OOC: een kerstcadeautje! Heel erg bedankt aan alle tributen zelf, want zonder hun medewerking was dit lang niet zo leuk geworden!
Het publiek ging uit zijn dak op het moment dat zij het podium betrad. Nike stak haar hand op om de kijkers te erkennen, en vervolgde haar weg naar het midden van het podium, waar ze kort de gang van zaken uitlegde. De interviews met de tributen zouden nu plaatsvinden. De districten zouden in gebruikelijke volgorde, van 1 oplopend naar 12, worden geïnterviewd, waarbij de vrouwelijke tribuut van het district telkens als eerste aan de beurt zou zijn. Elk interview mocht slechts drie minuten duren, dus het was haar taak om in die tijd zoveel mogelijk over de tributen te weten te komen.
De presentatrice barstte van enthousiasme en kon niet wachten om te beginnen.
-------
Michelle Beekhuizen
Michelle was in de kleedkamer om haar mooiste avondjurk aan te trekken. Op de deur werd geklopt, want ze moest naar het podium komen. Ze kwam net uit de kleedkamer toen ging ze onderuit en ze begon hardt te lachen om haar zelf. Ze moest nu echt op het podium komen voor haar interview met Nike te houden. Ze ging een trap op naar het podium gaan, maar ze is super zenuwachtig voor haar interview. Ze ging richt de stoel om te zitten en ze kreeg applaus voordat ze ging zitten. Ze wachtte dat Nike iets zei om te beginnen.
Nike: Welkom, Michelle! Wat zie je er prachtig uit. Laten we beginnen met de eerste vraag. [glimlacht] Wat heb je het laatst gegeten voordat je hier het podium op kwam?
Michelle: Ik heb voor het laatste gegeten is pizza met champignons erop
Nike: Oeh, dat klinkt lekker! Is dat je favoriete pizza-topping?
Michelle: Ja.
Nike: Heerlijk [glimlacht]. Weet je, mijn favoriete pizza is met oesters en romano kaas en olijven... Maar genoeg over mij! Laten we doorgaan naar je tweede vraag: wat is het leukste dat iemand ooit voor jou heeft gedaan?
Michelle: Iemand heeft een mooie bos rozen voor mijn gekocht
Nike: wauw... dat klinkt als een romantisch gebaar. Van wie kwamen die rozen vandaan?
Michelle: Dat weet ik niet meer zo goed.
Nike: hmmm... [wiebelt samenzweerderig met haar wenkbrauwen] Was het misschien een geheime aanbidder?
Michelle: Ik denk het wel.
Nike: Spannend! Och, ik zou hier graag meer over horen, Michelle, maar we zullen door moeten naar je laatste vraag. Wat wil jij de wereld nalaten?
Michelle: Dat iedereen positief, sportief en vriendelijk is voor iedereen, maar het gaat niet lukken denk ik.
Nike: nou, dat zo ik toch niet zo snel zeggen! Het is in ieder geval een heel mooi streven, Michelle. Bedankt voor je antwoorden. [richt zich tot het publiek] Dames en heren, een hartelijk applaus voor Michelle Beekhuizen!
Lincoln Wells
Lincoln rechtte zijn rug terwijl zijn stylisten zijn pak recht streken. Zijn haar werd gedaan, en zijn baard werd bijgeschoren. Het was een lange dag geweest, maar Lincoln zat nog vol energie. Vanavond was de eerste keer dat hij direct tegen het publiek zou kunnen praten, en direct invloed had op de indruk die hij achterliet.
Hij had een hoge score gekregen. Een negen. Daar was hij blij mee geweest, al was hij voor de tien gegaan. Nakoma had een tien gekregen. Hij had gevraagd of ze een bondgenootschap wilde bespreken, maar ze had het afgewezen. Hij had geen idee wat nu haar plan was. Hij wilde een team met haar vormen, maar nu ze dat af had gewezen, zou zij de eerste zijn waar hij achteraan zou gaan. De rest waren toch losers, en niemand had écht een hoog cijfer gekregen.
De laatste details werden afgewerkt, de puntjes op de i gezet. Zijn schoenen werden nog even gepoetst, en toen werd hij richting het podium gestuurd. Even haalde Lincoln diep adem, en toen liep hij met een brede lach het podium op en begroette het publiek feestelijk.
Nike: Welkom, Lincoln! Hoe gaat het met je vanavond?
Lincoln: [breed lachend] Onwijs goed! De trainingen zijn goed verlopen, ik voel me fit, en ik ben klaar om de arena in te gaan!
Nike: [glimlacht] Dat klinkt positief! Je denkt dus wel dat je kans maakt om te winnen?
Lincoln: Oh ja zeker. De andere tributen zijn sterk, dat hebben jullie ook allemaal mogen zien. Maar ik heb me hierop voorbereid, jaren getraind. We moeten afwachten wat de arena gaat zijn, en hoe de spelmakers ons gaan verrassen, maar ik denk dat ik mentaal en fysiek de meeste kans maak om weer terug te keren.
Nike: [kijkt onder de indruk] Getraind, zelfs! Hmmm, dan weet ik niet of de volgende vraag helemaal van toepassing is, maar toch: heb je enige laatste woorden die je zou willen zeggen?
Lincoln: Ik wil tegen mijn ongelofelijk knappe, lieve, stoere jongste zusje, Lizzy, zeggen dat ik van haar hou, en dat ze trots op me moet zijn als ze me in de arena ziet. En dat ze alle jongens op haar school vertelt de Spelen te kijken, want dan zullen ze de winnaar zien die hen achterna zal zitten als ze haar respectloos behandelen. Serieus, zit niet aan haar. Oh mensen, jullie zullen van haar gaan houden als ze bij mij thuis gaan filmen! Ze zal al jullie harten verwarmen.
Nike: Awww! Je bent een echte grote broer dus! Is de band met de rest van je familie net zo goed?
Lincoln: Mijn vader heeft me geïntroduceerd tot de wapens, en heeft me zo gedreven gekregen. Hij is een echte krijger en weet dat dit het ultieme gevecht is. Mijn moeder is natuurlijk wat angstig, want ik ben haar enige zoon, maar ook zij is zo ongelofelijk trots dat ik deze kans krijg.
Nike: Wauw! [glimlacht breed] Je hebt dus in ieder geval veel support vanuit je familie! Wat fijn. Dan nu de volgende vraag: wanneer merkte je voor het laatst je eigen ademhaling op?
Lincoln: Ik merk het altijd. Zuurstof is wat ons levend houdt; controle over je ademhaling betekent controle over je lichaam, en dat is de afgelopen jaren mijn streven geweest: ultieme controle over mijn lichaam.
Nike: Ik moet zeggen... daar kan ik niets tegenin brengen! Zou je jezelf dan ook als gedisciplineerd omschrijven?
Lincoln: Absoluut. [stilte] daar heb ik niks meer aan toe te voegen. Absoluut. [vouwt handen op zijn schoot] [en gaat een beetje naar voren zitten, waardoor zijn pak een beetje oprekt door zijn groot getrainde spieren]
Nike: Goed. Dan gaan we nu door naar de laatste vraag: wanneer had je voor het laatst een 'wow'-moment?
Lincoln: Oh god, dat is geen eerlijke vraag. Nike, kijk hoe mooi jij eruit ziet! En ik zag net de meiden in de kleedkamers, práchtig! Jullie gaan nog een mooie avond tegemoet, mensen, dat beloof ik [knipoog in de camera]
Nike: [bloost] Wat een vleierij! En dat van zo'n knappe jongeman! In ieder geval heel erg bedankt voor je antwoorden, Lincoln, en ik wens je veel geluk in de arena - hoewel het erop lijkt dat je misschien minder geluk nodig hebt dan sommige andere tributen... [richt zich tot het publiek] Dames en heren, laat u nog een laatste keer horen voor Lincoln Wells!
