|
| | Auteur | Bericht |
|---|
Nike Foxglove
Presentator
PROFIELAantal berichten : 692
Registratiedatum : 29-07-13
 | | ◊Onderwerp: Interviews | za jan 07, 2017 11:00 pm | |
| De warmte van de lampen en schijnwerpers overspoelde haar op het moment dat Nikephoros het podium betrad. Zoals gebruikelijk stonden daar, in het midden van het podium, twee comfortabele, rode fauteuils, heerlijk bedekt met zachte, pluizige stof. Alles om de Tributen op hun gemak te stellen, natuurlijk – hoewel haar achterste ook uiterst dankbaar was voor deze stoelen na de komende uren. Ze moest er niet aan denken die tijd op houten krukjes door te brengen. Nee, deze bips zou enkel gezeten worden op de meest luxueuze stoffen, als zij daar iets over te zeggen had.
Het overweldigende geluid van de menigte zwakte af zodra zij haar microfoon pakte en begon met een uitleg van de gang van zaken. Zoals elk jaar zouden de Districten, van 1 oplopend naar 12, aan de beurt zijn, en ook nu gingen de dames voor. Zoals dat hoort, weet je wel. De interviews zouden kort maar krachtig zijn door de strenge tijdslimiet die eraan verbonden zat: drie minuten per Tribuut. Een uitdagend element voor de presentatrice, die altijd genoot van deze interviews – want wat was er nou fantastischer dan te mogen spreken met de Tributen die morgenochtend in de Arena zouden staan?
Aan het einde van haar korte intro zwelde het gejuich van de menigte weer aan, in afwachting van de vrouwelijke tribuut van District 1…
----------
Avery Russo
Avery stond in het zaaltje waar ze geacht werd te wachten op het teken dat ze het podium op moest komen voor haar interview. Voor de afwisseling had ze besloten om geen scène te schoppen dit keer. Misschien kwam dat doordat ze heel erg een beetje starstruck was door Nike, of misschien omdat Jennifer eindelijk tot haar doorgedrongen was. Either way, Avery had zich voorgenomen zich voor de verandering te gedragen. Helaas waren de vredesbewakers, die al sinds Avery was aangekomen in het Capitool aardig wat met haar te stellen hadden, niet van plan af te wachten of ze dit keer wél netjes mee ging doen en werd ze dan ook hardhandig vastgegrepen zodra het teken dat ze op moest komen kwam. Prima, dan konden ze het krijgen ook. Zodoende werd Avery, ondanks haar voornemen zich te gedragen, alsnog het podium opgesleept, onder luid protest en gespartel. Ze werd op de stoel naast Nike geplant, met een dringende waarschuwing zich te gedragen. Oké fiiiiiiiine. Al was het maar omdat ze eindelijk naast dé grote Nike zat
Nike: [kijkt enigszins verbouwereerd naar het tafereel] Welkom, Avery! Wat fijn dat je er bent...?
Avery: [raspy voice] Ja, er stond in mijn agenda dat ik hier verwacht werd.
Nike: [lacht ondanks de situatie] Nou, dat komt goed uit, want mijn agenda zei hetzelfde.
Avery: Dan denk ik dat we goed zitten!
Nike: [glimlacht] Ik ook! Fijn, als alles zo op rolletjes loopt. Maar Avery, we hebben allemaal gezien dat je een wel heel... unieke score had gekregen van de Spelmakers. Ben jij daar ook zo van geschrokken?
Avery: [grinnikt] [nog altijd redelijk schor] Nee, totaal niet. Met wat ik heb laten zien, had ik een andere score heel vreemd gevonden. Maar...Ik kan je wel verklappen dat ik veel meer in huis heb dan de privé sessie doet vermoeden.
Nike: [slaakt een zucht] Pfew, dat is goed om te horen! Ik werd al een beetje bang dat je geen enkele kans zou maken.
Avery: Ik heb geen plannen om op de eerste dag van een schip af te vallen, als dat is wat je bedoelt.
Nike: [lacht bij de herinnering aan James vorig jaar] Ach, ja, dat was bijzonder ongelukkig, hè? [pauze] Maar hoe voelt het nu voor jou, als afstammeling van - het lijkt wel - de populairste familie in de Hongerspelen - [tot het publiek] met jawel, dames en heren, drie deelnames aan de vier Spelen tot nu toe, want we herinneren ons nog allemaal Natalia van vorig jaar, en Hugo van de Eerste Spelen - [draait weer naar Avery toe] hoe voelt het dan nu voor jou om hier te staan?
Avery: [fronst] Nou... Je hebt mijn Boete gezien... Mijn begeleidster heeft een flinke wond op haar wang van toen ze me op de wagen wilde krijgen bij de intocht... Je hebt me hier net binnen zien komen. Ik dacht toch dat ik vrij duidelijk maak dat ik het niet bepaald leuk vind om hier te zijn. [laat even een stilte vallen] Maar kennelijk komt dat minder goed over dan ik dacht. Heb jij adviezen hoe ik dat beter over kan brengen? Het is niet leuk om de derde te zijn. Zoals veel van mijn medetributen kunnen beamen, is het verliezen van een broer of zus een van de ergste dingen die je in je leven overkomen. Ik heb dat twee keer meegemaakt, mijn zusje en broertje straks misschien wel drie keer. Mijn jongste broertje is zes en die is er al van overtuigd dat hij ook naar de Spelen moet. [er springen tranen in Avery's ogen] Mijn vader kon het niet meer aan. Hij heeft zichzelf van het leven beroofd op de dag van de Boete.
Nike: [is er even stil van] Avery, je hebt helemaal gelijk en het spijt me dat je zoveel al verloren hebt. Je gedrag kwam op zich duidelijk genoeg over. Maar vind je het ook niet heel eervol om gekozen te worden om voor je District uit te mogen komen? En hoe geweldig het zou zijn als je de overwinning mee naar huis kunt nemen?
Avery: Nou... Nee. Eigenlijk niet. Er wonen heel veel mensen in District 1, het is toch zonde om ieder jaar hetzelfde gezin het District te laten vertegenwoordigen. Toen Hugo ging voelde dat als een enorme eer en ik zal eerlijk bekennen dat ik stikjaloers was. Maar toen Natalia vorig jaar gekozen werd, was dat toch alweer anders. En nu ik zelf moet...Tsja...Ik kan er met de beste wil van de wereld niet blij mee zijn. En natuurlijk zou het fantastisch zijn om te winnen, maar dat voelt als een enorme ver van mijn bed show. Tussen mij en de overwinning zitten drieëntwintig anderen die heel graag naar huis willen.
Nike: Maar, je zei zelf al dat je veel meer kon dan je cijfer deed vermoeden [glimlacht lichtjes]. Dus ik denk helemaal niet dat winnen voor jou zo'n ver van je bed show is, hoor! [een beetje geforceerd opgewekt, in een poging het gesprek een positieve kant op te sturen] Helaas, Avery, is het alweer tijd voor je laatste vraag. Wat is de laatste leugen die je verteld hebt?
Avery: [flauw lachje] Ik heb tegen mijn broertje gezegd dat er een schatkist onder mijn bed ligt. Zodat hij ophield met huilen.
Nike: Ach gossie! Dat vind ik wel een heel lieve leugen om te vertellen [glimlacht] [tot de camera] Sorry dat je het zo moet horen, broertje van Avery!
Avery: [glimlacht ook] Tommy, heet hij. [zwaait even naar de camera] Ik wed dat hij er vast al achter is dat dat niet helemaal waar was.
Nike: [lacht] Ja, kinderlijke nieuwsgierigheid he... Dat was 'm alweer, Avery, bedankt voor je tijd vanavond! En ik wens je heel veel succes in de Spelen. Driemaal is scheepsrecht, toch? [knipoogt] [tot het publiek] Een daverend applaus graag, dames en heren, voor Avery Russo!
Avery: Dank je! [zwaait en loopt af]
Rook Olsen
Zenuwachtig wreef Rook in haar handen. Dit was haar laatste kans om uit te blinken voor ze de Arena ingingen en ze was bang dat ze het zou verpesten. Ze verwachtte niet dat ze een of andere grote fout zou maken. Ze was vooral bang dat ze saai zou zijn. Ze was niet schattig, niet indrukwekkend, niet grappig. Hoe moest ze al dat publiek geïnteresseerd in haar krijgen? Net als bij de parade had de stylist goed werk gedaan, dus als haar antwoorden oninteressant waren, zou in ieder geval haar uiterlijk nog wat aandacht kunnen trekken. Een kort jurkje gemaakt van groene, rode, blauwe en witte elektriciteitskabeltjes was over haar schouders gedrapeerd en de lichtgroene maillot had een patroon als van een computerchip. Het geheel werd afgemaakt door lichtgevende lenzen die geleidelijk van kleur veranderden. Terwijl ze in de spiegel keek, schoot er een brok in haar keel. Dit soort technische snufjes had haar vader gemaakt voor haar moeder totdat de Donkere Dagen alles verpestte.
Ze was aan de beurt, dus rukte ze haar blik los van de spiegel en sloot even haar ogen terwijl ze moed verzamelde. Daarna betrad ze het podium, haar uiterste best doend om niets dan kalmte uit te stralen. Met gracieuze passen liep ze naar de stoel - of liever gezegd zetel - die voor haar klaarstond, terwijl haar lichtgevende blik over het publiek gleed. Terwijl ze ging zitten, keek ze Nike aan en glimlachte naar haar op een manier die hopelijk kalm en zelfverzekerd over zou komen.
Nike: Welkom, welkom! Wat zie je er schitterend uit vanavond, Rook! En... [kijkt even goed] je ogen lijken iets aparts te doen. Wat is dat voor iets?
Rook/: Het zijn lenzen met kleine gekleurde lichtjes erin, de nieuwste technologie.
