Als zijn moeder hem niet in de vroege ochtend zijn bed had uit gejaagd met de geïrriteerde stem dat hij wel had moeten weten wat voor dag het zou zijn, dan was Oliver waarschijnlijk compleet door de boete heen geslapen. De nacht ervoor had hij al nauwelijks geslapen en hij wist heel goed welke dag het was, het was alleen een professionele vaardigheid van de jongen om de belangrijke dingen te negeren. Hij was ook niet meer belangrijk, hij had in de hele familie ook niets belangrijks meer te bieden sinds het ongeluk van jaren geleden. Dus waarom zich nog richten op belangrijke dingen? Hij was uiteindelijk ergens pas laat in de nacht in slaap gevallen, zich meer druk makend over hoe zijn kleine broertje het zou doen dan over zichzelf. Hij wist hoeveel bonnen hij had, hij had ze vaak genoeg in zijn hoofd opgeteld, gezucht en het gewoon opgegeven. De angst was naarmate de nacht was gevorderd steeds verder omhoog gekropen, tot het uiteindelijk een brok in zijn keel had gevormd en hij nog nauwelijks kon slikken.
De krijsende stem van zijn moeder was dus allesbehalve welkom. Hij begreep haar zorg. Haar beiden kinderen, beiden kans om zo maar in een grote pit gegooid te worden en het daar tot de dood uit te vechten. Oliver had de meeste kans om er in te komen, terwijl Steven, zijn jongere broer, de grootste overlevingskansen had. Want hoe kon Oliver in zijn eentje met één hand drieëntwintig andere tributen aan? Hij moest wel heel erg van geluk spreken als hij heelhuids uit het gevecht bij de hoorn des overvloeds kwam. Maar Oliver probeerde zich aan zijn optimistische kijk op de wereld te houden en stelde zichzelf gerust dat hij na deze boete gewoon veilig naar huis kon lopen met Steven onder zijn arm en zijn moeder kon vertellen dat hij er nooit meer naartoe hoefde. Dit was zijn laatste jaar en dat jaar moest hij goed afsluiten.
Met kleine oogjes zat hij aan de ontbijttafel voor zich uit te staren terwijl zijn kom met eten onaangeroerd bleef. Steven daarentegen kon niet stilzitten en wipte met zijn benen op en neer op de stoel, wat een irritant, krakend geluid maakte. 'Steven zit eens stil ik probeer een plan te bedenken om je uit die trein te redden als je gekozen word.' Beet de blonde jongen hem toe terwijl hij eindelijk een hap van zijn ontbijt nam. Hij voelde de woedende ogen van zijn moeder in zijn rug. 'Oliver, zeg dat niet! Je weet net zo goed als ik dat zowel Steven als jij niet gekozen worden!' Oliver haalde alleen maar zijn schouders op en gaf een knipoog aan Steven, die er een beetje ongemakkelijk bijzat en niet goed wist wat hij met de situatie aanmoest.

Vrij snel na het ontbijt joeg zijn moeder hen de deur uit, zij en hun vader zouden later komen. Het enige nieuwe gedeelte van dit jaarlijks gebeuren was dat zijn moeder hem een stevige knuffel gaf, een lange knuffel ook nog eens, en het moeilijk had met afscheid nemen. Oliver begreep het maar ook weer niet. Kon ze het niet gewoon positief in zien net als hem, en gewoon denken dat hij weer heelhuids terug zou komen van de boete?
Met Steven aan zijn linkerhand en het stompje van zijn rechterhand diep weggestopt in zijn zakken waren ze onderweg gegaan.
Het ging als altijd. Het was de eerste keer voor Steven en de jongen kon Oliver nauwelijks loslaten, laat staan bedenken dat hij een eigen plek had. De blonde jongen kon hem alleen maar verzekeren dat ze elkaar na de boete weer zouden zien en dat Steven zich nergens zorgen over hoefde te maken. Hij zat maar een keer in de pot, Oliver acht keer. De tweede knuffel van die dag volgde en het gaf Steven genoeg moed om naar zijn plek te schuifelen. Oliver deed hetzelfde met zijn blik af en toe het achterhoofd van zijn kleine broertje zoekend.
De hele plechtigheid en blablabla's waren voor hem alleen maar flauwekul, dus besteedde hij er geen aandacht aan. Pas toen de begeleider van zijn district aankondigde dat hij de vrouwelijke tribuut ging trekken, richtte Oliver zijn blik van zijn schoenen naar het podium. Logan Strank. De naam zei hem helemaal niets, maar dat zorgde er niet voor dat hij geen medeleven voor het meisje voelde. Het viel hem wel op hoe jong het meisje was. Dat verminderde de kansen voor zijn district al wat.
Nog voordat Oliver goed en wel doorhad dat de begeleider al bezig was voor de jongens, begon zijn hart als een razende te bonken en werd de angst pas echt erg. Hij bewoog wat op en neer en tikte nerveus met zijn vingers tegen de zijkant van zijn been terwijl hij zichzelf gerust probeerde te stellen. Alles kwam goed, iemand anders zou worden gekozen en hij hoefde nooit meer naar deze klerezooi terug. “De mannelijke tribuut van district zeven dit jaar is … Oliver Cayle." De angst, nervositeit en alle gevoelens die net door hem heen gingen waren in een klap weg. Hij had het geweten, het was voor hem allang duidelijk geweest. Maar toch kwam de klap net zo hard aan. Hij nam een grote hap adem en begon zich te verplaatsen naar het podium, de stomp waar ooit zijn rechterhand had gezeten nog dieper in zijn zak stekend. Hij meed alle bekende gezichten, hij hoefde hun opluchting of geschoktheid niet gezien. Het was Oliver overkomen, niet hen. Hij beet op de binnenkant van zijn lip en beklom het podium.
Dag kansen voor District zeven.

