Ergens was het idee ontstaan om met z’n zevenen de gehele boete te kijken in het duurste restaurant van de stad. Tyrell wist niet precies bij wie, en ook niet waarom hij ermee had ingestemd. Waarschijnlijk kwam het idee van Camilla, die dit jaar voor het eerst in het spelmakersteam zat, ter vervanging van Caesar die zich letterlijk de dood in had gezopen. Ze leek nogal vastbesloten om een soort vriendengroepje van de spelmakers te maken. God mocht weten waarom, want de meeste spelmakers wilde je liever niet als vriend hebben. Tenminste, zo dacht Tyrell erover.

Er was dus Camilla, Camilla Wheelbarrow om precies te zijn. 28 jaar oud, haar haren altijd in een kleurpalet met vier verschillende “kleuren” geverfd (in dit geval zwart, wit, paars en felroze), en haar kleding was over het algemeen gecombineerd met een corset.
Naast haar zat Junius Cane, die Camilla tot in den treure aanbad. Met zijn 22 jaar was hij de jongste van de groep. In eerste instantie was had hij een vrij district-achtig voorkomen gehad, totdat Camilla werd aangenomen. Sindsdien droeg hij zijn haar als een punker, geverfd in rood en zwart, met nog enkele plukken ongeverfd blond.
Daar weer naast zat Maximianus Throne, die het beste omschreven kon worden als een dikke, kale veertiger. Zijn oorspronkelijke huidskleur was niet meer terug te vinden onder alle tatoeages; tatoeages van allerlei exotische dieren, met felle kleuren, en graffiti-achtige letters.
Naast Maximianus zat de 38-jarige Vespasianus Vinegar. Hij was mager en lang, bijna twee meter, en had kort zwart haar. Hij had een sikje dat in twee vlechtjes was gevlochten en droeg altijd een smoking, met een overhemd in een felle, haast lichtgevende kleur (vandaag groen), en een zwarte vlinderdas. Zijn ogen, met kleurcontactlenzen die matchten bij zijn overhemd, leken altijd eerder te staren dan te kijken.
De vijfde spelmaker was Quinten Junior. Tyrell vergat altijd zijn echte achternaam. Quinten was laatst 45 geworden en schaamde zich daar niet voor, iets wat een zeldzaamheid was in het Capitool. Hij was vrij down-to-earth vergeleken met de andere spelmakers. Het meest opvallende aan hem was zijn donkerblonde haar, dat bijna tot aan de grond reikte.
Ten slotte was er Antonius Snowneedle, die puur kwam voor de alcohol. Alle spelmakers lusten wel een wijntje, maar als antonius het woord alcohol dacht op te vangen, begon hij te glimmen en keek hij hebzuchtig rond om te zien waar hij dat dan kon krijgen. De enige reden waarom hij was aangenomen als spelmaker, was omdat zijn dochter bevriend was met Cecilia en hij veel geld had. En oke, af en toe, wanneer hij goed dronken was, kon hij best gave ideeën hebben.

En dan was er dus Tyrell, die niks van zijn collega’s moest hebben. Toegeven, hij had zelf medezeggenschap gehad in wie er werd aangenomen en dit waren de minst irritante mensen geweest. Het liefst had hij de hele arena in zijn eentje uitgedacht en ontworpen, maar dat was helaas onmogelijk.

Het zevental zat om een ronde tafel, in een halve cirkel zodat ze allemaal goed zicht hadden op het enorme beeldscherm dat een eindje verderop hing. Een wit tafelkleed lag op de tafel, en daar weer op lag zilver bestek te wachten tot het tijd was om te eten. Dat zou echter nog wel even duren, want de boete zou lang duren en ze zouden pas tegen het einde van de uitzending aan het diner beginnen. Tot die tijd werden er wel hapjes af en aangevoerd. En drinken. Heel veel drinken.

