OOC: Wegens omstandigheden begin ik dit topic en niet onze allerliefste Burgemeester. Well godmodetoestemming, ook voor Dyson en de andere familie Green. =3 En eh... ja, dit is een hele lap tekst, want ik had nog niet met Lynn gepost. Dus bij dezen... ^^;; Tussen --- is Lynns toespraak! Komt allen! There's food!

IC:
Het gevoel van opluchting was enorm geweest, toen iemand de moeite nam om Madelynn te vertellen dat ze eindelijk weer terug waren in District 7. Het reizen door heel Panem was ontzettend vermoeiend geweest, en met de toespraken die ze moest houden was slapen er ook weinig bij. Het was vreemd geweest om terug te zijn in het Capitool en weer helemaal als een held te worden ontvangen. Het voelde niet terecht, zeker niet na alles wat ze had gezegd in de districten, maar de capitoolclowns leken dat alleen maar interessant te vinden en reden te zien voor meer zogenaamde ‘selfies’ en meer van dat soort onzin. God, wat was Madelynn blij dat ze snel weer thuis zou zijn. ‘Thuis’ was echter nog altijd een relatief begrip…

Met de winst van de Hongerspelen had Lynn het recht verworven om in de Winnaarswijk te resideren met haar familie. Haar moeder had het willen overwegen, maar niets kon Boyce Bristow ervan overtuigen om zijn zelfgemaakte huisje te verlaten. Om eerlijk te zijn was Madelynn daar blij om, want ze was doodsbang dat ze haar familie tot last zou zijn. Haar nachtmerries wilden maar niet weggaan en dat was een van de hoofdredenen om te zeggen dat ze vanaf nu op zichzelf wilde wonen.
Het was een understatement om te zeggen dat haar familie dat geen goed idee vond, maar konden ze het haar weigeren?
Madelynn leek vastbesloten, en dat was ze ook. Dus nog op dezelfde dag als ze was teruggekomen, had ze kennisgemaakt met haar nieuwe huis dat ongelooflijk onnatuurlijk groot aanvoelde. Ze had het idee alsof hun houten huisje er toch minstens acht keer in zou moeten passen en Madelynn had geen flauw idee wat ze met al die ruimte moest. Een afschuwelijk denkbeeld, natuurlijk, als je bedacht dat er ook gezinnen waren die om de ruimte zouden smeken. Het was een van de redenen waarom Madelynn zich ontzettend egoïstisch voelde, een gemoed dat vaker naar boven kwam sinds haar terugkeer uit het Capitool. In de afgelopen paar maanden had Madelynn, om heel eerlijk te zijn, nog maar weinig dingen echt een beetje goed verwerkt.

Nadat de trein eenmaal tot stilstand was gekomen, en een van de preppers nog de laatste hand aan haar make-up had gelegd, kon Madelynn weer voet zetten op vertrouwde grond. Ze glimlachte dankbaar naar Dyson, die haar hielp veilig de trein uit te komen. Zoals zo vaak had de stylist bedacht dat het een goed idee was om lompe Maddie op hakken naar buiten te sturen, iets wat ze niet bepaald had kunnen waarderen. Ja, ze waren mooi, maar hoe liepen mensen de hele dag op deze dingen? Goed, over het algemeen was ze wel veilig van de trein naar het podium gekomen, zij het af en toe met wat hulp, maar het was verre van comfortabel. Enkel in district 5 was ze bij het verlaten van de trein best wel hard door haar enkel gegaan, waardoor Dyson nu maar het zekere voor het onzekere leek te nemen.
De groep werd reeds opgewacht door enkele Vredesbewakers, onder leiding van Burgemeester Wilson, naar wie Madelynn wat ongemakkelijk glimlachte. Ze had hem sinds haar terugkomst in het district nog maar amper gesproken, ondanks dat ze hem heel graag mocht. Het was gewoon te pijnlijk, zoals het in het algemeen te pijnlijk was om mensen onder ogen te komen. Het idee van een feest stond Madelynn dan ook helemáál niet aan, maar helaas kwam ze hier met geen mogelijkheid onderuit. Het was immers de officiële afsluiter van de Zegetocht.

