Kijk, je kon werk zo leuk of zo vervelend maken als je zelf wilde. Hij kon zichzelf afzonderen en met een moeilijk gezicht voor zijn tv zitten, driftig notities makend van alles wat er gebeurde. Hij kon zijn telefoon op stil zetten en zich de hele dag afzonderen. Hij kon plannen opstellen en telefoontjes plegen. Maar hij kon natuurlijk ook naar zijn favoriete cocktailbar, wat nu afgeladen zou zitten met mensen die net zo nieuwsgierig waren als hij. Vandaag, en vooral nu, was dat dan ook waar hij behoefte aan had. De meningen van anderen. Natuurlijk was de mening van zichzelf het meest belangrijk. Híj was degene die alle beslissingen moest gaan maken. Toch had hij best interesse in wat de andere Capitoolbewoners nou van de Tributen zouden vinden. Vandaag was de Boete, wat toch een spannende dag was. En voor Ihsan zou het meteen een belangrijke dag worden.

Een donkerblauw overhemd, een witte pantalon en een wit jasje verder liep Ihsan in de richting van de cocktailbar. Goed, het was vrij vroeg op de dag dus misschien was het niet de beste plek, maar ze serveerden hier ook heerlijke tapas en daar deed hij het eigenlijk voor. Ihsan had zijn hoofd nodig, dus drank kon er sowieso even niet in. Gelukkig was hij een vaste gast daar. De eigenaar zou vast niet moeilijk doen.
Zijn aktetas zat vol papieren die bedoeld waren voor de eerste indruk van de Tributen. Vanaf het allereerste moment zou hij op gaan letten. Hij wilde weten wat voor persoonlijkheid ze hadden, wat hun reacties waren. Als het aan Ihsan had geleden had hij ze stuk voor stuk aan een psychologische test onderworpen en geïnterviewd zodat hij wist wie hij voor zich had. Nu was dat natuurlijk absurd en totaal niet mogelijk, maar hé. Een mens kon dromen.

Het duurde nog een halfuur voordat de eerste Boete zou beginnen vanaf het moment dat Ihsan binnenstapte. Het was minder vol dan hij had verwacht. Dat zou snel veranderen vermoedde hij, dus hij bestelde snel een glas water en zijn geliefde tapas en nam plaats aan een hoge tafel recht tegenover een beeldscherm. Ihsan opende zijn aktetas en legde alvast de papieren voor het eerste District klaar, zodat hij meteen kon beginnen met schrijven zodra het begon. Hij maakte alvast wat notities - wat verwachtte hij, wat hoopte hij? - en na enkele minuten voelde hij dat iemand naast hem was gaan zitten. Vrolijk begroette hij de persoon.
"Goedemorgen!" Ihsan lachte vriendelijk. "Ik neem aan dat je ook voor de Boete bent gekomen? Zijn er bepaalde Districten waar je een hoge verwachting van hebt?"


OOC: Open voor iedereen! Basically wil ik hier gewoon met iemand (of preferably zelfs meerdere mensen) een gesprekje hebben over de Boete. Dus op een gegeven moment kan er even een tijdsprongetje worden gedaan (ook handig als je je karakter wilt invoegen/uit wil schrijven) zodat er nieuwe gespreksdingetjes zijn!

Het was niemand minder dan Tyrell Peak, de hoofd Spelmaker. Ihsan was stiekem best een beetje onder de indruk van zijn werk van de afgelopen twee jaar. De geruchten over de komende Arena waren natuurlijk al maanden bezig. Om heel eerlijk te zijn, luisterde en speculeerde hij graag mee, al zou hij dat natuurlijk nooit toegeven. De Arena was simpelweg het belangrijkste element uit de Spelen - samen met de Tributen, natuurlijk. En hoewel Ihsan gemengde gevoelens had over het hele concept Hongerspelen, moest hij Tyrell nageven dat hij het goed had gedaan. Aan de andere kant was hij natuurlijk de allereerste. Zou een opvolger het beter kunnen?

Hij begroette Tyrell beleefd en luisterde aandachtig naar de districten die hij interessant vond. "Vier en zeven zijn inderdaad grote kanshebbers als ze wederom zulke Tributen krijgen," beaamde hij, "al denk ik dat zeven nu een wat rustiger jaar zal hebben, omdat ze vorig jaar al een Winnaar hadden. Hoewel ze er natuurlijk twee achter elkaar zouden kunnen krijgen, maar die kans lijkt me kleiner. Misschien dat District 4 nu eindelijk de zege krijgt, na twee keer net mis te hebben gegrepen. En inderdaad - de Districten waarvan het niet wordt verwacht, zou ook erg interessant zijn. Dit is pas de derde Spelen, dus alles kan nog gebeuren!" Besloot hij enthousiast. Als het waar was dat District 1 zijn Tributen trainde, dan zouden die zeker kanshebbers zijn. Het ging ze de afgelopen jaren echter niet heel erg voor de wind, dus Ihsan wilde zijn geld er niet op inzetten. Nee, hij zocht de underdogs met potentie, of de brute krachten die zich er doorheen zouden beuken door jarenlange oefening van wat dan ook. De brute krachten die ook echt wat kónden.