Nike: Oh, wat geweldig! En even tussen ons, he... Kun je in mijn oor fluisteren waar ik die zou kunnen krijgen? Niet te hard, anders loopt iedereen er straks mee rond, en dat is toch wat minder leuk! [lacht]
Rook/: Ik denk dat je dan met mijn stylist zult moeten praten, die kan vast wel een paar voor je regelen. Ik kan wel een goed woordje voor je doen, als je wilt?
Nike: Graag! Gewéldig! Maar laten we maar eens beginnen met de echte vragen. Voor wie zou jij vrijwillig de Spelen in zijn gegaan, als dat betekend had dat zij veilig bleven?
Rook/: Als ik een jongen was geweest en Jay - mijn broertje - was getrokken, zou ik in zijn plaats gegaan zijn.
Nike: Heb je een goede band met je broertje?
Rook/: Ja, we kunnen goed met elkaar opschieten. Hij is een lieve jongen...
Nike: [glimlacht] Wat fijn. Voor je volgende vraag wil ik graag dat je even goed nadenkt over je medetributen... Van wie van hen denk je dat ze sowieso bij de laatste vier in de Spelen gaan zitten?
Rook/: Oef, dat is lastig te voorspellen [denkt even na] Ik denk dat Toby ver kan komen. En Gwendolyne heeft natuurlijk een hele hoge score gehaald...
Nike: [knikt] Ja, inderdaad, die elf he... Ik vraag me ook zo af hoe ze dat voor elkaar gekregen heeft! [pauze] Denk je dat je zelf bij de laatste vier zal zitten?
Rook/: Ja. De enige manier om hier doorheen te komen is door vol voor de overwinning te gaan en daarin te geloven, dus dat ben ik van plan te doen.
Nike: Dat klinkt zeker als een goede instelling! Goed, dan nu je laatste vraag. En deze had ik al op mijn kaartje staan [lacht] maar met je outfit van vandaag is hij ook wel heel toepasselijk! Wat vind je zelf van de kleding die je nu aan hebt?
Rook/: Ik vind dat onze stylist prachtig werk heeft geleverd. Vooral met de lenzen ben ik erg blij.
Nike: Ja! [lacht] Ik ben vast niet de enige vanavond die nu jaloers is.
Rook/: [glimlacht] Nou, zodra ik met mijn stylist heb gepraat, hoef jij misschien niet meer jaloers te zijn.
Nike: [straalt] Kijk, deze baan heeft toch echt duidelijk voordelen! Dat waren mijn vragen alweer, Rook. Bedankt voor je interview! [tot het publiek] Dan wil ik graag vragen om een hartelijk applaus voor deze prachtige Tribute uit District 3!
Rook glimlachte nog een keer naar het publiek en stond op, waarna ze het podium verliet. Als de mensen het interview zelf morgen weer waren vergeten, zouden ze zich misschien nog haar lichtgevende ogen herinneren...
Toby Blitz
Een aantal keren haalde Toby diep adem in een poging zijn razende hard wat langzamer te doen slaan. Het was bijna tijd voor zijn interview met Nike en hoewel zijn hart als een malle tekeer ging, voelde hij zich verder bijzonder kalm. Dit kwam vermoedelijk ook door het glazen potje dat hij in zijn beide handen hield. Het potje was van rood glas gemaakt en bevatte een brandend kaarsje. Alexandra had het aan hem gegeven tijdens de voorbereidingen van het interview. 'Ter nagedachtenis aan Flaire' had ze gezegd. Toby was haar immens dankbaar voor het gebaar. Het kaarsje gaf hem rust en de moed om zich door deze poppenkast heen te slaan. Flaire was bij hem. Zodra het zijn beurt was liep hij rustig het podium op, nam plaats op de stoel bij Nike en begroette haar met een scheve glimlach en een knikje.
Nike: Welkom, Toby! Fijn dat je er bent. Hoe voel je je vanavond?
Toby: [haalt even diep adem] Wel goed, denk ik.
Nike: Denk je? [lacht] Weet je het zeker?
Toby: [lacht flauwtjes] Mijn lichaam wel, maar mijn hart niet helemaal
Nike: [lacht mee] Tja, dat heb je soms, hè. Mag ik vragen wat je hebt meegenomen het podium op?
Toby: [glimlacht] Ja dat mag. [houdt het kaarsje wat omhoog] Ik heb een kaarsje meegenomen
Nike: En waarom heb je dat kaarsje meegenomen?
Toby: Alexandra heeft hem aan mij gegeven, ter nagedachtenis aan Flaire. Flaire was dol op vuur en op deze manier is ze toch een beetje bij me. Het geeft me wat rust.
Nike: Maar natuurlijk, Flaire! [glimlacht, tot de camera] Flaire zagen we twee jaar geleden al tijdens de Tweede Hongerspelen. [weer tot Toby] Wat mooi dat ze nu toch bij je is.
Toby: Klopt. [glimlacht flauwtjes] Ze had er toen heel erg veel zin in. Ik hoop dat ze me zo een beetje van haar kracht kan geven om het ook goed te doen tijdens de Spelen.
Nike: [glimlacht een beetje gemaakt] Ja, ja, ik herinner me nog wel van haar interview dat ze er zoveel zin in had... Maar nu we het toch over Flaire hebben: ben je van plan eenzelfde tactiek als haar te gebruiken in de Arena?
Toby: [haalt wat lacherig zijn schouders op] Ik weet niet wat Flaire haar tactiek was. Ik geloof dat ze vooral ook heel blij was om buiten te zijn, omdat ze jarenlang opgesloten heeft gezeten. De passie voor vuur die zij had, heb ik niet. Mijn passie ligt meer bij het freerunnen.
Nike: [geïntrigeerd] Freerunnen? Kun je daar wat meer over vertellen?
Toby: [lacht opgewekt] Natuurlijk! Ik weet niet of ik het echt duidelijk uit kan leggen. Weet je wat een hindernisbaan is?
Nike: [lacht] Ja, ik weet wel wat een hindernisbaan is. Die hebben we hier in de sportschool ook!
Toby: [lacht ook] Nou, bij freerunnen is het eigenlijk zo dat je zo snel mogelijk door een hindernisbaan gaat, maar je hindernisbaan is de stad en alle hindernissen die je tegen komt, die overwin je door er bijvoorbeeld overheen te klimmen, te springen of te duiken, zonder dat je gebruik maakt van bijvoorbeeld een touw om naar boven te klimmen. Je gebruikt je hele lichaam, je handen, je voeten, om zo snel en sierlijk mogelijk het parcours af te leggen. Je doet ook backflips, salto's en dat soort dingen [wordt steeds enthousiaster tijdens het praten]. Oh, en je doet dus alles terwijl je rent, achter elkaar door.
Nike: [lacht om het enthousiasme] Salto's zelfs? Wauw! Maar op wat voor manier is een salto doen dan het snelst om over een hindernis heen te komen?
Toby: [lacht weer]Het gaat niet alleen over zo snel mogelijk, maar ook over hoe sierlijk je een obstakel overwint. Ik weet, dat klinkt best... meisjesachtig, maar hoe mooiere trucs je uithaalt, hoe mooier de stunt.
Nike: Oh, dat vind ik helemaal niet meisjesachtig, hoor. Ik ken ook genoeg mannen hier die heel sierlijk zijn. Niet verkeerd om naar te kijken [knipoogt]. Maar door freerunnen heb je vast wel een goede conditie! Dat is een voordeel in de Arena, of niet?
Toby: Klopt. Ik kan gemakkelijk lange stukken achter elkaar rennen terwijl ik onderweg over dingen heen moet en ben fysiek best sterk, al zeg ik het zelf. [grinnikt]
Nike: Oh ja? [lacht] Mag ik je spierballen voelen?
Toby: [lacht] Ja hoor. [rolt zijn mouw op, steekt arm uit naar Nike en spant spieren aan]
Nike: [voelt, en kijkt in de camera] Nou, dames en heren, neemt u maar van mij aan: genoeg spieren hier! [trekt hand weer terug, en richt zich weer tot Toby] Maar goed, dan heb ik nu een volgende vraag voor je. Waar heb je het meeste spijt van in je leven?
Toby: [lacht en rolt zijn mouw weer naar beneden] [wordt serieus na Nikes volgende vraag] Waar ik het meeste spijt van heb? Dat ik niet meer tijd met Flaire door heb kunnen brengen. We speelden vroeger heel veel met haar, toen we haar eenmaal hadden ontdekt en het mocht, maar na het overlijden van onze ouders hebben ze haar weg gestopt en zijn we in verschillende gezinnen terecht gekomen. Toen ze gekozen werd voor de Spelen had ik haar al ruim drie jaar ofzo niet meer gezien.
Nike: [knikt meelevend] Oh, dat is wel heel vervelend. Vond je het niet leuk om haar dan nog even op tv te zien?
Toby: [glimlacht een beetje wrang] Ik ben blij dat ik na de Boete nog afscheid van haar heb kunnen nemen, en vind het fijn dat ze eindelijk de kans had gekregen om naar buiten te gaan en iets te doen wat ze leuk vond. [klein, scheef lachje] Ze deed het goed op tv.
Nike: [knikt] Ja, dat was waar. Dan nu alweer je laatste vraag: geloof je dat er meer is na de dood?
Toby: [denkt even na] Ja. Althans, dat hoop ik, dat er meer is na de dood. Het is wel mijn hoop dat, als ik het niet red in de Spelen, ik na mijn dood Flaire weer zie en daar uiteindelijk ook mijn tweelingbroer weer zal zien als het zijn tijd is om te gaan. [glimlacht wat triest] Dat idee is toch wel een soort geruststelling.
Nike: [knikt meelevend] Ja, dat kan ik me voorstellen. Ben je daardoor ook wat minder bang voor de Spelen?
Toby: [glimlacht] Ik ben niet echt bang voor de Spelen. Ik ben hier om te winnen, zodat ik naar huis kan en voor mijn broer en zus een beter leven op kan bouwen dan we nu hebben. Na alles wat we hebben meegemaakt, hebben we dat wel verdient, vind ik.