In sfeer in huis was druk en gespannen, iedereen was bezig met zijn eigen ding, en zodra iemand anders in de weg liep werd dat snel duidelijk gemaakt door een botte opmerking of een snerp. Benjamin hield zich zo veel mogelijk in de achtergrond, terwijl hij zijn eigen nette kleding aantrok, en zijn haar goed deed. Hij haatte deze kleding omdat het zijn haar volledig zichtbaar maakte, hij haatte deze dag omdat zelfs hij bang was voor de boete. En dit jaar was de angst erger dan de afgelopen jaren, Rose was dit jaar voor het eerst veilig, maar de kansen van Benjamin en Ivy waren weer wat gestegen, en de brutale Rowan had dit jaar voor het eerst zijn naam in de grote glazen bol zitten. Nee, iedereen was bang in het Brooks huishouden, maar niemand sprak erover. In plaats daarvan probeerde hun moeder de orde te bewaren en te checken of iedereen nou eindelijk klaar was en er aantoonbaar uitzag. De meiden waren present, in hun mooie, nieuwe jurken(gesponsoord door Benjamin's moeder) en met opgestoken haren, Henri liep in zichzelf te mokken, Benjamin en Rowan zaten beiden ongeduldig op de bank te wachten. Oliver, de kleine Oliver ontbrak nog. Benjamin had het even snel door als zijn tante en haastte zich naar de jongenskamer voordat ze met een preek kon beginnen.

Daar zat de kleine Oliver op de grond, met grote krokodillentranen die over zijn wangen gleden. Zijn blouse zat half uit zijn broek en zijn haar stond half overeind. Benjamin twijfelde geen moment en ging naast hem zitten en sloeg een arm om de kleine jongen heen. "Shhh, Olliver, het komt allemaal goed, maar we moeten nu echt zo weg anders komen we echt in de problemen." probeerde hij. Een paar grote, waterige ogen staarden hem aan. "M..maar.. maar wat als jullie w..worden.." en weer begonnen er twee watervallen te stromen. "Dat kan, natuurlijk kan dat. Maar de kans is heel klein. Er zijn heel veel andere kinderen, kinderen die veel meer bonnen hebben. Dus maak je maar geen zorgen" probeerde hij om hem gerust te stellen terwijl hij het haar van het kereltje vlak streek. "Dus jullie zijn veilig?" vroeg het kleintje, nog altijd met een onzekere, trillende stem. "We worden waarschijnlijk niet getrokken" Benja ging staan en stak zijn hand uit naar Oliver om hem ook overeind te helpen. "Kom maar, voordat pap boos word." het jochie nam zijn hand aan en Benjamin stopte zijn blouse netjes terug in zijn broek toen hij eenmaal overeind stond. Samen liepen ze terug naar de woonkamer, elkaars handen stevig vast.

De hele groep liep samen naar het plein, waar Rose de hand van Oliver overnam en de jongeren, na een stevige omhelzing van hun moeder en Rose, zich naar de rij begaven. Rowan was voor de verandering eens braaf en stil, hij gaf zelfs geen kick toen zijn vinger geprikt en zijn afdruk verzegeld werd. Ook Ivy was stilletjes. Nadat hun vingerafdrukken afgenomen waren liepen ze allemaal zwijgend naar hun eigen groep met leeftijdsgenoten, waar het wachten begon. Het zenuwslopende wachten. Voor zichzelf was hij niet bang, wel voor zijn familie. Niet hun, niet hun, niet hun. Nee, zelf ging hij uiteindelijk toch wel dood, daar zat hij niet mee. Ergens leek het hem juist wel ironisch, dat er eens iemand in het capitool zou huilen om haar zoon. Ook al betwijfelde hij of zijn ware moeder de ernst zou inzien. Misschien zag zij het ook wel als een eer en was ze juist trots. Plotseling zag hij een hand door de glazen bol graaien en begon hij weer op te letten. En net op tijd: "Logan Strank" klonk er luid en duidelijk. De eerste golf van opluchting schoot door hem heen, diegene die de meeste kans maakte was weer een jaar veilig, het was niet Ivy, niet dit jaar. Wie er wel gekozen was boeide hem niet zoveel, hij zag haar maar herkende haar niet. Ze was jong, te jong om serieus kans te maken, maar ze leek niet al te veel in shock of verdrietig, mooi. Schiet op... Eindelijk graaide de hand weer naar een briefje, dit maal in de andere bol. Het briefje werd opengevouwen en voorgelezen. "Oliver-" Zijn gedachten schoten naar zijn jonge broertje, angstig vastklampend aan zijn moeder. "- Cayle". Alle spanning kon wegvloeien, hij was veilig, zijn familie was veilig, nog een jaar de dans ontsprongen. Ongeïnteresseerd keek hij naar de plek waar de menigte uit elkaar vloeide, was verbaasd hoe dichtbij dat gebeurde. Pas toen hij de jongen zag herinnerde hij hun eerdere ontmoeting, waar deze Oliver zijn tas had omgestoten en geweigerd had te helpen. De jongen waar zijn kleine broertje verbaasd naar had lopen staren. De jongen met maar één hand. Hij kende de jongen, maar was verder onverschillig over zijn lot, wel was hij verbaasd hem hier te zien, hij had hem ouder geschat, allang veilig. Ach, wat kon het hem schelen. Zijn familie was veilig, en de hoop om nog een jaar te winnen had hij nu al opgegeven. Wat kon hij immers verwachten van een jong meisje en een gehandicapte jongeman?