Het was vroeg in de morgen en Nino was al vroeg wakker ondanks de zware en lange dag die hij gisteren meegemaakt had. Hij kon vorige nacht moeilijk slaap vatten doordat er steeds beelden van de vorige dag door zijn hoofd flitsten en toen bijna in slaap lag, kwam er steeds een vervelende mug die heel de tijd aan zijn oren zoemde.

Het ging normaal gisteren een gewone dag geworden zijn , Nino ging net zoals iedere zondag naar de begraafplaats waar zijn beste vriendin Hannelore lag, maar dat werd bruut onderbroken door een gevaarlijke bosbrand die veroorzaakt was door een onschuldig meisje. Hij dacht toch dat ze onschuldig was ondanks dat hij niet wist hoe de brand precies ontstaan was. Nino zat met nog immens veel vragen waar hij nog altijd geen antwoord op wist en dat knaagde enorm aan hem.

Nino was vastbesloten om antwoorden te vinden vandaag en nam daad bij woord. Hij kroop uit zijn bed en ging meteen naar de wastobbe die zich naast het huis bevond. Hij waste zich grondig, deed zijn gekreukte stadskledij aan en bond zijn vertrouwde rood lintje vakkundig rond zijn arm. Hij was in principe klaar om te vertrekken maar toen bracht zijn maag roet in het eten door immens te grommen. Misschien best toch eens iets eten, want het was al sinds de vorige morgen geleden dat hij nog überhaupt iets had kunnen binnenspelen. Hij nam een klomp brood en ging naar de kookplaats om een tasje thee klaar te maken. Toen hij een tas voor de thee wou grijpen op de bovenste la van de kast, voelde hij een enorme pijnscheut door zijn linkerschouder. De wonde die veroorzaakt was door het mes doet nog altijd erg veel pijn en hij zag dat de wonde door de beweging weer enorm aan het bloeden was. Op datzelfde moment kwam moeder net binnen die snel ingreep en de wonde ververste door het te ontsmetten en er een nieuw verband rond te wikkelen. Na de verversing waren de rozenbloemen helemaal in het kokend hete water gedrongen en kon hij zijn tas thee opdrinkwaarna hij afscheid nam van zijn moeder en door de deur naar buiten ging.

Zijn plan was om naar het huis van April te gaan om te gaan kijken hoe het er met het meisje aan toe ging. Doordat hij het meisje gisteravond naar huis gedragen had en door zijn sterk visueel geheugen wist hij de route naar haar huis nog piekfijn uit het hoofd. Hij vertrok en hij herinnerde zich dat hij meteen naar links moest, het was nu enkele honderden meters wandelen en zijn verdachten verzonken naar gisterenavond, het moment waarop hij April naar huis droeg. Zo wist hij nog dat het juist volle maan was en dat de pure schoonheid van het meisje naar bovenkwam door het felle licht van de maan, hij vond het meisje best knap. Na die enkele honderden meters kwam hij aan het punt waar hij even twijfelde maar hij moest duidelijk naar rechts. Dit was het punt waar Nino heel onvriendelijk tegen haar deed, welja het meisje deed ook onvriendelijk maar zij had een excuus, ze was aan het creperen van de pijn. April had namelijk op dit punt gezegd dat ze naar links moesten afslagen, maar een paar seconden later zei ze op een onbeleefde manier dat het toch naar rechts was en dat was in het verkeerde keelgat van Nino geschoten en hij reageerde nogal onbeleefd en daar had hij eigenlijk wel spijt van.

Nadat hij rechts had afgeslagen, was het maar honderd meter meer wandelen voor hij zijn bestemming bereikt had. Hij klopte netjes aan aan de deur en haar tante kwam de deur opendoen. Ze wist blijkbaar niet waar April naartoe was en ook haar zusje wist enkel te vertellen dat ze een halfuur geleden was vertrokken. Voor Nino zat er dus niets anders op dan een volgende keer terug te keren en hij vertrok naar de plek waar de dag ervoor de bosbrand plaatsvond om nog wat herinneringen op te halen.
 
Na een uurtje wandelen kwam hij aan de rand van het bos en voelde Nino dat ‘het weer’ aan het omslaan was. De wind begon op te komen en voorlopig waren slechts enkele regendruppels die uit de hemel vielen. In principe nog niets ergs en Nino wandelde nog een stuk verder het bos in. Na een kwartiertje wandelen begon het echter een heel stuk harder te waaien en begonnen de regendruppels steeds dikker en dikker te worden en vielen ze steeds sneller en sneller uit de lucht. Nino moest vlug een schuilplek vinden anders zou hij heel doorweekt zijn. Hij keek om zich heen om de ideale plek te zoeken en plotseling zag hij in zijn linkerooghoek een klein barokje staan ter grote van een tuinhuisje, de ideale schuilplek! Hij rende zo snel hij kon naar de barok die gelukkig maar enkele tientallen meters verwijderd van de plek waar hij stond want toen hij bij de barok aankwam, werd de wind helemaal gek en begon het helemaal te tollen. Nino werd meegezogen door de wind maar kon zich nog gelukkig aan de deurknop van de barok vastklampen. Jammer genoeg voelde hij echter dat de deurknop erg glad geworden was veroorzaakt door de regendruppels en nog geen vijf seconden later gleden zijn handen van de deurknop. Nino werd meegezogen door wind en moest rekenen op de genadeloosheid ervan…