Nike: [glimlacht terug] Dat is goed om te horen. Toch wens ik je heel veel succes in de Arena, Toby, want helaas is de tijd voor ons interview alweer afgelopen. [tot het publiek] Een daverend applaus voor Toby, alstublieft!
Toby: Dank je Nike, gaat goedkomen. [staat op, steekt even zijn hand op naar publiek en loopt dan weg]
Duncan Williams
Al sinds hij in het Capitool was, was Duncan al zenuwachtig, maar toch voelde hij zich nu een beetje extra gespannen. Vandaag was de dag van de interviews en daar had hij al een tijd tegenop gezien, omdat hij niet zo'n prater was, en al helemaal niet als het hele land meekeek. Het scheelde dat hij niet de eerste was, dan kon hij nog even zien hoe het de rest zou vergaan. Helaas duurde het niet lang voordat hij aan de beurt was.
Nike: Welkom Duncan! [glimlacht] Ga zitten, ga zitten!
Duncan: Bedankt [gaat zitten].
Nike: Hoe gaat het met je?
Duncan: Wel goed, denk ik.
Nike: Denk je? [lacht] Hoezo weet je dat niet zeker?
Duncan: Ehm, ik denk vanwege het feit dat ik over een tijdje in de Arena sta en maar moet zien te overleven.
Nike: Ah, ja, natuurlijk. Maar voor nu ben je nog even hier! Mijn eerste vraag gaat ook over je ervaringen hier in het Capitool. Wat ik van jou wil weten, is... wat is het lekkerste dat je hier gegeten hebt?
Duncan: [resoluut] Vis. Doet me denken aan thuis, snapt u.
Nike: [knikt begrijpend] Ja, dat snap ik wel. Wat voor vis eet je het liefst?
Duncan: Tja, dat is wel een moeilijke vraag. Eigenlijk kun je me met alles wel blij maken. Eigen gevangen vis is natuurlijk het beste.
Nike: Geen specifieke voorkeur qua vis dan? Ik vind zelf zwaardvis echt zálig [glimlacht]
Duncan: [glimlacht half] Ja, dat is waar. Het zou wel gunstig zijn als die in de Arena zouden zitten! Maar qua smaak doet het me allemaal niet zo veel eigenlijk.
Nike: [kijkt enigszins verbaast] Ah, oke. Ik vind de smaak ook geweldig, maar smaken verschillen natuurlijk! [glimlacht vriendelijk] Dan nu een iets serieuzer onderwerp: wat is je grootste angst?
Duncan: Over het algemeen of voor de komende tijd?
Nike: [lacht] Beide?
Duncan: Hm. Voor de komende tijd is mijn grootste angst eigenlijk voornamelijk er niet levend uit komen. Over het algemeen.... [denkt na] dat mijn broertje later ook in de Spelen terecht komt denk ik
Nike: [knikt] Ja, begrijpelijk. Maar zou het ook niet een fantastische eer voor je familie zijn als je broertje ook mee doet?
Duncan: Ik denk dat ze het eerder vrij vervelend zouden vinden om eventueel kinderloos door het leven te moeten als het voor ons beide niet goed afloopt.
Nike: [is even stil] Ah. Maar dat is dan in ieder geval met de wetenschap dat jullie al het mogelijke gedaan hebben voor jullie District, toch? Nu we het toch hierover hebben, meteen mijn laatste vraag: wat is het eerste dat je zou doen als je gewonnen hebt?
Duncan: [denkt na] Daar heb ik eigenlijk nog niet zo over nagedacht. Ik denk voornamelijk alles doen wat ik in de Arena niet zou kunnen doen. Fatsoenlijk slapen zonder dat ik bang hoef te zijn dat mensen me willen doden en dat soort dingen. En verder zoveel mogelijk mijn oude leven op proberen te pakken eigenlijk.
Nike: [glimlacht] Dat klinkt als een goed vooruitzicht. Dan moet ik hiermee ons interview afsluiten, Duncan, bedankt voor je tijd vanavond! Moge de kansen in je voordeel zijn in de Arena! [tot het publiek] Dames en heren, laat u horen voor Duncan!
Duncan glimlachte nog even voor hij met een bonzend hart het podium verliet. Hij slaakte een zucht van verlichting. Gelukkig, dat had hij ook weer gehad.
Xiomara Spurling
Ondanks dat Xiomara niet echt uitkeek naar de ondervraging die zou volgen, was ze tegelijkertijd best benieuwd hoe het zou zijn om daar op het podium naast de presentatrice te zitten. Ze was ook niet nerveus. Waarom zou je dat nog zijn, wetende dat je over twee weken zeer hoogstwaarschijnlijk toch onder de grond zou liggen? Desalniettemin was dit wel een moment om Panem te laten zien wie ze was – of wie ze wilde dat men dacht dat ze was.
Xiomara droeg een schattig lila jurkje en schoenen met hakjes, waar ze verrassend goed op wist te lopen. Niet dat die paar centimeter zouden helpen, want ook nu was ze klein als een kitten. Met een lichte glimlach betrad Xiomara het podium, en terwijl ze naar het publiek zwaaide, nam ze plaats naast Nike.
Nike: Welkom, welkom Xiomara! [glimlacht breed] Wat heb je een mooi jurkje aan vanavond!
Xiomara: Bedankt! [glimlacht zwakjes] Het is wel een beetje wennen.
Nike: Hoezo? Draag je thuis geen jurkjes?
Xiomara: Af en toe. Voor speciale gelegenheden. Jurkjes zijn niet altijd even praktisch in Zes.
Nike: [trekt een verdrietig gezicht] Wat jammer! Het staat je zo leuk!
Xiomara: [grijnst lichtjes] Daar ben ik blij om. Ik hoop dat jullie mij nog vaker in een mooie jurk zullen zien. [glimlacht]
Nike: [glimlacht mee] Ik hoop het ook! Ben je klaar voor je eerste vraag, Xiomara?
Xiomara: Ik ben er klaar voor.
Nike: Goed. In de Eerste Spelen zagen we natuurlijk je zus al, Janaea. Zij kwam toen best ver. Hoe schat je jouw kansen in, in vergelijking met haar? Ga jij ook zo ver komen, of kun je nog beter?
Xiomara: Het is lastig om een vergelijking te maken. Janaea en ik hebben heel andere kwaliteiten en het zal ook deels afhankelijk zijn van de Arena en wat de andere Tributen doen. Maar ik denk wel dat ik ver kan komen! [glimlacht]
Nike: Oh ja? Op wat voor manieren verschillen Janaea en jij dan? [geïntrigeerd]
Xiomara: Janaea is… was bijvoorbeeld een stuk minder voorzichtig dan ik ben. Haar enthousiasme was ongekend.
Nike: [lacht] Ja, dat herinner ik me nog wel. Maar voorzichtigheid is vast geen slechte zaak in de Arena.
Xiomara: [glimlacht] Daar ben ik van overtuigd. Verraad zit immers in een klein hoekje.
Nike: [gaat nog meer op het puntje van haar stoel zitten] Verwacht je verraad dan, Xiomara?
Xiomara: Iedereen wil toch overleven. En verraad heeft eerder bewezen gunstig te kunnen uitpakken. Dus ik denk dat iedereen die mogelijkheid wel in zijn of haar achterhoofd houdt. [kijkt naar Nike] Hoopt u op verraad?
Nike: Nou, daarop hopen doe ik niet! Ik vind het altijd zo sneu voor degenen die verraden worden. Maar het heeft inderdaad wel voor wat interessante verrassingen gezorgd de afgelopen jaren...
Xiomara: Sneu was het zeker, dus ik ben blij dat te horen. [glimlacht]
Nike: Maar goed, dit is niet een interview met mij, maar met jou! Door naar je volgende vraag: heb je een speciaal persoon achtergelaten thuis?
Xiomara: Niet één specifiek persoon. Maar wel mijn ouders, tante en mijn beste vriendin. Mijn beste vriend is hier echter met mij naartoe gekomen.
Nike: [ademt scherp in] Echt waar? Cyril is je beste vriend? Wat vreselijk!
Xiomara: [knikt en glimlacht] Het is in ieder geval fijn om hier iemand te hebben die je echt kent en die je met je leven kunt vertrouwen.
Nike: Zeker waar. [glimlacht] Ik hoop dat jullie veel aan elkaar zullen hebben in de Arena.
Xiomara: Dat hoop ik ook. [glimlacht]
Nike: Dan is het alweer tijd voor je laatste vraag. Wat is het beste compliment dat je ooit heb gekregen?
Xiomara: De Burgemeester noemde me ooit heel slim. [glimlacht]
Nike: Dat is inderdaad een mooi compliment, Xiomara! Was er een bepaalde reden waarom zij dat zei? [glimlacht]
Xiomara: [glimlacht ondeugend] Ik wist iets wat mevrouw de Burgemeester niet wist. En als voormalig lerares weet ze toch best veel!
Nike: [onder de indruk} Oh, dan ben je inderdaad wel heel slim! Is dat ook iets wat je gaat gebruiken in de Spelen?
Xiomara: [glimlacht breed] Natuurlijk! Mijn lengte heb ik niet echt mee, dus ik zal met iets anders moeten komen om al die grote kinderen te kunnen overleven.
Nike: [lacht] Ja, dat heb je goed bekeken! Bedankt voor je antwoorden vanavond, Xiomara, maar helaas is je tijd alweer op. Ik wens je heel veel succes de komende dagen in de Arena! [tot het publiek] Graag een daverend applaus voor Xiomara!