Tyrell, die als laatste was komen aanzetten, kreeg al meteen een glas rode wijn in zijn hand gedrukt toen hij naast Camilla plaatsnam en zijn stoel heel subtiel een stukje draaide zodat hij meer naar het scherm gericht zat, dan naar zijn gesprekspartners.
Juist op dat moment ging de TV aan en verscheen het logo van Panem.
‘Ah, je bent precies op tijd!’ zei Junius met een slijmerige grijns. Tyrell en Junius wisten beiden dat ze elkaar niet mochten, maar Junius deed toch altijd zijn best om te slijmen, omdat hij geloofde dat hij dan misschien ooit wat meer inspraak in de arena kon krijgen. Tyrell reageerde niet op de woorden. Hij wist dat hij precies op tijd was, dat hoefde zo’n snotneus hem niet te vertellen. Hij was expres niet eerder weggegaan om niet te lang in de aanwezigheid van zijn collega’s te hoeven verkeren, en hij was ook expres niet later weggegaan omdat hij wel graag de boete van begin tot het einde wilde zien.

De uitzending begon zoals gewoonlijk bij District 1, waar Jennifer Lockheart de namen van de tributen op las. ‘Knap, maar weerloos,’ merkte Antonius – nu al bijna dronken – op toen de eerste naam werd genoemd. ‘Tssk,’ reageerde Camilla daar op. ‘Jij vindt alle vrouwen weerloos. Je zult nog versteld staan van wat zij allemaal kan!’
‘Alsof je dat nu al kunt zeggen,’ merkte Tyrell op, terwijl de naam van de jongen werd geroepen. Lincoln Wells. ‘Onthoud die naam,’ zei Maximianus op een samenzweerderige toon. ‘Die gaat het nog ver schoppen!’
En zo ging het door. Bij elke nieuwe naam die geroepen werd, probeerden de spelmakers een schatting te maken: hoe ver zouden de tributen het schoppen? Zij wisten hoe de arena eruit zag, wat hen een lichte voorsprong gaf op de andere Capitoolbewoners, maar niet veel. Je kon aan iemands uiterlijk niet zien of hij beter functioneerde in warmte, of in kou. Of hij kon zwemmen, of niet. Of hij snel kon rennen, of altijd over zijn voeten struikelde.

‘JAAA!’ een onverwachte kreet vanuit de televisie, terwijl het meisje van District 3 het podium op stormde. Tyrell keek opzij, naar de anderen die al net zo verbaasd leken als hij. Wat was dit voor gestoord kind dat zo enthousiast was? Had ze zich soms al helemaal voorbereid op de Spelen? Of had ze zelfmoordneigingen? Wilde ze de gevallen tribuut van vorig jaar wreken? ‘Hou die maar in de gaten,’ zei Tyrell tegen Maxianus. ‘Die vermoord de rest van de tributen al tijdens de training.’ Daarop werd instemmend geknikt. De jongen die volgde, ene Oliver Sterling, maakte heel wat minder indruk.

Tyrell liet zijn glas opnieuw vullen terwijl de jongen uit 3 naar het podium werd geloodst en vroeg zich af hoe elk van die kinderen aan zijn einde zou komen. Hij hoopte dat ze de arena ten volle zouden benutten voordat ze stierven in hun poging te overleven.

Hoe hij zo dom had kunnen zijn wist hij zelf niet, maar voor een kort moment had hij daadwerkelijk gedacht dat deze avond heel wat gezelliger ging worden dan hij in eerste instantie verwacht had. Zijn mede-spelmakers waren eigenlijk zo slecht nog niet. Niet dat hij nu meteen goede vrienden met hen wilde worden, maar ze waren niet zo irritant als hij altijd gedacht had. Maar dat nam dus niet weg dat het dom was om te denken dat de avond gezellig ging worden, want nauwelijks had de gedachte zich in zijn brein gevormd, of er klonk een langgerekt en behoorlijk dronken "TYRELLLLL!" door het restaurant.

