OOC: een beetje laat, maar hier zijn dan de interviews! Met heel veel dank aan de tributen voor hun medewerking, waardoor dit zo awesome was om te doen.
Helaas was Logan Strank niet bereikbaar voor een interview.
Edit: excuses aan Eugine en Norah, ik was bij jullie een vraag vergeten er tussen te zetten.
Zodra ze de eerste stappen het podium op zette, maakte het publiek een kabaal van jewelste. Dit was een avond waar elk jaar weer naar uitgekeken werd: de avond waarop de één-op-één-interviews met de tributen plaats zouden vinden.
Nike stak haar hand op om de kijkers te erkennen, en legde kort de gang van zaken uit. De districten zouden in gebruikelijke volgorde, van 1 oplopend naar 12, worden geïnterviewd, waarbij de vrouwelijke tribuut van het district telkens als eerste aan de beurt zou zijn. Elk interview mocht slechts drie minuten duren, dus het was haar als presentatrice de taak om in die tijd zoveel mogelijk over de tributen te weten te komen.
Barstend van enthousiasme wachtte Nike op de eerste tribuut, waarmee deze langverwachte avond officieel zou beginnen.
------
Natalia Russo
Natalia streek de stof van het wit-zwarte jurkje dat ze droeg glad, terwijl ze wachtte op het moment dat ze naar voren geroepen werd voor haar interview. Ze was de eerste die geïnterviewd zou worden dit jaar, dus ze had geen gelegenheid om de kunst af te kijken van de anderen. Wat dat betreft was het best vervelend dat district 1 altijd het eerste was, want de enige van wie ze af had kúnnen kijken was James, die nauwelijks door leek te hebben wat er aan de hand was. Toen ze een teken kreeg dat ze geacht werd het podium op te lopen, slaakte ze een diepe zucht, waarna ze met zelfverzekerde passen het podium opliep. Stoer, maar toch vriendelijk overkomen. Dat was de missie van vanavond. Daarom zette ze haar liefste glimlach op richting het publiek, voor ze ging zitten en Nike verwachtingsvol aankeek.
Nike: Hier is ze dan, dames en heren, de eerste tribuut van vanavond: Natalia Russo! [richt zich op Natalia] Welkom! Wat heb je een prachtige jurk aan, zeg!
Natalia: 'Dank je...'
Nike: Goed, jouw eerste vraag vanavond is: wat denk je dat het belangrijkste is om te kunnen overleven in de arena?
Natalia: 'Ehm...Niet teveel nadenken, denk ik. Ik denk dat je je moet focussen op het vinden van genoeg eten en water en er vooral niet teveel bij stil moet staan dat de andere tributen ook familie hebben die ze graag thuis zien komen'
Nike: [knikt instemmend] Hmm, goed punt. Denk je wel dat je het zou kunnen? Iemand doden om jezelf te redden?
Natalia: [bijt op haar lip] Ik denk het wel, uiteindelijk. Het is kiezen, doden of gedood worden. De enige manier waarop ik thuis ga komen, is door te doden. En gezien ik mijn zusjes en broertje graag nog een keer terug wil zien....Zal ik wel moeten
Nike: [op zachte, vriendelijke toon] Over broertjes en zusjes gesproken... Was het niet jouw broertje die we twee jaar geleden ook al in de Spelen zagen? Hoe heb je dat toen ervaren?
Natalia: [slikt moeizaam] 'Ja, dat was mijn broertje' [staart even naar knieën voor ze weer oogcontact met Nike maakt]
Natalia: 'Dat was heel zwaar....We konden alleen maar toekijken hoe hij zijn weg baande door de arena en niets doen om hem te helpen. De eerste keer dat hij iemand om het leven bracht was heel dubbel. Enerzijds was ik heel blij dat hij weer een tegenstander minder had, maar aan de andere kant had hij wel een ander kind vermoord....Het voelde zo absurd om daar blij mee te zijn. En het gevecht met Clementine....Ik had nooit meer verwacht dat zij uiteindelijk verantwoordelijk zou zijn voor zijn dood'
Nike: [slikt ook even] Dat klinkt inderdaad heel moeilijk... Bedankt dat je hier wilde vertellen over die ervaring. Dat is toch een kant van de Spelen die we niet vaak zien. [zet weer een glimlach op] Dan nu een lichtere vraag: wat is je favoriete palindroom?
Natalia: [Duidelijk verbaasd] 'Mijn favoriete...palindroom? Ehm....Droommoord. Past ook gelijk mooi in het thema, niet waar?'
Nike: [onder de indruk] Wauw, dat is inderdaad een mooie! Die had ik nog niet eerder gehoord. En dan nu je laatste vraag alweer: waar heb je het meeste spijt van in je leven?
Natalia: 'Wow. Daar vraag je wat....Dat ik niet meer tijd heb gespendeerd aan het helpen van mensen in mijn district die het moeilijk hebben. Een tijdje terug ontmoette ik een meisje dat achter een rat aanzat. Ik had het dier weggejaagd en ze werd daar boos om....Het was haar idee van een voedzame maaltijd....Daar ben ik van geschrokken en ik zou willen dat ik daar in mijn leven meer oog voor gehad had'
Nike: Echt waar?! Een rat? Wauw... Wat vind je eigenlijk van het eten hier in het Capitool?
Natalia: 'Een rat ja....Wat het eten hier betreft....Het is vooral heel erg veel. Het is duidelijk dat hier geen tekort is aan goede koks'
Nike: [lacht] Nee, dat is zeker waar. Ik geniet er nog dagelijks van. Natalia, bedankt voor je antwoorden en mogen je kansen immer in je voordeel zijn! [richt zich tot het publiek] Laat u horen voor de tribute van district 1!
James Lovell
Jaimy ademde nog eens diep in en uit. Zachtjes mompelde hij tegen zichzelf dat het allemaal goed zou komen en dat na dit interview hij een verhaal te horen kreeg van een Verhalenman. Vervolgens rechtte hij zijn schouders en liep schuifelde richting de stoelen.
Nike: Welkom, James! Neem plaats. Hoe gaat het met je vanavond?
James: [gaat weifelend zitten, met ietwat angstige ogen om zich heen kijkend] Eh, hey. Goed, denk ik. En met u?
Nike: [lacht] Met mij gaat het goed, hoor, bedankt voor de vraag! En, James, wat vind je van de outfit die je nu aan hebt?
James: [kijkt naar zijn outfit en vervolgens naar Nike] Oh, eh... Het gaat wel, denk ik. Het is wel stijlvol [gaat steeds zachter praten]. Vind je het wat? [lacht zenuwachtig]
Nike: [kijkt bewonderend naar het pak] Ja, zeker, ik vind het inderdaad ook heel stijlvol. En leuk, zo, met die bloemige details. Houd je daar zelf ook van?