Xiomara: [glimlacht naar Nike] Bedankt. Het was leuk om hier te zijn. [zwaait naar het publiek]
Royalty Heda
Haar leven kon onmogelijk nog leuker en nog spannender worden. De make-up mensen hadden haar weer verwend met glittertjes op haar "waar je normaal gesproken zou highlighten, maar dan moeten we ook contouren en dat maakt haar minder schattig." Toen kwam de haarmeneer die haar sluike lokken in een ingewikkelde vlecht legden. Ze voelde zijn vingers nog steeds kriebelen. Daarna kwam Royalty's kledingontwerper met de meest geweldige, glitterige, roze jurk aller tijden. Royalty had nog nooit zoiets moois gezien, dat wist ze zeker. Ze voelde zich de koning te rijk toen ze het meesterwerk aanhad. Ze leek wel zelfvertrouwen en geluk te ademen, en dit was het moment waarop Royalty wist dat haar leven het hoogtepunt had bereikt. Royalty draaide rondjes en zag alle glittertjes glinsteren alsof ze rond de zon draaiden. De verschillende lagen in diverse tinten roze fladderden om haar heen. Dit was het moment waarop haar naam perfect overeenkwam met het kleine meisje. Als ze nu niet van koninklijke afkomst was, wist ze het ook niet meer.
En dan kon ze nog elk moment op het podium worden geroepen. Royalty kon niet wachten en stond te popelen in de coulissen. Veel van haar medetributen leken in haar ogen nerveus. Zij was alles behalve. Heel Panem zou zo meteen naar haar kijken, en ze zou geïnterviewd worden door de allerberoemdste presentatrice ooit! Hoe kon je nou nerveus zijn voor zoiets léuks?
Dus toen Royalty's naam werd genoemd, kwam ze al huppelend het podium op. Ze zwaaide vrolijk naar het publiek en ging dolblij op de lege stoel bij Nike zitten, die ze enthousiast groette.
Nike: Welkom, Royalty! Zo, jij hebt er zin in, of niet?
Royalty: [straalt en wiebelt vrolijk met haar benen, die bij lange na de grond niet halen] Ik heb er superveel zin in! Het Capitool is zó mooi en iedereen is zó lief! Ik ben heel blij dat ik dit mag meemaken!
Nike: [lacht] Ik ben ook elk jaar heel blij dat ik er weer bij mag zijn! Wat is het geweldig he?
Royalty: [knikt enthousiast] Al die mensen, ik voel me net een superster! Het lijkt me echt cool om dit vaker mee te mogen maken. [kijkt vol bewondering naar Nike]
Nike: Nou, als je wint, dan ben je hier misschien wel elk jaar! Over winnaars gesproken... Herinner jij je de Tributen van de afgelopen Spelen nog, Royalty? Wie van hen bewonder je het meest?
Royalty: [denkt diep na] Nou, vorig jaar vond ik Solar wel heel erg goed. En er was toen ook een groep bij de sfinx en die waren óók heel goed. Maar ik vind Madelynn, van de Tweede Spelen, het allerleukst want zij komt uit District 7 en heeft me geholpen met mijn sneeuwpop. [glundert bij de gedachte]
Nike: [knikt] Ja, Solar was inderdaad erg goed! Maar Madelynn ken je dus ook persoonlijk?
Royalty: [knikt gretig en lijkt te stuiteren van geluk] Ja! Ze is heel sterk en door haar kon ik mijn sneeuwpop afmaken. En ze is heel aardig en lief en slim. Dus ik ben echt heel blij dat ze hier samen met mij en Nino is. Het Capitool is zó anders, maar door Madelynn voelt het toch een beetje als thuis.
Nike: Oh wat fijn! En dat moet een geweldige sneeuwpop geweest zijn dan. Nu we het toch over thuis hebben, wat mis je het meest aan het leven daar?
Royalty: [kalmeert een beetje] Ik mis mijn ouders en zussen en vriendinnen natuurlijk. Die zijn het allerliefste op de wereld! Maar het Capitool ruikt heel anders, en ik mis de geur van thuis. Hout en dennennaalden en kampvuren waar soms eten boven wordt geroosterd. [oogt enigszins timide]
Nike: Ah ja, dat snap ik. Het grootste deel van het Capitool ruikt heel anders natuurlijk. Maar moet je mijn parfum eens ruiken! [steekt haar pols uit] Ik houd ook wel van bosgeuren. Dit is cedar, geloof ik [glimlacht]
Royalty: [buigt nieuwsgierig naar voren en ruikt.] Oeh! [gezicht klaart weer op] Dat is cedar ja, en het ruikt echt superlekker!
Nike: Dat vind ik nou ook! [lacht] Dan nog een laatste vraag voor jou... Zeg, Royalty, stel dat je de Spelen overleeft. Zou je dan ooit willen trouwen?
Royalty: [raakt een beetje in de war, maar vindt praten over trouwen belangrijker dan overleven] Ik denk het wel! [giechelt] Maar alleen als die persoon heel erg lief is! [friemelt aan haar jurk] Misschien mag ik dan weer zoiets moois aan!
Nike: Ja, alleen als die persoon heel lief is inderdaad. En ik wed dat je dan zelfs een nóg mooiere jurk aan mag!
Royalty: [straalt bij het idee van een nóg mooiere jurk] Dan wil ik denk ik wel trouwen ja!
Nike: [lacht, en wendt zich tot de camera] Nou, jongens en meiden van Panem... Als jullie heel lief zijn, maken jullie misschien een kans! [weer tot Royalty] Ik wil jou bedanken voor je tijd vanavond, ik heb genoten van dit interview! [tot het publiek] Geef een hartelijk applaus voor deze dame uit District 7!
Royalty: [giechelt en staat op] Ik vond het heel leuk om hier te mogen zijn! Bedankt! [wendt zich tot het publiek en zwaait] Doei! Tot snel! [huppelt vrolijk het podium af terwijl ze een kushandje blaast]
Nino Naysmith
Toen hij klaarstond om het podium te betreden, maakte hij dat de das van zijn houthakkerskostuum zeker in orde lag. Het was de eerste keer dat hij een das droeg en het voelde helemaal niet zo natuurlijk aan, een beetje verstikkend zelf. Nog een laatste keer sprak hij zichzelf moed in voor hij het podium opwandelde. Hij moest een goeie indruk maken want de zaal zou vol zitten met eventuele sponsors. Zijn naam werd genoemd waarbij er eigenlijk automatisch een lach op zijn gezicht kwam, hij moest gelukkig niet doen alsof. Al zwaaiend ging hij richting Nike toe, waarbij het rode lintje in zijn handen heel vertrouwd aanvoelde, alsof Hannelore nog altijd een beetje bij hem was…
Nike: Nike: Welkom, Nino! Wat zie je er goed uit vanavond. Hoe voel je je?
Nino: Dank u Nike! [bloost] Het team heeft inderdaad goed werk geleverd met de kledij, mijn dank hiervoor jongens! [knipoogt even naar het publiek richting zijn stylist] Het is natuurlijk een beetje spannend, het grote moment komt steeds dichter... Maar ik ben alvast blij om u eens in levende lijve te ontmoeten!
Nike: Nou, dat gevoel is geheel wederzijds! [glimlacht breed] Ik vind deze avond altijd zo leuk, dan kan ik jullie Tributen écht eens ontmoeten!
Nino: Klopt helemaal, ik hoop alvast dat je me nog goed zal herinneren als je de Spelen op TV zal zien!
Nike: Oh, geen zorgen! Een verschijning zoals de jouwe vergeet je niet snel [knipoogt]. Laten we dan nu beginnen met de eerste vraag! Ik hoop dat je er klaar voor zit... Denk je dat anderen jou een bedreiging vinden?
Nino: [het rood op zijn wangen blijft nog even zitten] Ik heb alvast mijn best gedaan om op de trainingen het beste van mezelf te geven. Gelukkig heb ik in mijn District al veel kennis opgedaan met het betere bijl- en messenwerk waardoor ik hierbij toch gevaarlijk uit de hoek kan komen.
Nike: Mooi werk! Dat klinkt eigenlijk alsof de andere drieëntwintig maar beter voor je uit kunnen kijken...
Nino: Dank u! Er zijn veel mensen die kans hebben om te winnen deze Spelen, te zien aan de scores maar ze zullen zeker gemerkt hebben dat ik geen katje ben om zonder handschoenen aan te pakken.
Nike: [knikt instemmend] Mooi gezegd! Goed, dan heb ik nu een andere vraag voor je: wat betekent vriendschap voor jou?
Nino: Vriendschap betekende enorm veel voor me! [ademt even goed diep in] Ik spreek in de verleden tijd vorm omdat ik mijn beste vriendin verloor tijdens de donkere dagen. [probeert zich in te houden om geen traan weg te pinken] Ik had me enorm gehecht aan haar waardoor haar dood een heel zware periode voor me werd. Zo zwaar dat ik sindsdien probeer om niet te hard meer aan iemand te hechten, zodat ik niet nogmaals hetzelfde hoefde mee te maken. [steekt het rood lintje in zijn hand in de lucht] Deze heb ik nog altijd bij ter nagedachtenis aan haar.
Nike: [kijkt meelevend] Oh, wat vreselijk, Nino! Maar wat mooi dat je dat lintje nog bij je hebt. Heeft zij die je gegeven?
Nino: Ja... [zei hij met de bibber in zijn stem] Dat was het lintje die ze altijd in haar haar had...
Nike: Ah ja... Dat is wel een mooi aandenken dan. [zachte glimlach] Ga je het ook meenemen de Arena in? Zodat ze dan ook nog een beetje bij je is?
Nino: Dat is alvast het plan, om het lintje rond mijn arm te bevestigen. Maar ik weet eigenlijk niet of dat toegelaten is?
Nike: Voor zover ik weet wel... [kijkt hoopvol en grijnzend in de camera] En anders krijg ik na vanavond vast op m'n kop van de Spelmakers. Maar laten we voor nu in ieder geval doorgaan met wat lichtere stof. Het leven in de Districten is natuurlijk heel wat anders dan hier... maar wat is het meest vreemde wat je hier in het Capitool gezien hebt?
Nino: Hmmm, dat is een moeilijke vraag, er gebeuren hier steeds vreemde dingen [schiet uit in een lach] Zo zag ik gisteren nog iemand die zich volpropte en daarna alles terug uitbraakte om gewoon opnieuw te beginnen met eten?
Nike: [fronst even] Maar dat is toch alleen maar handig? Dan kun je meer lekkers eten!