Lincoln: [staat op, steekt armen in de lucht en geeft enkele knappe vrouwen in het publiek een knipoog en lacht breed] Dankjewel, Niké. [Geeft Niké voor de camera drie zoenen, en fluistert] Zou je deze aan Nesrine willen geven [geeft haar onopvallend een kleine, rode bloem]
Nike: [fluistert] Ik zal het proberen!
Flaire Blitz
Chagrijnig liep Flaire naar voren het podium op. Het was de avond van de Interviews, maar Flaire had helemaal geen zin in deze poppenkast. Het duurde haar allemaal veel te lang voor ze eindelijk de arena in konden! Met een niet al te vrolijke blik in haar ogen liep het meisje naar voren, naar Nike en de stoel die voor haar klaar stond. Ze wierp een duistere blik op het publiek, daarna op Nike en vervolgens op haar eigen lichaam. Ze hadden haar uiteindelijk in een simpele zwarte jurk met groene detaillering weten te hijsen die tot haar knieën reikte. Om het alles af te maken hadden ze haar een paar veel te hoge schoenen aan willen trekken, maar Flaire had geweigerd die belachelijke dingen aan te trekken. Dit was dan ook de reden dat haar voeten bloot waren. Bij Nike aangekomen klom ze op de stoel en richtte ze haar blik op de vrouw die de boel aan elkaar kletste. Laat deze onzin snel voorbij zijn.
Nike: [tot het publiek] Dames en heren, geeft u een warm welkom aan Flaire Blitz! [nu tot Flaire] En, hoe gaat het met je vanavond, Flaire?
Flaire: Denderend [sarcastische toon]
Nike: Eh... Oké [geforceerde glimlach]. Mooi. Laten we beginnen met de eerste vraag! Hoe hoop jij dat de arena eruit komt te zien?
Flaire: Het liefst iets met zo veel mogelijk brandbaar materiaal en zo weinig mogelijk water.
Nike: Ja, ik heb begrepen dat jij een zekere affiniteit met vuur hebt... klopt dat?
Flaire: Als je met affiniteit bedoelt dat ik van vuur houd, dan ja.
Nike: dat bedoelde ik inderdaad, ja. [glimlacht] Kun je misschien vertellen waarom je zo van vuur houdt?
Flaire: [glimlacht breed] Vuur is het mooiste wat er is op de wereld. Het is prachtig, warm en liefdevol. En het is heerlijk om dingen te zien branden. [glinsterende ogen]
Nike: [kijkt even onzeker en forceert dan weer een glimlach] Een mooie beschrijving, Flaire. Dan nu je tweede vraag: wat is je favoriete dier?
Flaire: uh.. Ik heb nog nooit een dier gezien? [onzeker]
Nike: Nog nooit? [enigszins geschokt] Zijn er geen dieren in District 3?
Flaire: Geen flauw idee. Ik mag nooit naar buiten van het gesticht waar ik woon. [chagrijnige blik] Eigenlijk mag ik mijn kamer niet eens uit.
Nike: Och... [werpt een blik op het publiek] Wat tragisch! [richt zich weer op Flaire] En ik kan me voorstellen dat er in je kamer niet erg spannende dieren waren... dus laat me dan doorgaan naar de laatste vraag: waar heb je het meest spijt van in je leven?
Flaire: Dat ze me te pakken hebben gekregen en me hebben opgesloten. Als de Spelen voorbij zijn, zal ik wraak nemen. Ik laat me niet nog eens opsluiten. [duivelse grijns]
Nike: [met geforceerde glimlach en een zweem van paniek in haar ogen] Wel... Dat klinkt als een mooi plan, Flaire. Heel veel succes in de arena! [richt zich weer op het publiek] Dames en heren, laat u horen nog eens voor Flaire Blitz!
Flaire: Mag ik dan nu de arena in?
Nike: Nee, nu nog niet. Morgen is het zo ver! Nu mag je weer gaan zitten bij de andere tributen, [wijst] , en dan is je districtgenoot Oliver aan de buurt
Flaire: O.. [teleurgesteld] [springt van stoel en loopt terug naar de anderen]
Oliver Sterling
Hij wist niet of de stylisten halve zolen waren, maar district 3 was toch wel het district van de technologie, niet van het vuur. Nou ja, het bleek al dat ze halve zolen waren toen ze ingegaan waren op zijn voorstel voor een outfit, maar dit sloeg toch werkelijk alles. Oké, zijn voorstel sloeg eigenlijk ook nergens op, maar ja, hoe uitte je je irritatie tegenover het Capitool zonder uitzonderlijk te zijn? Niet. Go hard or go home. Hij zou het niet bij woorden houden, maar hij zou zijn hele outfit erin betrekken. Daarom droeg de jongen een onesie, iets wat leek op een pyjama. Het bedekte zijn hele lichaam en had zelfs een capuchon die hij expres niet op deed omdat het publiek wel mocht zien hoe ontevreden hij met alles was. Hij had echt gigantisch moeten zeuren bij de stylisten voor deze outfit, al hadden de stylisten er hun eigen draai aan gegeven zodat hij bij Flaire paste: Vuur, een overloop van oranje, geel en rood die vanaf zijn voeten omhoog liep en overliep in zwart. Zijn haar was eerder nog netjes gekamd en in een kuif gestijld, vergezeld door oranje gesprayde haarpunten, maar Oliver gooide het door de war zodra hij achter de schermen stond. Bye bye kuif. Hij was spoedig al aan de beurt vanwege zijn districtnummer. Hij kreeg een bemoedigend klopje op zijn schouder van Alexandra die hij erg waardeerde, waarna hij het podium op liep. Zijn passen werden met duidelijke tegenzin gezet en zijn gezichtsuitdrukking was alles behalve tevreden.
Nike: Welkom, Oliver Sterling! En wat zie je er... comfortabel uit vanavond! Heb je zelf mee mogen denken over de outfit?
Oliver: Ja, gek genoeg gingen ze ermee akkoord. Er zit ook een soort betekenis achter. Dat ik liever lig te dromen over de tijd dat ik niet ten dode opgeschreven was. [kijkt wat ontevreden naar het publiek]
Nike: [probeert niets van schrik op haar gezicht te laten zien] Oeh, stroeve woorden uit de mond van deze jongeman! Laten we maar beginnen met de eerste vraag: denk je dat andere tributen jou als een bedreiging zien?
Oliver: Ik heb de hele training op mijn kont gezeten en niks gedaan. Ik denk van niet, nee.
Nike: Oke, oke... [voelt zich enigszins verloren] Rust houden is ook goed, in ieder geval! Dan door naar vraag twee: wat was je eerste gedachte toen je vanochtend wakker werd?
Oliver: Dat ik nog maar [noemt aantal dagen, uren, minuten en seconden tot het arena-gevecht] tijd over heb van mijn leven... En dat het weer eens naar as en vuur rook, Flaires geliefde eau de parfum.
Nike: [met een kleine glimlach] Ik beproef hier enige... vijandigheid tussen jou en Flaire?
Oliver: Nou, ik zal de feiten even opnoemen: ze is sadistisch, gestoord, een pyromaan, ze staat bekend als ''Lucifer'' in ons district en ik durf soms niet eens te slapen met haar in mijn buurt. Zegt dat genoeg? [fronst]
Nike: [probeert het er een beetje af te lachen] Haha, ja, dat zegt wat mij betreft al een hele hoop... Maar Oliver, wat is het beste compliment dat iemand jou ooit heeft gegeven?