Er was echter nog geen tijd om bij te praten, want de Burgemeester moest de mensen van District 7 toespreken, waarna het de beurt aan Madelynn zou zijn. De enige reden waarom ze geloofde dat ze dit kon hebben, was omdat het de laatste keer zou zijn. Hierna zou, hoe naar ook, alle aandacht gaan naar de Boete en de volgende Spelen. Hierna kon ze misschien echt een beetje bijkomen van alles wat er was gebeurd.
Andrew betrad het podium en hield zijn praatje. Madelynn maakte gebruik van de tijd om moed bijeen te rapen om over Sköll te praten. Haar familie was er ondertussen in geslaagd om haar ervan te overtuigen dat ze Madelynn het verraad jegens haar eigen district niet kwalijk namen, maar dat gold natuurlijk niet voor iedereen hier in Zeven. Ze was bang voor vijandigheid, iets waar ze na de Hongerspelen meer dan genoeg van had gehad. Nog steeds was ze boos op het Capitool, maar zelfs daar wilde ze niet eens meer iets mee doen. Ze had de Presidente de hand geschud en eigenlijk vond Madelynn haar ook best aardig. Niet dat ze dat ooit hardop zou durven zeggen. Haar verraad was reeds groot genoeg.
Madelynn wachtte totdat  Andrew haar het woord gaf en met een bedrukt gevoel stapte ze naar voren. Daar sprak ze, wat net zo onprettig en moeizaam ging als verwacht. Ze praatte ietwat langzaam, alsof ze het idee had dat ze anders de controle over haar lichaam zou verliezen. Ze wist wat ze had gedaan na de dood van Caleb – wie weet waar ze nog meer toe in staat was? Ze durfde op het moment eigenlijk niet voor zichzelf in te staan.

-------------------------

“Beste inwoners van District 7,” begon Madelynn net zo formeel als in de andere districten, ondanks dat de woorden die volgden minder geforceerd overkwamen. “Hoewel ik enorm dankbaar ben dat ik hier vandaag sta, ben ik mij erg bewust van het verlies dat ons district geleden heeft – een verlies waar ik verantwoordelijk voor ben geweest. Het is dan ook een heel dubbel gevoel om hier te staan, want ik ben blij en opgelucht, maar ik weet dat dit niet voor iedereen hier zal gelden.”
“Sköll en ik heb elkaar onderweg naar  het Capitool maar kort gesproken. Mensen die me kennen zullen weten dat ik normaal gesproken niet echt een prater ben, en hetzelfde gold voor Sköll. Er was geen klik en geen gevoel van vertrouwen tussen ons. Ik weet niet of het voor Sköll hetzelfde voelde, maar ik zag hem wel als een van mijn gevaarlijkste tegenstanders. Dat was eigenlijk ook een van de voornaamste redenen dat ik besloot  om voor te stellen aan mijn eigen bondgenoten om hem en zijn bondgenote...” ze slikte even, “… om hen aan te vallen. Naast het verraden van de mensen die met mij samen hadden gewerkt, was dit een van de moeilijkste en minst prettige besluiten die ik in de Arena heb genomen.”
Dat was niet gelogen en Madelynn begon het steeds moeilijker te krijgen om te spreken. Ze zocht naar vertrouwde gezichten in het publiek, maar kon zo snel niemand vinden. Er waren sowieso veel te veel gezichten, maar dat haar ogen vochtig werden maakte het ook niet bepaald makkelijker.  
“Wat ik ook zeg en wat ik ook doe,” ging ze verder, terwijl ze een traan uit haar ogen wreef, “ik kan niemand terugbrengen en ik kan de pijn niet verzachten. Ik vraag ook niet om uw medelijden of uw vergiffenis, maar ik vraag wel om uw begrip. Ik heb dingen gedaan die ik liever niet had gedaan, maar de Hongerspelen maken een ander mens van je. Met het oog op de naderende Boete en de komende Spelen wil ik jullie graag meegeven dat het niet onderschat moet worden. Het is zowel fysiek als mentaal heel erg zwaar... maar niet onmogelijk. Steun is daarbij echter heel belangrijk en ik wil graag mijn familie bedanken voor het vertrouwen dat ze in mij hadden en nog steeds hebben, en natuurlijk ook alle andere mensen die mij en mijn bondgenoten hebben gesponsord wil ik uit de grond van mijn hart bedanken. Zonder jullie had ik hier vandaag niet gestaan. Mijn ervaringen in de Spelen zal ik voor altijd bij me dragen en ik zal Sköll dan ook nooit vergeten. Dat hij in vrede moge rusten. Dank u wel.”