James: [kijkt weer van het pak naar Nike] Oh, ja hoor. Bloemen zijn... leuk. Ze doen me denken aan het verhaal van Alice. Je weet wel, die ene dat ze in een andere wereld terecht komt? Daar zijn ook grote bloemen. Het doet me daar aan denken. Net alsof ik Alice ben. [is even stil en gaat met een zacht stemmetje verder] Misschien ben ik dat ook, op een bepaalde manier. Want dit is ook een soort nieuwe wereld, denk ik.
Nike: [knikt begrijpend] Ja, ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Het is toch niet niks om opeens een week in het Capitool te zitten. Over Alice en kinderboeken gesproken, trouwens... Wat was je kinderdroom? En is die ooit waarheid geworden?
James: [denkt na, krijgt waterige ogen, kijkt in het rond en richt zich dan op Nike] Oh, je kent het verhaal van Aurora wel, he? Ik had ooit een droom dat ik haar was. En... Ik wachtte en wachtte op mijn prins, voor de deur van ons huis. En... mama schreeuwde tegen me, en ik schreeuwde terug. [een traan glijdt over zijn wang] Ik wilde gewoon heel graag een prinses zijn, met een eigen kasteel en een lieve prins. Ik denk dat die droom nooit over is gegaan, eigenlijk. Ik wacht nog steeds op mijn droomprins en het voelt alsof dit alles een nare droom is en ik straks gewoon wakker word gekust. [veegt gezicht droog met de mouw van zijn jasje]
Nike: [meelevend] Maar... zou je niet misschien je eigen prins kunnen zijn?
James: [kijkt verward naar Nike] Hoe moet ik mezelf wakker kussen?
Nike: [lacht zachtjes] Ik bedoelde het misschien niet zo letterlijk, maar als je wacht op een prins die je komt redden, dan zou je misschien ook zelf die prins kunnen zijn. Om jezelf te redden, snap je wat ik bedoel?
James: [schudt zijn hoofd] Nee want wat zou dan het nut zijn van een Prince Charming?
Nike: [denkt even na] Hmmm. Goed punt. Misschien kom ik hier later nog op terug. Dan gaan we nu alweer door naar de laatste vraag: kan blijdschap bestaan zonder verdriet?
James: [denkt even na] Nou, eh... Ik denk het niet, eigenlijk. Want ik ken geen verhaal waarin er alleen maar blijdschap is en geen verdriet, jij wel? Dus eh, je moet eerst verdrietig zijn om blijdschap te kennen.
Nike: [knikt] Dat denk ik inderdaad ook. Als je tijden van verdriet kent, dan waardeer je de goede tijden in je leven des te meer. Kun je misschien iets vertellen over een verdrietige periode in jouw leven?
James: [krijgt een wazige blik] Nou ja... Ik denk dat ehm... Toen ik nog maar klein was, tot ergens een tijdje geleden. Want toen was er alleen nog maar mama en Amelia. Die zijn niet zo lief. Ze sloegen me, omdat ik droomde over kastelen, vlinders, verre reizen en superhelden. En toen kwam Adam, met de Verhalenman. En die waren leuk. Adam is heel lief en de Verhalenman komt iedere week een verhaal vertellen. Mijn favoriete is die van Alice. Ik mis hem... en Adam... [tranen stromen weer uit zijn ogen] Ik wil naar huis.
Nike: [legt zacht een hand op James' arm] Dat klinkt inderdaad als een verdrietige tijd. Maar hopelijk kun je over een aantal weken inderdaad weer naar huis. Ik wens je in ieder geval heel veel succes in de arena, James, en bedankt voor je antwoorden vanavond. [tot het publiek] Dames en heren, een applaus voor James uit district 1!
James: [veegt tranen van zijn gezicht] Dank je. Bedankt voor de vragen. [staat op en loopt weg, halverwege struikelend over zijn eigen voeten]
Gracie Ashworth
Op weg naar de interviewruimte, kon Gracie het niet laten om in iedere spiegel en ieder raam te kijken. De stylisten hadden prachtig werk afgeleverd: ze hadden haar in een strapless jurk gehesen, in een kleurcombinatie van witgoud en zilver. De randen waren afgezet met een soort goudkleurig leer en vooraan liep een gigantische split, zodat het publiek een prachtig zicht had op praktisch haar hele rechterbeen. Om haar hoofd droeg ze een soort hoofddeksel wat van goudkleurige ringen was gemaakt. Alles bij elkaar was het zowel heel chic als heel futuristisch. Zoveel beter dan de parade-outfit. Hiermee zou ze indruk maken. Zenuwachtig was ze niet, gek genoeg – waar moest ze bang voor zijn? Voor mensen? Bang voor mensen was ze nooit geweest, dus daar nu mee beginnen zou onzinnig zijn. Plankenkoorts? Nooit van gehoord. Ze vond het juist wel leuk! Met een lach op haar gezicht en in haar ogen betrad Gracie het podium. Dit ging helemaal goed komen! Toch?
Nike: Welkom, Gracie, neem plaats, ga zitten! Wat zie je er prachtig uit vanavond!
Gracie: Hoi! [probeert een glimlach te onderdrukken] Dankjewel, ik kan het zelf ook niet helemaal geloven. Het is alsof ze er heel iemand anders hebben neergezet!
Nike: Maar het is daadwerkelijk prachtig. Topwerk van je stylisten. Maar goed, laten we beginnen met je eerste vraag voor vanavond: Wat is het meest vreemde dat je hier in het Capitool hebt gezien?
Gracie: Hmm... [bijt nadenkend op haar lip] Ik denk de gekleurde mensen... Waarom zou je je huid verven? Dat kost toch veel te veel tijd en moeite? Niet dat het niet mooi is, hoor, het is prachtig! [kijkt vluchtig en iets zenuwachtig het publiek rond]
Nike: [lacht] Haha, ik snap wat je bedoelt, het is ook niet aan mij besteed. Maar ik moet zeggen, sommige mensen staat het uitzonderlijk goed!
Gracie: Ja, dat zeker! [glimlacht opgelucht]
Nike: Dan nu een iets moeilijkere vraag misschien... Wat wil jij de wereld nalaten?
Gracie: [overdonderd] Dat weet ik niet precies, daar heb ik nooit zo over nagedacht. [kijkt nadenkend] Misschien... Dat je ook geluk kunt vinden in kleine dingen? Dat een glimlach al wonderen kan doen?
Nike: [glimlacht] Dat zijn inderdaad mooie boodschappen. Zijn er momenten in je leven geweest waarop die wijze lessen je extra van pas zijn gekomen?