Oliver: Sowieso heb ik hier geen compliment gekregen... Maar buiten de Spelen eh... Dat ik goed ben met cijfers? Niet echt een compliment verder, maar dat is het enige wat ik me nu kan bedenken. [gaat iets verzitten]
Nike: Laten we hopen dat dat je zal helpen in de Spelen. Bedankt voor je antwoorden en mogen de kansen immer in je voordeel zijn. [staat op] Dames en heren, een laatste applaus voor Oliver Sterling!
Oliver: Tuurlijk, moge de kansen in mijn voordeel zijn. [mompelend met een spottende toon in z'n stem] [Oliver loopt voordat het applaus klinkt al weg]
Nakoma Locklear
Nakoma keek naar haar weerspiegeling terwijl haar styliste de laatste hand legde aan haar jurk. Hij was prachtig, dat moest ze toegeven, en in tegenstelling tot haar belachelijke outfit van de openingsceremonie, deed deze jurk haar echt een beetje aan thuis denken. De vele laagjes wit stof konden haar ogen er bijna van bedotten dat iemand schuimkoppen uit de zee gevist had en ze over een jurk van wit zeewier had gewikkeld. Ze kon zich zo voorstellen hoe deze jurk er onder water uit zou zien, en verzette haar gedachten om haar heimwee te verzachten.
Al veel te snel werd ze naar het podium geleid, waar ze met een misselijk gevoel moest wachten tot de presentatrice haar aankondigde. Ze keek toe hoe de jongen van district 3 het podium verliet en voelde haar hartslag versnellen met elke stap die hij zette. Niet veel later werd haar naam gezegd, en voelde ze haar voeten in beweging komen. Ze zette haar blik op zelfverzekerd – dat was eenvoudiger voor haar dan lief of vriendelijk – en probeerde de zenuwen die door haar lichaam gierden niet te tonen. Ze hief haar hand een enkele keer op om naar het publiek te zwaaien, en zette een glimlach op die haar ogen net niet bereikte, voordat ze tegenover Nike ging zitten.
Nike: Welkom, Nakoma! Hoe voel je je vanavond?
Nakoma: [twijfelt] Een beetje zenuwachtig, moet ik toegeven, maar blij om iedereen hier te zien.
Nike: [glimlacht] Mooi! Wij zijn ook blij om jou te zien. Het moet trouwens even gezegd worden dat je een prachtige jurk aan hebt... Puik werk van je styliste!
Nakoma: [oprecht] Ja, hij is geweldig. [kijkt even naar beneden] Net alsof ik de zee meedraag.
Nike: [kijkt bewonderend mee] Inderdaad... Betoverend! Maar laten we niet afdwalen en snel beginnen met je eerste vraag: wat is het vreemdste dat je hier in het Capitool gezien hebt? [knipoogt] Wees vooral eerlijk!
Nakoma: [denkt even na] Het eerste wat in me opkomt is de geur. Of misschien juist het gebrek eraan. In district 4 ruik je altijd wel de oceaan, maar hier valt me alleen het parfum van de mensen op. [wrijft over haar nek] Maar ja, dat heeft niet echt met zien te maken, he. Ik denk dat ik op dat vlak de make-up het vreemdst vind. Jullie hebben hier van die rare instrumentjes die jullie nét niet in jullie ogen steken, en... nja, ik ben blij dat ik een styliste heb, want zelf zou ik het niet kunnen. [lacht een beetje nerveus]
Nike: [lacht] Ach, je moet weten: niet iedereen doet het hier altijd zelf, hoor [knipoogt] Daar hebben wij gelukkig ook stylisten voor. Heb je wel al een favoriete parfum gevonden hier?
Nakoma: Hmm. Iemand in mijn voorbereidingsteam ruikt altijd wel lekker, maar ik zou niet weten hoe dat geurtje heet. Het ruikt een beetje fruitig, in ieder geval.
Nike: Hmm, dat klinkt wel lekker, ja. Dan nu je tweede vraag: hoe besteed je thuis je vrije tijd?
Nakoma: Veel vrije tijd heb ik niet, na school en het werk bij mijn vader. Soms help ik mijn ouders in het huishouden, of ga ik zwemmen met mijn broers en mijn zusje, en zo nu en dan - mijn vader kan heel mooie figuurtjes maken uit hout, en het is wel rustgevend om dan toe te kijken. Soms maak ik zelf ook iets, maar ik ben er niet zo goed in.
Nike: [knikt begrijpelijk] Je hebt dus wel een sterke band met je familie, zo te horen..
Nakoma: Ja. [stiller] Ze betekenen alles voor me.
Nike: [kijkt meelevend] Hoe is het voor hen, denk je, nu jij hier bent?
Nakoma: Wel, ik hoop in elk geval dat ze gewoon verder kunnen gaan met hun leven. Ik ga mijn best doen om terug te komen, maar ik weet niet of het me gaat lukken.
Nike: Je trainingsscore is in ieder geval al een goed voorteken! Dan moeten we nu door naar de laatste vraag: kun je je een moment in je leven herinneren, waarop onmogelijk mogelijk werd?
Nakoma: [knikt] Toen Kasa, mijn jongere zusje, geboren werd. [opent haar mond weer om meer uitleg te geven, maar houdt het dan toch daarbij]
Nike: [probeert haar nieuwsgierigheid een beetje te onderdrukken] Wil je vertellen wat er zo speciaal was toen...?
Nakoma: Ik was nog maar vijf, dus ik herinner me er niet meer veel van, maar er waren complicaties bij de zwangerschap, en toen ze geboren werd, duurde het lang - veel te lang - voordat ze dan eindelijk begon te huilen. [glimlacht] Nu is ze de luidste in de familie. Mijn moeder zegt altijd dat ze iets probeert goed te maken.
Nike: [glimlacht] Wat fijn dat het allemaal zo goed is gekomen. Nakoma, heel erg bedankt voor je antwoorden vanavond, en mogen de kansen in je voordeel zijn! [richt zich tot het publiek] Dames en heren, laat u horen voor Nakoma Locklear!
Nakoma: [zwaait weer en loopt opgelucht het podium af]
George Douglass
Toen George zijn naam hoorde was er niet veel moeite nodig om hem op het podium, naast Foxglove te krijgen. Hij had nooit moeite met praten gehad en op school spijbelde hij nooit als hij die dag een presentatie moest geven, of iets anders voor de klas moest doen. Het voorbereiden deed hij echter vaak niet, maar vaak kwam hij er met een aardig goed cijfer tussenuit. Simpelweg zekerheid uitstralen en een interessant verhaal vertellen, zelfs al was het geheel verzonnen. Hij was van plan hetzelfde hier te doen, en het bontgekleurde publiek of het strakke, donkerblauwe pak dat hij droeg zouden hem niet belemmeren.
En zo liep hij naar de presentatrice toe: zeker van zichzelf maar niet verwaand en over-de-top. Zijn rug recht en een normaal tempo. Hij ging rustig zitten op de lege stoel en keek kort even naar het publiek. Allemaal overdreven, gekke Capitool-wezens. Maar hij toverde netjes een glimlach op zijn gezicht en verplaatste zijn petje zodat zijn ogen meer zichtbaar waren. Toen keek hij Foxglove afwachtend aan, klaar voor de eerste vraag.
