Een verschrikkelijke steek in haar hoofd, met daarbij een soort gezoem die alles nog erger maakte. Gloria wachtte tot het gezoem weg was voordat ze haar ogen weer opende. Dat was een slechte keuze geweest want door het felle licht werd de steek in haar hoofd alleen maar erger. Met moeite wist ze zich op haar knieën te krijgen, haar hoofd beschermt tussen haar armen in de hoop dat het de pijn zou stoppen. Het werd niet veel beter, maar langzaam begon de buitenwereld weer bij haar binnen te dringen, en daarmee ook een jongensstem.

Het koste haar een eeuwigheid om de stem te herkennen: Enrico. Hij was er dus nog. Om haar zwakke toestand te verbergen en om te laten weten dat ze nog leefde richtte ze zich op, haar ogen tot spleetjes om zoveel mogelijk hersenstekend licht buiten te houden. Het koste haar moeite, en de steun van Enrico om weer op haar eigen voeten te kunnen staan, en toen ze eenmaal stond danste de gehele wereld voor haar ogen. Ze kon de lauwe golf van haar verzuurde ontbijt net weer wegslikken voordat de kostbare energiebron haar lichaam uit schoot. Ze voelde zich belabberd, en de hitte maakte alles nog een stap erger.

Plotseling zag ze hem liggen, levenloos op de grond. Gabe, mooi. haar aanval was dus niet voor niets geweest en ze hadden nu niets meer van hem te vrezen. "De rest?" Vroeg ze terwijl ze hoopte dat ze in het schip zaten met voedsel, wapens en vooral met liters aan water. Maar nee, Enrico schudde zijn hoofd. "Ze zijn naar de Oase". Gloria vloekte binnensmonds. Lekker stel vrienden waren dat zeg. "Onze spullen?" vroeg ze ook nog maar, hoewel ze eigenlijk al wel vermoedde hoe het zat. "We err... hebben een paar scherven van de kruik, oh en een sponsoring met een appel." Een appel.. een appel... ergens deed het iets rinkelen maar ze kon het niet plaatsen, niet met deze koppijn. Ze keek rond en zag meteen dat waar zojuist nog spullen hadden gelegen, alles nu leeg was. Weer vloekte ze. Niet alleen hen achterlaten maar ook nog haar tas en alle andere spullen mee gappen.

Langzaam stroomden er vage beelden van voor de klap weer binnen. Wat leidde tot plotseling besef. "Zijn ze al terug?" Vroeg ze plotseling toen ze besefte in welk gevaar ze zich verkeerden. "Nee, ze zijn net pas-"
"Nee niet hun, de mensen in het schip." De gezichtsuitdrukking van Enrico sprak boekdelen, en ze wist dat ze hier snel, heel snel weg moesten. Ze keek naar boven, vanaf daar moesten ze goed zicht op de arena hebben zonder zelf in gevaar te zijn, toch? Jup, haar brein had het al besloten, ze zou naar boven gaan. De hoofdpijn, de duizeligheid, de hitte, ze konden allemaal de pot op, want ze zou er komen. Ze liep op de touwen af en begon te klimmen. Enrico, die inmiddels waarschijnlijk dacht te lopen babysitten op de grootste idioot ooit volgde toch maar braaf.

Halverwege de klim drong alle pijn weer door, ze greep de touwen steviger vast en bleef even uithijgen. De hitte, de onverdraaglijke hitte die haar deed denken aan de fabrieken werd bijna te veel. Maar zou haarzelf niet zijn als ze erdoor zou opgeven, nee, niet nu ze al zo ver was gekomen. En vastberaden klom ze door tot ze vermoeid in het hoogste kraaiennest in elkaar zakte. De steek in haar hoofd was even niet meer dragelijk en ze rolde zichzelf weer op in de hoop dat het zou ophouden.