Nino: [kijkt even verbaasd naar Nike] Maar dan houd je de rest toch gewoon voor morgen? Hoe zit het dan met die vreemde smaak in je mond na het braken?
Nike: [glimlacht] Daar heb je dan weer kauwgom en mintsnoepjes voor! En waarom zou je de rest bewaren voor morgen, als je het ook nu kunt eten?
Nino: Als ik kauwgom eet, heb ik altijd een te frisse mond waarbij het eten erna terug geen smaak meer krijgt, maar misschien ben ik dan wat raar! [glimlacht] Wij spaarden altijd de overschotjes thuis in District 7, dus ik ben er denk ik mee opgegroeid?
Nike: [lacht] Ach ja, dat zal inderdaad anders zijn in de Districten. Dat was de tijd alweer! Bedankt voor dit gesprek, en ik wens je veel succes in de Arena! [tot het publiek] Dames en heren, breng uw handen op elkaar voor Nino!
Nino: Ah dan mag ik eindelijk deze das afdoen! [doet de das af en gooit deze in het publiek, richting zijn stylist] Dank u voor de gastvrijheid Nike, het was mij een genoegen! [kust de hand van Nike en loopt daarna al zwaaiend terug het podium af]
Ralph Shine
Een beetje onwerkelijk keek Ralph naar zichzelf in de spiegel. De stylisten hadden hun best weer gedaan om Ralph er weer tip top uit te laten zien en Ralph kon ook alleen maar toegeven dat hij er op het moment best goed uitzag. De stylisten hadden hem in een zwart pak gehesen. Even had hij een moment rust voor zichzelf. Verona zat op het moment zelf bij de presentatrice en als zij klaar was, was het Ralph's zijn beurt om geïnterviewd te worden.
Voor dat Ralph het wist werd hij door iemand geroepen dat het zijn tijd was. Een beetje nerveus liep hij achter de vriendelijke meneer aan richting het podium. Tijdens het lopen passeerde ze Verona. De twee gaven elkaar een knikje als groet en Ralph hoorde vanaf het podium dat hij aangekondigd werd. Met normale passen betrad hij het podium. Even twijfelde of hij zal zwaaien naar het publiek. De mensen in het publiek klapte immers wel toen hij in beeld verscheen en dus besloot Ralph om toch maar te zwaaien naar ze, ondanks de grote haat die hij voelde richting het Capitool.
Nike: Welkom, Ralph, neem plaats, ga zitten! Hoe voel je je vanavond?
Ralph: Dank je [gaat zitten]. Een beetje nerveus denk ik. Heb nog nooit voor zo'n grote mensenmassa gestaan.
Nike: [glimlacht] Geen reden om nerveus te zijn, hoor! We bijten niet! [lacht] Als je gewoon jezelf bent, komt het wel goed.
Ralph: [glimlacht terug] Oh, goed om te weten dat jullie niet bijten.
Nike: Zeker. En dan, Ralph, heb ik een eerste belangrijke vraag voor jou: hoeveel mensen hopen dat je de Spelen wint?
Ralph: Mijn moeder en mijn zussen hopen mij nog terug te zien [gaat wat ongemakkelijk zitten en probeert al tegen de tranen te vechten]. Daarnaast denk ik dat District 8 ook wel hoopt op een winst in mijn District.
Nike: [knikt begrijpend] Ja, dat zou wel eens fijn zijn, he. Maar volgens mij is je Districtsgenote ook een Tribuut om gevreesd te worden. Denk je dat je het van haar zou kunnen winnen?
Ralph: Eh, daar heb ik eigenlijk nog niet echt over nagedacht. Ik hoop in ieder geval nooit lijnrecht tegen over haar te staan. Het lijkt me vreselijk om je eigen District genoot te vermoorden.
Nike: Hmm, dat klinkt inderdaad wel lastig. Ik hoop met je mee! [pauze] Vertel eens, Ralph, wat doe jij het liefst in je vrije tijd?
Ralph: [lacht een beetje nep hardop] Vrije tijd, wat is dat? Het grootste deel van de dag werk ik in de fabriek en als ik eens vrije tijd heb, werk ik in een naaiatelier om bij te verdienen. Mijn familie is erg arm, snap je.
Nike: [kijkt meelevend] Ach, ja, dat snap ik. Maar stel nou dat je een momentje over zou hebben op de dag, wat zou je dan willen doen?
Ralph: Toen mijn vader en broer nog leefden en ik nog wel eens vrije tijd had, speelde ik en m’n broer graag bordspelletjes. Dus ja, als ik vrije tijd had, zou ik graag spelletjes willen doen, helaas is dat nu onmogelijk [kijkt een beetje verbitterd naar de grond].
Nike: Maar als je de Spelen wint, zal je vast meer dan genoeg tijd hebben voor bordspelletjes! [glimlacht] Maar voor het zover is, zul je natuurlijk de Arena in moeten, en daar gaat deze laatste vraag over. Hoe hoop je dat die eruit komt te zien?
Ralph: In ieder geval niet als een woestijn. Als ik vorig jaar in de Spelen was gekomen, had ik het vast niet lang volgehouden. Ik hoop een Arena met veel bomen of huizen, iets waar ik me achter kan verbergen.
Nike: [klinkt bedenkelijk] Ja, de Arena van vorig jaar was geen makkelijke, he?
Ralph: [Ralph glimlacht terug]
Nike: Goed, dat was het dan, Ralph, je tijd zit erop! Bedankt voor je antwoorden vanavond, en ik hoop dat de Arena je gunstig gestemd is! [tot het publiek] Dames en heren, een hartelijk applaus voor Ralph!
Ralph staat op en bedankt Nike voor het interview. Daarna loopt hij met snelle passen van het podium, terwijl hij nog even naar het publiek zwaait.
Gwendolyne Jones
Gwen zuchtte. Ze haatte de hoeveelheid make-up die op haar gezicht gesmeerd was, evenals ze het rare jurkje haatte, dat ze haar aangemeten hadden. Het enige wat ze haar hadden laten houden was haar vlinderbroche, die ze samen met Davi had gedragen als aandenken aan de Tributen van vorig jaar. Voor de rest was het een simpel jurkje, Gwen had ze de meer… extravagante designs af kunnen raden. Ze was immers maar een meisje van het platteland, had ze gezegd, en dat wilde ze graag uit blijven stralen. Ofzo. Ze wilde gewoon die jurken niet aan, maar daar zou haar stylist nooit naar luisteren.
Toen ze in de spiegel had gekeken net voor het interview, was Gwen eigenlijk nog best opgelucht. Ze zag er niet uit als een vogelverschrikker en de make-up paste verrassend genoeg bij de simpele jurk. Het was alsnog overdaad en Gwen zou het nooit opnieuw op willen, maar er was toch niets wat ze er verder nog aan kon doen. Dus legde ze zich er simpelweg bij neer.
Het was irritant om uit District 11 te komen, besefte ze zich nu. Bij de Parade, de privé-sessies, zelfs bij het simpele opnoemen van namen.. Ze was altijd als één van de laatsten. Natuurlijk was District 12 er nog, maar goed. Het was slopend, ze zou bijna gaan nagelbijten, als ze niet bang was van de stoffen die in de zwarte nagellak zaten. Ze wist niet per se wat zwarte nagellak moest zeggen, maar het paste blijkbaar bij het donkerblauw van haar jurk. Dus, vooruit dan maar. God, ze moest ook echt van haar kleding afblijven! Friemelen ging het wachten niet korter maken. Het kostte haar moeite om echt rustig te blijven.
Eindelijk, eindelijk was ze aan de beurt. Ze wist dat het lastig zou zijn om een indruk achter te laten: er waren al zoveel Tributen voor haar geweest, stuk voor stuk sterker, leuker of schattiger dan zij. Maar Gwen besloot daar niet mee in te zitten. Ze moest gewoon dit stomme interview achter de rug hebben. Het moest normaal gaan: ze wilde niet vergeten worden, maar ook zeker niet te opvallend zijn. Het was de bedoeling dat ze je standaard, underdog Tribuut was, waar niemand wat speciaals van verwachtte. Ze was immers niet van plan om anderen te vermoorden, of intense strategische gevechten te plannen. Ze wilde gewoon zolang mogelijk overleven. En overbodige aandacht van het Capitool zou dat alleen maar moeilijker voor haar maken.
Dus stapte Gwen met een lichte, maar rustige glimlach op het podium. In haar voorbijgaan knikte ze naar Davi. ‘Tot zo,’ vertelde ze hem, omdat ze verder ook niet wist wat ze moest zeggen. En daar ging ze, verder, naar die ongelofelijk raar geklede presentatrice. Gwen snapte niks van mode in het Capitool, maar ze wilde er ook niet teveel over nadenken. Dus, lachen, zitten, rustig blijven en vooral niet meteen gaan huilen als Norah genoemd werd. Dat waren haar enige doelen van de avond.
Nike: Welkom, Gwendolyne! [glimlacht] Wat heb je een prachtige jurk aan vanavond!
Gwendolyne: Goede avond, mevrouw [beleefd]. En dank u, ik wilde het graag simpel houden.
Nike: [knikt] Het staat je in ieder geval erg goed.
Gwendolyne: [glimlacht voorzichtig] Ik denk dat we dan onze stylist van District 11 het best kunnen bedanken.
Nike: [lacht, en met een blik op de camera] Bij deze dan: bedankt, stylist! Ben je klaar voor de eerste vraag?
Gwendolyne: [lacht mee richting de camera] Natuurlijk. [kijkt weer naar Nike]
Nike: Altijd fijn, een Tribuut die goed voorbereid is! Dan wil ik graag van jou weten, Gwendolyne - wat is volgens jou het belangrijkste om te kunnen overleven in de Arena?