Nike: [tot het publiek] Dames en heren, verwelkom George Douglass met een hartelijk applaus! [nu tot George] Hoe gaat het met je vanavond, George?
George: [knikt kort naar het publiek met een glimlach] Wel goed, denk ik...
Nike: Fijn dat te horen. Dan beginnen we nu met de eerste echte vraag: wat wil jij in ieder geval nog doen voordat je sterft?
George: [haalt wenkbrauw op] Het is niet dat ik van plan ben om te sterven, dus het liefst zou ik de hongerspelen winnen en oud worden. Maar als je ervanuit wilt gaan dat ik in de arena zal sterven, dan err... [denkt na] Ik hoop dat ik voor die tijd heb laten zien dat ik niet compleet kansloos ben. Ik ben dan misschien zowat de jongste en de kleinste, maar ik heb ook een stel troeven achter de hand, zeker door alles wat ik in thuis geleerd heb. Ik hoop mijzelf voor die tijd te kunnen bewijzen.
Nike: [knikt instemmend] Een mooi streven. Ik ben in ieder geval benieuwd. Is er nog iets anders, een droom die je hebt, die je graag werkelijkheid ziet worden in het geval dat je wel de Spelen wint?
George: In elk geval, door te winnen, mijn district helpen, want voor mij voelt iedereen daar als familie van me aan… [staart even twijfelend voor zich uit] En verder hoop ik nog altijd mijn vader ooit weer terug te zien. [Ogen beginnen troebel te worden]
Nike: [reikt voorzichtig haar hand op Georges arm] Oef... Ik zie dat dat een moeilijk onderwerp voor je is. [Met zachte stem] Zou je me iets meer willen vertellen over je vader...? Alleen als je je daar comfortabel bij voelt, hoor!
George: [zacht] Liever niet... nou ja... ik herinner me hem als een echte vader. Zo'n eentje die je meeneemt naar het strand om de zonsondergang te laten zien, maar hij hield ook van stoeien, en verhalen vertellen kon hij als de beste. Hij was de beste vader ooit. [snikt] Maar toen verdw… [snikt weer] Toen verdween hij opeens. [staart voor zich uit, over het publiek heen]
Nike: [schuift haar stoel wat naar George toe en slaat haar arm voorzichtig om hem heen] Ik hoop met je mee, George, dat je je vader nog eens terugziet. [pinkt nog snel een traantje weg]. Laten we dan nu doorgaan met de volgende vraag... Wat is de laatste leugen die je hebt verteld?
George: [veegt mouw langs ogen om tranen weg te halen] [zet een voorzichtig glimlachje op (zo'n eentje die je opzet als iemand je aan het lachen maakt terwijl je moest huilen)] Vandaag nog. Toen ik mijn designer vertelde dat ik dit pak mooier vind dan de kleding die ik normaal draag. Niet dat het niet een meesterwerk is, maar het past gewoon niet bij me. [werpt een blik op zijn Designer in het publiek] Sorry, Salacia.
Nike: Ach ja... Dat kan gebeuren. Ik vind het in ieder geval een mooi pak! Dan nu alweer de laatste vraag voor jou: bestaat perfectie?
George: [denkt kort na] Nee, elk persoon heeft punten waar hij of zij goed in is, en punten waar hij of zij minder goed in is. Niets of niemand is perfect en iedereen heeft ergens een zwakke plek, die je kan vinden en tegen ze kan gebruiken. Al zijn sommigen dichter bij perfectie dan anderen, en hopelijk ben ik daar 1 van. [grijnst met pretoogjes]
Nike: [lacht] Hahaha, ik hoop het ook voor je! Dank je wel voor je antwoorden. [tot het publiek] Laat u nog eens horen voor George Douglass, dames en heren!
George: [staat op en geeft een buiginkje. Zwaait vervolgens nog even en rent dan naar zijn plek]
Kira Beckster*
Kira Beckster keek wat schuchter om zich heen toen ze het podium betrad, merkte Nike op, terwijl ze de tribuut alvast aankondigde. Het meisje kwam met kleine stapjes dichterbij de stoel die voor haar klaar stond, en haar ogen schoten heen en weer om alles in zich op te nemen.
Nike: Welkom, Kira! Hoe gaat het met je?
Kira: [zacht] Wel goed, op zich…
Nike: [glimlacht] Dat is fijn om te horen. Laten we beginnen met de eerste vraag van het interview: wie, van de mensen in je omgeving, ga je het meest missen de komende tijd?
Kira: [denkt even na] Dat zijn mijn vader en mijn broer, Jonathan.
Nike: [knikt begrijpend] Waarom is dat?
Kira: We hebben met zijn drieën al zoveel meegemaakt… Het was niet makkelijk nadat mijn moeder en broertje overleden.
Nike: [sympathiek] Ik snap het. Zou je daar meer over willen vertellen?
Kira: [zacht] Liever niet.
Nike: Goed. Dan gaan we door naar de volgende vraag: wat is jouw mooiste jeugdherinnering?
Kira: [denkt na] Ik denk de verhalen die mijn opa altijd vertelde. Hij kon heel mooi vertellen. Ik mocht altijd op zijn schoot zitten, in een houten stoel. De wollen deken eroverheen prikte [glimlacht bij de herinnering]
Nike: [glimlacht terug] Je bent dus wel gehecht aan je familie, als ik het zo hoor…
Kira: Ja, dat klopt.
Nike: Dan nog een laatste vraag voor jou: wat zou je liever niet tegenkomen in de arena?
Kira: [kijkt bedenkelijk] Vuur.
Nike: Je houdt niet van vuur?
Kira: [pauzeert] Nee. Ik houd het liever bij me uit de buurt.
Nike: Dan kun je het vast niet zo goed vinden met de tribuut van district 3, Flaire?
Kira: [knikt] Ik heb haar niet gesproken, maar van wat ik van haar gezien heb… Ik zou liever hebben dat ze uit mijn buurt blijft.
Nike: [sympathiek] Ik snap het. Dank je wel voor je antwoorden, Kira, en moge de kansen in je voordeel zijn! [tot het publiek] Een applaus voor Kira Beckster, dames en heren!
John Algera
Johnny liep met zelfzeker tred het podium op. Even bleef hij staan om het publiek en de presentatrice te bekijken waarna hij verder liep en rustig in de stoel ging zitten.
Nike: [met een brede glimlach] Welkom, John! Hoe voel je je vanavond?
Johnny: [Lacht kort] Goed, al zou het beter kunnen.
Nike: Hoe bedoel je dat?
Johnny: Ik mis district 6 en mijn familie. Maar voor de rest is alles goed.
Nike: Ah, ik snap het. Nou, dan beginnen we maar met de eerste vraag: hoeveel mensen hopen dat jij de Spelen wint, denk je?
Johnny: [haalt schouders op] Mijn familie en nog een aantal mensen van district 6.
Nike: Dat klinkt al als een redelijke fanbasis. Denk je dat ze nu zitten te kijken?
Johnny: Waarschijnlijk wel, al zal mijn broer moeten werken.
Nike: [knikt begrijpend] Oke, dan nu je tweede vraag, en deze is een beetje filosofisch: als je al het geld in de wereld had, maar toch moest werken, wat voor werk zou je dan doen?
Johnny: Hetzelfde als ik nu doe: automonteur.
Nike: Oh, dat klinkt interessant! Wat vind je er zo leuk aan?
Johnny: Het is gewoon leuk om met auto's te werken. Het geeft me ook een rustig gevoel. En het is wat ik al mijn hele leven gedaan heb en het is wat mijn vader heel zijn leven gedaan heeft.
