Met een doek om haar hoofd geknoopt en haar haren in een staart gebonden stond Precilla op zolder. De zolder zelf was een stoffige ruimte waar zelden mensen kwamen en het verbaasde Pris dan ook niks dat hier nog meer stof lag dan in het hele District. Haar adoptieouders hadden haar gevraagd of ze de ruimte wilde schoonmaken, waarom was voor haar nog altijd de vraag. Met een zucht keek de tiener in het rond, waarna ze besloot maar gewoon bij een doos te begonnen. De doos zelf woog niet veel en bleek allemaal oude knuffels te bevatten. Even keek ze ernaar. Aurora en Lukas waren vast niet plan om deze knuffels te bewaren, aangezien Pris te oud was voor deze dingen en ze geen kleinkinderen hadden. Precilla was niet van plan om binnenkort moeder te worden (daar was ze sowieso een vriend voor nodig), maar deze wereld was nou niet bepaald aantrekkelijk om een kind in te dumpen. Misschien later, als de wereld wat minder verknipt was, dat ze een kind wilde hebben, maar nu nog niet.
De blondine pakte de stoffige doos, liep naar het trapgat van de zolder en liet de doos resoluut naar beneden vallen. Daar belande hij met een doffe klap op de houten vloer met een gigantische stofwolk tot gevolg. ‘Precilla?’ Het vragende hoofd van Lukas verscheen onderaan de trap. ‘Gaat alles goed daar?’ Pris stak haar hoofd door het trapgat en glimlachte naar de man. ‘Ja hoor, ik gooide alleen een doos naar beneden.’ Ze gebaarde naar haar gedumpte slachtoffer. ‘Ik neem aan dat jullie die niet willen bewaren?’ De man wierp een blik in de doos en schudde toen zijn hoofd. ‘Nee, die mogen weg. Misschien dat ze er wat mee kunnen bij het weeshuis.’ Pris knikte en richtte zich toen op de rest van de zolder. Eén doos gehad, nog een heleboel te gaan. De volgende doos bevatte nog meer oude troep, bestaande uit een aantal kapotte tafellampen, een radio die eveneens niet meer werkte en wat oude snuisterijen. Hoewel de neiging om ook deze doos naar beneden te gooien groot was, besloot Pris om deze doos maar gewoon naar beneden te brengen. Dat de spullen al stuk waren betekende niet dat zij ze nog eens extra stuk mocht maken. Onderaan de trap nam Lukas de doos van haar over, waarna hij er met Aurora in keek.
Pris bleef niet staan om te zien wat ze met de inhoud deden, maar klom weer naar boven. Al gauw zweefde er overal stof rond en stond Precilla regelmatig te hoesten. Om te voorkomen dat ze zich een ongeluk zou hoesten knoopte ze een vochtige theedoek voor haar mond. Zo, dat werkte een stuk beter. Zo ging het meisje gestaag verder met opruimen en schoonmaken. Af en toe kwamen Lukas of Aurora boven om te zien wat ze had gevonden of om spullen weg te halen. Na ruim een uur had Pris de meeste spullen van de zolder weg gedaan of schoon gemaakt. Het enige wat nu nog over was, was een doos met haar naam erop. Het meisje hurkte neer bij het kartonnen gevaarte en opende de flappen. Ze was bijna vergeten dat deze doos hier stond; het was de enige doos met spullen die ze uit hun ouderlijk huis had kunnen redden toen Flaire de boel in brand had gestoken. In de doos lag een bij elkaar geraapte verzameling van spullen. Een kleine schoen die ooit van Toby of Aron was geweest, Precilla haar favoriete pop, de trouwfoto van haar ouders en een foto-album met oude familiefoto’s. Dit laatste voorwerp haalde het meisje uit de doos, waarna ze in kleermakerszit naast de doos ging zitten. Het album legde ze op haar schoot, waarna ze het open vouwde en er nieuwsgierig in begon te bladeren. Het was lang, lang geleden dat ze voor het laatst in dit album had gekeken. Het bevatte een hele reeks foto’s tot zes generaties terug van de familie Blitz. Haar vader had de moeite genomen het album te bewaren toen hij het van zijn vader had gekregen en bij iedere foto stonden namen en jaartallen genoteerd.
Langzaam bladerde Pris door het album en liet haar blik over de foto’s van haar voorouders glijden. Ze herkende veel van haarzelf; de neus van een oudtante, de kleur haar van een oom. Ze zag echter ook dat er hier en daar een familielid was met een andere haarkleur, namelijk vuurrood. Precilla staarde ernaar en kantelde haar hoofd even terwijl ze nadacht over dit feit. Haar ouders hadden altijd beweerd dat Flaire een kind van de duivel was vanwege haar rode haren, maar hier was bewijs dat rood haar toch wel degelijk in de familie zat. Even voelde het meisje een kleine steek in haar hart toen ze aan Flaire dacht. Ze voelde zich nog altijd een beetje schuldig tegenover haar jongere zusje, maar er was niets meer wat ze kon doen om te herstellen wat ze had gedaan. Flaire was al bijna twee jaar geleden overleden. Het enige wat ze kon doen was proberen de band met Aron en Toby te herstellen voordat het ook daar helemaal mis zou lopen. Bedroeft bladerde Precilla verder, nu zonder de foto’s echt te zien. Ze had het gevoel dat het al te laat was om haar band met haar jongere broertjes te herstellen. Flaire was bijna twee jaar geleden naar de Spelen verdwenen en sindsdien was het alleen maar bergafwaarts gegaan tussen Precilla en de jongens. Zou dat nog te redden zijn? Viel er nog wel wat te herstellen?
De laatste foto in het album was een vroege familiefoto van Precilla met haar ouders. Zelf was ze een jaar of vijf geweest op de foto, wat betekende dat Flaire op dat moment twee jaar oud was geweest. Een jaar later zou de tweeling geboren worden. Het meisje had pas door dat ze huilde op het moment dat er een traan op de foto uiteen spatte. Ze miste haar familie en voelde nu, niet voor de eerste keer, een groot verlies. Ze had haar ouders verloren, haar broertjes, het gezin waarin ze was opgegroeid. Hoewel God haar had behoed van een vreselijk lot in de Spelen, voelde het alsof zij de verliezer was en Flaire de winnaar. Zij was nu op een betere plek (hoewel Pris niet geloofde dat Flaire ooit in de Hemel terecht zou zijn gekomen, wist ze dat haar zusje gelukkiger zou zijn in de vagevuren van de Hel, dan tussen de engelen in de Hemel) en Precilla was nog altijd in deze vergane wereld. Hoewel zij niet meer voor de Spelen gekozen kon worden, liepen anderen nog altijd gevaar en de generaties daarop vermoedelijk ook. Ja, Flaire had het beter getroffen dan zij, dat besefte ze nu wel.
OOC: Post 15# 13.485 / 50.000