Gracie: Dat weet ik niet precies, dat is niet aan mij om te oordelen. [glimlacht] Wanneer ik een rotdag heb, kan een glimlach of een fijne begroeting van een vreemde mijn dag weer wat beter maken.
Nike: Zeker waar, dat heb ik ook altijd. Dan is het nu alweer tijd voor je laatste vraag: ben je blij met jezelf?
Gracie: Oh, zo snel alweer? Time flies when you're having fun... [lacht] Ik zou wel iets sterker willen zijn, denk ik. Verder weet ik het niet precies - wat zou ik moeten veranderen, als ik er ook zo uit kan zien? [gebaart naar outfit] Behalve dan die vogelkooi om mijn hoofd... [onderdrukt een grijns]
Nike: [lacht] Je zegt dus dat er wel wat verbeterpuntjes zijn... Maar ben je in het algemeen blij met jezelf?
Gracie: [kijkt nadenkend] Ik denk het wel. Ik kan nu in ieder geval niet bedenken wat ik zou willen veranderen?
Nike: Nou, dat is toch heel positief? Goed om te horen! Bedankt voor dit gesprek vanavond, Gracie, en ik wens je veel succes in de arena. [tot het publiek] Laat u horen voor Gracie Ashworth!
Gracie: [glimlacht naar Nike] Dankjewel! [staat op en maakt een reverence naar het publiek, loopt dan af]
Eugine Spacey
Hij trok nog eens aan de onderkant van zijn zwart maatpak zodat alles terug wat strakker zat toen zijn naam genoemd werd door de presentatrice. ‘Komaan Eugine, zelfzeker zijn!’ zei hij nogmaals tegen zichzelf en stapte toen het podium op. De zelfzekerheid was er, ofja voor de eerste twee seconden toch, tot hij in beeld van de camera’s kwam. Hij wilde instinctief naar beneden kijken maar besefte toen dat dat natuurlijk niet nodig was door het soort van lasmasker dat hij voor zijn gezicht had. Daardoor kon hij alles rondom zich wel goed zien maar was zijn gezicht maar half zichtbaar voor andere mensen. Daardoor had hij de kracht om gewoon met rechte rug naar de zetels te wandelen en was er zelf plaats om met een handgebaar te zwaaien naar het publiek. Hij kwam aan bij Nike, begroette haar en ging zitten in de toegewezen zetel. Het kon dan wel niet van zijn gezicht af te lezen zijn, maar door zijn zithouding was het wel duidelijk dat hij zenuwen had.
Nike: Welkom, Eugine! Hoe voel je je vanavond?
Eugine: Sorry Nike, kan je de vraag nog eens herhalen, ik was even afgeleid door die mooie dame hier naast mij.
Nike: [blozend] Ach... [tot het publiek] Wat is het toch een charmante jongeman! [weer tot Eugine] Maar laat je niet te veel afleiden door mij. Wat heb je trouwens een apart masker op! Heeft dat een speciale reden?
Eugine: Het spiegelt een beetje mijn karakter. Ik ben vooral iemand die nogal ingetoomd is en nogal zenuwachtig in het bijzijn van een hele groep mensen. Het moet me helpen om wat zelfverzekerder over te komen en dat lukt vrij goed op dit moment. Dank je Bustopher!
Nike: Ohh, dat klinkt inderdaad handig! Had ik daar maar aan gedacht vanavond [lacht]. Maar goed, je eerste vraag: hoe hoop jij dat de arena eruit komt te zien?
Eugine: [denkt even na] Hmmm, indien dat mogelijk zou zijn, een arena met allemaal leesboeken zodat we allemaal samen een leesclubje kunnen oprichten?
Nike: [verbaasd] Echt waar? Het zou wel ontspannend zijn, denk ik...
Eugine: Het mag altijd eens een ontspannende Spelen worden in plaats van een spannende... [lacht]
Nike: Hmm, het zou misschien een keer interessant zijn, want ik moet zeggen: de hele tijd op het puntje van m'n stoel zitten is niet goed voor m'n hart! [lacht] Maar het zorgt wel voor alle sensatie waar we zo dol op zijn.
Eugine: Dan hoop ik dat je nog niet van je stoel gevallen bent? [lacht] Er zal wel genoeg sensatie zijn, daar zal jammer genoeg voor mij wel voor gezorgd worden.
Nike: [kijkt even pijnlijk] Nou, er was die ene keer... [lacht het weg] Maar goed, dit interview ging over jou! Het volgende wat ik graag van je zou willen weten is... hoe is je band met je familie?
Eugine: We zijn tamelijk close ten huize Spacey. Ik heb naast mijn ouders enkel nog een één jaar jongere zus waarmee ik af en toe ruzie maak om de domste dingen, maar ik veronderstel dat dat normaal is? Ik hou echt van ze.
Nike: Ik heb er zelf niet zo veel ervaring mee, maar als ik kijk naar bepaalde mensen om mij heen, dan zijn broer-zus-relaties zelden zonder ruzies! Dus dat klinkt volkomen normaal, haha.
Eugine: [maakt een veegbeweging aan zijn voorhoofd] Gelukkig maar!
Nike: [lacht] En nu is het alweer tijd voor je laatste vraag. Dit is wel een moeilijke, al zeg ik het zelf. Kun je een moment in je leven bedenken, waarop onmogelijk mogelijk werd?
Eugine: Vind ik nog best een makkelijke vraag. Ik zit denk ik momenteel in zo'n moment. Het was onmogelijk om te denken dat ik ooit hier ging zitten met al die mooie mensen hier in de zaal.
Nike: Oh, ja, zo kun je het natuurlijk ook zien! Je had nooit verwacht dat je in je leven het Capitool zou zien?
Eugine: Het was mijn laatste jaar dat ik kans had op de Spelen, dus ik hield er enorm rekening mee dat ik het hier nooit een voet zou moeten binnenzetten.
Nike: Ah ja, dat is natuurlijk waar. Maar gelukkig ben je nu toch hier! Helaas is dit alweer het einde van ons interview. Bedankt voor je antwoorden! [tot het publiek] Dames en heren, laat u horen voor Eugine Spacey!
Eugine stond recht en deed voorzichtig het lasachtige masker van zijn hoofd. 'Dank jullie wel' riep hij en strompelde het podium af.
Solar Gbadamosi
Was ze nerveus? Nee, eigenlijk niet. Het was al een ontzettende opluchting geweest dat ze een pak aan had gemogen. Toegegeven, het ding was prachtig. De kleuren liepen mooi over van licht naar donkerblauw, wat natuurlijk goed bij haar District paste. Daarbij zaten er schelpjes op als decoratie, onder anderen bij de knopen, manchetten en haar borstzakje. Uit haar borstzakje stak natuurlijk een pochet met een schelpenprint. Solar vond het best leuk. Het was stijlvol, Capitoolesque maar toch ook heel erg Solar. Ze voelde zich bijna comfortabel - het enige wat er nog aan scheelde was het feit dat ze binnen vierentwintig uur dood kon zijn.