Gwendolyne: [neemt even de tijd om na te denken] Persoonlijk denk ik dat je vermogen om jezelf aan te passen erg belangrijk is. Flexibiliteit, dus. Aangezien je nooit weet wat voor uitdagingen de Spelmakers verzonnen hebben, of wat andere Tributen plannen of denken. Je moet altijd zorgen dat je meerdere strategieën achter de hand hebt en snel kan reageren [rustig]. Maar natuurlijk zijn er vele andere eigenschappen die ook nuttig zijn in de Arena [haalt schouders op]
Nike: Flexibiliteit klinkt inderdaad erg nuttig! Denk je dat je zelf goed scoort op dat gebied?
Gwendolyne: Ik denk dat ik niet onderdoe voor de andere Tributen dit jaar.
Nike: Mooi, mooi. En om het eens even over iets anders te hebben... wat is je favoriete muziek?
Gwendolyne: [twijfelt] Ja, ik denk dat ik me de tekst van deze wel kan herinneren.. [begint het eerste stuk van Country Roads te zingen, een beetje vals] ... Sorry, ik ben hier niet zo goed in [kijkt even weg]
Nike: Daar hoef je geen sorry voor te zeggen, hoor! Ik kan zelf totáal niet zingen. Maar ik vond toch dat je het mooi deed, en dat klinkt als een erg mooi nummer. Als je dat zo zingt, mis je thuis dan ook?
Gwendolyne: [slikt] Ja, maar ik denk dat ik thuis al miste voordat ik hier in de studio kwam
Nike: [knikt begrijpend] Ja, dat kan ik me goed voorstellen. Och, maar dan is dit ook wel een mooi bruggetje naar de laatste vraag die hier op mijn papiertje staat. Wie mis je het meest op dit moment?
Gwendolyne: Norah [is even stil]. Het is vooral lastig om hier te zijn, terwijl ik weet dat zij dit voorgaand jaar ook allemaal heeft meegemaakt [strijkt over de vlinderbroche]. Maar ik hoop ook dat ze over mijn familie en mij waakt [voorzichtige glimlach]
Nike: [kijkt meelevend] Ah, ja, natuurlijk. [richt zich even tot het publiek] We kennen Norah natuurlijk allemaal nog van de Spelen van vorig jaar. [weer tot Gwendolyne] En wat had ze het ver geschopt, he?
Gwendolyne: [knikt] Ja, ze heeft hard haar best gedaan, maar het was net niet genoeg. Ik had gehoopt dat ze niet op die manier.. hoefde te gaan [heeft even moeite met het einde van de zin]
Nike: [knippert snel een traantje weg] Ja, dat was niet fijn... [legt zacht en voorzichtig een hand op Gwendolyne's arm] Maar ik weet zeker dat ze, waar ze dan ook is, voor je uitkijkt en je bijstaat met al haar ervaring.
Gwendolyne: [lacht zwakjes terug] Bedankt. Ik hoop het ook.
Nike: Dat waren de vragen alweer. Bedankt voor je antwoorden, Gwendolyne, en ik wens je het beste in de Arena. [tot het publiek] Graag een daverend applaus voor Gwendolyne!
Gwendolyne: [buigt het hoofd] Nogmaals bedankt.
Gwen nam even de tijd om mogelijke tranen weg te knipperen, voordat ze zich omdraaide en zo rustig mogelijk het podium weer af te lopen, omdat ze bang was anders te struikelen en te vallen - dat had ze al zo vaak gedaan, en toen had ze nog niet eens op hakken gelopen. Ze keek niet meer om naar de camera of het publiek, in de hoop zelfvertrouwen uit te stralen. Dit had ze ook weer overleefd.
Davi Afolayan
Davi trok de stropdas die hij droeg iets losser. Hij was er niet aan gewend en vond ze ook allerminst prettig. Hij droeg een beige kleurig pak, hoewel je het ook graankleurig kon noemen. Davi had het hele aankleed- en prep-proces maar over zich heen late komen. Hij wist nog steeds niet wat hij wilde doen bij de interviews. Wullem had hem aangemoedigd om vooral zichzelf te zijn, maar een interview houden voor duizenden mensen was iets wat hij zelf het liefste uit de weg zou gaan. José was altijd de prater van hun tweeën geweest, hij niet… En toch... Als hij aandacht zou kunnen vragen voor de situatie in zijn District, over de honger en de ziektes... Als hij ze zou kunnen helpen. Zou dat het niet waard zijn om een beetje een rol te spelen?
Een tik op zijn schouder. Een ongeduldig gebaar. Hij moest op. Davi slikte even, rechtte zijn rug en liep het podium op. Er klonk applaus, de felle lichten verblindden hem voor een moment, waarna er een zee van mensen zichtbaar werd. Davi stak even een hand op naar de menigte, terwijl hij naar de interviewstoel toe liep. Hij ging zitten. Hier ging alles of niets.
Nike: Welkom, Davi! Hoe gaat het met je vanavond?
Davi: Ah, wel goed.
Nike: Goed om te horen! Geen zenuwen dus?
Davi: Wel een beetje, natuurlijk [wrijft met zijn hand in zijn nek]
Nike: [glimlacht] Van een beetje zenuwen word je alleen maar beter, toch? Maar goed, laten we beginnen met de eerste vraag: hoe is je band met je familie?
Davi: [schrikt lichtelijk van de directe vraag] Ah, uh, goed. We zijn heel close.
Nike: Ik begreep ook dat je een tweelingbroer hebt, klopt dat?
Davi: [slikt even en knikt] Ja, José.
Nike: Mis je hem nu? [glimlacht vriendelijk]
Davi: [klemt zijn handen ineen, met zijn ellebogen op zijn knieën] Natuurlijk. Ik mis ze allemaal.
Nike: [knikt meelevend] Wat mis je het meest aan hen?
Davi: [haalt even diep adem] Alles, denk ik. Het dagelijks leven. Samen op het land werken. Samen eten. Dat soort dingen.
Nike: De gewone dingen, dus eigenlijk. Dat snap ik wel! [glimlacht vriendelijk toe, pauzeert even] Dan wil ik nu eigenlijk van je weten: wat is het ergste dat je ooit gedaan hebt?
Davi: [glimlacht even wrang] Ik ben ooit een keer bijna doodgegaan. Dat was niet zo aardig van me.
Nike: [kijkt geschokt, besluit dan toch maar te lachen] Bijna dood gegaan? Hoe kwam dat zo?
Davi: [klemt zijn handen iets strakker in elkaar] Het was tijdens de Donkere Dagen. Ik was tien, net als mijn broer. Er was een groot gevecht en José was erin gerend om onze vader en broers te helpen. Ik rende hem achterna, maar kreeg een zeis in mijn been. Thuis begon het te ontsteken. Ik heb meer dan een week op sterven gelegen, voordat ik beter werd. [haalt even diep adem en kijkt Niké voor het eerst recht aan] Er gaan nog steeds veel mensen onnodig dood in ons District. Aan ziektes en wonden die behandeld zou kunnen worden.
Nike: [is onder de indruk] Wauw, wat een heftige ervaring! En wat moedig om je broer achterna te rennen! [pauzeert] Maar dat klinkt wel afschuwelijk, dat er zoveel mensen overlijden. Het Capitool stuurt toch zeker wel medicijnen en hulp in dat soort gevallen?
Davi: [wendt zijn blik af en schud zijn hoofd] We krijgen geen hulp vanuit het Capitool. Het is ook lastig, omdat iedereen zo verspreid woont. We hebben nauwelijks echt dorpen, iedereen woont in de buurt van de velden.
Nike: [knikt begrijpend] Hmm, ja, dat klinkt wel lastig. Maar dan gaat er vast iets fout met de hulp die we sturen, misschien dat het onderweg zoek gaat... want het Capitool geeft wel om dat soort zaken, hoor! In ieder geval is het alweer tijd voor je laatste vraag: wat is het beste dat je ooit is overkomen?
Davi: [fronst] Als er al hulp word gestuurd, heb ik er nooit wat van gezien. En als het wel gestuurd word, zou het Capitool dan niet moeten controleren of het wel daar terecht komt waar het zou moeten zijn?
Nike: [fronst mee] Hmmm, dat zou wel moeten. [kijkt in de camera] Ik weet niet wie hier precies over gaat in het Capitool, maar misschien is het tijd om de zaken nog eens even goed na te kijken! [weer tot Davi] Maar, om terug te komen op de vraag... het beste wat je ooit is overkomen?
Davi: [glimlacht zwakjes als Niké tegen de camera praat] Het beste..? Lastige vraag.. Ik heb vooral fijne herinneringen aan de alledaagse dingen, dus ik zou het zo niet kunnen zeggen.
Nike: [glimlacht] Met je familie ook, neem ik dan aan?
Davi: Dat was inderdaad waar ik op doelde. Ik was elke dag samen met mijn familie. Het zal wel raar voor hun zijn, met twee minder... [stem sterft weg]
Nike: Niet zo getreurd! Misschien win je wel. Dan kun je weer terug naar je familie!
Davi: [glimlacht triest] Zelfs dan zijn we met één te weinig
Nike: [knikt] Ja, dat is waar. Leilah natuurlijk. [tot het publiek] Davi is natuurlijk het broertje van Leilah, die we twee jaar geleden al zagen. [weer tot Davi] Toch hoop ik dat het jou wel lukt om thuis te komen!
Davi: [glimlacht een beetje wrang] Ja, ik ook.
Nike: Goed, dat was onze tijd alweer! Davi, hartelijk bedankt voor je antwoorden en ik wens je het beste in de komende dagen. [tot het publiek] Allemaal graag een hartelijk applaus voor Davi!
Het publiek gaf een daverend applaus, hoewel Davi niet het idee had dat hij het zo goed gedaan had. Hij hoopte alleen maar dat hij iets nuttigs had gedaan. Dat zijn woorden iemand bereikt hadden. Hij stond op, gaf Niké een hand en stak even een hand op naar het publiek. Hierna liep Davi het podium af, zonder terug te kijken.
