te blijven kijken, hoe moeizaam dat ook ging. Oprecht opgelucht dat het goed ging met de jonge vrouw glimlachte ze echter even, maar het was moeilijk vol te houden toen bleek dat het duidelijk was dat ze niet geheel zonder pijn zat.
Madelynn reageerde niet direct, een beetje afgeleid door de inspectie waar ze ineens aan onderworpen werd. Was het echt nodig om op die manier naar haar te kijken? Het was ongemakkelijk en Lynn voelde zich bekeken. “Het gaat wel,” mompelde ze, in de hoop er zo gemakkelijker van af te komen, toen de jonge vrouw haar blik afwendde en haar spullen opraapte. Natuurlijk was het een leugen, maar zou er iemand zijn die op haar hele verhaal zat te wachten? Het was toch veel gemakkelijker als ze dit allebei zouden negeren en verdergingen met hun leven?

Helaas leek de jonge vrouw, die zich voorstelde als Iduna, het daar niet mee eens te zijn. Interessant, vond Madelynn, want haar ervaring was dat de meeste mensen niet echt oprecht geïnteresseerd waren in het leven van een onbekende. Madelynn probeerde Iduna in te schatten, maar ze kon niet anders dan concluderen dat ze vriendelijk en oprecht overkwam. Verder bezat ze niet genoeg skills of mensenkennis om ook maar iets over de vrouw te kunnen zeggen.
Een beetje beschaamd schraapte Lynn haar keel. Moest ze nu echt eerlijk zijn? Ze vond het niet leuk om over zichzelf te praten met anderen, laat staan over haar persoonlijke problemen. Behalve dat ze sowieso niet gewend was om zo open te zijn, was het tevens erg confronterend. Ze wilde niet zo’n probleemmeisje zijn.
“Mijn rug is gekneusd en nog steeds aardig gevoelig,” antwoordde ze uiteindelijk maar, hoewel ze een zucht niet kon onderdrukken. Hopelijk was dit antwoord  genoeg om Iduna tevreden te stellen, zonder dat ze hoefde uit te wijden over alle recente gebeurtenissen. Tenminste, dat was ze niet van plan bij iemand die ze pas zo kort kende en van wie ze niet eens zeker wist of het klikte. “Ik heet Madelynn,” stelde ook zij zich echter voor. Het was immers toch al te laat om nu zomaar weg te lopen.


OOC: Sorry, dit ging niet heel erg soepel. xD

Iduna liet een glimlach zien en Lynn kon niet anders dan teruglachen, ondanks dat het nog best een beetje pijn deed. “Insgelijks.”  Madelynn had verwacht dat haar districtgenoot het daar bij zou laten, maar niets bleek minder waar. Ze stelde voor om haar te helpen en het kwam echt oprecht over. Als het iemand anders was geweest of als het op een andere manier was voorgesteld, dan had Madelynn misschien meer twijfels gehad, maar iets in haar zei dat deze meid te vertrouwen was. Misschien was het intuïtie of misschien was het gewoon luttele hoop. Ze wilde zo graag van die pijn af en weer aan het werk kunnen. Ze voelde dat hard werken en met bijlen smijten wellicht bij zou kunnen dragen aan haar mentale herstel. Ze moest gewoon die frustratie kwijt raken! Ze wilde graag weer een beetje de oude worden, van voordat ze Caleb verloren had. Misschien zelfs een beetje de persoon die ze was voor ze Caleb had ontmoet. Ze was sterk geweest en die kracht wilde ze graag weer een beetje terugvinden.

Madelynn wist een dankbare glimlach op haar gezicht te tonen. “Dank je wel, Iduna,” zei ze vriendelijk. “Dat zou heel fijn zijn. Ik wil je echter best betalen. Ik heb geld, of ik kan iets voor je maken, als je wilt.” Nog steeds vond Madelynn het niet fijn om op straat te praten over wat er was gebeurd. Zo nu en dan had ze het idee dat er naar haar gestaard werd, alsof mensen duidelijk wilden maken dat ze wisten wie ze was en wat ze had gedaan. Ze voelde zich echt een crimineel, wat ze in het ogen van het Capitool of in ieder geval de Vredesbewakers hier in 7 waarschijnlijk ook was. “Misschien zou ik mee kunnen komen en je mijn rug laten zien – als dat zou helpen en je dat oké vindt, natuurlijk.”

Tegen de logica van de vrouw kon Madelynn niets inbrengen. Ze glimlachte zwakjes, terwijl ze naar de vrouw keek. “Bedankt.” Ze volgde Iduna naar haar huis, dat veel dichterbij was dan ze had durven hopen. Voor iemand die veel wist van hulpmiddeltjes, maar geen dokter was, had ze heel eerlijk iemand verwacht die vrijwel in het bos leefde. Dat was overduidelijk een vooroordeel, want ze werd naar een relatief groot huis gebracht dat er erg duur uitzag. Madelynn knikte en betrad het huis, waarna haar thee werd aangeboden. Eigenlijk kon ze niet te lang blijven, want ze moest het eten nog klaarmaken, maar hoe kon ze dit nou afwijzen? De vriendelijkheid van haar districtgenoot was bijna eng, maar Madelynn kon niet ontkennen dat ze erg dankbaar was en ze vond het onbeleefd om hier zo snel mogelijk weer weg te willen zijn, dus knikte ze vriendelijk.
“Heerlijk, dank je,” glimlachte Madelynn, toen Iduna meedeelde dat het kamillethee zou worden. Vervolgens verdween de vrouw even, zonder mee te delen wat ze ging doen en Madelynn gebruikte de tijd om het huis beter in zich op te nemen. Het was een heel verschil met het huis waarin ze was opgegroeid en dat terwijl haar familie het helemaal niet slecht had. Misschien waren zij gewoon meer bescheiden, alsof ze niet met hun geld te koop wilden lopen. Madelynn wist niet waarom haar ouders nooit waren verhuisd. Ze wist dat haar vader hun huis zelf had gebouwd en waarschijnlijk veel voor hen betekende, maar met drie kinderen… het was niet altijd even praktisch.
Toen Iduna terugkeerde gaf ze een groen takje aan Madelynn, die het een beetje verbaasd aannam. Terwijl de vrouw uitlegde dat het heermoes was, de plant waar ze het op de markt al over had gehad, bestudeerde Lynn het groene ding. De stengel zag er een beetje vreemd uit, maar verder deed het een beetje denken aan de tak van een soort naaldboom. Dat was niet iets waar Madelynn snel op zou gaan kauwen, maar als Iduna zei dat dit zou helpen, dan geloofde ze dat. Het bos zat vol wonderlijke planten, dus ze zag niet in waarom dit er geen kon zijn. Even rook ze aan het takje, waarna ze voorzichtig begon te kauwen. Ze viel niet spontaan dood neer, dus het zou vast wel goed zijn.

Terwijl Madelynn op het takje bleef kauwen, niet goed wetende wat ze ervan moest vinden, schonk Iduna thee in en namen ze plaats op stoelen. Het gaan zitten was niet erg comfortabel, waarschijnlijk dankzij de val. Wellicht was ze precies op een verkeerd plekje terechtgekomen. Iduna wist haar echter af te leiden en Madelynn glimlachte een beetje beschaamd. Hoewel ze in wezen geen spijt had gehad van haar actie, was het niet bepaald slim geweest. Bovendien had ze mensen in gevaar gebracht, niet te vergeten zichzelf. “Een zweepslag,” antwoordde ze zachtjes, “van een Vredesbewaker.”