Tijdens het wachten plukte Solar afwezig aan haar haar. De stylisten hadden besloten, na wat gevit en gebekvecht, dat Solar meer Solar was met haar afro dan wanneer ze het zouden stijlen - wat het eerdere plan was geweest. Het was toch wel geruststellend dat ze nu in ieder geval aan haar krullen kon plukken zoals ze nu deed. Haar handen waren bezig, wie weet zou dat haar geest zodanig kalmeren dat ze een geweldig interview zou geven.
Haar naam werd geroepen. Solar had geïnteresseerd naar haar voorgangers gekeken en had stiekem ook wat ideetjes opgedaan. Haar voornaamste doel was echter zichzelf blijven - iets wat niet moeilijk voor haar was. Ze stond op van haar stoel en ademde diep in en uit voordat ze haar rug rechtte en zo zelfverzekerd mogelijk het podium opliep, voor honderdduizenden, misschien wel miljoenen kijkers.
Nike: Welkom, Solar! Hoe voel je je vanavond?
Solar: [Kijkt naar het publiek en glimlacht, wendt zich daarna tot Nike] Ik voel me goed vanavond, dankjewel! En mag ik zeggen dat je er prachtig uitziet! [glimlacht wederom naar Nike en bekijkt haar kleding met bewondering]
Nike: [bloost lichtjes] Ach, dank je wel! Maar de komende paar minuten draaien om jou. En, Solar, ik heb begrepen dat, ook al ben jij gekozen als de vrouwelijke tribuut van je district, dat je je niet per se vrouwelijk voelt... Kun je daar misschien iets over uitleggen? [is geïntrigeerd]
Solar: [Kijkt verbaasd dat Nike dit weet, herstelt zich snel en knikt] Dat klopt. Tussen man en vrouw zit nog een heel groot, grijs gebied. Daar val ik in. Ik voel me geen vrouw of man of iets wat daar op lijkt. Ik voel me als geen enkel geslacht en dat heet agender, dus je kan me zien als neutraal als het op geslacht aankomt. Maar omdat ik geboren ben met "vrouwelijke" [maakt aanhalingstekens met vingers] kenmerken, word ik wel onder de vrouwen geschaard.
Nike: Oooh. Wauw. [perplex] Daar had ik nooit zo bij stil gestaan. Heb je het daar moeilijk mee, in je dagelijks leven?
Solar: [Haalt schouders op] Op sommige dagen heb ik veel last van die vrouwelijke [maakt wederom aanhalingstekens met vingers] kenmerken die ik heb, tot het punt dat ik ze het liefst weg zou laten halen. En soms is het vervelend dat mensen me altijd in eerste instantie meisje zullen blijven noemen. Maar ik heb er zelf geen moeite mee; het is wie ik ben en daar ben ik trots op. Misschien kan ik door dit interview zelfs andere mensen die zich ook zo voelen helpen. Dat zou fijn zijn. [glimlacht]
Nike: [klinkt instemmend] Dat zou inderdaad mooi zijn. Want je zult vast niet de enige zijn... en ik had hier zelf nog nooit van gehoord. Bedankt dat je dat wilde uitleggen, Solar! Mijn volgende vraag aan jou is met betrekking tot je test score. Die was relatief hoog. Denk je dat anderen jou daardoor een bedreiging vinden?
Solar: Als ze dat nog niet vonden door mijn spieren [laat voor de grap spierballen in arm zien] dan zouden ze dat nu wel moeten vinden! [lacht] Misschien zien ze me als een bedreiging, maar er is een flinke middenmoot en zeker als je kijkt naar vorig jaar, is het misschien verstandiger om hen in de gaten te houden. En ik ben zelf erg benieuwd naar degene met een één en wat hij wel niet allemaal kan. Ben ik een bedreiging? Vast en zeker, maar ik wil naar huis en dat willen we allemaal - dus ieder van ons is een bedreiging.
Nike: [lacht om de spierballen] Haha, zeker waar. Maar ik denk toch dat anderen er ook goed aan doen om jou in de gaten te houden...
Solar: Zolang ze maar weten dat ik dat bij hen ook doe. Ik behoor dan tot de mensen met de hoogste scores, dus je zou misschien denken dat ik me minder zorgen maak. Maar iemand onderschatten is net zo gevaarlijk als ze overschatten, dus ik ben constant waakzaam. Scores zijn niet altijd alles, zo hebben de vorige Spelen ons al laten zien.
Nike: Verstandige instelling. [glimlacht] En dan de laatste vraag: is het belangrijker om lief te hebben of om geliefd te worden?
Solar: [Denkt even na] Lief te hebben. En als je dat goed doet, krijg je die liefde vanzelf terug.
Nike: Een wijze les voor ons allemaal! [staat op en schudt Solars hand] Hartstikke bedankt voor dit gesprek, en veel succes in de arena. [richt zich tot het publiek] Dames en heren, Solar Gbadamosi!
Solar: Bedankt, Nike! [schudt hand, zwaait naar het publiek en loopt weg]
Kye Flecker
Zenuwachtig zat Kye te wachten tot het interview begon. Hij hield helemaal niet van al die aandacht die hij hier ineens kreeg. Steeds meer begon het besef te komen dat hij, zelfs als hij zou winnen, de rest van zijn leven een camera in zijn gezicht zou hebben. Zijn oude, rustige leventje was in ieder geval voorgoed voorbij. Natuurlijk was hij nog steeds vastbesloten om te winnen. Daarom trok hij gauw zijn zeegroene pak recht, toen hij zijn naam hoorde, plakte hij een glimlach op zijn gezicht en betrad hij het podium. Eigenlijk wilde hij doen alsof hij het publiek niet zag, dat maakte het een stuk minder eng, maar het publiek werd graag gezien, wist hij. Hij keek naar de mensenmassa, glimlachte zo vriendelijk als hij kon opbrengen en stak zijn hand naar hen op. Toen richtte hij zijn blik weer op Nike.
Nike: [glimlacht] Welkom, Kye, ga zitten en maak jezelf comfortabel! Doe alsof je thuis bent, haha.
Kye: [lacht een beetje ongemakkelijk] Hoi. Dank je wel. [gaat zitten]
Nike: Hoe voel je je vanavond?
Kye: Wel goed. Zo'n mooi pak heb ik nog nooit gehad. [aarzelt] Maar ik word wel een beetje zenuwachtig van al die mensen en camera's.
