Het vierde jaar van de Hongerspelen. Ze was weer een jaartje ouder en in alle eerlijkheid.. De kreukels in haar gezicht waren er niet minder diep door geworden, om het maar subtiel uit te drukken. Gelukkig viel dat niet al te veel op door haar prominente littekens, die alle aandacht trokken. Alex liet zich bepoederen met spul dat tegen het glanzende effect dat de felle lampen op het podium hadden. Ze liet het allemaal maar over haar heen komen. Protesteren had toch geen zin, wat schoot ze er mee op? Dan stond ze alsnog op het podium om twee jonge mensen mee te nemen naar het Capitool, met als enige verschil het feit dat haar gezicht nu glansde op de TV uitzendingen. Nee, het was een kwestie van beseffen wanneer het zin had om terug te vechten en wanneer niet. De enige echte overwinning, naast het omverwerpen van dit wrede systeem - iets wat niet zomaar zou gebeuren, was het thuisbrengen van een winnaar. En dat was dan ook waar Alex ook dit jaar weer keihard voor zou knokken.

Nu de boete weer voor de deur stond nam Alex ruimschoots de tijd om stil te staan bij de gestorvenen. Niet alleen tijdens de Opstanden, haar familieleden die ze toen verloren was, maar ook de kinderen die ze verloren was op het slagveld. Sterke, maar domme Llew. Vurige Flaire. Stille, depressieve Oliver. De intelligente Eugine. Gracieuze Gracie. Ze hadden allemaal een verhaal – en voor hen allen eindigde dat verhaal op het kerkhof. Alexandra had het er behoorlijk zwaar mee. De taak om twee kinderen door een dodelijke hel te proberen te loodsen was een lastige, en een ondankbare. En dat ruste behoorlijk op haar schouders. Ze zou dat niet ontkennen als je het haar vroeg, maar het echt op straat leggen deed ze ook weer niet. Nee, de vrouw liep met opgeheven schouders, hopend dat haar kracht anderen kracht gaf. Wanhoop had nog nooit iemand verder gebracht, dus deed ze wat er in haar bloed zat: Doorzetten.

Dus stond ze ook nu weer op het podium om een verhaaltje te houden. En om vrouwe Fortuna te spelen in de loterij van het leven. Wie was er veilig? Dat zouden honderden opgeluchte gezichten zijn. En wie o wie was de pineut? Diegene zou met haar naar het Capitool vertrekken. Alexandra liet zich door Ada inleiden, zoals altijd. Dan mocht zij een verhaaltje vertellen, sgrict gecensureerd natuurlijk. Daar had Ada wel voor gezorgd. “Beste districtgenoten. Weer sta ik voor jullie, klaar om twee dappere tieners met mij mee te nemen naar het Capitool, als een teken van boetedoening voor de opstandigheid tijdens de Donkere Dagen. Opdat wij deze fouten nooit zullen vergeten en nooit zullen herhalen.”  Mooier dan dat kon ze het niet verwoorden. Een fout was het zeker geweest, als je keek naar de verstrekkende gevolgen. Ze waren een portie dodelijke reality TV geworden voor de wereldvreemde Capitolers, en moesten er nog voor klappen ook. “Met hun intelligentie en vindingrijkheid zullen onze tributen hun uiterste best doen de eer van het District te beschermen en ik zal alles geven om hen daarin te begeleiden.” Ze liep richting de bollen, het moment van de waarheid.

“Ik zal jullie niet verder in spanning laten afwachten.. De vrouwelijke tribuut van dit jaar is ... Rook Olsen." Inwendig zuchtte de vrouw, maar ze probeerde een bemoedigende en vooral optimistische houding te behouden. Schouders recht, blik vooruit. Ze zocht Rook’s figuur en observeerde haar eerste acties als officiële Tribuut in de vierde Spelen. ''Geef haar een warm applaus, mensen,'' sprak Alexandra, vooral om zichzelf bij de les te houden. En wellicht zou het aan het Capitool laten zien hoe gemotiveerd haar District was. Ze waren klaar voor een volgende winnaar. Het applaus dat volgde was niet al te enthousiast, maar het was iets van aanmoediging. En Rook zou het nodig hebben, bedacht Alex zich verbitterd.