----------
Deze lange avond zat er weer op, en Nikes achterwerk kon daar enkel maar dankbaar voor zijn. Enigszins stijfjes rees ze op uit haar zachte stoel en zwaaide, breed glimlachend, naar het publiek, terwijl ze enkele afsluitende woorden sprak. Gelukkig had ze al een feestje gepland vanavond, because this ass needed to get moving.
|
|  | | Jennifer Lockheart
District 1
PROFIELAantal berichten : 1466
Registratiedatum : 29-07-13
| | ◊Onderwerp: Re: Interviews | zo jan 08, 2017 7:53 pm | |
| Jennifer haalde een aantal keren diep adem, voor zover dat lukte in het korset dat ze droeg. Ondanks het feit dat ze dit alweer voor de vierde keer deed, veranderde dat niks aan de zenuwen die ze iedere keer weer voelde als het tijd was voor weer een onderdeel van de Hongerspelenpoppenkast. Vanavond stonden de interviews op het programma en zoals altijd mochten de Tributen van District 1 als eerste, wat betekende dat Avery de spits mocht afbijten. Dit was niet echt een bemoedigend idee, want de persoon die als eerste ging kon de toon zetten voor de rest van de interviews. Even voelde Jenn een kleine steek in haar buik, waar ze automatisch haar hand op legde. Haar blik gleed naar de spiegel waar ze nu nog voor stond en ondanks het feit dat ze een korset aan had, had ze het gevoel dat ze... dikker was geworden? Het was haar een paar weken terug al opgevallen dat ze minder slank was dan ze hoorde te zijn, maar toen had ze er niet veel aandacht aan besteed. Nu begon in haar achterhoofd echter toch iets te knagen. Ergens zat er iets niet goed. Tijd om daar over na te denken had ze nu echter niet, want achter haar, aan de andere kant van de deur, hoorde ze al stemmen roepen dat het bijna tijd was. Snel verliet ze haar kleedkamer en ging ze op weg richting het podium. Zelf mocht ze er niet op natuurlijk, maar ze kon wel tot vrij dicht bij het podium komen om Avery en Lucca nog eventuele laatste instructies (of waarschuwingen) mee te geven. Het deed haar echter goed om te zien dat zowel Lucca als Avery rustig was. Nu was de jongen altijd rustig, maar het meisje niet, dus dit was een aangename verrassing. Jennifer besloot er niet al te veel nadruk op te leggen, glimlachte naar hen beide en wenste hen succes. 'Denk eraan, dit is je laatste kans om ervoor te zorgen dat de mensen van het Capitool onder de indruk van je zijn. Hierna rest alleen nog de Arena. Ontspan en probeer een goede, permanente indruk achter te laten.' Dat laatste was vooral van belang voor Avery, maar zoals gezegd leek het meisje bijzonder kalm... Tot op het moment dat Avery naar het podium moest en de Vredesbewakers haar grepen nog voor ze iets kon doen.
Jennifer kon het niet laten een geërgerde zucht uit te slaan. Die idioten! Die hadden echt geen idee hoe ze een mens moesten lezen hè. De vrouw sloot haar ogen terwijl ze luisterde naar Avery haar protesten. Ja, dit was niet echt de binnenkomer waar ze op had gehoopt. 'Blijf hier wachten tot het jouw beurt is,' sprak ze tegen Lucca, 'Ik sta achter in de coulissen om te luisteren naar hoe het gaat.' Ze glimlachte naar de jongen, waarna ze zich omdraaide en richting het podium liep om te luisteren naar het gesprek tussen Avery en Nike. Nike begon vrij snel al over de één die Avery had gekregen en Jenn kon een zucht niet onderdrukken toen Avery verklaarde dat een hogere score haar meer zou hebben verrast na wat ze had laten zien. Het deed haar echter wel goed om het meisje te horen verklappen dat ze meer kon dan ze had laten zien. Tactisch gespeeld, want dat maakte mensen nieuwsgierig. Wat kon het meisje dan nog meer? Jennifer kon een glimlachje niet onderdrukken, al verdween die natuurlijk snel weer van haar lippen toen Avery een grapje maakte over "van het schip vallen". Auw, die voelde Jennifer wel. Het gesprek ging al gauw verder en Jennifer balde haar vuisten toen Nike begon over de "populairste familie van de Hongerspelen". Bah, wat had ze toch een hekel aan dat mens! Gelukkig wist Avery er op haar eigen manier goed op te reageren. Jennifer zou zelf waarschijnlijk uit haar slof zijn geschoten en Nike een klap hebben verkocht. Er verscheen dan ook een klein grijnsje op haar lippen toen Nike Avery ervan probeerde te overtuigen dat het toch echt wel een eer was om uit te komen voor je District en het meisje het hier duidelijk niet mee eens was. Ja, het was wel duidelijk dat de bewoners van het Capitool echt niet doorhadden dat de bewoners van de Districten de Spelen lang niet zo leuk vonden als zij dat zelf vonden. Logisch natuurlijk, want zij waren niet degene die hun leven moesten wagen in een gigantisch gestoorde omgeving.
Het gesprek werd al gauw afgerond door Nike, die waarschijnlijk wilde voorkomen dat het nog verder berg afwaarts zou gaan, en al gauw kwam Avery weer richting Jennifer gelopen. 'Goed gedaan meid,' glimlachte Jennifer voor het eerst sinds tijden oprecht naar Avery. Even stak ze haar hand uit om het meisje een kneepje in haar schouder te geven. 'Je hebt haar mooi wat voor het blok gezet met haar veel te opgewekte praatjes.' Jennifer wierp een blik over het hoofd van Avery naar Lucca. 'Succes Lucca,' glimlachte ze naar hem, waarna ze Avery gebaarde bij haar te wachten tot ook Lucca klaar was. 'Zodra jullie beiden klaar zijn kunnen we ons wat meer terug trekken en back stage de interviews van de anderen volgen.' Ze spitste haar oren om het gesprek tussen Nike en Lucca te volgen en het verraste haar om te horen dat de jongen nu zoveel meer op zijn gemak leek dan tijdens de trainingen of op andere momenten. Hij leek zowaar in zijn element daar op het podium. Al gauw was zijn interview ook weer ten einde, waarna Jennifer haar twee tributen terug bracht naar een grote ruimte achter de coulissen. Vanaf daar konden ze via een scherm de andere interviews volgen terwijl Avoxen hen eten en drinken aanbood. Jennifer zette zich op één van de banken, nam een glas drinken aan en richtte haar ogen op het scherm waar op dat moment Suzy Finnigan met een enorm rood hoofd verklaarde dat ze verliefd was op een andere Tribuut. Hier werd uiteraard verder naar gevist, maar Jennifer vond dat alles behalve interessant om te weten. Die liefde was kansloos en zou alleen maar een zwakte vormen voor Suzy, dus als ze slim was hield ze verder haar mond. |
| | | | Tyrell Peak
Hoofd Spelmaker
PROFIELAantal berichten : 2155
Registratiedatum : 20-07-13
| | ◊Onderwerp: Re: Interviews | di jan 31, 2017 12:55 pm | |
| Terwijl het gepeupel van het Capitool moest vechten om de beste zitplaatsen, nam Tyrell plaats op één van de comfortabele stoelen die waren gereserveerd voor de Spelmakers en andere belangrijke mensen. Het maakte je leven een stuk gemakkelijker als je privileges had. Maar ook een stuk vermoeiender, moet daaraan toegevoegd worden. Tyrell had er geen enkel probleem mee gehad als hij de interviews via de tv had moeten volgen en voor dat feestje van vanavond had hij ook écht niet uitgenodigd hoeven te worden. Behalve dan dat hij verontwaardigd zou zijn geweest als hij níet was uitgenodigd, want hij was DE Hoofdspelmaker van de Hongerspelen en hij was belangrijk en dat mochten mensen weten.
Het gekakel van Tyrell’s collega’s op het balkon en het geroezemoes in het publiek ging over in een luid gejuich en applaus toen Nikephoros Foxglove het podium betrad. Het zwakte weer af toen Nike uitlegde hoe de interviews zouden verlopen.
Tyrell luisterde uiteraard niet en hij vermoedde dat minstens 90% van de aanwezigen ook al lang wist hoe alles werkte. Ongewild maakten zijn gedachten van de gelegenheid gebruik om terug te denken aan die keer dat Nike zonder pardon op zijn schoot was komen zitten en hij totaal niet had geweten wat hij daarmee aan had gemoeten. Soms vroeg hij zich af wat er gebeurd zou zijn als hij op dat moment niet zo’n antipathie voor Nike had gevoeld vanwege haar plotselinge hoedenhaat en haar vriendschap met Cecilia.
En dan had hij er spijt van wat er níet was gebeurd.
Want los van al haar slechte en ergerlijke eigenschappen en haar vriendschap met Cecilia, was ze best knap en niet helemaal dom. En bovendien was ze stomdronken geweest, wat ook voordelig had kunnen zijn.
Op het moment dat zijn gedachten levendig verder gingen over wat er had kunnen gebeuren, werd de eerste tribuut het podium opgesleept. Avery Russo, het probleemkind uit District 1. Even kostte het Tyrell moeite zich te focussen, en pas toen hij zijn collega’s hoorde grappen en lachen besefte hij wat er (behalve Nike) eigenlijk te zien was. Toen glimlachte hij. Als Russo wat minder hypocriet was dan tijdens haar privé-sessie, zou ze nog best een amusante tribuut kunnen zijn tijdens de Spelen.
‘Welkom Avery, wat fijn dat je er bent.’
‘Ja, er stond in mijn agenda dat ik hier verwacht werd.’
Gelach uit het publiek. Waarschijnlijk hielp zo’n simpele maar gevatte opmerking wel om weer wat mensen op haar te laten gokken, ondanks haar 1. Het hielp ook dat Russo zelf heel goed wist dat ze niets anders verdiende dan een 1 en Tyrell kreeg het akelige gevoel dat ze een fout hadden gemaakt door haar een 1 te geven. Waarschijnlijk had ze op een 1 geaast, juist om onvoorspelbaar over te komen en – wie weet – misschien zou ze wel heel gewiekst gaan spelen tijdens de Spelen. Hij beet op zijn lip. Hadden zij – de grote, gevaarlijke Spelmakers van Panem – zich echt voor een karretje laten spannen? Maar als hij terugdacht aan haar privé-sessie, wat hadden ze haar anders kunnen geven dan een 1? Hij hoopte vurig dat Russo als eerste van haar startblok zou stappen, nog voor de teller bij 0 was en zodoende opgeblazen zou worden.
