De zenuwen gierden harder door Toby zijn lijf dan hij toe zou willen geven. Vandaag was het zover, de eerste dag van de Spelen. Over een paar minuten zou hij in een Arena staan met drieëntwintig anderen en zou de strijd om hier levend uit te komen echt gaan beginnen. Met gesloten ogen stond Toby te wachten in de ruimte waar hij even daarvoor was gedropt. Het was een kleine ruimte met weinig invulling; een paar stoelen, een klein tafeltje en een gigantische grote buis die alle aandacht naar zich toe trok. Langzaam ademde de jongen in en uit terwijl hij zich probeerde in te beelden hoe dit voor Flaire geweest moest zijn. Het wachten tot het zover was, tot de strijd eindelijk zou gaan beginnen. Zou ze nerveus zijn geweest? Ongeduldig? Gespannen? Hij wist het niet en misschien was dat maar goed ook, want als hij had geweten dat onze claustrofobische Flaire twee jaar geleden volledig geflipt door de kamer rende was het vast niet motiverend geweest. Gelukkig voor Toby wist hij niet dat zijn zusje claustrofobisch was geweest en had hij hier zelf ook geen last van. Die extra stress had hij er echt niet bij kunnen gebruiken. Langzaam ademde de jongen een paar keer diep in en uit in een poging zijn zenuwen tot bedaren te brengen. Hij moest zich focussen, zich concentreren. Straks zou er worden afgeteld en zou hij langzaam de Arena in gehesen worden. Hij had dan slechts een minuut de tijd om zijn omgeving in zich op te nemen, te zien wie er om hem heen stonden, waar Rook was en waar de spullen waren die het waard waren om te gaan halen. Hij kon dit. Het moest. Voor Aron. Voor Flaire. Voor Precilla.

Een bijzonder kalme stem verkondigde opeens dat het tijd was voor de Tributen om plaats te nemen in de buis. Toby voelde een lichte irritatie bij het horen van de stem, die zo kalm aan het praten was alsof er dadelijk niets ernstigs gebeuren ging. Als een soort robot stapte Toby in de buis. Hij voelde zich niet op zijn gemak in het glazen gevaarte, maar dit kwam vermoedelijk ook door de kleren die hij droeg. Het waren kleren die nog nieuw waren, nooit gedragen en daardoor lang niet zo soepel als zijn eigen kleding die zo vaak was gedragen dat hij er iedere gewenste beweging in kon maken zonder iets te scheuren. Deze kleren gaven hem het gevoel dat ze zouden scheuren zodra hij zou proberen over iets heen te klimmen. Ja, met je blote kont op Panem TV, dat zou vast hilarisch zijn. Voor de mensen die keken dan. Toby zat daar zelf niet zo op te wachten. Terwijl hij daar stond te wachten probeerde hij de kleren wat op te rekken door steeds een beetje door zijn hurken te zakken, maar het leek niet echt te helpen. Het zou straks wel komen. Hij keek nog een keer naar zijn kleren, maar kon er niet uit afleiden wat voor Arena hij straks zou zien. Hij droeg een shirt met korte mouwen, een lange broek, stevige schoenen en een stomme hoed* die hem echt niet stond. Daarbij, wat had een hoed nou voor zin? Hij blokkeerde je zicht en zat toch alleen maar in de weg als je rende of aan het klimmen was. Pff, ja, wat de Arena ging zijn wist hij echt niet.

De stem klonk weer door de ruimte en begon met aftellen terwijl Toby langzaam omhoog werd geduwd door de vloer. Het deed een beetje denken aan een lift, maar dan speciaal gemaakt voor één persoon. Toby balde zijn vuisten terwijl hij omhoog keek naar de lucht die zich langzaam boven hem opende. Het aftellen ging verder en al gauw voelde Toby de eerste elementen van de arena; een miezerregen. Ugh, hij haatte regen. Regen zorgde ervoor dat alles nat werd, nat en glad. Dat was niet gunstig voor ren en vliegwerk over constructies heen. Hij zou goed op moeten letten. Zodra zijn hoofd boven de rand van zijn lift uit kwam keek hij knipperend om zich heen. De omgeving voelde nattig aan, maar dit kwam voornamelijk door de regen die bleef vallen. Recht voor hem was één of ander gigantisch beeld te zien, met daarop de hoorn des overvloeds. De jongen staarde even naar het voorwerp en herinnerde zichzelf er toen aan dat het belangrijk was om ook te zien wie er om hem heen waren. Hij keek als eerste naar links en zag daar het meisje uit 6, met daarnaast de jongen uit 4. Aan zijn rechterkant was het meisje uit 4 en daarnaast.. ugh, de jongen uit 2! Shoot, hij had echt gehoopt dat de jongen verder van hem vandaan geplaatst zou zijn. Geronimo was echt degene die Toby zoveel mogelijk wilde ontwijken of zo snel mogelijk wilde uitschakelen. Maar dan wel pas als hij een wapen had. Ja, wapens, dat was een goeie. Waar waren die? Hij zag er op dat moment namelijk geen. Links van hem, tegenover het meisje uit 6, leek iets bij het grote beeld te liggen, maar vanaf hier kon Toby al zien dat het geen wapen was. Nog verder naar links lag een gele tas en verder zag hij enkel aan zijn rechterhand nog een ladder waarmee hij het bouwwerk op zou kunnen. Ja, dit was dus echt niks hè.

Er waren nog ongeveer twintig seconden te gaan en Toby probeerde te bedenken wat hij het beste kon doen toen er opeens een luide knal te horen was vanaf de andere kant van het beeld. De jongen kon niet zien wat het was en besloot dat er ook geen tijd was om daar over na te denken. Hij kon Rook niet goed zien, maar hij had voor zijn gevoel een glim van haar opgevangen nog verder naar links. Waarom was alles links van hem? Hmm misschien maar goed ook, want Geronimo was rechts en daar wilde hij dus niet heen. Maar de vraag was, waar wilde hij dan wel heen? Omhoog dacht hij terwijl de laatste tien seconden weg tikten. Thuis was dat ook altijd de oplossing geweest. Als je niet wist waar je heen moest, dan ging je omhoog. Toby zette zich schrap terwijl de laatste seconden weg begonnen te tikken. Zijn spanning leek te zijn verdwenen terwijl hij zich focuste op de ladder voor hem. Hij wist niet van wat voor materiaal het kunstwerk was gemaakt, maar hij had genoeg vertrouwen in zijn balans en stabiliteit door jarenlang trainen om het veilig naar boven te redden. Mits hij niet gestopt werd onderweg uiteraard. Zodra de tijd afgeteld was zette Toby het op een krachtig sprinten naar de ladder. Up, up and away!

OOC:
* Ik neem aan dat die hoed er ook bij hoort? Stond namelijk wel op het plaatje :p
- Toby probeert zichzelf te kalmeren en denkt aan Flaire
- Toby gaat in de lift en moppert inwendig over de kleren die hij draagt
- Zodra Toby boven komt kijkt hij rond en spot weinig bruikbaars. Ziet wie er naast hem staan en spot ook Geronimo in de buurt
- Denkt na over wat hij gaat doen terwijl Igraine wordt opgeblazen (wat hij niet ziet, alleen hoort)
- Sprint, zodra de tijd op 0 staat, naar de ladder recht voor hem met als doel de hoorn te bereiken voor een bird view van zijn omgeving.

Jep, de hoed hoort er ook bij!

Davi trok ongemakkelijk aan de mouw van het beige shirt dat hij droeg. Een groene broek, stevige schoenen, een beige shirt en een brede hoed. De hele outfit voelde.. raar. Alsof de Spelmakers een grapje aan het maken waren. Alsof het een referentie was naar iets dat Davi niet kende. Gwen was naar haar eigen kamer gegaan. Ze hadden afgesproken elkaar zo snel mogelijk te vinden en dan weg te rennen. Davi was nog wel van plan om dingen die in zijn omgeving lagen mee te grijpen, maar hij wilde de confrontatie zoveel mogelijk uit de weg gaan. Hij hoopte maar dat hij niet bij Geronimo of Toby in de buurt stond. Nerveus klemde en ontklemde hij zijn vuisten. Zijn gedachten bleven afdwalen naar Leilah, die hier ook gestaan had. Zij was toen ook 15 geweest en een stuk minder groot en sterk dan hij. Zij had het lang vol gehouden. Ze was moedig geweest. Hij moest ook moedig zijn. Davi klemde zijn hand in zijn shirt, zodat zijn knokkels tegen zijn borst leunde. Hij voelde zijn hamerende hartslag door zijn borst en arm pulseren.

“Alle tributen graag op positie” galmde er door een speaker. Davi slikte even en stapte de glazen buis in. Met een sissend geluid sloot de cabine. Davi staarde naar zijn voeten, hij wilde het gezicht van zijn stylist niet zien. Het medelijden in de ogen. Of erger nog, het enthousiasme. Alsof dit allemaal een spannend, geweldig spel was en hij niet binnen nu en afzienbare tijd de dood ingejaagd zou worden. De vloer begon te bewegen en met een zacht, sissend geluid vertrok de buis naar boven. Een duisternis viel over Davi en even zag hij helemaal niks. Na een kort moment kwam er licht naar binnen vallen en zag hij nog minder. Toen begonnen zijn ogen te wennen.

Het eerste wat hij zag was iets enorms en iets bronskleurigs. Langzaam realiseerde hij zich dat het een buik was. Rechts zag hij twee achterpoten en link een kop met de snuit van een varken en twee lange oren als een konijn. Het leek op niks dat Davi ooit gezien had. Met lichte schok besefte hij dat de Hoorn zich op het bronzen gevaarte bevond. Ondertussen had hij nog iets gemerkt. Het was hier nat. Een constante miezer regen daalde op hem neer. Davi haalde even een hand door zijn haar, dat steeds vochtiger werd. Hij had geen problemen met dit weer. Dit was een soort weer dat boeren blij maakte en sterker nog, het was het soort weer dat boeren aan het dansen kreeg na een periode van droogte. Miezer was veel beter dan harde regen na droogte.