Hij had het vast verkeerd verstaan. Niemand was zo idioot om zijn naam zo luid door een restaurant te roepen. Toch keek hij om, en op het moment dat zijn naam nogmaals door de ruimte lalde, zag hij de bron van het geluid: Nikephoros Foxglove, de presentatrice van de Hongerspelen. (Of een look-a-like van haar, dat kon je tegenwoordig met al die plastische chirurgie nooit zeker weten.) Nike deed haar best recht te lopen en normaal te bewegen, maar dat lukte niet erg. Tyrell wist dat ze wel vaker uitbundig met drank om ging, dat gebeurde nou eenmaal bij iedereen in het Capitool, maar hij had niet verwacht haar nu al zo stomdronken aan te treffen. Met nadruk op stom. Toen ze op de tafel probeerde te leunen, gooide ze zijn glas om, waarop Tyrell instinctief achteruit deinsde en haast achterover viel, maar dat voorkwam helaas niet dat er een grote vlek wijn op zijn broek ontstond.
'Oeps,' klonk een stom giecheltje van Nike. Tyrell mompelde iets dat verdacht veel leek op een scheldwoord dat beter niet herhaald kon worden terwijl hij zijn broek probeerde droog te deppen met het dichtsbijzijnde servet. Hij wist niet hoe Cecilia zou reageren als hij hier ruzie ging staan maken met Nike. Hoe dronken de presentatrice ook was, ze bleef wel een goede vriendin van Celia. Dus hield Tyrell zijn mond. Hij deed zijn best de dronken vrouw te negeren, niet goed wetend wat hij aanmoest met de situatie, maar Nike liet zich niet zomaar negeren. Ze begon te praten: 'Weeeet je wat jíj moet doen?' In drievoud. Vervolgens sloeg ze zijn hoed van zijn hoofd, als om de woorden die volgden kracht bij te zetten.

‘Nouuuuu, dus ten eerste geen hoedenn meer dragen!’ Er klonk wat gegiechel van Camilla en gegrinnik van Maximianus, maar toen Nike vervolgde dat het een complot was, begonnen ze allemaal te lachen. Inclusief Tyrell. Ongelovig. Spottend. Misschien ook een tikje minachtend.
Nike leek niet helemaal door te hebben wat er zo lachwekkend was, maar praatte door. Tyrell, zelf tot nu toe net ietsjes licht in zijn hoofd door de wijn, deed zijn best haar te volgen. Daar had hij maar drie woorden voor nodig: hoeden, versnipperen en het luid uitgebrachte “WHISKYTAART!”.  

‘Whiskytaart?’ herhaalde Tyrell haar, toen ze uitgeraaskald was. Hij glimlachte. ‘En al die arme kindertjes dronken voeren zeker?’ Ondertussen kwam er iemand aan hollen om zijn glas opnieuw te vullen. ‘Straks beschadigen hun hersentjes nog. En dát zouden we niet willen, hè? Ze moeten wel een beetje kunnen blijven nadenken om de boel spannend te houden.’ Hij kon het niet helpen dat hij op een kinderlijke toon tegen haar was gaan praten, alsof ze een kleuter was die iets niet snapte. Tenminste, zoals híj tegen een kleuter zou praten, want iets wat nog dichter bij jip-en-janneke-taal kwam kon hij mentaal niet aan.

‘Kijk! Weer een kleintje,’ riep Quintin op dat moment uit, terwijl op TV een jongen uit District 4 naar voren werd gehaald. ‘Het zou toch wel grappig zijn om zo’n jochie dronken te voeren hoor.’
’S-Sonde van de alcoh-hol,’ bracht de zelden nuchtere Antonius uit, en toen tegen Nike: ‘Geef die whiskytaart maar aan mij, zzz-zschatje!’  
Tyrell had in de tussentijd zijn hoed van de grond af geraapt en zette die weer terug op zijn hoofd. Zonder hoed voelde hij zich akelig naakt. Nu richtte hij zich weer tot Nike en zei heel subtiel: ‘Je ideeën zijn belachelijk Nike, en je ziet er niet uit. Misschien is het tijd om naar huis te gaan?’