Nike: Zo vader, zo zoon, dus! [glimlacht] Hopelijk komt je werkervaring je in de arena te pas. Dan gaan we nu alweer door naar je laatste vraag: kan blijdschap bestaan zonder verdriet?
Johnny: [lacht kort] Volgens mijn zijn blijdschap en verdriet altijd met elkaar verbonden. Soms is het er tegelijkertijd en soms overstemt het ene het andere.
Nike: Goed punt. Bedankt voor je antwoorden vanavond, John, en heel veel succes in de arena. Mogen de kansen in je voordeel zijn. [richt zich tot het publiek] Dames en heren, graag uw handen op elkaar voor John Algera!
Johnny: [zucht als ze hem John noemt, staat op, glimlacht naar het publiek en loopt het podium af]
Madelynn Bristow
Nog een laatste keer diep inademen en daar ging ze. Madelynn plakte een glimlach op haar gezicht, rechtte haar rug en stapte naar voren. Het was tijd voor haar interview en hoewel ze er weinig zin in had, wist ze dat het belangrijk was. Ze wilde niet onzeker overkomen, dus liep ze zo kordaat mogelijk het podium op. Hoewel ze het eigenlijk niet wilde erkennen, voelde ze zich erg mooi en ergens best verbonden met haar district. Ze droeg een zeer sierlijke jurk, waarvan het lijfje bestond uit lange dunne rechthoeken van hout die relatief soepel waren en mooi om haar lichaam vielen. Sommige stukken waren versierd met edelsteentjes, terwijl andere er gewoon uitzagen als hout. Als een korset zat het hout om haar bovenlichaam, waarna de jurk eveneens aansluitend zat, maar rond haar knieën begon hij uit te lopen tot het uiteindelijk de grond raakte. Om te voorkomen dat ze struikelde liep ze rustig naar voren, waarna ze de presentatrice begroette en plaatsnam op de stoel die voor de Tributen klaarstond. Ze was er klaar voor!
Nike: [glimlacht] Welkom, Madelynn! Allereerst: wat heb je een prachtige jurk aan! Zulk vakmanschap... [kijkt bewonderend]
Madelynn: [glimlacht] Dank je! Het doet heel erg denken aan thuis.
Nike: Dat kan ik me voorstellen. Mis je thuis?
Madelynn: [knikt] Uiteraard. Ik mis de bossen, mijn bijlen en natuurlijk mijn familie.
Nike: Wel, misschien bevind je je morgen wel weer in de bossen! Wie weet. Dan nu de eerste vraag... Madelynn, ik denk dat je, naast mij, heel veel mensen nieuwsgierig hebt gemaakt tijdens de openingsceremonie. [glimlacht] Kun je misschien iets vertellen over de M+C die toen in je kostuum gekrast stond?
Madelynn: [glimlacht] Ik hoop het! [glimlach verstomt] De M+C is een eerbetoon aan mijn dappere vriendje, Caleb, die de vorige Spelen hetzelfde voor mij deed voordat hij overleed. [slikt] [kijkt Nike aan] Hem ben ik verloren, dus nu vecht ik enkel voor mezelf. [kijkt naar de camera] Maar ik wil Caleb trots maken. [glimlacht]
Nike: [meelevend] Ach... wat tragisch! [voorzichtige glimlach] Maar het klinkt in ieder geval alsof je erg gedreven bent... Denk je dat je de Spelen zou kunnen winnen?
Madelynn: [grijnst] Gedreven ben ik zeker en ik zal er alles aan doen om te winnen. Dus ja, ik geloof zeker dat ik zou kunnen winnen.
Nike: Kijk! [glimlacht] Dat zijn mooie voornemens. Dan gaan we nu door naar je tweede vraag... Madelynn, wat is je favoriete woord?
Madelynn: [denkt] ‘Bijl’. [glimlacht] Dit woord omschrijft alles wat belangrijk is in mijn leven.
Nike: [geïntrigeerd] Oeh... Zou je daar misschien over uit willen wijden?
Madelynn: [twijfelt] Mijn vader, oudere broers en ik zijn houthakkers. Al sinds ik klein ben is er niets zo natuurlijk als een bijl in mijn hand. [glimlacht] Toen ik Caleb leerde kennen probeerde hij me te beschermen met zijn bijl. Niet dat dit nodig was geweest! Onze eerste date was een bijlgooiwedstrijd… [grijnst] Ik heb hem ingemaakt.
Nike: Oh wow! Dat is een vrij unieke date, als ik zo vrij mag zijn dat te zeggen [lacht]. En Caleb is vorig jaar bij de laatste vier Tributen in de Arena geëindigd... Dus als jij hem aankan in een bijlgooiwedstrijd, dan klinkt dat zeker veelbelovend!
Madelynn: [grijnst] Ik ga voor de winst en voor niets minder.
Nike: [grijnst mee] En zo hoort het! Dan gaan we nu door naar de laatste vraag... Wie of wat vrolijkt jou altijd weer op?
Madelynn: [haalt schouders op] Ik weet het niet. Ik zou Caleb willen zeggen, maar ik moet het met enkel de herinneringen doen. Die zijn echter geweldig, dus ik koester ze, maar ze maken me zowel blij als verdrietig. [glimlacht] Ik word echter wel blij als ik in een bos ben. Het voelt als thuis.
Nike: [vriendelijk] Dan hoop ik voor je dat de arena in je voordeel zal werken, Madelynn. Heel veel succes in de Spelen en bedankt voor je antwoorden vanavond! [richt zich tot het publiek] Dames en heren, laat u nog eens horen voor Madelynn Bristow!
Madelynn: [grijnst] Dat hoop ik ook. Ik zal hoe dan ook mijn uiterste best doen. [glimlacht] Heel erg bedankt! [staat op] [zwaait naar het publiek en verlaat podium]
Sköll Hrodvitnisson
Sköll keek naar zijn spiegelbeeld. En alweer, was hij naakt. Waarom wouden die creeps hem steeds weer schoonmaken? Hij ging alleen wat vragen beantwoorden, meer niet. Humeurig liep hij op en neer door de kleine kamer. Ze hadden hem helemaal schoon geboend, zijn haar fatsoenlijk gedaan en hem bijna gedwongen wat make-up op te doen. Maar jammer genoeg voor hun was Sköll ze een stap voor geweest en had ze met harde hand duidelijk gemaakt dat dat niet ging gebeuren. Zelfs de hoofd-man van het voorbereidingsteam liet dit minpuntje varen. Zijn ijsblauwe blik stond star op de Capitolmensen gericht terwijl ze zijn kleding tevoorschijn haalde. Beter dan de vorige keer, nu kreeg hij ook nog échte kleren… Zodra het pak tevoorschijn werd gehaald bromde hij wat binnensmonds en pakte het uit haar handen. Snel trok hij het nette pak aan. Het leek veel op een normaal pak, hij had een witte blouse aan maar hetgeen dat hij erboven droeg was de aandacht trekker. Van veraf was het net een leren jack, maar als je goed keek kon je zien dat het juist van verschillende soorten en kleuren hout was gemaakt. Het was zelfs verassend soepel. De donkere kleur van het hout met het wit van de blouse liet zijn licht getinte huid mooi uitkomen. Zijn vuilblonde haren zaten precies zo dat het bedoelt rommelig was. Hij werd naar het podium begeleid. Sköll verving zijn standaard kille blik naar een charmante terwijl hij het licht in stapte. Zijn pas was zelfverzekerd en rustig, alsof al deze aandacht hem niks deed. Met zijn blik vastberaden ontmoette hij de ogen van verschillende leden van het publiek en de camera voordat hij naar de vrouw keek die hem ging ondervragen.