Een stem telde de seconden af. Plotseling besefte Davi dat er niks om het platform heen zat. Hij herinnerde zich nog dat tijdens de eerste spelen er mensen waren weg gerend en dat ze Leilah daarom in een stalen kooi hadden gezet. Hij kon zich niet meer herinneren wat ze bij de derde spelen hadden gedaan. Maar in elk geval was het raar dat er nu niks was. Zou hij een schok krijgen als hij probeerde te lopen? Of misschien wel wat ergers.. Davi slikte. De Spelmakers deden dingen meestal niet zonder reden. Voor nu zou hij zich naar de regels schikken. Wie weet wat er anders zou gebeuren.

Davi richtte zijn aandacht op de mensen om zich heen. Links van hem het jonge meisje uit 12, met daar naast de blonde jongen uit 1. De jongen was ongeveer zijn leeftijd, maar had altijd een zwakke, verwende uitstraling gehad. Davi deed hem af als geen gevaar. Rechts van hem stond het donkere meisje uit 9, die erg vastberaden keek, en daar naast Leo, de jongen uit 10. Dit was de meest nadelige situatie voor hem. Davi ging er vanuit dat de jongen zich uit de voeten zou maken en besloot dat de jongen op dit moment geen gevaar zou vormen. Naast Leo stond echter het meisje uit 5, Davi meende dat ze Elize of zo heette. Gwen had wat contact met haar gelegd, maar hij vertrouwde haar nog niet genoeg om te zeggen dat ze bondgenoten zouden zijn.

Gwen. Waar was Gwendolyne? Zijn ogen schoten naar links, voorbij de jongen uit 1. Een jong meisje uit 7, de jongen uit 12 die bijna alleen maar had lopen praten tijdens de trainingen, het jonge meisje uit 2… Geen Gwen. Hij kon niet voorbij het oor en hoofd van het beeld kijken. Zijn blik schoot naar rechts waar de jongen uit 8 stond en aan de andere kant van de staart het witblonde meisje uit 3. Geen Gwen. Davi slikte. En nu? Hun plan was om het gevecht bij de hoorn te ontwijken. Maar de hoorn lag óp het beeld. Zou het veilig zijn om er omheen te lopen? Zou hij de andere tributen kunnen ontwijken?

“..24..”

“..23..”

Zijn blik ging wanhopig over de gezichten van de mensen om zich heen, alsof hij ze zou kunnen dwingen om in Gwendolyne te veranderen. Zijn blik viel net op het meisje naast hem, het jonge meisje uit 12, op het moment dat ze zich omdraaide en van het platform af stoof. Het moment dat haar voeten het asfalt raakte, explodeerde alles in Davi’s gezichtsveld. Hij slaakte een kreet en wierp instinctief zijn armen over zijn hoofd heen. Fijn gruis daalde over hem neer, terwijl de brokken asfalt ter aarde vielen. Langzaam kwam Davi uit zijn ineengedoken positie, zijn gezicht vol schok en afschuw. Hij staarde naar de plek van de ontploffing. Het asfalt lag aan stukken en was niet meer zwart, maar rood. Zijn blik viel op een rozig ding, dat hij met een schok herkende als een arm. Gal steeg op in zijn keel en resoluut keerde hij zijn gezicht naar de hoorn.

“..18..”

Weg.

“..17..”

Hij moest hier weg.

“..16..”

Hij zou Gwen later wel vinden. Hij wilde niet sterven. Niet hier. Niet nu.

“..15..”

Zijn blik viel op een witte bidon fles, geen tien meter bij hem vandaan. Water. Hij wilde af van de smaak van gal en braaksel in zijn keel. Hij keek nog een keer om zich heen. De blonde jongen uit 1 leek behoorlijk geschokt door wat er net was gebeurt. Het meisje uit 9 zou misschien ook voor de fles kunnen gaan. Maar hij was snel. En sterker dan zij. Ze hadden nog geen wapens. Hij kon dit winnen.

“..5..”

“..4..”

“..3..”

Davi zette zich schrap, klaar om te sprinten.

“..2..”

“..1..”

“..0..”

Davi sprong van zijn plek. Hij was nog steeds doodsbang dat hij opgeblazen zou worden, dus sprong hij letterlijk van het platform. Met snelle, lenige passen sprintte hij naar de bidon, klaar om hem te grijpen en het op een lopen te zetten.

OOC:
– Davi stapt in de buis en heeft een paar eerste indrukken van de arena.
– Davi kijkt wie er naast hem staat en beseft zich dat hij Gwendolyne niet kan zien.
– Igraine ontploft. #trauma
– Davi wil wegwegweg. Maar wil ook water.
– Op nul springt hij van het platform en rent hij naar de bidon [K]

Het had voor Royalty allemaal niet veel langer moeten duren. De spanning die zich de afgelopen dagen had opgebouwd in het Trainingscentrum, maar ook in haar, stond op knappen. Royalty had een raar gevoel in haar buik. Ze vond het maar niets. Ze zag steeds meer blikken in de ogen van haar medetributen die ze herkende als angst. Ze snapte alleen niet waarom - er was hier toch niks te vrezen? Ja, ze zouden in de Hongerspelen komen, maar dat kon vast niet zo erg zijn. Ze wist niet precies waar de verliezers werden opgevangen. Het had Royalty niets verbaasd als ze hier gewoon in het Capitool rondliepen en zich nu moesten verstoppen voor de nieuwe Tributen, zodat het een geheimpje bleef.

Maar ook Royalty stond gebukt onder de angstige sfeer. Hoewel ze zelf niet bang was, was ze erg timide op de laatste ochtend. Ze probeerde zo goed mogelijk te eten, al merkte ze snel dat het behoorlijk wat moeite kostte. Ze miste haar ouders, haar zussen, haar vriendinnen, en hoopte dat ze hen snel weer kon zien. Ze was nog nooit zo lang zonder hen geweest. Royalty wilde graag terug naar huis.

Ze voelde de zenuwen in haar buik toen ze door de Drijfgang liep. In tegenstelling tot eerdere jaren, hadden de Tributen allemaal dezelfde kleren aan. Royalty vond het wel fijn. Zo was er nog een beetje eenheid, en wisten ze dat ze bij elkaar hoorden. Wie weet konden ze elkaar wel herkennen en helpen! Toch vond ze het wel jammer dat ze geen mooi jurkje had mogen dragen. Dit was toch een stuk minder imposant dan die kunstwerken die ze afgelopen week aan had gehad.

Haar zenuwen ebden weg toen ze in de buis stapte die haar omhoog zou brengen naar de Arena. Ze kon dit. Ze was slim en had lang genoeg op haar overlevingstechnieken geoefend om het best een tijdje uit te kunnen houden. En er waren vast genoeg mensen die haar konden helpen! Boven zich zag ze licht vanuit de Arena komen, al leek het alsof er geen zon was. Dat vond Royalty jammer; ze hield van zonneschijn. Eenmaal boven deed zich nog een teleurstelling voor: het regende. Bah. En het was ook helemaal niet zo warm! Dit was helemaal niet leuk!
Beteuterd keek Royalty om zich heen. Ze zag een stel Tributen die ze niet goed kende. Nog een tegenvaller. Voor zich doemde een gigantisch beest op, gemaakt van een soort roodachtig metaal dat Royalty niet kende maar wel heel mooi vond. Ze moest omhoog kijken om de Hoorn te kunnen zien. Om daar te komen moest ze klimmen. Dat kon ze heel goed! Maar ze wilde niet al meteen een keuze maken. Toen ze achter zich keek, zag ze gras, en bomen, en.. zag ze dat nou goed? Een soort hekken? Royalty keek gauw rond. Het kwam haar ergens bekend voor, maar ze wist niet goed wat het nou was. En ze wist niet zeker of ze wel wilde kijken wat die hekken voor haar in petto hadden, dus richtte ze haar aandacht op de Hoorn. Weg bij de hekken.

Een gigantische knal klonk en Royalty dook in elkaar. Ze keek opzij, naar waar het geluid vandaan kwam. Hoewel ze niet precies wist wie daar had gestaan, was het wel duidelijk dat die persoon er nu niet meer stond. Ze zag brokstukken, en - nee. Nee. Geen denken aan. Die Tribuut was gewoon uit het zicht gerend, of weer naar beneden gehaald. Niks aan de hand. Royalty voelde dat ze trilde en klam zweet brak haar uit. Wat was dit? Waar was ze in beland? En belangrijker: hoe kwam ze hieruit?

De teller sprong op nul. Ze dacht geen twee seconden na en draaide 180 graden, weg van de Hoorn, weg van de krater, weg van hopelijk iedereen. Ze snapte het niet. Wat was er aan de hand? Wat was er gebeurd? Geheel tegen haar eerdere plannen in, rende Royalty zo hard als ze kon richting de enge hekken die ze had gezien. Er waren daar een hoop bomen. Ze was snel en ze wist alles over bomen. Die bomen zouden haar naar huis brengen. De bomen waren haar thuis. Niemand zou dat haar afnemen.



tl;dr
- Eerste indrukken van de Arena
- BOEM.
- Royalty nope't en gaat in de richting van C2 (en de rest van de 2 rij, links, basically). Ze aimt op bomen.

TL;DR
- Het pakje, lichte zenuwen en hoe zou de arena eruit zien.
- Eerste indruk Arena: wat ligt er in de beurt en wie staan in de buurt?
- Xiomara knikt even naar Kasa en BOEM.
- Xiomara rent uiteindelijk meteen in noordoostelijke richting, naar de bomen/bosjes in het noorden van F2.

Het was een enigszins aparte outfit die ze aangemeten had gekregen en ze vroeg zich af of het al hints bevatte voor de Arena. In de natuur zouden kleren als dit een redelijke schutkleur bieden, dus misschien was het wel een omgeving met bossen of velden. Het was geen al te dikke stof, dus ze hoopte maar dat de temperatuur in de Arena een beetje aangenaam zou zijn. Er waren vorig jaar al extreme temperaturen geweest, dus ze hoopte op het beste. Ze drukte de hoed wat steviger op haar hoofd. Een zonnehoed? Zou het zonnig zijn in de Arena? Zuchtend wreef ze over haar arm. Het had weinig zin om nu al al te veel over de Arena na te denken, aangezien ze over een paar minuten zelf zou zien hoe hij eruit zag. Ze moest maar gewoon afwachten. Ze zou deze laatste momenten van veiligheid misschien moeten koesteren, maar ze werd gek van het wachten. Ze kon niets meer doen om zich voor te bereiden, dus het kon nu maar beter beginnen ook.