Nike: [lacht] Ach, geen zorgen! We bijten heus niet. Maar goed, laten we beginnen aan het daadwerkelijke interview, met de eerste vraag: hoeveel mensen hopen dat jij de Spelen wint?
Kye: Nou, in ieder geval mijn ouders en broertjes en zusjes natuurlijk. Dus dat zijn er in ieder geval negen. In de rest van het district weet ik het niet zo goed. Er zullen vast wel mensen hopen dat ik win, maar ik denk dat Solar ook aardig wat fans heeft.
Nike: [knikt begrijpend] Ja, Solar sprak ik net natuurlijk al. Die leek in ieder geval wel een goed stel hersenen en spierballen te hebben, haha. Trekken jullie als tributen van District 4 nou veel met elkaar op?
Kye: Redelijk. We zijn natuurlijk best wel verschillend, maar we kunnen het goed genoeg met elkaar vinden. We kenden elkaar nauwelijks, voordat we gekozen werden.
Nike: Ah... Want District 4 is best een groot district, of niet?
Kye: Ja, dat klopt. District 4 is inderdaad best wel groot. En ik heb niet zo veel tijd om veel met leeftijdsgenoten op te trekken, omdat ik vaak voor mijn broertjes en zusjes moet zorgen.
Nike: Hmm... Je ouders zijn veel van huis?
Kye: Mijn vader is visser en is eigenlijk bijna altijd met de boot weg. Daar help ik soms ook bij. Mijn moeder heeft een ongeluk gehad en kan dus niet meer werken of op de kleintjes passen.
Nike: Ik snap het. Maar gelukkig hebben ze jou nog! Dan nu je volgende vraag, en deze is wel wat lastig, moet ik zelf toegeven... Wat is je favoriete kleur, en kun je die beschrijven aan iemand die blind is?
Kye: [kijkt een beetje verbaasd] Pfoe, dat is zeker een moeilijke vraag. Mijn favoriete kleur is blauw; als de lucht of als water.. Eh.. Koel, kalm en ontspannen?
Nike: Hmm, dat klinkt wel als blauw, ja [knikt instemmend]. Goed, dan nu alweer je laatste vraag: wat betekent vriendschap voor jou?
Kye: Dat je er voor elkaar bent, ook als het moeilijk is. Dat je weet wat je aan elkaar hebt en op elkaar kunt vertrouwen. En vriendschap is natuurlijk dat je het gewoon leuk kunt hebben samen.
Nike: Wie is jouw beste vriend?
Kye: [denkt even na] Mijn broertjes en zusjes. We zijn heel hecht met zijn allen, zeker sinds het ongeluk van mijn moeder. We moeten het toch samen doen, nu.
Nike: [glimlacht] Wat goed om te horen dat jullie band zo hecht is. Dat kan soms wel anders zijn tussen broertjes en zusjes, geloof ik...
Kye: Oh, het is ook zeker niet zo dat we nooit ruzie hebben, hoor. Maar het is inderdaad heel fijn dat we zo'n goede band hebben. [slikt] Ik hoop dat ik ze binnenkort weer terug kan zien...
Nike: [meelevend] Je kunt er in ieder geval hard je best voor doen, toch?
Kye: Dat ga ik zeker doen.
Nike: Mooi zo. Dit was het dan alweer, Kye, dus bedankt voor je antwoorden vanavond. En ik wens je al het beste in de arena. [tot het publiek] Dames en heren, een hartelijk applaus voor Kye!
Kye: [knikt] Graag gedaan. [zwaait even naar het publiek en loopt het podium af]
Ayrton Seeger
Ayrton hoopte vurig dat het interview niet zo lang zou duren als de getroffen voorbereidingen die voor zijn ‘ondervraging’ hadden plaatsgevonden. Zijn stylist wist werkelijk weer het bloed onder zijn nagels vandaan te halen en hij had elk spiertje moeten aanspannen, wilde hij die gast niet weer opnieuw aanvliegen. Hoewel Cally er maar op bleef hameren dat dit een van de belangrijkste momenten was om een goede indruk te maken, kon het Ayrton vrij weinig schelen. Hij wist bij voorbaat al dat dit niets zou worden en zeker nu Michaello zijn handjes niet thuis hoefde te houden om hem op te maken, had Ayrton er al helemaal geen zin in. Dit keer had zijn stylist hem in een soort rubberen pak gehesen met een bandenprofiel erin gegraveerd. Als het niet zo ontzettend ongemakkelijk strak bij zijn kont zat, kon Ayrton niet ontkennen dat het er… best gaaf uitzag. Niet dat hij dat ooit zou toegeven natuurlijk.
Met een dus niet al te goed humeur, betrad Ayrton het podium. Hoewel zijn gezicht emotieloos stond, deed het grote publiek hem ook lichtelijk verstijven. Hij probeerde er niet te veel aan te denken en liep zonder gelachen of gezwaaid te hebben rechtstreeks door naar de stoel, klaar om ondervraagd te worden.
Nike: [glimlacht] Welkom, Ayrton! En wat een kunstwerk van een pak heb je aan!
Ayrton: Aahm, bedankt, denk ik [gaat wat ongemakkelijk zitten in de hoop dat hij niet uit zijn strakke broek scheurt]
Nike: Ach, niet zo bescheiden! [richt zich tot het publiek] Vindt u ook niet dat deze jongeman een prachtige outfit aan heeft? [weer tot Ayrton] Goed, dan nu de eerste vraag: wat zou je in ieder geval nog willen doen voordat je sterft?
Ayrton: Een laatste sigaret voordat ik mijn laatste adem mag uitblazen, dan sterf ik tenminste als...mezelf.
Nike: [knikt begrijpend] Och ja, roken is ook weer de laatste rage in het Capitool, geloof ik. Ben je ook al op vroege leeftijd begonnen met roken?
Ayrton: Geen idee, misschien een jaar of 12, of zelfs eerder... In elk geval is het beter dan de morfineverslaving in mijn district, nietwaar?
Nike: Hmm, dat is inderdaad een goed punt. Zo'n verslaving zou in de arena ook een nadeel kunnen veroorzaken... In ieder geval, de tweede vraag die ik voor je heb, is: hoe gelukkig ben je?
Ayrton: Gelukkig? *lacht vreugdeloos* Ik denk niet dat mijn geluk er op dit moment nog toe doet
Nike: [geschokt] Nou, dat zou ik toch niet zeggen! Ieders geluk is toch belangrijk in deze wereld?
Ayrton: En sommigen nemen graag het geluk van de ander af.
Nike: Hmm. Dan is het aan ieder van ons om goed op ons eigen geluk te passen, nietwaar? Het is helaas alweer tijd voor de laatste vraag, Ayrton. Wat is de laatste leugen die je verteld hebt?