Ze voelde hoe Enrico zich langs haar wurmde om ook op het platform te kunnen staan, ook hij hijgde, maar was nog genoeg bij zinnen bleek toen hij plotseling de stilte doorbrak met geluiden van het prutsen aan een voorwerp. Wat hij had gevonden en wat hij aan het doen was, ze wist het niet. Eerst moest die rotkoppijn eens oprotten.


Tl;Dr:
~ Gloria komt bij en voelt zich belabberd.
~ Ze klimmen naar het middelste kraaiennest om daar te schuilen tot het team dat zich in dek bevind weg is en om de arena te bekijken.
~ Terwijl Gloria opgerold de hoofdpijn probeert te overmeesteren ziet Enrico de koelbox en probeert hem te openen.

In de koelbox zitten ijsklontjes. Ter informatie: de koelbox wordt vanbinnen natuurlijk ook steeds warmer. Ga ervan uit dat hij na vierentwintig uur de buitentemperatuur heeft bereikt en dus niet meer koelt.

De gloeiende hitte werd plotseling vervangen door kou. Een heerlijke koelte schoot door haar nek, waardoor ze in een reflex overeind schoot. Stom, want terwijl ze vanuit haar ooghoeken de stralende glimlach van Enrico zag, schoof het ijs verder naar beneden, langs haar nek, haar shirt in. Het was koud, maar in de hitte voelde het als een verlossing. En op haar inmiddels gloeiende huid smolt het spul zo snel dat er al gauw alleen nog maar wat straaltjes water naar beneden liepen. Water! Door de kou was ze een stuk helderder geworden, en al snel had ze de bron gevonden: een tas vol ijsklontjes, en van ijs komt water! Jackpot! Ze waagde het om nog een ijsklontje te pakken om die tegen haar nog altijd zoemende, bonkende en zagende hoofd te houden. Ze voelde de hoofdpijn langzaam weg sijpelen tot het in de achtergrond verdween. Vervolgens verspilde ze nog een paar ijsklontjes om die op te warmen en vervolgens te drinken, iets wat haar keel maar al te graag verwelkomde. Enrico volgde al snel haar voorbeeld en pas nadat hun dorst enigszins gelest was sloten ze de box weer zorgvuldig, nadat ze ook nog haar vest erin geworpen had.

Voordat ze de omgeving zou bekijken en zou besluiten wat hun volgende stap zou zijn, keek Gloria eerst even rustig naar Enrico, waardoor ze voor het eerst de blauwe plekken op zijn armen en de vlekken op zijn hals zag. "Gabe?" vroeg ze terwijl ze naar zijn verwondingen knikte. De jongen knikte, twijfelde toen even, en besloot toen toch te praten. "En Hannah, die uit 9... ik probeerde haar boog te pakken." ondanks zijn wonden wist hij toch weer te glimlachen. "Zoals je ziet is dat niet echt gelukt." Hij krabde zijn achterhoofd terwijl ze beiden zwegen. Gloria nam de tijd om alle flarden van beelden van het afgelopen uur, of misschien toch de afgelopen uren want tijdsbesef had ze nu al amper, weer aan elkaar te rijgen. Langzaam maar zeker wist ze alles weer in de goede volgorde te krijgen. Waardoor opeens die sponsoring weer naar boven kwam.

"We zijn gesponsord, zei je?" Vroeg ze, met oprechte nieuwsgierigheid. "Ja, er kwam zo'n iconisch parachuutje voor ons, met dít eraan vast" De jongen haalde een rode, mooie appel uit zijn broekzak, en voor de tweede keer deed het iets in haar rinkelen. "Mag ik eens kijken?" vroeg ze, en even later had ze de vrucht in handen terwijl ze ernaar staarde. 'Stay You' zat er in het ding gegraveerd en opeens klikte het.