Even later was het tijd om in de lift te stappen. Nog voor ze iets kon zien, hoorde ze al kleine druppeltjes op haar hoed tikken. Geen zon dus. De lucht voelde fris, maar niet ijzig. De lift bracht haar omhoog en ze ging op haar tenen staan om zo snel mogelijk iets van de omgeving te kunnen zien. Het eerste wat ze zag, was het bronzen gevaarte voor zich. Het leek een soort beeld van een... dier? Ze herkende een achterpoot en zag dat ze zelf naast de staart stond. Aan de andere kant van de staart stond de jongen uit 8 en aan haar rechterhand die uit 7. Haar blik gleed langs de cirkel tributen. Een flink aantal tributen was aan haar zicht onttrokken door het bronzen beest, maar ze dacht Toby's schouder net te zien langs de achterpoot. Er waren geen tralies of andere barrières om de tributen tijdens het aftellen op hun plek te houden, maar Rook nam aan dat te vroeg vertrekken niet zomaar een optie was. Ze kon deze laatste veilige halve minuut beter gebruiken om zo veel mogelijk te zien en te bedenken wat haar eerste stap zou zijn.

Ze keek zoekend rond, vastbesloten om iets te vinden wat ze mee kon grissen. Ze wilde niet meteen in een gevecht verwikkeld raken, maar ze was niet van plan de Hoorn met lege handen te verlaten. Bovenop het beeld zag ze het ding zelf staan, maar het leek haar riskant om te proberen daar iets te halen, ook al lagen de beste spullen waarschijnlijk in de hoorn. Ze zag op het eerste gezicht geen wapens, wat ze ergens wel prettig vond. Zelf kon ze met niets groters dan een mes overweg, dus het was alleen maar mooi als haar tegenstanders ook niet aan grote wapens konden komen. Ze zag echter wel een soort vreemd schild met punten liggen op de buik van het dier. Het schild interesseerde haar niet, ze zou niet weten wat ze met zo'n groot - en waarschijnlijk zwaar - gevaarte aanmoest, maar ze meende er iets kleiners naast te zien liggen. Rechts van haar zag ze een foeilelijke gele tas, maar andere tributen stonden daar veel dichter bij dan zij, dus dat was misschien geen goed idee. Verder kon ze vanaf haar positie echter erg weinig zien. Ze had geen idee wat er aan de andere kant van het beeld allemaal lag. Moest ze omhoog klimmen om meer te kunnen zien? Of er toch maar vandoor gaan? Ze had nauwelijks na kunnen denken voor er een enorme knal weerklonk. Ze kromp in elkaar en keek geschrokken naar de plek van de explosie. Ze kon het niet goed zien, er zat een achterpoot voor, maar ze zag puin op de grond, en bloed. Wie had daar gestaan? Ze probeerde zich niet door de schrik van de wijs te laten brengen. Het was alleen maar goed, een tribuut minder. En het was de eigen schuld van het slachtoffer. Dat kwam ervan als je dacht dat je je niet aan de regels hoefde te houden.

Ze probeerde de gedachte aan de eerste dode uit haar hoofd te zetten en na te denken over wat ze nu zou doen. Die tas werd hem niet, te ver weg, en ze wilde niet meteen weg, dus eigenlijk was er maar één optie: de staart op. Zodra de 'nul' weerklonk, rende ze rechtstreeks de staart op omhoog. Het beeld was een beetje glad van de miezerregen, maar de stevige schoenen die ze hadden gekregen boden redelijke grip op de ondergrond. Nu maar hopen dat daar iets moois te vinden was, iets waar ze nog niet om hoefde te vechten.

- Rook denkt na over de Arena.
- Ze kijkt rond, overweegt haar opties.
- Ze probeert de explosie maar als iets goeds te zien.
- Zodra de teller afloopt, gaat ze via de staart het beeld op.

Deze kleding kon maar beter zinnig zijn, bedacht Gwen zich met een zucht, terwijl ze haar outfit probeerde te oordelen. Hoewel ze nooit hoge eisen aan haar kleding had gesteld, kon ze er niet omheen dat dit wellicht een beetje overdreven was. Om de gek met hen te steken. Ze zag het Capitool er wel voor aan; ze haalden immers altijd grappen uit die alleen zij grappig vonden. Zoals deze hele Spelen een grapje waren. Maar nu zat ze erin en was ze een onderdeel van de punchline. Gwen slikte en hoopte maar dat ze niet het eerste deel van de grap zou zijn. Of anders gezegd, de eerste die vanavond in de lucht geprojecteerd ging worden. Ze had hoop dat ze niet als eerste zou sterven, maar met haar stomme "geluk" wist je het nooit.

Haar gedachten werden even onderbroken toen ze de buis ingingen en er weer uit kwamen in een totaal andere omgeving. Gwen had problemen met haar kaken op elkaar houden; het was bijna mooi te noemen. Niet in deze context, niet in deze setting, maar ze kon niet ontkennen dat het wat had. In het midden lag ook een groot beeld van iets, waar waarschijnlijk allemaal dingen op lagen. Maar er was geen enkele haar op haar hoofd die eraan dacht om te gaan klimmen. Dan brak ze een been en was ze gelijk klaar. En dat kon niet, ze kon het niet over haar hart verkrijgen om zo snel op te geven. Niet met de nagedachtenis van Norah op haar schouders, hoe vaak ze die ook probeerde af te schudden. Ze wilde er niet aan herinnerd worden in de Arena, de laatste rustplek van haar zus, maar ze kon het ook niet negeren. Het maakte haar ogen even wazig.
In plaats van daar verder over te denken begon ze om zich heen te kijken. Naast haar stond Tamas. Over hem wist ze eigenlijk niet zoveel. Aan haar andere kant stond Marco, mooi. Hij was wel aardig. Gwen schoot hem een glimlach toe, lichtelijk wanhopig door al het gedoe, maar goed. Ze was blij dat de reus die naast haar stond niet Geronimo ofzo was. Ook bij hen in de buurt stonden Avery en Dana, maar daar had Gwen weinig boodschap aan. Ze scande vooral de gezichten nu om te kijken waar Davi was. Ze hadden afgesproken om zo snel mogelijk samen weg te gaan van de Hoorn, zodat ze enig gevecht van hier konden ontwijken. Vorig jaar waren hier immers flink wat gevochten en dat wilden ze voorkomen. De Spelmakers zouden er misschien niet blij mee zijn, maar Gwen en Davi waren niet echt van plan om te gaan vechten als het niet gedwongen werd. Wegrennen was de beste keuze.

Ze keek ook even naar de spullen om zich heen. Vlakbij haar lag een klein iets, wat er wel uitzag als een.. deken? Er lag ook nog iets bovenop. Prima. Nog meer mensen, maar die grote hoop in het midden zorgde ervoor dat ze Davi niet kon zien. Met andere woorden, hij móést dus wel daar zijn. Dat was Gwens enige hoop: direct op het stuk afrennen dat ze niet kon zien, omdat Davi logischerwijs daar wel moest zijn. Maar daarvoor moest ze wachten tot het aftellen voorbij was. Er was misschien geen muur om hen tegen te houden ergens heen te gaan, Gwen vond het naïef om daarom aan te nemen dat er helemaal geen enkele barrière was. Dat je het niet kon zien wilde niet zeggen dat het er niet was.

Ze had gelijk. De gedachte flitste even door haar hoofd en Gwen voelde zich er schuldig om. Het was waarschijnlijk dat ze niet kon zien wat er gebeurde, maar ze kon wel raden. Die explosie betekende dat er iemand geraakt was. Maar wie? Was het Davi? Hij zou toch niks doms doen? Of was het Elize? Ze kon hen allebei niet zien.. Geschokt keek ze naar Marco, zodra ze aan Elize dacht. 'W-wat..' stotterde ze. 'Wat is er gebeurd? Wie is er geraakt?' ze hoorde de lichte paniek in haar stem doorklinken die ze in haar maag probeerde te onderdrukken. Marco keek terug, bezorgd, maar hij leek nog even niet in staat om te antwoorden. Wie weet wat er gebeurd was.

Oh God, er was iemand ontploft. Gwen slikte. Ze moest zichzelf nog even bij elkaar houden, de tijd was bijna op en dan zou het chaos worden hier. Er was geen enkele manier waarop ze daar doorheen zou komen als ze zelf niet helemaal helder was. Dus slikte ze, balde haar handen kort in vuisten en haalde diep adem. 3..2..1.. GO!
Zodra de teller op 0 sprong keek ze naar Marco. 'Laten we gaan kijken wat er aan de hand is!' zei ze naar hem. Ze moesten weten of Davi of Elize geraakt was! Dus rende Marco met haar mee. Zijn lange stappen stelden hem makkelijk in staat om haar bij te houden, zelfs net iets voor haar te gaan rennen. Hij probeerde haar echter niet achter te laten, maar bleef relatief bij haar in de buurt. Waarschijnlijk omdat zij dit überhaupt voorgesteld had? Gwen probeerde zich er niet teveel door te laten leiden, omdat ze nog wat energie over moest houden. Ze rende naar rechts (vanuit haar gezichtspunt), omdat de explosie geklonken had alsof hij uit die richting kwam. En ze had geen zin om een rondje de andere kant op te rennen als dat meer tijd ging kosten.

Zo, naar het oor.. Oh, daar lag iets, de dingen die ze net gezien had! De deken en.. een kompas. Gwen zorgde dat ze langzamer ging, zodat ze bij de spullen kort stil kon staan. Ze had Marco vlakbij zich, waardoor ze niet gelijk opviel; de lange jongen trok meer aandacht dan zij, hoopte ze maar. Over het oor zag ze Davi al verschijnen. Hij had daar gestaan, overduidelijk, maar hij leefde godzijdank nog. Ze voelde de misselijkheid in haar maag al verdwijnen en negeerde geforceerd de rode plek op het asfalt. 'DAVI!' riep ze, zo hard ze kon, zodra ze hem zag verschijnen. Hij zag er niet erg helder meer uit - logisch, hij had zo dicht bij de explosie gestaan - en ze hoopte dat hij haar zou horen. Gelukkig was haar stem hoog en schril, wat haar een voordeel gaf. Marco bulderde het nog een keer met haar mee. Gwen stopte toen abrupt, naast de deken, en greep ernaar, zo goed en zo kwaad als het kon. Ze was niet van plan om te blijven staan en om de spullen te vechten, dus ze deed er een greep naar, maar als iemand er met haar om wou vechten zou ze gewoon loslaten en verder gaan. Davi was prioriteit en ze was niet van plan om haar leven kwijt te raken door een deken. Maar als het op een potje touwtrekken aankwam met die kleine kindjes om haar heen had Gwen het idee dat ze daar nog wel een kans in zou hebben. Marco rende alvast door terwijl hij naar Davi riep - en riep hij nu ook naar Elize? Hij was lang, hij kon meer zien dan zij. Wie weet. Als ze nu zelf ook maar snel door zou kunnen!