Rook Olsen was de gelukkige dit jaar. In een seconde had Alexandra haar hele leven overhoop gegooid. Het sierlijke meisje op het strand liep nu in een rechte lijn op het podium af. Een kind nog, hoe volwassen de serieuze blik in haar ogen ook was. Het raakte haar. Qua uiterlijk leek het meisje met haar witblonde haren totaal niet op Donja, maar Alex koppelde het dansen van Rook aan het dromerige van haar dochter Donja. Alexandra had het er nu al moeilijk mee, het was altijd moeilijk, maar nog een tikkeltje erger als je de tiener al eerder had ontmoet. Alexandra wist echter ook dat juist die persoonlijke connectie haar zou kunnen helpen om Rook te helpen. De gebalde vuisten van het meisje lieten in ieder geval al een zekere vechtlust zien, wat er hopelijk op duidde dat ze niet weer de existentiele gesprekken door hoefde te maken die ze met de levensmoede Oliver had gehad. 


Helaas had niet iedereen de situatie geaccepteerd zoals Rook dat had gedaan toen ze zich zonder protest richting het podium begaf. Met pijn in haar hart luisterde Alexandra naar de boze woorden. Een familielid gooide haar gevoelens zomaar op straat. Vertelde over hoe Rook een modelburger was. Dat zou vast waar zijn. Maar Alex kon er niets doen. Ze probeerde zichzelf niet aangesproken voelen, maar het was lastig, aangezien zij het papiertje met Rook's naam vast had. Alex legde het papiertje zorgvuldig neer naast de grote glazen schaal en stapte achteruit. 


Pas toen Rook netjes naast haar stil stond en de camera's alle tijd hadden gekregen om haar dappere houding goed in beeld te brengen kwam Alexandra weer in beweging. ''En dan nu de mannelijke tribuut van dit jaar,'' sprak ze terwijl haar hand weer in de papieren zee verdween. Ze sloot haar vingers om een papiertje, een naam, een persoon. Wie zou Rook en haar vergezellen in hun reis naar het Capitool? Alexandra ontvouwde het papier en haar adem stokte in haar keel. Oh. Oh nee.. Dit kon niet waar zijn. ''Toby Blitz.'' Nog een Blitz. Wat was de kans dat dat gebeurde? Nee, wacht, die kansberekeningen kon ze op een later moment nog doorvoeren. Nu moest ze Toby Blitz op het podium ontvangen en hopen dat de geruchten over hem niet even veel waarheid bevatten als wat er over zijn zusje Flaire in de rondte waren gegaan. Of misschien waren de ervaringen van een onruststoker juist wel precies wat nodig was om een winnaar op te leveren. 

Een goed ding aan de Boete? Geen broertjes of zusjes hebben waar hij afscheid van moest nemen omdat ze gekozen werden om dit jaar hun district te gaan vertegenwoordigen tijdens de Hongerspelen. Zijn ouders waren te oud om nog deel te kunnen nemen. De enige die van zijn familie in de Hongerspelen betrokken kon worden was hijzelf, tenzij hij ergens in een ver district nog een paar familieleden had rondlopen, maar hij schatte de kans vrij klein. Hij had District 3 altijd als het district gezien waar hij geboren en getogen was en had nooit nagedacht over het feit dat hij ergens anders wel eens goed familie kon hebben zitten, maar zoals hij al aangaf: hij schatte die kans vrij klein. De jongen wandelde met opgeheven hoofd tussen de rest van zijn leeftijdsgenoten en stak zijn hand zonder angst naar voren zodat één van de Vredesbewakers bloed kon afnemen. Met een kille stem werd aangegeven dat hij zich bij de rest van zijn leeftijdsgenoten moest gaan voegen en Evan liep in die richting. Hij ontmoette de blik van zijn vader terwijl hij bij de rest van de jongens ging staan en deze gaf een dapper knikje naar hem, maar zijn moeder was zo te zien weer aan het huilen. Zijn bonnen zaten er minder dan tien keer in, toch? Hoe groot was de kans dat hij getrokken werd? Waarschijnlijk even groot als de rest van de gezinnen met maar één kind om het district te vertegenwoordigen. Je zou bijna niet meer aan kinderen durven beginnen, maar daar dacht hij niet eens over na. Nog twee jaar. Nog twee jaar moest hij doorgaan zonder getrokken te worden en dan konden ze hem niet meer verplichten om mee te delen. Als hij in die twee jaar of na die twee jaar een mooi meisje ontmoette, prees hij zichzelf al heel gelukkig.