Ayrton: Ik lieg nooit. Oké, misschien was dát een leugen
Nike: [lacht] Haha, goed antwoord. Maar, eh, kun je toch niet een tipje van de sluier oplichten over een leugen die je laatst verteld hebt? [knipoogt heimelijk]
Ayrton: Ahm, ja, dat ik mijn stylist niet opnieuw zou proberen aan te vallen, denk ik. We verschillen nogal... van smaak, om het zo maar te noemen.
Nike: [geïntrigeerd] Je hebt je stylist aangevallen? Haha, wat een lef. En ik denk dat we hier in het Capitool maar al te goed weten hoe heftig discussies over smaak kunnen oplopen. Je zou toch niet in iets belachelijks willen rondlopen!
Ayrton: We liggen elkaar niet echt, nee.
Nike: Oef, ja, dan wordt het natuurlijk lastig. Nou, Ayrton, bedankt voor je antwoorden vanavond! [tot het publiek] Dames en heren, een hartelijk applaus voor de tribuut uit District 6: Ayrton Seeger!
Was dat het? dacht Ayrton bij zichzelf. Hij stond weer voorzichtig op en stak zijn arm in de lucht waarna hij met korte stappen het podium verliet.
Oliver Cayle
Vooral niet jezelf zijn. Vooral niet jezelf zijn. Het schoot nu al voor de tiende keer door zijn hoofd. Hij moest alles behalve de instelling hebben dat hij wist dat hij dood zou gaan, dat hij niet de spelen zou winnen. Je moest het publiek toch vermaken? Nou, als hij ergens slecht in was. Had zijn moeder hem maar beter moeten opvoeden en hem niet moeten laten verdrinken in zijn gedachtes na de donkere dagen.
Hij voelde een duwtje in zijn rug wat moest betekenen dat hij op moest. Het applaus kwam bij hem aan, de mensen niet. Hoewel hij recht op Nike afliep en dan ook dankbaar genoeg haar rechterhand aanpakte, hij was al bang geweest dat ze de verkeerde zou uitsteken, had hij moeite om niet gewoon om te draaien en terug te lopen. Een nerveuze glimlach sierde Olivers lippen terwijl hij de meest vage vragen in zijn hoofd kreeg. Niet jezelf zijn. Niet jezelf zijn.
Nike: [glimlacht, steekt rechterhand uit] Welkom, Oliver! Ga zitten, ga zitten. Hoe gaat het met je?
Oliver: [Gaat zitten en beweegt wat nerveus] Naast alle zware trainingsdagen gaat het wel lekker ja.
Nike: Goed om te horen! Laten we maar snel beginnen met je eerste vraag. Ik geloof dat je hem vandaag niet draagt, maar tijdens de openingsceremonie zagen we je met een houten hand. Kun je daar wat meer over vertellen?
Oliver: [Staart wat naar beneden voordat hij antwoord] Hij is er ongeveer 4 jaar geleden af gegaan, er waren nog al wat...ruzies tussen de familie. En ik stond op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. [Grijnst flauwtjes].
Nike: [licht geschokt] Oef, dat klinkt heftig. Van je familie moet je het maar hebben, zeggen ze ook altijd... Hoe denk je dat dit mee speelt in je kansen in de arena?
Oliver: Wel, zolang de spelmakers er niet bij komen om een prothese of een haak bij de Hoorn te leggen, gok ik dat het mijn kansen wel verminderd. Maar ik doe mijn best, meer kan ik niet doen.
Nike: [glimlacht vriendelijk] Goede instelling! En met die spelmakers weet je het maar nooit, haha. We hebben per slot van rekening ook al een taart en cupcakes in de arena gezien. [kijkt recht in de camera] Dus, Tyrell, als je nog ideeën nodig had... [knipoogt, richt zich daarna weer op Oliver] Goed, dan nu de volgende vraag. Wat doe je het liefst in je vrije tijd?
Oliver: [lacht bij Nike's opmerking en haalt daarna een beetje nonchalant zijn schouders op na haar vraag] Niet veel bijzonders. Ik kan niet echt werk doen of mijn vader opvolgen met het houthakken dus ik ben meestal degene die de boodschappen moet doen. Of mijn broertje onder controle moet houden. Maar als het kan ben ik ook wel in het bos te vinden. Beetje saai, maar als je lang genoeg stil zit komen er misschien dieren op je af, best gaaf.
Nike: [onder de indruk] Oh ja? Wat cool! Wat voor dieren heb je zoal gezien?
Oliver: [Is wat meer enthousiast en glimlacht] Voornamelijk de kleine beestjes, eekhoorns en zo, die komen altijd eten halen. Ik heb niet altijd iets mee, mam wordt altijd pist als ze merkt dat ik weer iets van brood gestolen heb. Maar wat kun je er aan doen [haalt schouders op]. Er was ook een keer een hert, maar die had niet zo veel zin om vrienden te worden.
Nike: [knikt, nog steeds onder de indruk] Wauw. Eekhoorns, wat leuk! Volgens mij heb ik die wel eens op tv gezien... En nu we het zo over dieren hebben, is de volgende vraag eigenlijk wel heel toepasselijk. Waar denk je dat katten over dromen? [lacht]
Oliver: [Grijnst een beetje ongemakkelijk] Ik heb werkelijk geen idee. Hebben ze daar niets voor in het Capitool om dat te onderzoeken?
Nike: [enthousiast] Oh, daar heb je wel een idee! Hmm, ik ga maar eens in mijn sociale kringen rondvragen. Die dieren slapen zo veel, dus wat zich in hun dromen afspeelt, moet wel interessant zijn... [mijmert]
Oliver: Haha, tja, iedereen heeft zo zijn eigen dag programma [weet niet zo goed wat hij met de situatie aan moet].
Nike: [knikt] Helemaal waar. En helaas hebben wij hier ook een strak programma, want je tijd is alweer op. Oliver, heel erg bedankt voor je antwoorden en succes straks in de arena!
Oliver: Geen dank, het was gezellig. [knipoogt en glimlacht] Volgende keer bij ons! [Staat op, maakt een halve buiging naar het publiek en loopt het podium af]
Gloria Fowler
Met zekere passen, een opgeheven hoofd en eigenlijk gewoon haar koppigste houding liep ze naar voren. Ze was verbaasd geweest toen haar styliste aan kwam zetten met kleding die haar vertrouwd was. Simpele kleding. Een vest en een broek die wel aan elkaar zaten maar dat zag je van buitenaf niet. Ze viel qua uiterlijk behoorlijk op, juist doordat ze er normaal uitzag. Maar het voelde heerlijk, wetend hoe "lelijk" ze nu gevonden moest worden, alleen ietwat zwaarder dan normaal. De styliste had voorgesteld een rondje te draaien, en dat deed ze ook, om heerlijk te spotten. Dat had ze beter niet kunnen doen, want op de impact lieten eerst onzichtbare draadjes opeens los, en veranderde de simpele outfit opeens in een grote, opvallende jurk. Gadver. Woedend omdat ze zo in de val was gelopen ging ze maar gauw zitten, zoveel mogelijk van het gedrocht verbergend.