TL;DR
- Gwen bedenkt zich dat het Capitool hen vooral de kleding hebben gegeven om hen voor gek te zetten. Ook voor praktische redenen, maar vooral dat
- Wow, impressed by the Arena
- Waar is Davi??
- Also, wie ontploft er??
- Gwen en Marco besluiten te kijken of hun districtbuddies nog veilig zijn en racen samen richting het geluid van de exposie
- Gwen stopt om een poging te wagen bij de spullen van [E] te wagen, aangezien ze daar bijna overheen loopt. Maar Davi heeft prioriteit en ze roept alvast naar hem en wil zo snel mogelijk naar hem toe, dus zal niet willen vechten om de spullen

De laatste dagen waren een emotionele rollercoaster geweest, niet dat er enorm veel tijd was om emoties te tonen door al de activiteiten en festiviteiten waar er een verplichte aanwezigheid was. Het was vooral ’s avonds toen je alleen op de kamer zat dat je constant over alles aan het nadenken bent, waardoor het enorm moeilijk was om slaap te kunnen vatten. Deze nacht was nog erger geweest dan de vorige nachten, hij had naar zijn gevoel amper een uur of twee geslapen waarna hij de overige uren steeds tactieken in zijn hoofd probeerde te bedenken. Waarbij zowel de intelligentste als de meest dwaze ideeën naar voren kwamen. In tegenstelling tot in zijn hoofd, was het aan de ontbijttafel heel rustig deze morgen, ofja tot Apolinar terug veel te goed humeurig binnen kwam wandelen tenminste. Op één of andere manier deed de man hem denken aan zijn vader, niet moeilijk dat hij zich vaak geërgerd had aan die man dus, maar goed hij had hem wel nodig dus probeerde hij het niet te laten merken. Gelukkig was er nog Madelynn, hij kende haar al even en zij was veel rustiger in die zaken, veel realistischer ingesteld.  Ze wisselde wel haar goeie met haar minder goeie momenten maar toch ze was er voor haar tributen. Het moment van afscheid was dus hartverscheurend voor Nino, hij zag de tranen over Madelynn haar wangen rollen en had het zelf moeilijk om het droog te houden. Er rolde ook een traan over zijn wang toen hij haar omhelsde. ‘Ik zal je bericht doorgeven’ fluisterde hij in haar oren waarna hij haar nog een kus op de wang gaf en met een knikkend gebaar de kamer verliet.

Het was tijd… zijn stylist legde de laatste hand aan zijn kostuum, het kostuum dat hij eigenlijk spuuglelijk vond. Hij hoopte alvast dat iedereen er zo belachelijk zou uitzien en dat het niet de schuld was van zijn stylist. Al had hij wel al mooi werk afgeleverd hiervoor, zijn houthakkerskostuum zag er enorm indrukwekkend uit. Hij bedankte Plinius nog voor een laatste keer en stapte toen in de koker, het bloedstollend avontuur tegemoet… Beetje per beetje kwamen er steeds meer zaken zichtbaar en zag hij dat er een soort van beest op het midden van het plein lag. Hij kon niet precies zien welk beest aangezien hij enkel de staart en de poten zag, maar het zag er zeker fascinerend uit. Hij keek in een natuurlijke flits eerst naar links waarbij hij het meisje uit district 3 zag staan, ze gunde hem amper een blik dus ze was klaarblijkelijk enorm gefocust en had blijkbaar geen zin om contact te zoeken met hem. Toen hij naar zijn andere kant keek kwam er een klein lachje op zijn gezicht, Verona? Dat was best handig aangezien ze het goed met elkaar konden vinden en veel tijd samen doorgebracht hadden vanaf de eerste trainingsdag en ze al wat dingen besproken hadden. Ze keken beide meteen naar de gele tas die zich net voor Verona bevond, ze zouden nogal stom moeten zijn om die links te laten liggen natuurlijk. Daarna fluisterde Verona het woord 'Dana' naar Nino, al was het amper hoorbaar en werden zijn lipleeskunsten op de proef gesteld. Nino wist niet 100% zeker of Dana interesse had in een bondgenootschap met hun, hij wist enkel dat Dana en Verona het ook goed met elkaar kon vinden aangezien ze af en toe samen gespard hadden tijdens de ‘martial arts’ training. Maar hij had alvast nog geen weet dat Dana al met iemand anders in een bondgenootschap zat. Ze was over het algemeen tamelijk stil geweest, al kwam er vaak een lach op haar gezicht in het bijzijn van Verona. Al wist ze dat blijkbaar bij veel mensen te kunnen met haar boeiende vorm van humor. Toen ze beiden rondkeken moest er geconcludeerd worden dat het meisje nergens te zien was, ze moest net buiten het zicht of langs de andere kant van het beest neergeplaatst zijn.

Het rondkijken werd even onderbroken toen hij de enorme knal hoorde, maar hij zag helemaal niets? Misschien gebeurde er iets langs de andere kant van het beest, misschien waren de Spelen toch al begonnen ondanks het aftellen? Hij was even geneigd om te vertrekken maar toen hij zag dat iedereen nog klaar stond op zijn opstapje veegde hij die gedachten maar snel uit zijn hoofd. Voor hij het wist waren de laatste tien seconden van de aftelbeurt al ingegaan. Hij zag dat Rook klaarstond om via de staart naar boven te klimmen, het was dus geen goed idee om er achterna te gaan want om eerst boven te zijn, zou hij haar op een of andere manier voor moeten kunnen kruipen en het zou moeilijk zijn om dat op een pijnloze manier te laten gebeuren. Dat was dus geen optie.

Het startsignaal klonk en Verona stortte zich op de gele tas recht voor haar, Nino rende enkele passen naar haar toe om mensen af te schrikken die het ook maar in hun hoofd haalde om de gele tas te veroveren.



TL;DR
- Emotioneel moment met Madelynn
- Nino heeft het niet zo voor zijn pakje
- Nino is blij dat hij Verona ziet naast zich
- Beiden zoeken ze naar Dana maar die staat niet binnen hun zicht
- Verona wil de gele eend tas (H) nemen waarbij Nino haar toeloopt om de tas te mee beschermen tegen mogelijke indringers

OOC:
Godmode toestemming van Madelynn

De afgelopen dagen waren enorm snel gegaan voor Ralph. Het ene moment was hij nog veilig thuis geweest in het stinkende District 8 en nu stond hij naar zijn outfit te staren die hij straks zou aan hebben in de arena. Ralph wist niet zo goed of hij dit nu het beste kleding stuk vond die hij de aflopen aan had gehad of niet. Echter gaven zijn stylisten die hem hielpen bij zijn kleding aantrekken (alsof hij dat zelf niet kon) enorm veel commentaar op de arena outfit. Volgens hun was de kleding zo niet in de mode in het Capitool  en de spelmaker die zit bedacht had, had zo geen stijl, mopperde ze. Ralph schonk niet veel aandacht aan hun gekibbel, niet dat ze hem er ook maar bij betrokken.

Het was zover. Dit zouden misschien wel zijn laatste minuten zijn. De stylisten wenste hem succes. Ralph liep naar de koker toe die hem naar de arena zou brengen. Even dacht Ralph nog aan zijn zussen en zijn moeder, aan de woorden die ze tegen hem gezegd hadden. Ralph voelde een vlaag van woede tegen het Capitool en een enorme drang om terug naar huis te gaan. Hij zal vechten, hij zou zijn familie weer terug zien, het moest.

Toen kwam de koepel in beweging en voelde Ralph hoe hij omhoog ging. Zijn gedachten gingen razend snel en hij had geen flauw idee wat hij straks zou gaan aantreffen. Ralph keek omhoog in de hoop om al een kleine blik van de arena te zien, het enige wat hij zag was een grijze lucht en miezer regen op zijn gezicht. Langzaam kwam Ralph boven en kon hij zijn eerste blik over de arena laten gaan. Ergens hoorde hij al een teller afgaan, maar dat drong nog niet helemaal tot hem door. Ralph staarde naar het enorme dier wat hij voor zich zag, hij wist niet wat voor dier, maar zijn aandacht ging al gauw naar de spellen die er om en misschien wel op lagen. De hoorn des overvloed lag er op en Ralph wist van andere spelen dat daar wapens op lagen. Dat was wel iets wat hij wilde hebben. Ralph keek om zich heen om te kijken wie naast hem stonden. Dat was het meisje uit vijf en aan de andere kant, Ralph kon het niet helemaal goed zien, maar hij dacht dat het het meisje uit drie was.

Opeens hoorde Ralph een harde knal en zijn hoofd schoot de andere kant op om opeens een lege plek te zien, waar ooit iemand gestaan had. Op de plek was nu veel bloed en lichaamsresten met asfalt te zien. Met grote ogen bleef Ralph even kijken. Een stemmetje in zijn hoofd wilde maar blijven zeggen ‘nog 22 doden te gaan, nog 22 doden te gaan’ maar Ralph wilde ook medelijden voor de persoon voelen die daar gestaan had. 10, 9… Ralph kwam weer terug tot de werkelijkheid, hij moest nu gefocust blijven. De laatste seconde tikte weg. Staart op klimmen. Toen de teller op nul kwam sprong Ralph van zijn plek af en klom zo snel als hij kon op de staart. Met zijn handen half bij de grond rende/kroop hij zo snel als hij kon de staart op. De staart was een beetje glad van de regen en Ralph moest oppassen om niet de vallen. Toen hij boven was gleed zijn blik als eerste naar het schild wat voor hem was. Hij rende naar het schil toe en rijkte zijn hand ernaar in de hoop dat hij de eerste was die het kon grijpen.