-------------------------

Er waren veel dingen die ze op dat moment kon doen, maar exact de juiste woorden – die iedereen tevreden zouden stellen – uitspreken was waarschijnlijk te veel gevraagd. Ze was dan ook opgelucht, toen ze na enkele minuten van praten eindelijk de mensen kon bedanken en bij de microfoon weg kon stappen. Ze glimlachte even zwakjes naar Dyson, die vast ook blij was dat het weer voorbij was. Vervolgens keek ze naar de Burgemeester, met wie ze eigenlijk nog maar amper had gesproken sinds ze terug was. Het oogcontact was een beetje ongemakkelijk, maar ze dwong zichzelf om naar hem te glimlachen. Ze mocht de man graag en ze wist dat ze haar overleven deels aan hem te danken had. Op de een of andere manier maakte dat het allemaal erger.

Dyson hielp haar het podium weer af, waar ze meteen werd ontvangen door haar broer en David, de broer van Caleb, gevolgd door hun ouders. Sawyer nam haar meteen in zijn sterke armen en omhelsde haar voor enkele seconden. “Hoe is het met je?”, fluisterde hij naar haar, en ze voelde de geborgenheid. Het was nu echt over. Ze was veilig en ze was weer thuis. “Goed,” antwoordde ze daarom, al viel de ware betekenis van dat woord in deze context nogal te betwijfelen.

Nadat Sawyer zijn jongere zusje eindelijk los had gelaten, omhelsde David haar ook en Madelynn glimlachte dankbaar naar hem. Vervolgens nam ze bloemen in ontvangst van zijn ouders, die ze ook echt ontzettend dankbaar was voor hun steun. Ondanks dat Caleb er niet mee was, waren ze zo ontzettend lief voor haar, en Madelynn was hen daar eeuwig dankbaar voor.
Na haar familie begroet te hebben, werd Madelynn naar een tafel begeleid, waar ze te eten en drinken zou krijgen, maar waar mensen ook naartoe konden komen om met haar te spreken, als ze dat wilden. Er was veel wit aanwezig, iets waar Madelynn echt een enorme hekel aan had, maar ze vermoedde sowieso dat het niet bepaald zou stormlopen als in het Capitool.
Ze schonk zichzelf wat wijn in, en terwijl ze en slok nam keek ze om zich heen. Er stonden een paar lange, houten tafels met even lange banken. Op de tafels lag bestek en stonden borden, die mensen naar hartelust mochten vullen met eten. Madelynn vermoedde dat er niemand in District 7 vandaag met een knorrende maag naar bed zou gaan, en dat maakte haar dan een klein beetje blij. Had ze toch iets goeds gedaan voor haar District.

Madelynn zat naast de Burgemeester en aan de andere kant zat haar broer. Ze wist niet echt goed wat ze moest zeggen, maar na een wijntje begon het allemaal al wat makkelijker te gaan. Ze schonk zichzelf nog een glas vol, en ze zag de afkeurende en wantrouwende blik van haar broer, maar ze trok zich er niets van aan. Ze had het… nodig.
“Hoe gaat het met Grace?”, vroeg Madelynn uiteindelijk tijdens het eten aan de Burgemeester. Hoewel ze het moeilijk vond om hem onder ogen te komen, vond ze dat ze het hem verschuldigd was, zeker na hem de afgelopen maanden zoveel mogelijk te hebben ontlopen. Of nou ja, eigenlijk had ze iedereen ontlopen. Enkel voor boodschappen had ze zo nu en dan haar huis verlaten. Verder had ze vrij weinig uitgevoerd. Dat was eigenlijk best wel triest. Beter bracht ze daar vanaf nu verandering in.

Tegen de tijd dat de eerste mensen hun bord leeg hadden, of gewoon niet langer konden wachten, zag Madelynn hoe de eerste persoon haar richting opkwam. Ze nam een slok van haar wijn en wachtte totdat er daadwerkelijk tegen haar gesproken werd. Hopelijk was dit allemaal snel weer voorbij!