Nike: [sluit snel haar mond weer] Wauw, Gloria, wat een binnenkomst! Een prachtige outfit... Dat heeft je stylist toch mooi bekeken!
Gloria: Hmpf [kijkt ietwat chagrijnig voor zich uit]. Het is net wat je mooi vindt.
Nike: [verbaasd] Wil je zeggen dat je het zelf niet mooi vindt?
Gloria: [ietwat gedwongen glimlach] Als ik de spelen win... Terug naar Bre- nou ja, terug naar huis. En proberen weer gewoon door te leven.. denk ik. Misschien iets luxer en iets minder werk..
Nike: Wat voor werk deed je voordat jouw naam bij de Boete tevoorschijn kwam?
Gloria: Oersaai werk, in een fabriek. Vooral de hele dag stoffen aan elkaar naaien... verschrikkelijk, maar een mens moet eten.
Nike: Zeker waar [knikt begrijpend]. Maar goed, wat ik nu graag van je wil weten, is: waar maak je je zorgen over?
Gloria: [verstart, overweegt of ze iets wel of niet moet zeggen]
Nike: [fluistert heimelijk] Je kunt mij alles toevertrouwen, hoor. Een geheim kan ik wel bewaren.
Gloria: [flapt het er opeens en snel uit] Brendon, ik maak me zorgen om Brendon
Nike: En wie is deze Brendon?
Gloria: Hij is... nou ja... Een paar jaar geleden ben ik uit huis getrapt door mijn ouders. En hij was er als enige voor me... En nou ja, dat leidde naar... meer.
Nike: Oooooh... [knikt begrijpend] En nu mis je hem?
Gloria: Ik maak me zorgen om hem, dat hij iets stoms gaat doen omdat ik hier zit.
Nike: [kijkt in de camera] Nou, Brendon, dat zou je maar beter niet doen, dus. We willen niet dat Gloria hier zich nog extra zorgen moet maken als ze in de arena zit. [weer tot Gloria]. Dan is het nu alweer tijd voor je laatste vraag: wat is de langste tijd die je ooit niet geslapen hebt?
Gloria: [glimlacht weer voorzichtig] En ik dacht dat de vorige vragen lastig waren... hmm... ik ben niet echt een slaper... [denkt na, zegt wijs genoeg niet dat het was tijdens de rebellen tegen het Capitool] Ik denk toen ik nog thuis woonde, de laatste weken waren een echte hel. Dus ging liep ik vaak 's nachts weg, of bleef ik uit boosheid wakker.
Nike: Veel ruzie met je ouders dus?
Gloria: [knikt]
Nike: [glimlacht vriendelijk] En toch ben je nu hier. Ik hoop dat het je goed zal vergaan in de arena, Gloria, en bedankt voor je antwoorden. [tot het publiek] Dames en heren, een daverend applaus voor Gloria Fowler!
Gloria: [kort knikje naar de camera, zonder lach. Staat op, herinnert zich de jurk, meteen weer chagrijnig, loopt zo snel mogelijk af met in gedachten de vele manieren over hoe ze de styliste kan vermoorden]
Norah Jones
Van top tot teen was Norah bedekt met poeder, waardoor op haar gebruinde huid een lichte glinstering te onderscheiden was. Lekker subtiel sophisticated als ze haar stylist op zijn sarcastische woord mocht geloven, helemaal in. Toch kon ze het niet laten om haar blote armen wat af te kloppen, wat stofwolkjes veroorzaakte. Adrenaline pompte door haar lijf, veroorzaakte blosjes op haar wangen. Om haar nek hing een ketting, waar ze nerveus aan prutste, gemaakt van aan elkaar geschakelde dof goudkleurige bloemetjes, met erdoorheen verspreid kleine blauwe steentjes. Het paste perfect bij haar donkerbruine jurk, welke rijkelijk versierd was met levensechte vlinders. De tocht van de backstage naar de stoel was kort, maar Norah voelde haar enkels wiebelen in haar te hoge schoenen. Gelukkig had ze heel wat ervaring met onregelmatige akkergrond dus op een kort moment van lastig balanceren na wist ze de stoel zonder ongelukken te bereiken. Norah nam soepel plaats en keek de presentatrice aan met een vastberaden blik. Ze liet zich niet zomaar intimideren door al dit gedoe, ondanks de felle lampen die haar haast verblindden.
Nike: Welkom, Norah. Wat heb je een prachtige jurk aan! Alleen... er lijken wel wat insecten op te zitten! Of hoort dat zo?
Norah: Jazeker, de vlinders zijn zeer symbolisch voor district 11. Tenminste, dat beweert mijn stylist. Volgens mij vond hij ze gewoon mooi. [haalt schouders op]
Nike: [glimlacht] Ach, wie kan hem ongelijk geven? [tot het publiek] Dames en heren, ziet Norah er niet prachtig uit vanavond? [weer tot Norah] Maar om ter zake te komen, je eerste vraag: van wie van je medetributen denk je dat die sowieso bij de laatste vier in de Spelen gaat zitten?
Norah: Eh- oh.. [verbaasde blik om het compliment & de vraag] Het is al lang gebleken dat de Hongerspelen nauwelijks te voorspellen zijn in hun wreedheid. Iedereen kan eraan gaan, ieder moment. Of diegene nou een sterke jongvolwassene is of een twaalfjarige die hierdoor nooit de kans krijgt om op te groeien. [suikerzoete glimlach] Maar als ik zou moeten kiezen.. Gloria, Gabe, Nirwad [lichte blosjes op haar wangen] en Solar.
Nike: Bespeur ik daar een paar blozende wangetjes...? [lacht]
Norah: Ach.. Heb jij geen last van al die warme lampen om ons heen dan? [wiebelt zenuwachtig heen en weer en kijkt harder blozend weg richting het publiek]
Nike: [lacht meer] Nee, haha, ik ben eraan gewend. En mijn make-up is erop voorbereid, natuurlijk. Maar, nou ben ik toch wel erg nieuwsgierig... Waarom moest je blozen? Je mag het ook in m'n oor fluisteren, ik beloof dat ik het ons geheim zal houden [knipoogt]
Norah: [kijkt Niké verafschuwend aan] Nee bedankt, ik ben niet zo van de geheimen. Ik moest denken aan de gesprekken die ik met Nirwad had, aan.. [gefrustreerd] Aan alles wat ik moet missen nu ik morgen een Arena in word gestuurd.