TL;DR
- Ralph denkt terug aan zijn familie en voelt zich daardoor vastberaden om te winnen.
- Ralph is geschokt door de dood van een tribuut, maar is blij dat het er 1 minder is.
- Ralph beklimt de staart.
- Ralph grijpt naar het schild (B)

Het was zo ver.
Vandaag werd Avery, samen met drieëntwintig andere pechvogels, in een arena gezet, met de mededeling: We komen je pas ophalen als je dood bent of de enige die nog leeft. Gezéllig.

Goed, Avery had haar laatste moment met haar districtgenoot nuttig besteed. Ze had hem in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk gemaakt dat zij geen bondgenoten waren. Lucca had geprotesteerd, ondanks alles was hij nog steeds overtuigd dat ze samen moesten werken. ‘Als wij in een bondgenootschap zitten en we toevallig ver komen, dwingt dat ons om elkaar te verraden. Ik heb geen zin om de rest van mijn leven met de nek aangekeken te worden omdat ik mijn districtgenoot heb verraden’ had Avery botweg geantwoord. ‘Dus blijf uit mijn buurt’.

Ook de laatste momenten met Jennifer waren kort en krachtig geweest. De begeleidster beloofde haar best voor  Avery te doen,  een belofte die ze ongetwijfeld  ook aan Lucca deed, en gaf nog wat laatste tips. Avery had vrij weinig gezegd, ze wist niet goed wát te zeggen. Veel geluk in je verdere leven? Zeg tegen mijn familie dat ik van ze hou? Uiteindelijk had ze nog een zacht ‘succes met de baby’ naar de deur geroepen toen Jennifer vertrok, maar ze wist niet eens of haar begeleidster haar überhaupt gehoord had.

Ze was in een belachelijk pakje gehesen, tot grote ergernis van de stylisten die vonden  dat hun creatieve vrijheid geroofd was door een verplichte outfit. Om toch nog iets van styling te doen, was Avery’s haar hardhandig in een vlecht gewerkt, dit tot grote ergernis van Avery zelf. Vlechten waren Natalia’s ding. Ze werd al genoeg vergeleken met haar dode zus zónder dat ze er ook nog eens uitzag alsof ze diens look had gekopieerd.

Toen Avery de arena in kwam, besteedde ze de tijd dan ook vooral aan het losmaken van de vlecht, terwijl ze haar middelvinger ophief naar waar ze dacht dat de camera’s waren, niet beseffende dat zij niet in beeld gebracht werd. Terwijl Avery peuterde aan een strak vastgezet stukje vlecht, klonk er een enorme knal, wat Avery deed opschrikken. Bijna stuiterde ze zelf naast haar platform, maar ze wist haar evenwicht te herstellen. Ze kon net niet zien wat er gebeurd was, maar de hoorbare geschokte reacties spraken boekdelen. De eerste dode was een feit. Happy Hungergames.

Tegen de tijd dat de klok de start van de spelen aankondigde, was Avery erin geslaagd haar haren los te krijgen, zodat ze weer net als anders onder de achterlijke hoed vandaan kwamen en had ze de twee elastiekjes die ze uit haar haren had gevist om  haar pols gedaan. Zonder ook maar na te denken of op te letten wat haar buren deden, zette ze een sprint in richting het dekentje en het kompas die voor haar lagen. Iets zei haar dat in dit zeikweer een dekentje absoluut geen overbodige luxe was.

TL;DR:
- Avery heeft Lucca gewaarschuwd dat ze absoluut geen bondgenootschap met hem wil
-  Spendeert het grootste deel van de laatste 30 seconden aan het losmaken  van haar haren en draagt nu 2 elastiekjes om haar pols
- Steekt haar middelvinger op naar de haar niet filmende camera’s
- Sodemietert bijna van het platform af bij de ontploffing
- Sprint naar E

Toby sprintte zo hard hij kon naar de houten ladder voor hem. De spijlen van de ladder waren glad, maar Toby had genoeg ervaring met klimmen in verschillende weersomstandigheden dat hij veilig boven kwam. Zoals verwacht was het oppervlak van het beeld relatief glad en eenieder die niet wist hoe hij zijn balans moest houden op zo'n ondergrond zou gemakkelijk uitglijden. Hmm, dat kon nog wel eens in zijn voordeel werken mocht het nodig zijn om zich op het beeld te verdedigen. Hij had bij de start Geronimo al in de buurt zien staan en hoopte van harte dat hij de jongen niet tegen zou komen, zeker niet nu hij geen wapen had om de jongen te verwonden. Met een beetje mazzel was die kerel al een andere Tribuut aan het slaan en had hij de mogelijkheid om zonder al te veel problemen de hoorn te bereiken. Helaas, dat bleek allemaal valse hoop te zijn geweest, want zodra de jongen recht stond en zijn blik op de hoorn bovenop het beeld richtte, kwam er ook iets anders in beeld. Of liever gezegd, iemand anders; Geronimo. 'Well fuck,' mompelde Toby zodra hij de jongen uit District 2 spotte. Dit was geen prettig begin van deze strijd. Hij stond hier op een spekglad beeld met voor zich de persoon die hij het liefst had willen vermijden zonder enig wapen bij de hand en hij had geen idee waar Rook was. Great.

De jongens uit District 2 en 3 hadden beide hetzelfde plan gehad en waren beide, zij het via verschillende kanten, de voorpoot van het beeld opgeklommen. De ladder die Geronimo naar boven had gebracht lag dichter bij het lichaam van het beeld, waardoor de jongen uit 2 dichter bij de hoorn uit was gekomen dan Toby. Toby zelf was halverwege de elleboog toen hij Geronimo had gespot en het duurde helaas niet lang voordat deze hem ook had gezien. Zodra de jongen uit District 2 hem in het oog kreeg vloog hij meteen op Toby af en haalde uit met zijn rechter vuist om Toby een flinke klap voor het hoofd te verkopen. Toby probeerde zichzelf af te remmen, maar door de gladheid van het beeld gleed hij uit met één van zijn voeten. De slag van Geronimo mistte hem op een haar na, maar Toby kon niet echt zeggen dat hij het zo knap had ontweken. Hij had vooral mazzel, al mocht hij vooral van geluk spreken dat hij door het beetje uitglijden niet van het beeld af was gevallen. Dat zou nog eens dom zijn; dood gaan doordat je uitglijdt. Flaire zou zo trots zijn geweest. Not.

Toby deed zijn best zijn balans zo snel mogelijk te herstellen en vervloekte zichzelf dat hij zich zo had laten verrassen. Was hij niet altijd trots geweest op zijn balans? Kom op man, focus! brieste hij zichzelf boos toe terwijl hij zich weer op zijn tegenstander richtte. Heel even kon hij zich verbazen over het feit dat hij groter was dan de jongen uit 2. Hij had altijd gedacht dat de jongen groter was, maar blijkbaar had hij zich dit enkel ingebeeld. Geronimo was ondertussen alleen maar woester geworden doordat zijn eerste slag Toby had gemist en haalde nu uit met zijn andere vuist. Toby dook opzij, maar had niet veel ruimte op de arm van het beest en werd daardoor op zijn rechterschouder geraakt. Hij verbeet de pijn die door de klap werd veroorzaakt en haalde als respons zelf uit met zijn linkervuist om Geronimo eens een flinke stomp in zijn gezicht te verkopen. Met een beetje geluk zou de jongen door zijn klap wat uit balans raken (en zijn neus breken ofzo) en kon hij hem van het beeld werken. Een ongelukkige val zou heel praktisch zijn op het moment. Een beetje rugdekking zou ook fijn zijn geweest, maar voor nu stond hij er helaas alleen voor.

OOC:
- Toby klimt naar boven en is blij dat hij zonder problemen naar boven kon
- Hij spot Geronimo en is meteen een stuk minder blij Abord, abord!
- Geronimo haalt naar hem uit met zijn rechter vuist, maar hij mist Toby doordat Toby zelf weg glijdt op het moment dat hij zichzelf wil afremmen van het rennen
- Toby herpakt zich en Geronimo haalt nog een keer uit, dit keer met zijn andere vuist. Toby probeert dit te ontwijken, maar door de weinige ruimte op de poot wordt hij toch op zijn rechterschouder geraakt
- Toby verbijt zich door de pijn en haalt zelf met zijn linkervuist uit naar het gezicht van Geronimo met de intentie om die een klap in het gezicht te verkopen (en zijn neus te breken) om hem zo uit balans te brengen

Ik hoop dat ik het zo goed heb gedaan. Ik wist niet meer zeker hoever je een NPC en zijn aanvallen mocht beschrijven, dus ik hoop dat dit prima is. Zo niet, dan hoor ik het graag :3

Is prima zo!

Geronimo wordt in zijn gezicht geraakt en er klinkt krakend geluid. Geronimo wankelt wat naar achteren, maar komt dan terug met twee vuistslagen: de eerste raakt Toby nauwelijks, maar de tweede is een flinke stomp in de maag.

Zo snel als ze kon - en veilig was op een natgeregend, schuin oppervlak - rende ze omhoog, maar al gauw hoorde ze andere voetstappen achter zich op het brons galmen. Ze nam niet de tijd om om te kijken, maar ze gokte dat het Ralph Shine was, die aan de andere kant van de staart had gestaan. Terwijl ze zich omhoog begaf, zag ze plotseling Toby's hoofd verschijnen aan de andere kant van het beeld. En kort daarna Geronimo Falkner. ****. Ze zette haar koers naar het schild door, maar het was niet het grote ding zelf dat haar interesse had: het was de schaar die ernaast lag te blinken. Zeker nu zou het een hele geruststelling zijn om iets scherps in haar handen te hebben. Het schild zelf duwde ze hardhandig, maar haastig, opzij naar links, in de hoop dat het van het beeld af zou glijden, want het idee dat de jongen vlak achter haar straks een puntig schild in zijn handen zou hebben stond haar niet echt aan. Zelf griste ze alleen de schaar van de grond en rende zo snel mogelijk door. Prachtige, nuttige spullen, zag ze bij de Hoorn, en diep gefrustreerd rende ze er voorbij. Ze kon niet kalm mooie spulletjes verzamelen terwijl die psychopaat haar bondgenoot probeerde te vermoorden. Ondanks dat hun korte periode samen hen niet meteen de beste vrienden had gemaakt, kon ze niet anders dan Toby helpen, al was het maar omdat ze niet zonder bondgenoot wilde komen te zitten nog voor de Spelen goed en wel begonnen waren.