"Ihsan Nazar-Ahari," stelde hij zich voor. "Het is me een genoegen! Ik heb mezelf de taak gegeven om de komende Tributen te helpen en uit te dagen door te ze sponseren. Dat pak ik natuurlijk serieus aan, vandaar al deze papieren voor me." Zijn oog viel op de dame die zojuist 'goedemorgen!' had gezegd en Ihsan's mond viel bijna open. Het was niemand minder dan de presidente van Panem. Hij had haar hier niet verwacht - het leek hem om de één of andere manier logischer dat ze thuis zou zitten te kijken. Aan de andere kant kwam niet iedereen zomaar deze bar binnen, en het was het commentaar van het gepeupel ongetwijfeld ook leuk om aan te horen. Hij voelde zich echter ietwat opgelaten in zulk hoog gezelschap. Tyrell kon hij wel aan, maar de presidente erbij? Ze was werkelijkwaar een prachtige vrouw én ze was de presidente.
"Mevrouw de president!" Hij stond op en maakte een kleine, beleefde buiging alvorens hij ging zitten. "Wat een eer om met u - en natuurlijk de heer Peak - aan tafel te mogen zitten!"

-

De vrouwelijke Tribuut van District 1 had meteen voor geroezemoes gezorgd. Natalia Russo. Ze leek onopvallend - niet groot of klein, niet dik of dun, niet belachelijk gespierd en ook niet slap. Je zou er zo overheen kijken. Toch zorgde zij voor een golf van geluid, en dat kwam door haar achternaam. Al kijkend schreef Ihsan op zijn papier; familie - zusje? - van Hugo Russo, eerste Hongerspelen naast de andere indrukken die hij van haar kreeg. De jongen, James Lovell, was lang en slungelig en Ihsan vond hem er ziekelijk uitzien. Op geen enkele manier kreeg hij het idee dat hij hem zou kunnen helpen tijdens de Spelen, zelfs al zou hij dat willen. Het zou wachten zijn op andere momenten waarop hij de Tributen kon zien, om erachter te komen of deze James het waard was.

District 2 was compleet anders. Valeria was een grote, imposante vrouw naar Ihsans mening. Ze kwam fel over en leek aanzienlijk strijdlustiger dan de andere twee. Zijn eerste gedachte was kanshebber, al was dat compleet gebaseerd op haar uiterlijk. Hij zou haar zeker in de gaten houden, samen met haar districtgenoot Gabe. Allebei waren ze groot en zo te zien ook oud. Aan spierkracht leek het Gabe ook niet te ontbreken en meteen vroeg Ihsan zich af of de twee samen zouden gaan werken. Ze waren allebei erg knap en Ihsan was er zeker van dat zij sowieso veel sponsors zouden krijgen, gewoon al door hun huidige verschijning. Dat hield niet in dat hij daar niet bij wilde horen: ze moesten zich voor hem alleen dubbel en dwars bewijzen dat ze het waard waren.

Hij dipte met zijn ene hand zijn nacho in de saus terwijl hij met de andere hand Gracie Ashworth beschreef. Niet erg imposant, maar ze leek sympathiek en dat was ook wat. Ze kwam tenminste meteen lopen, wat Eugine niet had gedaan. Die leek te verbijsterd om ook maar te bewegen. Hij zag er tenminste gezond en vriendelijk uit. Daarbij behoorde hij tot de oudste categorie, wat in zijn voordeel kon werken.

Ihsan's pen leek bijna uit zichzelf te schrijven. Onderhand keek hij niet meer naar het papier maar alleen naar het scherm. District 4, een district waar hij erg benieuwd naar was, was aan de beurt en dit zou de laatste zijn voor de pauze. De eerste Tribuut had een zodanig moeilijke naam dat de begeleidster hem er niet één keer uitkreeg, en heel even twijfelde Ihsan of dit toch wel de vrouwelijke tribuut was. Ze leek namelijk nogal mannelijk en vertikte het in eerste instantie om te bewegen. Ihsan vond dat zowel irritant -gedraag je toch gewoon!- als lef hebben. Zijn indruk bleef echter positief, gewoon omdat ze apart eruit zag en een imposant uiterlijk had. Of hij. Maar aangezien ze niet had geprotesteerd, was het vast goed. Kye was, zeker in de schaduw van Solar, dan weer erg onopvallend. Ihsan vond hem echter onopvallend op een goede manier. Je zou hem snel vergeten, maar daardoor had hij juist meer speelruimte. Wie wist wat dat joch allemaal in zich had!

Nadat hij al zijn bevindingen had opgeschreven voor de eerste vier Districten, richtte hij zich weer tot de Peaks. "Het is nu al een ongelooflijk interessante groep, al zeg ik het zelf." Vertelde hij. "Zeker District 2 lijkt een goede kans te maken, al is dat slechts gebaseerd op hun uiterlijk. Ik hoop dat ze me ook echt versteld gaan doen staan, want stiekem verwacht ik al meteen een hoop van ze. Zitten hier al potentiële kanshebbers bij volgens jullie?"


OOC: Ik zag pasgeleden pas dat er was gepost! Dus ik heb maar even schot in de zaak gebracht en in ieder geval een paar districten erin gegooid, zodat er ook nog wat is om over te praten.