Nike: [enigszins versteld van Norah's blik] Oké, ik snap het. Eerlijkheid is ook een deugd, nietwaar? Wat voor dingen zou je dan allemaal missen?
Norah: Wat niet? [fel] Ik ga álles missen, van de saaiste klusjes thuis en lange dagen werken op de akkers tot de prachtige zonsondergang in 11 en de dorpsfeesten. En ik voel een gemis van ervaringen die ik nu wellicht nooit meer zal mogen hebben. Vriendschap... [zachtjes:] Liefde.
Nike: [meelevend] Dat is inderdaad veel om te missen. Maar misschien hoef je het maar een paar weekjes te missen, en kun je daarna weer terugkeren naar je district. De volgende vraag die ik voor je had voorbereid, is: heb je een speciaal persoon achtergelaten thuis? Maar ik begin te begrijpen dat je misschien hier een speciaal iemand ontmoet hebt...
Norah: Thuis heb ik niet één, maar eerder tientallen bijzondere mensen achter moeten laten. Onze familie is nogal groot.. En eigenlijk voelt het hele dorp als familie voor mij. Ik hou zo veel van ze [bijt op haar lip, met vochtige ogen] En hij, Nirwad verbaasde me, omdat hij me aan het lachen kreeg terwijl ik dacht dat ik alleen nog maar tranen over had. Als een klein lichtje in de duisternis, zeg maar. [haalt sniffend neus op]
Nike: [glimlacht sympathiek] Och, dat klinkt inderdaad als een groep speciale mensen. [richting de camera] En alvast een bedankje naar Nirwad dan, dat hij bij deze lieftallige dame een glimlach op haar gezicht had getoverd. [weer tot Norah] Dan is het nu alweer tijd voor je allerlaatste vraag: wat jaagt jou angst aan?
Norah: Laten we dat inderdaad maar doen, Nike. Hopen kan immers altijd en ergens van leren kan nooit kwaad [montere glimlach] Nou, geniet van de laatste interviews, allemaal, en ik zie jullie morgen weer [cynische glimlach en zwaaiend handje naar het publiek terwijl ze weg loopt]
Cosmo Wheelock
Nog een laatste keer trok Cosmo aan zijn vlinderdasje en bekeek zichzelf in de spiegel. Wat zag hij er toch weer geweldig uit in zijn bruin gekleurde smoking met vlinderdasje. Letterlijk vlinderdasje, want op de vlinderdas stond, hoe kon het ook anders. Vlinders. Nog sneller dan Cosmo had durven dromen was het zijn buurt om naar het podium te gaan. Dit was het moment waar hij al die tijd al naar had uitgekeken. Het interview. Het moment dat hij over zichzelf mocht praten en dat terwijl het hele Capitool mee keek. Met grote passen betrad hij het podium en zwaaide vol enthousiasme en blijdschap naar het publiek. Even bleef hij staan om paar handkusjes het publiek in de sturen, daarna liep hij door naar de stoel en nam plaats naast Nike.
Nike: Welkom, Cosmo, ga lekker zitten. Ik zie dat je je wel op je gemak voelt vanavond, of niet?
Cosmo: [glimlacht] Ja, ik keek enorm uit naar deze avond.
Nike: [glimlacht terug] En waarom specifiek naar deze avond?
Cosmo: Wel… [giechelt een beetje beschamend] Ik hou er wel van om een beetje in de aandacht te staan. En nu mag ik praten, bij de parade stond ik alleen maar in een karretje, wat trouwens ook geweldig was om mee te maken.
Nike: [lacht] Nou, dan heb je geluk, want in ieder geval de komende drie minuten draait het allemaal om jou!
Cosmo: Mooi [glimlacht nog een keer en zwaait naar het publiek]
Nike: Goed, dan beginnen we met de eerste vraag: wat is het beste compliment dat je ooit hebt gekregen?
Cosmo: Voor mijn uiterlijk natuurlijk. Ik doe elke dag erg mijn best om er tip top uit te zien.
Nike: [knikt bewonderend] En dat is te zien! Van wie krijg je dat compliment zoal?
Cosmo: Ja, van mijn moeder [kijkt even bedroeft als hij aan zijn moeder denkt]. Ze is erg trots op mij, moet je weten.
Nike: Met reden, lijkt me zo. Denk je dat je haar trots eer aan kunt doen in de arena?
Cosmo: Ik hoop van wel natuurlijk, maar met zekerheid kun je dat natuurlijk nooit zeggen. De arena kan soms rare dingen met je doen, zoals ik in de vorige spelen gezien heb.
Nike: [knikt instemmend] Ware woorden. En dan nu je tweede vraag: voor welk persoon in je leven zou je vrijwillig de Spelen in zijn gegaan, als dat betekende dat zij veilig blijven?
Cosmo: Hmm, lastig [denkt even diep na]. Mijn ouders kunnen natuurlijk nooit in de Spelen komen en dat zijn eigenlijk de enige personen in mijn leven van echte waarde.
Nike: Werkelijk? [verbaasd] Je hebt geen vriendje of vriendinnetje dat thuis met smacht op je terugkomst zit te wachten?
Cosmo: Nee, niet tot zo ver ik weet. Ik ben zeer gesteld op mijn rust en mijn districtbewoners hebben niet echt de zelfde interesses als ik.
Nike: Oh, dat moet wel lastig zijn dan... Maar goed, dan heb ik nog één laatste vraag voor je: bestaat perfectie?
Cosmo: Wel natuurlijk, Ik ben perfectie [glimlacht]. Al zou mijn leven nog perfecter zijn als ik in dit geweldige Capitool leefde met hun geweldige inwoners.
Nike: [lacht] Ach, nu vlei je ons allemaal... hoewel we natuurlijk niet kunnen ontkennen dat het leven hier aardig perfect is. Bedankt voor je antwoorden vanavond, Cosmo, en mogen de kansen immer in je voordeel zijn! [tot het publiek] Dames en heren, geef Cosmo Wheelock een daverend applaus!
Nog met een grote grijns op zijn gezicht stapt Cosmo uit zijn stoel, in de tijd dat Nike tegen het publiek praat, maakt Cosmo nog even een grote buiging naar het publiek en loopt daarna met korte maar stevige passen van het podium af, terwijl hij weer naar het publiek zwaait.
------
Het was een mooie, lange avond geweest, gevuld met emotie, passie, daadkracht... Maar er waren ook leerzame, verdrietige, verwarrende en charmerende momenten geweest. Ook dit jaar waren de tributen zeer divers, wat weer veel goeds beloofde. Nike kon niet wachten tot morgenochtend, wanener het allemaal écht zou beginnen.