Tyrell’s ergernis ten opzichte van Russo groeide toen het meisje vertelde dat ze het niet leuk vond om hier te zijn en ook nog zielig ging lopen doen omdat haar vader zelfmoord had gepleegd. Tyrell rolde geërgerd met zijn ogen toen Nike daar ook nog eens voor leek te vallen. Wat een aanstellerij zeg! Aanstellerij dat vader Russo het nodig vond om zelfmoord te plegen omdat wederom een van zijn kinderen gestraft werd voor zíjn rebellie, en aanstellerij van Avery omdat... nou ja, gewoon omdat ze niet zo zielig moest doen en moest inzien dat ze dit best kon winnen als ze haar best maar deed en niet ging lopen klagen over dingen waar ze toch niets over te zeggen had. Het heft in eigen handen nemen heette dat en niet de schuld naar anderen schuiven.
Tyrell merkte dat zijn nagels in zijn handpalmen drukten en dat hij zijn adem in had gehouden. Toen Nike van onderwerp veranderde, ontspande hij weer enigszins en hij was blij dat het interview nog enigszins positief werd afgerond. Driemaal is scheeprecht. Nou, als het aan hem lag, zou dat voor de familie Russo niet gelden. Daar had hij nu wel genoeg van gezien.
Gelukkig waren er ook interviews die wat minder zwaarbeladen waren. Zo vertelde Olsen voornamelijk over haar outfit en leek ze erg nuchter om te gaan met het idee dat ze over vierentwintig uur dood kon zijn. Tyrell had moeite zijn aandacht erbij te houden, omdat mode hem nou eenmaal helemaal niks kon schelen. Lichtgevende lenzen, pff. Toch keek hij naar Nike en vroeg zich af of ze echt lichtgevende lenzen zou gaan kopen. Dat zou... intrigerend zijn.
Blitz kwam met een kaarsje het podium op. Ze deden ook alles om op te vallen he? Een nagedachtenis aan Flaire noemde hij het. Tyrell vroeg zich af of het verstandig was van de jongen om zich zo in verband te brengen met Flaire. Flaire was onder sommigen wel de lieveling geweest, vanwege haar gestoorde persoonlijkheid, maar hij geloofde niet dat er daadwerkelijk iemand was geweest die haar had willen zien winnen. Ze was niet iemand geweest die je graag op een feestje uitnodigde.
Toch leek haar broer een heel andere persoonlijkheid te hebben, maar dat was Tyrell tijdens de privé-sessies ook al opgevallen. Tyrell wist dat ze hem misschien een hoger cijfer hadden moeten geven. Misschien. Er bleef toch een soort angst dat er achter dat masker van de normale jongen een soort gek schuilde. Tenslotte sprak hij met liefde over zijn zus en dat deed je niet als je helemaal goed bij je verstand was.
Bij District 4 ging het – hoe kon het ook anders – over vis. ‘Ik zelf vind zwaardvis echt zálig,’ zei Nike. Tyrell keek haast geschrokken naar zijn collega’s, waarvan sommigen inderdaad ook de link legden. Het was vast toeval dat ze het op dit moment over zwaardvis hadden. Het was paranoïde om te denken dat Nike meer wist dan ze hoorde te weten. Maar was het wel zo paranoïde? Er waren genoeg mensen die al het een en ander van de arena wisten of konden raden, omdat ze op een of andere manier bij de bouw ervan betrokken waren. Hij keek wantrouwend naar zijn collega’s. Die zes personen wisten allemaal heel goed hoe de arena in elkaar zat. Wie weet hoe goed zij bevriend waren met Nike.
Gelukkig bleef het bij een subtiele opmerking over zwaardvis. Duncan Williams kreeg verder nog even de tijd om wat meer over zichzelf en zijn familie te vertellen, net als zoveel andere tributen die gelegenheid ook aangrepen. Zoals Xiomara Spurling, die zichzelf natuurlijk moest vergelijken met haar gestorven zus en die vertelde dat ze goed bevriend was met Cyril.
Blabla. Wat sneu.
Als Tyrell in haar positie stond, zou hij er goed misbruik van maken dat ze dan al een zekere bondgenoot had. Niet dat Cyril echt een nuttige bondgenoot zou zijn, maar hij kon in ieder geval als een soort levend schild functioneren, daar hoefde je niet sterk of slim voor te zijn.
Was Russo irritant geweest omdat ze liep te zeuren, Heda was op een heel andere manier irritant. Zij was niet bang. Zij was niet gebroken. Zij vond het allemaal léúk.
Oké, behalve dat het irritant was dat ze de Spelen niet respecteerde om het levensgevaarlijke spel dat het was, was het eigenlijk toch ook wel erg grappig. Royalty die giechelde en lachte in al haar naïeviteit en Nike die vrolijk met haar meedeed. Er waren vast een hoop mensen in het publiek die smolten bij het zien van het kleine meisje. Tyrell niet, natuurlijk, maar hij vond het absoluut amusant.
Royalty verliet al zwaaiend en huppelend het podium en Tyrell lachte ongelovig toen enkele mensen in het publiek vrolijk terugzwaaiden.
Haar districtgenoot was weer totaal anders. Meer een charmeur – of een slijmbal, zoals Tyrell dat soort mensen liever omschreef. Hij verbaasde zich erover dat Naysmith zo gemakkelijk prijsgaf dat hij goed met bijlen en messen overweg kon. Kon hij zijn tegenstanders niet beter laten raden naar zijn sterke punten?
Toen het over het rode lintje ging (ongetwijfeld alweer een aangedikt verhaal dat medelijden op moest wekken en sponsoren moest trekken), wendde Nike zich tot de camera. ‘Voor zover ik weet wel,’ antwoordde ze, toen Naysmith zich afvroeg of hij het lintje mee mocht nemen in de arena. ‘En anders krijg ik na vanavond vast op m’n kop van de Spelmakers.’ Ze grijnsde.
Altijd goed als ze benadrukt wie hier de macht heeft, dacht Tyrell slechts, maar ergens naast hem zei een van zijn collega’s op gedempte toon tegen de anderen: ‘Nike op haar kop geven? Dat zouden we niet durven!’ En een andere collega zei: ‘Behalve Tyrell dan. Die is onkwetsbaar voor de charmes van Nike. Met z’n stenen hart.’ De Spelmakers lachten. Tyrell lachte geforceerd mee, wetend hoe vervelend hij het vond dat dat niet helemaal waar was.
Een van de volgende tributen, Ralph Shine uit district 8 kreeg de mogelijkheid om te vertellen op wat voor arena hij hoopte. ‘Ik hoop op een arena met veel bomen of huizen, iets waar ik me achter kan verbergen.’
‘Good for you,’ mompelde Tyrell, die dacht aan de bomen en de gebouwen. Er waren zeker plekken om je te verschuilen. Niet dat dat per se betekende dat je veilig was, maar hé, waar was je dat wél in de Hongerspelen? Wat voor jouzelf als schuilplaats kon dienen, kon net zo goed als schuilplaats voor je tegenstander gelden.
Het moest gezegd worden, Nike was er goed in om de karakters van de tributen naar voren te laten komen. Haar vragen waren zowel origineel als doeltreffend. Maar bij Gwendolyne liet ze een grote steek vallen. Het begon goed, met vragen over Jones’ kijk op de Spelen en daarna toch ook nog een beetje meer persoonlijk door te vragen naar muziek. Natuurlijk nog een vraag over Norah Jones en toen... niks. Jones liep weg.
Tyrell keek vol verbazing naar het podium. Geen vraag over haar score bij de privésessies? Wat? Hoe dan? ‘We hebben haar praktisch een vraag in de schoot geworpen, en ze stelt hem niet!’ bracht hij verontwaardigd uit. Zijn collega’s leken ook enigszins verbaasd.
Nee, over dat stomme lintje zou hij niks zeggen, maar als hij Nike vanavond sprak zou hij het zéker wel over het interview van Gwendolyne Jones hebben.
Tenminste, hij dácht dat dat het grootste punt van de avond zou worden, maar dat was voordat het interview van Davi Afolayan was geweest. Hij vertelde over een wond die was gaan ontsteken... ‘Er gaan nog steeds veel mensen onnodig dood in ons District. Aan ziektes en wonden die behandeld kunnen worden.’
Nike opperde dat er toch wel medicijnen geleverd werden door het Capitool, maar Afolayan beweerde dat dat niet zo was. Wat een onzin! Tyrell zocht naar Cecilia, om te zien hoe die op de beschuldigingen reageerde. Natuurlijk was het helemaal geen onzin, maar het was desondanks niet iets wat Tyrell wilde horen. Het waren zijn zaken niet echt, want hier ging Cecilia over, maar onvrede in de Districten betekende gevaar voor het Capitool en dus gevaar voor zijn hobby en levensonderhoud: de Spelen. De districtbewoners moesten blijven beseffen dat de Hongerspelen hun straf waren voor hun opstanden, het mocht geen podium worden om hun beklag te doen over het bewind van het Capitool.
‘Waarom laat ze dat joch zo lang uitpraten?’ klaagde Tyrell. ‘Hier zit niemand op te wachten.’ Hij vroeg zich af wat Cecilia zou doen. Ze kon luisteren en medicijnen naar 11 sturen en zo zwakte tonen. Ze kon het negeren en woede riskeren. Ze kon ook op Tyrell afstappen en zeggen: Afolayan mag niet overleven. Maar Tyrell hoopte dat ze dat niet zou doen, want dan zou hij per definitie de spelmakers pool niet winnen. |
| | | | Gesponsorde inhoud
| | ◊Onderwerp: Re: Interviews | | |
| |
| | | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