Ze zag hoe Toby zijn tegenstander een flinke klap in het gezicht wist te verkopen en wenste dat ze al bij hen was geweest, want het moment dat Geronimo wankelde was het perfecte moment geweest voor haar om toe te slaan, maar hij herstelde zich voor ze hen had kunnen bereiken. Nog een paar stappen en ze was bij hen en Geronimo leek zijn aandacht volledig op Toby gericht te hebben. Rook was bijna bij hen, maar schrok terug toen haar bondgenoot geraakt werd. Oef, dat zag er pijnlijk uit... Maar ze kon daar nu niet bij stilstaan, en ze kon er nu ook niet over nadenken wat er zou gebeuren als dit compleet misging. Ze had de schaar nog in haar hand, maar plotseling twijfelde ze of het wel zo'n effectief wapen was. Zo heel scherp was de punt van een schaar gewoonlijk nu ook weer niet. Andere tactiek, dus. Het moment dat Geronimo opnieuw uithaalde leek haar het moment waarop hij het minst stevig stond en met een laatste stap stond ze bij hem en gaf hem een harde duw. Hij was sterker dan zij, en groter, en zwaarder, maar hij was afgeleid en de ondergrond was glad. In de ideale uitkomst zou hij uitglijden, van het beeld vallen (en misschien zelfs heel hard zijn hoofd stoten?). In de slechtste uitkomst... tja, dan kon ze maar beter hopen dat een schaar goed schade aan kon richten.

- Rook merkt dat er iemand achter haar aan komt en ziet een eind verderop Toby en Geronimo.
- Aangekomen bij B duwt ze het schild haastig opzij en grijpt de schaar.
- Ze negeert de spullen bij de Hoorn om als een trouwe bondgenote Toby te gaan helpen.
- Ze geeft Geronimo van achteren een duw in de hoop dat hij van het beeld zal vallen.

Het schild lijkt eerst tot stilstand te komen bij de poot, maar valt dan toch op de grond en belandt ongeveer tussen de ladder en de poot.

Geronimo laat zich verrassen door Rook en struikelt. Hij glijdt weg op de gladde ondergrond en probeert wanhopig het dichtsbijzijnde houvast te pakken te krijgen.... en dat is Toby, die mee naar beneden gesleurd wordt. Ze vallen beiden op de grond: Geronimo verstuikt zijn linkerpols, Toby komt er vanaf met wat blauwe plekken en een schaafwond.

Hij had de situatie in zijn hoofd al geschetst tijdens het aftellen. Verona zou de gele tas nemen en ze zouden daarna even de situatie bekijken om de best mogelijke beslissing te nemen. Maar het werd niet makkelijk, integendeel. Nino was de omgeving even aan het bestuderen toen hij plotseling een schim van rechts zag naderen. Hij kon nog net de aanval van de jongen uit district 4 afwenden door een stap naar achteren te nemen waardoor Duncan rakelings voorbij zoefde, maar waarom deed hij dat nou? Wat had hij hem verkeerd gedaan?  Hij zou geen meisjes aanvallen, maar als er een jongen hem aanvalt, tuurlijk dat hij zichzelf dan verdedigt. Maar Nino had Duncan nooit iets verkeerd gedaan! Hij had het voordeel dat Duncan even uit evenwicht was na zijn mislukte aanval zodat hij kon uithalen met zijn linker vuist naar de maagstreek van Duncan en met zijn rechter vuist richting de milt. Hij had nooit gedacht zo gewelddadig te moeten zijn in zijn leven, maar dat hij urenlang moest houthakken van zijn vader kwam blijkbaar momenteel toch ergens van pas

Doordat Duncan eerder bij Nino was dan Kasa bij Verona, had Verona het voordeel dat ze ietsje op de aanval van Kasa voorbereid was. Doordat Martial Arts een sterk punt van haar is, was dit één op één gevecht zonder wapens dus een ideale situatie voor Verona. Verona probeerde daarom als tegenaanval het meisje uit district 4 te tackelen en een stoot met haar rechtervuist uit te delen naar het rechter oog van Kasa.

Toen Dana het horloge geclaimd had, liep ze even de rechter poot rond waarbij ze zag dat Verona aan het vechten was tegen Kasa. Tuurlijk was Dana opzoek naar Verona, ze hadden dezelfde passie en als ze die wisten te combineren in de arena dan konden de mensen thuis wel eens mooie dingen te zien krijgen. Zo snel ze kon liep ze richting beide personen om Verona te hulp te schieten, ze wou natuurlijk niet dat Verona al iets overkwam voor ze de kans had om een bondgenootschap te vormen.



TL;DR
- Nino is kwaad op Duncan omdat hij niet begrijpt waarom hij aangevallen wordt door hem
- Nino haalt uit mijn zijn linker vuist naar de maagstreek van Duncan
- Nino haalt uit mijn zijn rechter buist naar de milt van Duncan
- Verona vangt de aanval van Kasa op en probeert haar te tackelen
- Na het tackelen probeert Verona met haar rechter vuist uit te halen naar het rechter oog van Kasa
- Dana is onderweg van het plaats I waar ze het horloge nam, richting het gevecht tussen Verona en Kasa om Verona ter hulp te schieten


Nino's aanval met zijn linkervuist wordt ontweken door Duncan, maar mede daardoor is de aanval met de rechter vuist wel raak. Duncan zal zich enigszins duizelig voelen.

Verona slaagt er niet in om Kasa te tackelen. De vuistslag weet Kasa te ontwijken door net zoveel als nodig is opzij te buigen, zodat ze in een goede positie komt voor een counteraanval.

In zijn hoofd had Ralph al bijna het schild in zijn handen, helaas bleek de werkelijkheid een heel ander verhaal te zijn. Het meisje uit drie was eerder bij het schild en gaf er een trap tegen aan en Ralph zag voor zijn gezicht het schild van het beeld afglijden. Ralph kon wel schreeuwen van woede en ergernis, daar ging zijn schild die hij wilde hebben. Lang om na te denken had hij niet, hij moest nu iets doen en rende hij maar verder over het aardvarken richting de hoorn. Naast de hoorn zag hij de jongen uit drie vechten met de jongen van twee. Het meisje uit drie rende naar zijn district genood. Mooi dacht Ralph bij zichzelf, nu had hij vrij toegang tot de hoorn. Zo snel als zijn benen het toelieten en met enige voorzichtigheid rende Ralph naar de hoorn en bekeek wat daar te vinden was. Het eerste wat hij tegen kwam was een zakmes. Ralph pakte een zakmes, naast het zakmes lag een rolletje Duck tape, ook hiernaar greep Ralph naar, hier kon hij vast wel wat mee bedacht Ralph bij zichzelf. Voor de zekerheid klapte Ralph het Zwitserse zakmes al open voor het geval hij bij zijn vlucht mensen tegen zou komen. Daarna draaide hij zich weer om en rende weer richting de staart van het aardvarken hopend dat hij niet opgemerkt werd door de mensen op het aardvarken. Voorzichtig liep Ralph weer van de staart af en probeerde niet te vallen, afwaarts ging tenslotte iets lastiger dan opwaarts.

TL;DR
- Ralph ziet hoe zijn schild van het aardvarken valt en is boos.
- Ralph rent de hoorn in en bemachtigd het Zwitserse zakmes en de Duck tape
- Ralph rent de hoorn weer uit en verlaat het aardvarken via de staart.

Toby kon niet anders dan triomf voelen toen zijn vuist contact maakte met het gezicht van zijn tegenstander en hij zowaar iets hoorde breken. Ja! Neus gebroken! Missie geslaagd! Nu de rest van de missie nog. Geronimo wankelde achteruit door de klap in zijn gezicht en Toby nam gebruik van dat moment om wat verder van de rand van de arm vandaan te schuifelen en een vechtpositie in te nemen. Een gebroken neus was uiteraard niet iets wat de jongen uit 2 tegen zou houden, dat wist Toby ook wel en al gauw kwam de jongen dan ook weer op hem af met twee snel op elkaar volgende vuistslagen. De eerste slag wist Toby goed af te weren door de vuist, zoals geleerd, opzij te schuiven, maar daardoor was opeens zijn lichaam wel open. Geronimo maakte hier "dankbaar" gebruik van door hem een stomp in zijn maag te verkopen. Toby klapte dubbel door de klap en moest even moeite doen zijn balans te bewaren. Man wat kon die kerel hard slaan. Toby klemde zijn arm voor zijn pijnlijke maag langs en keek op naar zijn tegenstander, net op tijd om te zien dat achter hem Rook eraan kwam. Rook! God zij dank, daar was ze dan! Even voelde de jongen zich opgelucht, want  Geronimo had haar niet aan horen komen en was dan ook volledig verrast toen het meisje hem een flinke duw van achteren af. Waarom slaat ze hem niet voor het hoofd met iets zwaars? dacht de jongen in een flits, maar de duw leek ook te werken. Geronimo, verrast door de aanval en uit balans doordat hij Toby net een knal had willen verkopen, gleed uit en even zag Toby de winst voor hem en Rook... totdat de jongen uit 2 besloot hem mee ten onder te nemen.

'Roooook!' wist de jongen nog woest uit te brengen, al wist hij niet of hij haar naam nu boos schreeuwde, omdat het haar duw was geweest, of omdat hij wilde dat ze hem hielp door proberen te voorkomen dat hij ook zou vallen. Helaas, ook al had Rook wat geprobeerd, dan was ze wellicht toch te laat geweest. Het gebeurde allemaal heel snel; Geronimo gleed weg, greep om zich heen voor houvast, wist Toby bij zijn shirt te grijpen en nam hem zo mee in zijn val naar beneden. Verwoed probeerde de jongen zich ergens aan vast te grijpen (en onderwijl Geronimo een trap in zijn gezicht te verkopen), maar het beeld was te glad en bood niets om zich aan vast te pakken, afgezien van de ladder die ver buiten zijn bereik was. En dus viel Toby, samen met Geronimo, enkele meters naar beneden. Zodra hij door had dat hij zich nergens aan vast kon grijpen focuste de jongen zich zo snel mogelijk op zijn landing. De landing zelf was hard en zeer onplezierig, maar toch had Toby het gevoel dat hij het er goed vanaf bracht. Geronimo had hem onderweg los gelaten, waardoor de jongen uit 3 in staat was geweest zijn landing enigszins fatsoenlijk op te vangen. Toby rolde nog met een schouderrol door om de vaart van de val op de vangen en stond toen weer recht. Geronimo was iets verderop terecht gekomen en leek iets te hebben met zijn linker pols. Toby zelf voelde dat hij wat blauwe plekken rijker was, maar afgezien van een schaafwond op zijn arm door de rol over het asfalt had hij het gevoel dat hij niks gebroken of gekneusd had. Mooi, dat was heel mooi.