Nike: Welkom, Sköll, ga lekker zitten. Mag ik je allereerst complimenteren op je prachtige pak? Wat een kunstwerk!
Sköll: [gaat zitten na een begroetend knikje] Dankjewel.
Nike: Wie heeft dit gemaakt? [knipoogt samenzweerderig] Even onder ons, maar misschien moet ik die ontwerper ook maar eens een bezoek brengen...
Sköll: [lacht lichtjes] Alle eer gaat naar Plinius Fauna [grijnst charmant]. Plinius doet het vast met plezier, een mooi model kan alles dragen.
Nike: [bloost lichtjes] Ach, je vleit me, Sköll. Laten we maar beginnen met de eerste vraag: wat ga jij doen als je gewonnen hebt?
Sköll: [denkt even na] Iets regelen voor mijn pleegmoeder en broer, een mooi huis voor ze…
Nike: Wat een nobele wens! Je hebt dus een goede band met je familie?
Sköll: Mijn broer en ik zijn wat uit elkaar gegroeid door werk en interesses, maar al met al zijn we best hecht.
Nike: Dat is goed om te horen. Dan nu je tweede vraag, en je mag hier best even over nadenken [lacht kort]: wat denk je dat ik nu denk?
Sköll: [geeft een smirkje en kijkt keurend naar Nike waarna hij zijn hoofd schud] Ik zou het niet weten.
Nike: Werkelijk waar? Kun je ook geen gokje wagen?
Sköll: [grijnst nu wat plagend] Ik zou niet durven mezelf voor schut te zetten voor zo'n groot publiek. [Bijt even op zijn lip] Oké dan, iets over het Capitol of de spelen?
Nike: Hmmm... Ja, je zit in de goede richting! Ik was vooral aan het denken wat voor verassingen jij zou laten zien in de Arena. Ik neem aan dat je daar niet al iets van los kunt laten...?
Sköll: [kijkt samenzweerdig] Als ik dat zou zeggen zou het geen verassing meer zijn of wel?
Nike: [lacht hartelijk] Haha, nee, daar heb je gelijk in! Maar ja, het was het proberen waard. Dan nu je laatste vraag: als we van onze fouten leren, waarom zijn we dan zo bang om fouten te maken?
Sköll: [antwoordt simpel na even te hebben nagedacht] Omdat als je fouten maakt je niet meer de controle hebt over wat er daarna gebeurt. Zelfs al leer je ervan, we zijn vaak bang ons lot in de handen van een ander te leggen.
Nike: [richt zich met een verraste glimlach tot het publiek] Dames en heren, hij is niet alleen charmant maar ook nog zeer intelligent! [weer tot Sköll] Dank je wel voor je antwoorden, vanavond, en al het beste in de Arena. [tot het publiek] Laat u nog eens horen voor Sköll Hrodvitnisson!
Sköll: [knikt het publiek en Nike nog even toe en loopt dan weg]
Nesrine Eleyne
Zo moest ze op een podium gaan staan en dan moest ze een soort interview houden met de presentatrice van dit alles. Iedereen in het Capitool zou dit zien en ze zouden een mening gaan vormen over haar. Bovendien had ze niet een van de beste cijfers gehad, er was zelfs iemand met een 10 geweest en Nesrine had een 7 gekregen. Hoe kon ze dit winnen? De hoop was haar misschien een beetje naar haar schoenen gezakt, maar dat betekende niet dat ze niet meer zou vechten om te overleven. Ze was bijna aan te beurt. Het ging echt veel te snel en tegelijk ook veel te langzaam. Kort keek ze eventjes naar Dean waarnaar ze naar haar jurk keek, die net iets te veel inkijk had naar haar mening, ze voelde zich er dan ook totaal niet comfortabel in, om zoveel van haar lichaam bloot te geven. Al mocht ze nog blij zijn dat de jurk tenminste nog lang was. Verder was de jurk wel erg mooi met de redelijk stabiele kleuren, ze waren niet te fel maar wel opvallend. Niet lelijk, dat zeker niet. Oké, nu was het zover, zij moest het podium op. Zenuwen gierden door haar lichaam heen maar ze wist ze de baas te zijn door gewoon zo kalm mogelijk te podium op te komen met een glimlach op haar gezicht. Ze zwaaide zelfs eventjes naar de mensen en de camera's voordat ze plaats nam in de stoel voor het interview.
Nike: Welkom, Nesrine Eleyne! Hoe gaat het met je vandaag?
Nesrine: Ja, het gaat heel erg goed met mij.
Nike: [glimlacht] Wat fijn om te horen! Je hebt een aanbidder bij een van de andere tributen, Nesrine... Ik werd verzocht deze bloem aan jou te geven. [biedt kleine, rode bloem aan]
Nesrine: [kijkt even wat verward naar Nike tot ze de bloem aangeboden kreeg] Ohh whauw.. [neemt bloem aan en kijkt er even glimlachend naar] Wat lief.. van wie heb je die gekregen? [kijkt Nike weer aan met een klein beetje blosjes op haar wangen]
Nike: Ik ben bang dat ik dat niet zomaar mag verklappen… [knipoogt naar Nesrine] Maar het was een zekere jongeman uit District 1. Dan beginnen we nu met je eerste vraag van vanavond... Waar heb je vannacht over gedroomd?
Nesrine: Waar ik vannacht van heb gedroomd? [korte stilte en glimlacht naar Nike] Over naar huis gaan.
Nike: Was het een mooie droom?
Nesrine: Natuurlijk was het een mooie droom, ik zag namelijk mijn zusje weer en mijn familie.
Nike: [knikt begrijpend] Mis je ze erg?
Nesrine: [glimlacht liefjes] Ja…
Nike: Ik begrijp het. Laten we maar doorgaan met de volgende vraag... Wat is de langste periode die je ooit niet geslapen hebt?
Nesrine: Uhmm.. even denken.. Ik denk misschien vier dagen? Mijn zusje was toen ziek en ik moest voor haar zorgen.. [onzeker]
Nike: [onder de indruk] Vier hele dagen zonder slaap? Dat is best indrukwekkend!
Nesrine: [wat lachend] Ja, mijn zusje had behoorlijk veel koorts en ze kon niet stoppen met dat te laten weten.. [kijkt even lachend in de camera] Maar gelukkig is het wel goed gekomen.
Nike: Fijn om te horen! [glimlacht] Dan gaan we nu door naar de laatste vraag: ben je blij met jezelf?
Nesrine: [glimlacht] Jawel, ik ben heel blij met dat ik zulke aardige mensen om me heen heb, ook hier, iedereen is zo aardig [lacht vrolijk].
Nike: Ja, vind je? [lacht] We doen onze best, natuurlijk, om het alle tributen naar zin te maken. Maar heb je wel eens onzekerheden over jezelf, Nesrine?
Nesrine: [denkt even na] Natuurlijk wel.. [haalt schouders eventjes op]
Nike: [glimlacht] Wil je er misschien meer over vertellen, of liever niet?
Nesrine: [probeert wat te lachen] Nou ja, ik ben waarschijnlijk niet de beste tribuut die ertussen zit.. Maar dat betekend niet dat ik niet mijn uiterste best ga doen natuurlijk [glimlacht].
Nike: [knikt vriendelijk] Natuurlijk! Dat is een goede instelling. Dan wens ik je het beste toe in de arena, Nesrine, en bedankt voor je antwoorden vanavond. [richt zich tot het publiek] Een applaus voor Nesrine Eleyne, dames en heren!