"Alsof ik überhaupt een kans maak! Ik zweer, als je daaraan je geld verspilt dan gooi ik het weg terwijl ik je vervloek! Maakt me niet uit hoe duur of zeldzaam het ook is, of dat het me gaat redden. Je hebt het geld nodig" Boos staarde ze Brendon aan. De imbeciel. Ze konden nu al nauwelijks rondkomen, met twee inkomens. Zo'n sponsoring was nutteloos en duur, en ze meende elk woord wat ze gezegd had: ze zou het wapen breken, het voedsel weggooien en de medicatie aan de dieren voeren als ze van hem kwamen. Ze zwegen beiden, diep in gedachten. Zij met haar hoofd op zijn schouder, hij met een arm om haar heen terwijl ze voor zich uit staarden, de leegte in. Vijf minuten, tien minuten, uren, eeuwen. Maar opeens was de stilte voorbij, de leegte gevuld door de zware stem van de jongen die ze meer dan wat dan ook lief had. "Een appel?" Ze dacht kort na. Een appel was nuttig: het bracht vocht en energie. Bovendien was het goedkoop. Dus knikte ze, "fine, een appel. Maar niets meer"

Tranen stonden in haar ogen toen ze besefte van wie deze sponsoring kwam, in wiens handen hij gelegen had. Natuurlijk was alleen een appel niet genoeg geweest, en had hij erop gestaan er tekst op te zetten, zo was hij nou eenmaal, net zoals zij zij was. En hij vroeg haar om haarzelf te blijven, en dat zou ze, dat zou ze tot het bittere einde blijven. Want zo is ze. "Gaat het?" Abrupt stopte haar gedachtestroom. "Ja, ja, gewoon wat hoofdpijn." Snel knipperde ze de tranen weg. "Zullen we hem maar delen? Hier blijft hij toch niet lang goed" doelde ze op de appel, om duidelijk te maken dat het een hartstikke gewone, onbelangrijke appel was en dat er helemaal geen herinneringen aan vast zaten. "Of-" de jongen pakte de appel terug en stopte hem in de koelbox, "we bewaren hem tot we echt honger hebben". Ze knikte, slim gedacht. "Wat doen we nu?" ging de jongen verder.

Dus ging ze op haar voeten staan, hoewel de duizeligheid grotendeels over was, hield ze toch het houten hekwerk stevig vast. Als eerste checkte ze het schip, nog altijd leeg, tenminste, op de oppervlakte. Vervolgens keek ze de hele arena rond, in de hoop een overzicht te krijgen van waar iedereen zich bevond. Het verbaasde haar vooral dat de oase onheilspellend leeg was, blijkbaar was die plek niet zo aantrekkelijk als dat het vanaf hier leek want haar "bondgenoten" leken al een stuk verderop te zitten. Het geelgesteende beeld aan de andere kant had al wel enkele belangstellende, maar ze had geen idee wie er zaten en met hoeveel, en zin in nog een klap voor haar kop had ze niet. Toen ze een goed overzicht dacht te hebben ging ze weer zitten, terwijl ze haar vest weer uit de ijsbak viste en over haar hoofd gooide. Met haar rug tegen de paal wist ze redelijk comfortabel te zitten, het zij voor iemand die uren aan staand werk in een vieze fabriek gewend is. "We wachten, tot die groep van beneden weg is. Die oase vertrouw ik voor geen cent, bij de ruïnes zitten mensen en ik ben benieuwd naar wat dit schip nog meer te bieden heeft.""
"Maar onze bondgenoten-"
"De mensen die ons hier gedumpt en beroofd hebben? Die zijn me te gemakzuchtig om als vrienden te zien. Oh, en ze zijn niet meer in de oase, dus ik vraag me af hoe goed ze zijn in afspraken nakomen. Misschien komen we ze later weer tegen, maar ik heb geen zin om als hun hond hen achterna te rennen."
"Oh" En zo was het besloten, en eigenlijk was het zo slecht nog niet.

TL;dr:
~ Ijs! minder hoofdpijn + drinken
~ Ze bekijkt de appel, denkt aan Brendon, en ze besluiten hem te bewaren in de koelbox
~ Ze blijven rondhangen
~ Gloria twijfelt aan haar 'bondgenoten' en splitst voor nu met ze