Snel sprintte Toby richting Geronimo, welke niet zo soepel was geland (hens zijn verstuikte pols) en nog overeind krabbelde na de val. Toby haalde uit met zijn rechtervoet om de jongen een schop voor zijn bek te geven, waarna hij er een vuistslag naar de slaap op het hoofd van de jongen aan toe voegde. Beter was Rook ondertussen op zoek naar een wapen of iets anders wat ze konden gaan gebruiken, want hij had het gevoel dat hij dit gevecht nu zelf op de grond voort moest zetten terwijl zij daar boven was. Hopelijk was er in de hoorn iets waarmee ze hem kon helpen, tenzij het op miraculeuze wijze zelf wist uit te houden tegen deze gorilla. Voor de zekerheid haalde Toby nogmaals uit naar het hoofd van Geronimo met zijn voet in de hoop het af te maken door iets verkeerds te raken.

OOC:
- Toby vecht met Geronimo, breekt diens neus, ontwijkt de eerste mep en krijgt dan een mep in zijn buik *auw*
- Ziet Rook, yay Rook!
- Wordt meegesleurd door Geronimo (no Rook!), probeert zich nog ergens aan vast te pakken (en Geronimo te schoppen), maar alles is glad en er is nergens houvast
- Toby vangt zijn val op as the expert Freerunner that he is en loopt bij zijn schouderrol een schaafwond op aan zijn arm door de rol over het asfalt. Geronimo komt ongelukkiger terecht en verstuikt zijn pols
- Toby sprint, zodra hij op zijn benen staat, naar Geronimo (die nog overeind probeert te krabbelen) en haalt meerdere malen naar hem uit; eerst met een trap naar het gezicht, daarna met een vuistslag gedoeld op de slaap. Vervolgens haalt Toby nogmaals uit met zijn voet naar het hoofd van Geronimo (ervan uit gaande dat Geronimo nog steeds niet overeind staat) in de hoop iets te raken met dodelijke gevolgen

Geronimo draait zijn gezicht op tijd weg om de schade van Toby's trap zoveel mogelijk te beperken. De voet schampt zijn kaak.

De vuistslag komt meer als een verrassing, maar Geronimo doet nog zijn best de slag te ontwijken. Het is daardoor geen fatale slag, maar zal hem wel wat hoofdpijn opleveren.

De tweede keer dat Toby schopt, laat Geronimo zich niet verrassen. Hij vangt Toby's voet met twee handen op en duwt in een vloeiende, razendsnelle beweging de voet 180 graden. Als Toby zich op dat moment tegen die draai verzet, zal hij zijn enkel breken; als hij zich niet verzet zal hij meebewegen met de draai en op de grond vallen - en zal Geronimo meteen op hem zitten om hem te bewerken met zijn vuisten.

Voor Toby gaat het te snel om een bewuste keuze te maken, maar aan jou wel de keuze wat er gebeurt.

Haar duw verraste Geronimo en even leek het goed te gaan. De jonge struikelde, viel... en sleurde Toby met zich mee. Haar bondgenoot riep haar nog en hij klonk behoorlijk kwaad, maar Rook kon niet meer voorkomen dat haar bondgenoot van het beeld stortte. Ze keek langs het beeld naar beneden en zag hoe het gevecht zich daar voortzette. Godzijdank leek de val Toby weinig schade toegebracht te hebben, want hij stond al snel weer op zijn benen en viel zijn tegenstander aan voor die overeind had kunnen komen. Geronimo was echter verre van uitgeschakeld en Rook vervloekte zichzelf dat ze niets beters had kunnen verzinnen dan een duw. Opnieuw schoot de gedachte door haar hoofd dat ze er ook vandoor zou kunnen gaan en Toby dit in zijn eentje op zou laten lossen. Misschien zouden de twee jongens elkaar wel uitschakelen en dat waren er toch weer twee sterke tegenstanders minder. Ze besefte echter ook wel dat ze haar districtgenoot niet zomaar in de steek kon laten. Niemand thuis zou het haar ooit vergeven. En bovendien had ze haar bondgenoot minstens net zo hard nodig als hij haar. Dus nee, wegrennen was geen optie, al vond ze het absoluut geen fijn idee om de strijd aan te gaan met die beer.

Toen ze net langs de Hoorn was gerend, had ze daar niet onmiddellijk iets groots gezien waarmee ze iemand voor zijn hoofd zou kunnen slaan, dus het was de schaar die zijn nut als wapen zou moeten gaan bewijzen. Rustig via een ladder afdalen leek haar wat omslachtig, dus ging ze zitten en gleed langs de zijkant van het beeld naar beneden, waarop ze zich naar de vechtende jongens haastte. Geronimo leek zich te herstellen van de val en dreigde de overhand te krijgen, maar op dat moment viel Rook hem opnieuw aan. Dit keer echter niet met een duwtje, maar met een poging een schaar in zijn nek te steken.

- Rook schrikt van de uitkomst.
- Ze glijd van het beeld af om het goed te gaan maken (het loopt rond af, dus ik nam aan dat dat kan zonder benen te breken of iets dergelijks?).
- Toby valt, Geronimo krijgt even de overhand (godmode Toby met toestemming)
- Rook probeert Geronimo in zijn nek te steken met de schaar.

Omdat Geronimo druk bezig is met het toetakelen van Toby, merkt hij Rook niet op. Pas als de schaar in zijn nek dringt, schreeuwt hij van pijn en draait zich woest om en stompt Rook in haar maag. Hij trekt de schaar uit zijn nek, met veel bloed tot gevolg en wat duizeligheid, maar als hij zijn tegenstanders snel kan uitschakelen en weet hoe hij de wond moet verzorgen, hoeft het niet dodelijk te zijn. Een kwartier kan hij het sowieso nog wel volhouden.

Duncan had natuurlijk gehoopt dat hij Nino eens goed af zou schrikken en dat Kasa Verona wel even tot moes zou slaan, zodat ze er daarna samen met de tas vandoor konden gaan. Nino en Verona waren het er echter niet echt mee eens. Duncans tackel haalde niet heel veel uit en de jongen uit district 7 begon naar hem uit te halen. Op de een of andere manier wist Duncan een klap te ontwijken, waardoor hij zich haast triomfantelijk voelde. Totdat hij in zijn linkerzij gestompt werd. Naast het feit dat het eigenlijk best wel zeer deed, voelde Duncan zich ook een duizelig worden. Zo snel als zijn benen (en hoofd) het toelieten zette hij een stap achteruit, in de hoop dat Nino niet nog meer klappen in petto had. Gauw keek hij naar Kasa en Verona, om te zien hoe het er bij zijn districtgenoot aan toe ging. Hij zag nog net hoe Kasa de vuist van het andere meisje wist te ontwijken, haar arm probeerde te grijpen en een klap in het gezicht te geven. Erg veel tijd had Duncan niet om te kijken hoe de aanval afliep, want hij was ondertussen ook nog bezig met vechten. Hoewel hij zich nog steeds wat licht in zijn hoofd voelde, bewoog hij weer in de richting van Nino en haalde hij zo hard als hij kon uit naar de buik van zijn tegenstander.


-Duncan is duizelig en doet een stap achteruit.
- Kasa ontwijkt de aanval van Verona, probeert haar arm te grijpen en een klap in het gezicht te geven.
- Duncan gaat ondanks lichte duizeligheid weer op Nino af en haalt uit naar zijn buik.

De klap in Verona's gezicht is een voltreffer.

Nino kan de uithaal van Duncan ontwijken.

Toby voelde de frustratie in hem opborrelen toen hij met zijn voet uithaalde naar het gezicht van Geronimo en zag dat de jongen net op tijd zijn gezicht af wist te wenden. Toby zijn voet schampte de kaak van de jongen, maar leek verder geen schade toe te dienen, al wist de jongen natuurlijk niet in hoeverre de kaak aan de binnenkant beschadigd was. Hoewel de jongen uit 2 zijn voet had weten te ontwijken, kwam de vuistslag van Toby als een verrassing. Toch bewoog zijn hoofd en wist Toby hem helaas niet te raken zoals hij wilde. Ach, een fikse hoofdpijn zou in een gevecht als dit ook al bijzonder storend zijn. Snel haalde Toby nog een keer uit met zijn voet, maar ondanks de hoofdpijn was Geronimo sneller dan Toobs had verwacht. De greep van de jongen verraste hem en de draai deed behoorlijk pijn. Met een harde smak kwam Toby op de grond terecht en voor hij echt iets kon doen lag hij op zijn rug en zat zijn tegenstander bovenop hem. Crap! Dit was niet goed! Met zijn armen probeerde Toby de slagen van zijn tegenstander zoveel mogelijk af te weren, maar de kans om zelf uit te halen kreeg hij niet; zijn arm heffen voor een aanval zou betekenen dat er een gat zat in zijn verdediging. Shit, hoe ging hij zich hier nou uit redden?

Gelukkig was daar al zijn reddende engel, genaamd Rook. Hoewel Toby haar niet had aan horen of zien komen (Geronimo blokte immers zijn directe zicht op het beeld), was hij opgelucht toen hij haar witte haren opeens boven de schouder van Geronimo uit zag steken. Met de schaar in haar hand deed ze wat ze wellicht al veel eerder had moeten doen; de stak de schaar in Geronimo zijn nek. De jongen brulde het uit van de pijn en richtte zijn woede op Rook. Hierdoor had Toby eindelijk de kans om te ontsnappen en een tegenaanval in te zetten. Snel kroop hij een stukje achteruit zodat hij zijn benen onder Geronimo vandaan kon halen, welke deels van hem af was gekomen zodra de schaar in zijn nek was gestoken. Rook kreeg een stomp in haar maag te verduren, waarop Geronimo de schaar uit zijn nek trok. Shit, nou had die kerel nog een scherp wapen ook. Het was echter goed om te zien hoeveel bloed er uit de wond stroomde. Terwijl Geronimo was afgeleid door Rook en de schaar maakte Toby gebruik van het feit dat de jongen nog met open benen half boven hem gehurkt zat; zo hard al hij kon verkocht hij de jongen een trap in zijn kruis met zijn rechterbeen. Rook was ondertussen enigszins herstelt van de klap in haar maag en besloot wraak te nemen door met haar voet uit te halen naar Geronimo zijn hoofd.