Nesrine: [knikt vriendelijk terug] Graag gedaan en U ook heel erg bedankt [staat weer op en geeft lachend een kleine buiging waarnaar ze weg loopt]
Dean Webster
Het was hopelijk niet mogelijk om nog chagrijniger en vijandelijker te zijn dan Dean was op dit moment. Ongeduldig was hij zijn beurt aan het afwachten totdat zijn interview zou beginnen en hij voor heel Panem kon laten weten wat voor een dom oppervlakkig persoon hij toch niet was - want dat was wat Districtbewoners waren, toch? Dat werd van hen verwacht. En ondanks Dean tegenzin zou dit beeld toch waarheid lijken.
Het begon al bij dit afschuwelijke clownspak wat hij aan had moeten trekken. Het was gewoon een zwarte pantalon met een wit overhemd en een gebroken witte colbert, maar het was door het Capitool gemaakt en dat waren sowieso minpunten. Nu kon hij, naast binnenkort sterven voor heel Panem, nu ook nog voor paal staan voor het hele land. Tof.
Zijn naam werd omgeroepen en Dean stapte uit de coulissen de spotlights in. Hij gaf de camera's zijn vertrouwde hooghartige blik, waarna hij naar de stoel liep die naast die van Nike stond. Van alle mensen die wat met de Spelen te maken hadden, vond Dean haar het sympathiekst, maar dat maakte niet dat hij haar ooit zou begroeten met een glimlach. En dat deed hij dus ook niet, toen hij neerplofte en afwachtend naar haar keek.
Nike: Dus, laten we beginnen met je eerste vraag: wie, van de andere tributen, is jouw favoriet?
Dean: [verbaasd over deze vraag, moet even nadenken] Ik ga voor Madelynn of Nakoma. Beide lijken ze me sterk en snel. Maar mijn voorkeur gaat uit naar Madelynn.
Nike: [knikt instemmend] Denk je dat ze gaat winnen?
Dean: Ik weet het niet, want er zijn natuurlijk nog een hoop andere Tributen en sommigen zullen groter en sterker zijn dan zij, of andere voordelen hebben. Maar ik gun het haar het meest.
Nike: Dat is mooi om te horen, een tribuut die een ander iets gunt [glimlacht]. Nu weer even over jou, Dean: hoe is jouw band met je familie?
Dean: Mijn ouders zijn omgekomen, maar gelukkig heb ik mijn oma nog [klein glimlachje, trekt zijn gezicht snel weer in de plooi] en ze is echt een geweldig persoon. Ze had het niet beter kunnen doen.
Nike: Hoe reageerde zij toen ze hoorde dat je mee zou doen aan de Hongerspelen?
Dean: Ze was natuurlijk boos, laaiend zelfs, en ook wel wat verdrietig want ik ben natuurlijk de enige familie die ze nog heeft. Maar ze vond het belangrijker om me nog wat wijze raad mee te geven dan dat ze het vond om haar emoties te tonen. Zo is ze nu eenmaal.
Nike: [glimlacht meelevend] Dat klinkt als een erg fijne oma. Hopelijk zal haar raad je bijstaan in de Spelen! En dan nu de laatste vraag voor jou vanavond: is het belangrijker om lief te hebben of om geliefd te worden?
Dean: [compleet verbouwereerd door deze vraag] Eh. Lief te hebben, anders is het nogal lastig om geliefd te zijn.
Nike: Dat is een heel goed punt. Ik kan niet anders dan het met je eens zijn. Dean, hartelijk bedankt voor je interview. [tot het publiek] Dames en heren, nog eenmaal een applaus voor Dean Webster!
Dean: [knikt naar Nike, staat op en loopt weg]
Leilah Afolayan
Met trillende benen liep Leilah naar het podium. Ze was de afgelopen trainingsdagen doorgekomen door vooral zo min mogelijk op te vallen, maar nu moest ze de spotlights in. Alleen. Haar handen frunnikten aan de bosgroene jurk waar ze in was gehesen. Ze had nog nooit zo'n jurk gedragen. Het had nog het meeste weg van een prinsessenjurk, inclusief hoepelrok. Leilah voelde een duwtje in haar rug. Ze moest op.
Nike: Welkom, Leilah, ga lekker zitten. Hoe gaat het met je vanavond?
Leilah: [slikt en gaat onhandig zitten] Uhm, redelijk. Denk ik. Zenuwachtig.
Nike: [knipoogt] Dat is nergens voor nodig. Neem even diep adem, en dan beginnen we zo met de eerste vraag, oké?
Leilah: [haalt diep adem en knikt]
Nike: Mooi zo [glimlacht]. Oké, Leilah, als je nu naar het publiek kijkt, wie spreekt je dan het meeste aan van de mensen die je ziet?
Leilah: [kijkt verward en richt haar blik op het publiek] Uh, niemand?
Nike: [met een verbaasde ondertoon] Helemaal niemand? Er is geen enkel persoon die een bepaald gevoel bij je opwekt, of...?
Leilah: [schud haar hoofd] Er is niemand in het publiek dat ik ken. Geen familie, geen.. vrienden.
Nike: [knikt begrijpend] Dat snap ik. Mis je ze al, je vrienden en familie?
Leilah: [in zachte stem:] Ja..
Nike: Hopelijk zie je ze snel weer terug [probeert overtuigend te glimlachen]. Misschien kun je voor je tweede vraag proberen één van hen te beschrijven in vijf woorden?
Leilah: [denkt na] We zijn met z'n tienen thuis, dus het is moeilijk om één iemand te kiezen. Als ik echt iemand moet kiezen, dan is het mijn oudste broer Miquel. Hij is sterk, niet alleen voor zichzelf maar ook voor ons. Hij heeft een goed hart, een open blik en ik ben diep dankbaar voor het feit dat hij volgend jaar niet meer in de Spelen terecht kan komen, omdat hij volgend jaar 19 is. [tranen wellen op in haar ogen terwijl ze sprak]
Nike: Niet precies vijf woorden [lacht zachtjes], maar dat vergeef ik je. Wat fijn dat je zo'n goede band hebt met Miquel. Hoe reageerde hij toen hij hoorde dat je mee zou doen in de Spelen?
Leilah: Sorry [bloost] Hij reageerde hetzelfde als de rest van de familie, geschokt. Ik moet zeggen dat ik er niet heel veel meer van weet, ik was behoorlijk van streek.
Nike: [legt zacht haar hand op Leilahs arm] Dat kan ik me voorstellen. Ze zullen vast thuis allemaal voor je duimen! [trekt haar hand weer terug] Dan gaan we nu naar de laatste vraag. Heb je ooit in de regen gedanst?
Leilah: [glimlacht zwakjes] Eigenlijk, ja. Regen is erg belangrijk in District 11. Als het na een periode van droogte eindelijk weer regent, rent het hele dorp de straat op.
Nike: [met een stralende glimlach] Oh, ik zie het al voor me! Dat klinkt geweldig!
Leilah: [knikt en kijkt in de verte] Dat was het ook.
Nike: Prachtig. Leilah, ik wens je al het beste in de arena! [richt zich tot het publiek] Nog eens een hartelijk applaus voor Leilah Afolayan, dames en heren!