Nino zijn ogen gingen open en hij voelde een pijn, een enorme pijn aan zijn hoofd. Waar was hij nou beland dacht Nino bij zichzelf maar toen realiseerde hij zich dat hij recht in een hevige stom terecht gekomen was. Hij was blijkbaar slechts honderd meter meegevlogen met de wind en lag nu als een hoefijzer rond een boom gedraaid, een boom waar ook een spat bloed aanhing. Nino voelde met zijn hand aan zijn hoofd en realiseerde dat het bloed aan de boom veroorzaakt was doordat hij met zijn hoofd tegen die boom had geknald. Het bloed aan zijn hoofd was al helemaal uitgedroogd dus wie weet hoelang Nino bewusteloos geweest was. Nino herinnerde zich het moment tot en met de klap tegen de boom nog, maar vanaf toen werd alles zwart, no more memories.

Nino zette zich recht, met zijn rug leunend tegen de boom waar hij tegenaan geknald was. Hij was in eerste instantie van plan om recht te staan maar het moment waarop hij zich wou rechten, voelde hij dat hij duizelig aan het worden was en staakte hij de poging meteen. Nino realiseerde zich dat hij enorm veel geluk gehad had, voor hetzelfde geld kon hij vermorzeld zijn door die boom of voor de rest van zijn leven verlamd in een rolstoel gezeten hebben en nu komt hij er hoogstwaarschijnlijk vanaf met een lichte hersenschudding dacht Nino bij zichzelf.

Nudat Nino toch niet kon rechtstaan, nam hij even de tijd om zijn overige verwondingen te bekijken. Blijkbaar had hij ook met zijn been ergens tegenaan gebotst aangezien hij een kleine open wonde had ter hoogte van zijn knieschijf. Verder had hij enkel nog wat schaafwonden op zijn linker en rechter bovenarm. Terwijl Nino zijn schaafwonden aan het bekijken was, realiseerde hij zich dat er iets miste, het rode lintje ter nagedachtenis van zijn beste vriendin Hannelore bevond zich niet meer rond zijn arm. Nino was in shock en hij probeerde voor een tweede keer recht te staan. De poging ging moeizaam maar bij wonder slaagde hij er toch in. Nino keek haastig rond in de hoop zijn lintje terug te vinden, hij zou het zichzelf nooit vergeven indien hij het voorwerp kwijt zou zijn.

Na een tiental seconden rondkijken,  zag hij een honderdtal  meter verder daar bij dat huisje waar hij oorspronkelijk wou schuilen tegen de storm, een rood object hangen. Het leek op zijn lintje maar het was moeilijk zichtbaar door de mist die zich tussen de bomen begon te nestelen. Nuja, gaan kijken of het daadwerkelijk zijn lintje is kon natuurlijk geen kwaad en Nino vertrok moeizaam maar zeker naar het barokje. Het duurde wel een eeuwigheid maar uiteindelijk kwam hij bij het huisje en zag hij dat het gelukkig zijn lintje was die zich rond de dakgoot van het kleine huisje bevond. Hij haalde het lintje van rond de dakgoot en bond het terug vakkundig rond zijn arm, een grote zucht van verluchting kwam uit Nino’s mond.

Genoeg avontuur gehad voor vandaag dacht Nino en hij besloot om terug te keren naar huis. Nino draaide zich om en zag toen plotseling door het raam van het barokje een oude man zitten die blijkbaar wel op tijd in het huisje geraakt was.  Om te zien of de oude knar het goed stelde, zette Nino enkele stappen richting de deur van de barok en deed de deur. Hij wou net iets zeggen maar zag toen in zijn ooghoek een meisje met rode haren liggen, "April" kwam verbaasd uit zijn mond. Hij zag het meisje liggen en zag dat de wond in haar buikstreek die zijn moeder gisteren verzorgd had terug helemaal aan het bloeden was. Nino twijfelde geen moment, hij liep meteen naar het meisje toe, tilde haar op en beval haar om de wond goed dicht te knijpen zodat het bloedverlies zo miniem mogelijk bleef. Hij draaide zich nog even om: ”Gaat alles goed met u meneer, hebt u hulp nodig?” vroeg hij de oude man die in het hoekje van het huisje zat. ”Alles in orde met mij, kijk maar voor het meisje” zei de man gelukkig waarna Nino zich terug omdraaide en zo snel mogelijk naar huis vertrok.