Maar dan moest het meisje die hij ontmoette natuurlijk niet getrokken worden én moest ze zijn karakter een beetje aankunnen. Hij was namelijk ontzettend sarcastisch en spottend tegenover het Capitool aangelegd en dat was niets iets wat velen konden waarderen. De jongen draaide zijn hoofd toen hun begeleider op het podium klom en vervolgens uitleg begon te geven over hoe ze fouten nooit zouden vergeten en nooit zouden herhalen. Hij draaide met zijn ogen, maar luisterde vervolgens geïnteresseerd verder toen de vrouw haar hand in de namenpot van de meisjes liet graaien. Niet iemand die ik ken, niet iemand die ik ken bad hij. Rook Olsen. Fuck! Hij had voor de Boete nog met haar gesproken. Het was dus iemand die hij kende. Hij keek met een geërgerde blik toe hoe het meisje zich losmaakte van de menigte en naar voren liep, maar niet zonder wat drama. Maar dat volgde Evan al niet meer. Hij was te veel bezig met het feit dat het Rook was die zojuist was gekozen om als vrouwelijke tribuut District 3 te vertegenwoordigen. Evan peilde de reactie van hun districtbegeleidster, maar kon niks aflezen van haar blik. Wat vond zij van het Capitool? Hij had geen idee. Evan balde zijn vuisten toen hij zag hoe het meisje dat om Rook’s naam had geroepen tot zwijgen werd gebracht. Hij haatte ze. Hij haatte de mensen van het Capitool en al die Vredesbewakers echt zo erg. Zijn ogen zochten naar zijn vader en deze leek net zo boos te zijn, zijn vuisten dezelfde houding aannemend als die van Evan. Evan draaide zijn hoofd met een ruk om toen hij hoorde dat ze overgingen op de mannen en zocht vervolgens de blik van zijn vader weer. Zijn vader keek hem recht aan en Evan schudde zijn hoofd. Hij zou het niet worden. Dat mocht niet. Dat kon niet.

Evan begon net wat respect voor Rook te krijgen omwille van de manier hoe ze daar stond toen een nieuwe naam geroepen werd. Evan’s blik flitste naar de jongen wiens naam was geroepen; het was immers niet moeilijk om te weten wie het was als iedereen opzij ging en plaatsmaakte voor die persoon. Opgeluchte gezichten waren te zien, maar ook gezichten die vertrokken waren van afschuw. En dat waren juist de blikken waar het Capitool zo van genoot. De grote jongen was vrij moeilijk te missen en Evan’s keel voelde rauw aan toen de jongen langs Rook op het podium ging staan. Zou Rook de jongen kunnen vermoorden? Evan schatte haar kansen laag in. Maar wie weet had ze wel een ongekende kracht die haar zou helpen om door deze Hongerspelen heen te komen. District 3 had eerder kunnen winnen. Het was alleen jammer dat het er altijd maar ééntje was die terugkeerde naar huis. Zijn blik gleed naar zijn ouders. Hij zag opluchting op de gezichten van beiden, maar zag dat zijn vader kwaad was met de uitkomst. But then again, zijn vader zou kwaad zijn met élke uitkomst. En hijzelf ook. Het was niet dat hij zichzelf toewenste om nu in de schoenen te staan van de tributen van de Hongerspelen van dit jaar, maar het was nu ook weer niet dat hij blij was dat zij het geworden waren. En op dit moment wenste hij gewoon dat hij meer tijd had gehad om Rook beter te leren kennen. Wist hij veel dat het de laatste keer was dat ze met elkaar zouden kunnen praten. Zou er nu nog een kans zijn? Nee. Ze wilde vast veel liever afscheid nemen van haar echte vrienden en haar familie. En dus wachtte Evan geduldig tot de twee tributen weggevoerd zouden worden zodat ze afscheid konden nemen van hun dierbaren en dan op de trein gingen naar wat waarschijnlijk hun dood zou zijn.