Leilah: [zegt zacht] Dank u. [staat op en kijkt even de zaal in. Loopt dan het podium af]
Newt Woods
Oké, nee, dit was níét leuk. De blonde jongen had gedacht dat hij geen last zou hebben van plankenkoorts. Want zeg nou zelf, hij was wel wat publiek gewend, met de zweepslagen die hij bijna elke week wel had ontvangen in District 11. Maar hier, hier was Newt niet op voorbereid. Hij had een blik op de interview zaal kunnen krijgen - wat niet de bedoeling was geweest - en het had hem de adem benomen. Hij was terug getrokken naar Alexander en Leilah. De man had hem weer tot rust geprobeerd te krijgen, maar nu hij klaar stond om op te gaan, stond hij weer te trillen van de zenuwen. Oké, rustig aan. Hij kon dit best. Zijn naam werd omgeroepen en Newt keek even verbaast omhoog. Waar kwam dat geluid vandaan? Het maakte ook niet uit, lopen! Newt plakte een vrolijke glimlach op zijn gezicht en liep kalmpjes het podium op, naar Nike. Hij pakte haar hand, keek haar charmant aan en drukte een kus op de rug van haar hand, waarna hij even een blik het publiek in wierp, Nike los liet en haar een redelijk verontschuldigende knipoog gaf.
Nike: [werpt een korte blik op het publiek] Kijk eens wat een charmante jongeman... [glimlacht naar Newt] Welkom, Newt Woods! Hoe voel je je vanavond?
Newt: [Grinnikt en haalt onschuldig zijn schouders op] Bedankt, Nike! Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik eerst een beetje nerveus was. Maar, nou, ik zit hier best lekker, eigenlijk. [Grinnikt]
Nike: Mooi zo, maak jezelf comfortabel. Dan gaan we nu door naar de eerste vraag: naar welk District zou jij wel eens op vakantie willen gaan?
Newt: [Kijkt bedenkend] District 4 lijkt me wel heel mooi, met al dat water enzo. Het lijkt me wel wat om je eten gewoon uit een rivier te halen.
Nike: [knikt instemmend] Dat klinkt inderdaad als een mooi vooruitzicht! Maar Newt, wat jaagt jou angst aan?
Newt: [Kijkt even verbaast maar hersteld zich dan snel. Blijft echter wel zenuwachtigheid uitstralen die hij probeert te verbergen] Als ik nou wist dat de andere tributen niet mee luisterden, had ik het je misschien nog wel verteld. Maar ik denk dat ik het voor me houd, Nike, sorry. Tuurlijk, ik heb iets wat me angst aanjaagt. Iedereen heeft dat. Ik kan je wel vertellen dat ik redelijk wat gewend ben.
Nike: Awww... [zet een klein pruillipje op] Zou je zelfs niet een tipje van de sluier kunnen oplichten? Een kleine hint kunnen geven?
Newt: [heft handen op] Nee! Echt niet! Dan maak ik het de andere tributen wel makkelijk, dat ben ik niet van plan. [Grinnikt opnieuw, nu weer ontspannen]
Nike: [lacht mee] Aha, oke. Dames en heren, Newt Woods is een jongen met geheimen! En hij bewaart ze goed. Kun je misschien wel iets vertellen over een kinderdroom die je vroeger had?
Newt: Een kinderdroom... [zucht] Oh, ja, ik heb wel wat. Ik had ooit een keer - ik was zeven ofzo - een hert gezien, gewoon in District 11. En ik dacht dat het een soort paard was, ik wilde erop rijden... Tja...
Nike: [lacht hartelijk] En nou ben ik haast bang om het te vragen, maar is er ooit iets van die droom werkelijkheid geworden?
Newt: [Lacht mee] Nou zeg, dat zou ik nooit doen. Ookal was ik jonger. Nee, ik heb het nooit geprobeerd.
Nike: Oké... Ik moet eerlijk zeggen dat ik enigszins opgelucht ben met dat antwoord! [staat op om Newts hand te schudden] Dat was het dan weer. Bedankt voor je antwoorden vanavond, en veel geluk in de Arena!
Newt: [lacht en staat ook op, schud Nike's hand] Bedankt! [Draait naar het publiek, lacht en loopt t podium af]
-------
Nadat ook de tributen van District 12 waren geweest, sloot Nike de avond af met een laatste toespraak tot het publiek. Nadat het gejuich en applaus aan het einde daarvan enigszins was gaan liggen, bewoog Nike zich met lange schreden van het podium af. Ondertussen nam ze kort de tijd om terug te denken aan alle interviews van die avond. Het was weer een heel karwei, om vierentwintig personen in één avond te interviewen, maar Nike had ervan genoten. Ze was zoveel meer te weten gekomen over de tributen, over hun achtergrond, hun ambities, de personen in hun leven… Over hun karakter zelf. En ze verschilden allemaal zo sterk. Neem nou Lincoln, zo vol zelfvertrouwen dat hij er vanuit leek te gaan dat hij zou winnen (en zijn knappe uiterlijk en charmante praatjes bevorderden zijn overtuigingskracht wel). Zijn districtgenoot, Michelle, was veel bedeisder en leek vooral een heel lief meisje te zijn. Flaire had, om heel eerlijk te zijn, geen goede indruk op Nike gemaakt: ze moest bekennen dat ze enigszins bang was voor het kind dat zo dol was op vuur. Ze hoopte dat dat interview een beetje goed was verlopen voor de kijkers thuis, want Nike wist soms niet wat ze ermee aan moest. Hetzelfde was een beetje het geval met Oliver, een jongen die duidelijk niet het plezier van de Spelen in zag en niet bereid was een greintje mee te werken. Dan waren er nog Nakoma en George, allebei met een indrukwekkend verhaal over hun familie en met persoonlijke redenen om terug te willen keren naar hun district. Johnny was kort en bondig geweest, en verlangde het simpele leven van automonteur, terwijl Kira een schuchtere indruk maakte, hoewel Nike had opgemerkt dat het meisje bijzonder pienter uit haar ogen had gekeken. Madelynn en Sköll waren prachtig gekleed geweest (Nike zou inderdaad die ontwerper eens opzoeken, want zulke mooie kleding wilde zij ook wel!). Madelynn leek gedreven te zijn door de herinneringen aan haar vriendje – zo’n tragisch verhaal wat er gebeurd was – terwijl Sköll haar had gevleid met mooie woorden. Nesrine was een meisje dat in eerste instantie niet veel indruk had gemaakt, maar vier dagen zonder slapen kunnen was toch aardig een prestatie. Ja, Nike zag dat nog wel eens gunstig uit kunnen pakken in de arena. Dean was juist door zijn kleine gestalte opgevallen, en door zijn keuze voor favoriete tribuut – hij had namelijk niet gekozen voor de andere tribuut uit zijn district. Interessant, op zijn minst. Dan was er nog Leilah, die vooral een zenuwachtige indruk had gemaakt, maar verder erg vriendelijk leek. Ook voor haar was familie erg belangrijk. Newt leek daarentegen meer zelfverzekerd en charmant, hoewel hij niets van zijn geheimen los wilde laten. Nike betreurde dat het haar niet gelukt was meer uit hem los te peuteren, maar ja, je kon het een tribuut ook niet kwalijk nemen dat hij wat geheimen voor zichzelf wilde houden.
Nee, alles bij elkaar was het een mooie avond geweest. Het had bij haar zeker de zin aangewakkerd voor de Spelen zelf, die morgenochtend zouden beginnen. Ze kon niet wachten op de ontknoping van dit spektakel, waarbij van deze vierentwintig tributen één over zou blijven.
* Kira was helaas niet bereikbaar voor interviews, dus heb ik zo goed mogelijk dit interview gecreëerd op basis van haar karakterkaart. Ik hoop dat ik het personage een beetje juist heb neergezet. Kira, mocht dit niet zo zijn en je wilt het graag aanpassen, laat het dan even weten (dan regelen we wat).