Nino was maar enkele honderden meters verder toen de duizeligheid terug naar zijn hoofd schoot en waardoor hij pardoes op de grond viel. Gelukkig kon hij zich nog snel op zijn zij draaien zodat de schok die het meisje voelde beperkt bleef maar de val deed bij hem enorm veel pijn. Hij had geen tijd om nu aan de pijn te denken, hij moest kost wat het kost doorgaan en raapte alle krachten samen om terug op zijn twee benen te staan. Het was een enorm moeilijke taak maar blijkbaar was zijn wilskracht om recht te staan groter dan duizeligheid want hij slaagde erin  om recht te komen en het meisje terug in zijn armen te nemen. ”Sorry voor het vallen, de storm heeft bij mij ook zijn tol geëist” kwam paniekerig uit Nino zijn mond. Nino liep verder en een tiental minuten later kwamen ze aan de rand van het bos aan waarna hij terug via de armere wijken van de stad richting huis liep omdat die mensen toch geen tijd hadden om zich zorgen te maken over iets anders dan zichzelf, hier heerste er jammer genoeg een enorme armoede.

Het was even lopen maar uiteindelijk kwam Nino aan ten huize Naysmith. Nino ging binnen en gelukkig was moeder er terug die onmiddellijk ter hulp schoot. Nino legde het meisje op tafel en moeder haalde haar EHBO koffer terug naar boven. ”Alles komt goed April” fluisterde hij zachtjes in haar oor…


OOC: Godmode toestemming

Nino legde het meisje op tafel en moeder haalde haar EHBO koffer terug naar boven. 'Alles komt goed April' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Nino voelde zich weer duizelig komen door de inspanning en ging zo snel hij kon gaan zitten. Hij nam een stoel en zette er zich omgekeerd op zodat hij kon leunen op de leuning van de stoel kijkend naar het meisje. Op dat zelfde moment zag hij dat April recht wou gaan zitten, ‘wat doet ze nu weer’ dacht Nino bij zichzelf. Ze trok een heel erg zuur gezicht, alsof ze kwaad was en haar lippen bewogen of probeerde te bewegen maar Nino verstond niet wat ze zei, het was beeld zonder klank.

Daarom ging Nino wat dichter gaan zitten maar dat bleek totaal niet nodig te zijn want toen werd duidelijk waarom het meisje zo’n zuur gezicht trok, ze begon te tieren, niet uit angst maar uit woede, puur uit woede. 'Wat doe ik hier en waarom ben ik gewond?' waren de woorden die ze uitspuwde.  Nino verschoot en zette daardoor twee passen achteruit, hij wist niet wat zeggen want hij was geshockt door de woorden, toen hij haar naar hier bracht dacht Nino nochtans dat ze bij bewustzijn was maar dat was duidelijk niet het geval. Hij zette terug twee stappen richting de tafel waar April op lag en wou haar uitleggen hoe het kwam dat ze bij hem thuis was maar hij mocht het niet uitleggen. Hij kreeg de tijd niet want op datzelfde moment tilde ze haar rechterhand die rustte op tafel op en wees ze naar hem terwijl ze hem doordringend aankeek 'Dit is allemaal jouw schuld’ gilde ze op een nog luidere en nog kwetsendere manier dan haar vorige woorden. Nino verstond het niet, waarom zou ze nu zoiets zeggen? Hij heeft haar tweemaal gered, ze zou hem in principe dankbaar moeten zijn maar nee ze deed er nog een schepje boven door ’Laat me gewoon een keer met rust' er aan toe te voegen. Alsof ze hem nog niet genoeg gekwetst had. Een traan begon over Nino’s wang te lopen terwijl het meisje haar preek eindigde met 'Allemaal jouw schuld'.

Nino draaide zich om, om te vluchten naar zijn kamer maar toen hij halverwege de woonkamer was  bedacht hij zich en keerde terug naar de tafel  waar het meisje op lag. Hij stond een anderhalve meter van de tafel verwijderd, moest het meisje een nog agressievere bui hebben en uithalen naar hem dan stond hij net ver genoeg om die uithaal te ontwijken. 'De volgende keer meid, de volgende keer laat ik je gewoon liggen, creperen van de pijn' zei Nino tegen haar op een rustige manier, hij schreeuwde niet want schreeuwen en ruzie maken lagen gewoon niet in zijn aard. Na de woorden draaide de Nino zich om waarna hij oogcontact kreeg met zijn moeder  die nog steeds probeerde om haar wonde te verzorgen. Mams leek ook in shock te zijn door de situatie maar zij is als verpleegkundige al wat meer gewoon. Zijn moeder gaf hem een kus op zijn wang waarna hij via de trappen naar boven richting zijn kamer wandelde. Hij ging op bed gaan liggen en rolde zichzelf in een bolletje waarna de tranen als watervallen over zijn gezicht vloeiden. April moest hem niet hebben…