Mayme MacNiall
Burgemeester District 6
PROFIELAantal berichten : 125
Registratiedatum : 03-01-14
 | | ◊Onderwerp: Zegetocht District 6 HS2 | ma okt 05, 2015 12:54 am | |
| Er was dit jaar op zich weinig hoop geweest voor District 6 om de winst van deze tweede Hongerspelen binnen te slepen. Mayme had zichzelf in dat opzicht niet voor de gek gehouden, ondanks dat ze echt had gehoopt dat Kira of Johnny het zou overleven. Wat ze precies van de winnares moest vinden, wist ze niet goed. Madelynn kwam op zich niet onaardig over, maar Mayme kon onmogelijk af van het beeld in haar hoofd dat haar bestempelde als een moordenaar. Het bleek daardoor moeilijk om oprecht vriendelijk tegen het meisje te zijn.
Net als het vorige jaar was een groot deel van het district bedekt onder een dikke laag sneeuw, zo ook de stad. Het had veel manschappen gekost op de vele trainsporen ijsvrij te houden en Mayme hoopte voor hen dat deze dag er snel op zou zitten. Zelf had ze ook niet echt zin om de hele dag leuk te moeten doen, maar uiteindelijk stapte ze resoluut het podium op en begon ze met spreken.
“Beste inwoners van District 6,” begroette ze haar bevolking met een serieuze blik. Ze keek naar de vele mensen die er waren, omringd door een duidelijk aanwezige hoeveelheid wit. Bij het kleinste incident zou er hard worden ingegrepen. “Het is alweer een halfjaar geleden dat de tweede Hongerspelen van start gingen en vandaag hebben wij de eer om de Winnares van harte welkom te heten in ons district. Geef een warm applaus voor Madelynn Bristow.”
Mayme knikte naar het meisje, dat het een stuk minder moeilijk leek te hebben dan in bijvoorbeeld District 8 en 11. Op zich snapte ze dat wel, maar tegelijkertijd voelde het alsof Madelynn District 6 en haar Tributen niet belangrijk genoeg vond. En dat stak.
Het meisje liep naar voren en schraapte haar keel, terwijl ze de mensenmassa in zich opnam. Er bevonden zich hier waarschijnlijk meer mensen dan ze tot dusver bij elkaar had gezien, al wist Mayme natuurlijk niet precies hoe veel inwoners de andere districten hadden. District 6 was echter hoe dan ook het district met de meeste inwoners.
“Beste inwoners van District 6,” begon ook het meisje haar verhaal. “Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier vandaag voor u sta, en uw district mag bezoeken dat heel Panem met elkaar verbindt. Hoewel het hier ontzettend verschilt van thuis, ben ik erg blij dat ik dit heb mogen meemaken.” Even glimlachte ze, maar Mayme ging er niet vanuit dit gemeend was. Zelfs zij kon echter niet ontkennen dat de serieuze blik die volgde wel degelijk oprecht was. “Ik ben erg dankbaar,” ging het meisje verder, “maar ik weet dat mijn overleven voor alle andere Tributen de dood heeft betekend en dat ook hier daarmee vele levens voor altijd getekend zullen zijn. En wat ik ook doe en wat ik ook zeg, niets zal daar verandering in kunnen brengen.”
Dat was het moment dat Madelynn haar aandacht verschoof naar de families van Kira en Johnny, en er leek maar weinig over te zijn van het monster waar Mayme haar voor aanzag. Toch leek Madelynn ook niet extreem aangedaan, dus behield Mayme haar gereserveerdheid. “Toch wil ik mijn oprechte medeleven betuigen aan de familie en vrienden van Johnny en Kira, die allebei zo hard hebben gestreden. Beide Tributen heb ik niet goed leren kennen. Van wat ik gezien heb tijdens de trainingen was Johnny echter een handige jongen die goed overweg kon met wapens, en ik ben blij dat ik hem in de Arena niet ben tegengekomen.”
Het meisje slikte even voor ze verder sprak. “Kira, daarentegen, ben ik wel tegengekomen en ik betreur het dat onze ontmoeting zo vijandig heeft moeten zijn.” De manier waarop je haar vermoordde, heeft dat niet echt doen blijken, dacht Mayme venijnig, niet in staat om te vergeten hoe de bijl van het meisje zich in Kira’s nek had geboord. “Het was Kira gelukt om Nakoma buitenbewustzijn te slaan, wat voor mij een van de eerste momenten was dat ik me realiseerde hoe kwetsbaar we allemaal waren, zelfs al waren we samen. Het was ook een van de eerste momenten dat ik serieus heb nagedacht over het verraden van mijn bondgenotes.” Dat verbaasde Mayme wel een beetje, maar het gaf haar ook een gevoel van trots – een gevoel dat haar eigenlijk helemaal niet aanstond. Toch was ze blij om te weten dat haar sponsoring aan Kira iets teweeg had gebracht, zij het voor Madelynn dan niet per se iets positiefs.
“Ik ben blij dat ik dat toen niet heb gedaan, want anders had ik hier waarschijnlijk niet voor u gestaan. Het spijt me voor uw verlies, maar uw Tributen hebben dapper gestreden en ik zal hen nooit vergeten. Dat zij in vrede mogen rusten. Dank u wel.”
Mayme ademde diep uit en klapte, al was het niet van harte. Ze was duidelijk minder enthousiast over de winnares van dit jaar dan die van vorig jaar, maar ze moest als Burgemeester toch het goede voorbeeld geven. Madelynn stapte weg bij de microfoon en zocht vluchtig oogcontact met Mayme. Die keek naar haar en knikte. Het was geen overtuigende uiting van dankbaarheid, maar Mayme kon de moeite op zich wel waarderen, dus deed ze haar best om toch op zijn minst een beetje vriendelijk over te komen.
OOC: Met zelfgodmodetoestemming! Woorden van Madelynn staan dikgedrukt. ^^ |
|