Na zijn schop richting het kruis van Geronimo krabbelde Toby snel overeind en deed twee passen naar achteren om wat ruimte te creëren tussen hemzelf en Geronimo. Ook Rook deed een afwachtende stap terug en bereidde zich voor op een eventuele nieuwe uithaal van hun tegenstander. Ze waren met z’n tweeën, Rook was lenig en hij was snel. Dit moesten ze verdorie toch kunnen winnen?

OOC:
- Toby is gefrustreerd en haalt uit met zijn voet naar Geronimo, welke zijn hoofd afwend en alleen op zijn kaak wordt geraakt (breekt ie hier eigenlijk ook iets? Of gewoon een blauwe plek?) en ook de vuistslag en volgende schop werken niet zoals gepland
- Toby zijn been wordt gedraaid en hij valt op de grond. Wanneer hij zich van zijn zij op zijn rug draait zit Geronimo al bovenop hem
- Toby verdedigd zich zo goed mogelijk met zijn armen tegen de slagen van Geronimo en vraagt zich af hoe hij zich hier nu uit moet redden
- Halleluja daar is Rook! Schaar in de nek, Geronimo is afgeleid en mept Rook.
- Toby maakt gebruik van de afleiding en krabbelt achteruit onder Geronimo vandaan. Zodra hij zijn benen ver genoeg onder de jongen uit heeft en in de juiste positie zit schopt hij met zijn rechterbeen/voet hard naar het kruis van Geronimo (welke dus half gehurkt nog boven hem zit)
- Rook neemt wraak voor de maagstomp en haalt met haar sierlijke lenigheid met haar voet/been uit naar het hoofd/gezicht van Geronimo
- Toby springt ondertussen weer overeind en zowel Toby als Rook doen een pas of twee achteruit om afstand te nemen van Geronimo, in afwachting van wat er nu gaat gebeuren

Godmode met toestemming van Rook en ik weet niet wat ik met het schoppen naar hoofden heb, maar goed

Toby's aanval is goed raak. Geronimo krimpt ineen van de pijn en laat de schaar vallen. Rook's trap raakt ook, waardoor Geronimo kreunend van pijn op de grond valt en geen kracht heeft om op te staan.

Toen hij de eerste keer zijn vuist richting Duncan zwierde, zat er enorm veel twijfel in de slag. Het gebeurde niet ieder dag dat je met andere leeftijdsgenoten moest vechten. Maar het was dus ook niet verwonderlijk dat deze slag mooi ontweken werd door de jongeman naast hem. Maar hij mocht niet twijfelen, zijn leven stond op het spel als hij de lichaamstaal van Duncan mocht geloven. Zijn tweede slag was helemaal anders en met veel kracht, er zat gewoon meer zelfzekerheid in waardoor het een stuk moeilijker was om hem te ontwijken. Hierdoor raakte Nino hem recht in zijn milt waardoor Duncan eventjes sterretjes zag. Ondertussen zag hij dat Dana steeds dichter en dichter kwam en dat was ook nodig aangezien de aanvallen van Verona allemaal misten.

Doordat hij even afgeleid was door wat er om zich heen gebeurde, was hij het voordeel om terug als eerste aan te vallen nadat Duncan wat tekenen van duizeligheid vertoonde kwijt. Hierdoor kon zijn tegenstander terug naar hem uithalen maar Duncan had duidelijk nog wat last waardoor het tamelijk makkelijk was om zijn aanval af te wenden. Het ideale moment om nog eens aan te vallen. Aangezien Duncan iets gebukt stond door naar Nino zijn buik uit te halen probeerde Nino deze keer met een uppercut richting Duncan zijn kin, zijn hoofd te raken.

Bij Verona ging het er heel anders aan toe, haar tackle die ze wou uitvoeren richting Kasa mislukte helemaal waardoor ze enorm slecht gepositioneerd stond om nog om het even welke aanval te doen. Hierdoor had Kasa natuurlijk vrij spel en raakte daardoor Verona recht in het gezicht. Ze wankelde even en wist even niet hoe of wat waardoor het niet mogelijk was voor Verona om meteen een aanval te plaatsen. Kasa kon dus meteen terug een aanval plaatsen die zeker raak ging zijn, maar dat was zonder Dana gerekend. Dana liep naar het viertal en twijfelde geen moment, ze was zeker eerst van plan om Verona te helpen. Niet omdat zij er het slechts aan toe was, maar gewoon omdat ze het beter kon vinden met Verona dan met Nino. Ze wou dus niet dat iets met haar overkwam. Voor Kasa ook maar iets kon doen probeerde Dana, Kasa te tackelen terwijl ze nog in looppositie was en een aanval uit te halen met haar elleboog richting de maagstreek.



TL;DR
- Nino is even afgeleid waardoor hij het voordeel om terug aan te vallen mist
- Nino weet de aanval van Duncan te ontwijken
- Doordat Duncan iets gebukt moet gestaan hebben door naar Nino zijn buik uit te halen, probeert Nino met een uppercut op de kin van Duncan te slaan
- Voor Verona is het eventjes niet mogelijk om aan te vallen doordat ze even wankelde
- Gelukkig is Dana daar om haar te helpen en probeert Kasa te tackelen en met haar elleboog in de maag van het meisje uit district 4 te stompen.

De uppercut schampt Duncan's kin, maar richt geen aanzienlijke schade aan.

Kasa laat zich niet geheel verrassen door de tackel en weet overeind te blijven, maar de elleboog in de maag moet ze incasseren: pijnlijk en afleidend, maar het levert geen ernstige schade op.

Wat voor persoon kon vrolijk doorvechten met een schaar in zijn nek?! Rook strompelde een stap achteruit toen ze een stomp in haar maag kreeg en het kostte haar een moment om ervan te bekomen, maar Toby's welgemikte schop gaf haar die tijd. Geronimo had zelfs de schaar laten vallen, wat het iets veiliger maakte om nog een aanval te wagen. Met een flinke trap tegen zijn hoofd kreeg Rook de jongen omver. Hoewel hij niet in staat leek op te staan, zat Rook niet op verrassingen te wachten, dus stapte ze snel naar voren om de gevallen schaar van de grond te grissen. Toby was intussen van plan om hardhandigvoetig wraak te nemen op zijn aanvaller. Hij was naar de gevallen jongen toegelopen en had zijn voet al geheven om hem een paar flinke trappen voor zijn hoofd te verkopen, iets waar hij als het kon mee door zou gaan tot de jongen niet meer bewoog. Rook was op zich niet wraakzuchtig ingesteld, maar op dit moment wilde ze niets liever dan Geronimo dood hebben. Ze wilde er absoluut zeker van zijn dat hij nooit meer op zou staan. Twee mensen die tegen één hoofd schoppen leek haar echter een beetje overkill, dus probeerde zij in plaats daarvan flink hard op Geronimo's rechterarm te trappen, zodat hij niet op het laatste moment nog op het idee zou komen om Toby weer omver te trekken. En als dit alles niet genoeg mocht zijn, zou ze met liefde haar schaar nog maar eens in zijn nek steken.

- Geronimo down!
- Rook pakt snel de schaar op, terwijl Toby zijn woede botviert met zijn favoriete techniek: hoofdschop.
- Rook besluit maar een handje te helpen en wil op Geronimo's rechterarm trappen, zodat hij die niet meer kan gebruiken.
- Godmode Toby met toestemming

Geronimo is niet van plan zich zomaar dood te laten trappen, maar kan niet heel veel beginnen. Hij gebruikt wanhopig zijn handen om zijn gezicht te beschermen, maar dat wordt steeds minder overtuigend. Het kost even wat moeite, maar uiteindelijk raakt hij buiten bewustzijn, om vervolgens te sterven.

Davi strekte zijn arm, vingers gespreid, klaar om de bidon te pakken, toen hij plotseling een beuk in zijn linkerzij voelde. Omdat hij voorover geleund had, raakte hij even uit evenwicht, maar hij richtte zich al snel op. Naast hem stond Lucca, de jongen uit 1. Tsh, hij had verwacht dat die jongen weg zou rennen! De blonde jongen was ongeveer even lang als hij, maar Davi was veel gespierder. Davi zette een stap naar de jongen toe en deed een poging hem een duw te geven. "Wegwezen," snauwde hij. Net op dat moment hoorde hij zijn naam. "DAVI!" Hij keek op en zag met grote opluchting dat het Gwendolyne was. Ze was oké! En tot zijn verbazing was ze niet alleen. Marco rende voor haar uit, duidelijk op weg naar hem. Hij leek niets kwaads in het zin te hebben en de jongen voegde zich inderdaad bij hem, samen met Gwen. Davi wierp nog een blik op Lucca. "Ren."

OOC;;
- Davi hervind zijn evenwicht en is verbaasd om Lucca te zien.
- Hij stapt naar voren en poogt Lucca een duw te verkopen. Ook snauwt hij 'wegwezen'
- Op dat moment komen Gwen en Marco naar hem toe gerend en voegen zich bij hem.
- Davi zegt nog één maal 'ren'
- Als Lucca weg gaat, zal Davi de bidon oppakken

(ook even een vraagje, in de samenvatting in het vragentopic staat dat Suzy al bij K is, maar is ze er dan nu al? Wacht ze deze confrontatie eerst af?)

Suzy zal er net iets eerder dan Marco en Gwen zijn (maar laat het weten als je denkt dat dat niet klopt qua tijd) Ze zal zich sowieso niet zomaar in de confrontatie mengen.

Lucca lijkt eerst toch voor de bidon te willen gaan, maar als hij door heeft dat Davi hulpt krijgt, draait hij zich snel om en rent hij weg richting D2.

[Sorry voor de dubbelpost, maar anders kan Gwen niet verder ^^; ]

Lucca keek naar Gwen en Marco, keerde zich om en koos het hazenpad. Opgelucht bukte Davi zich en pakte de bidon. Gelukkig had hij niet hoeven vechten. Hij keerde zich om naar zijn nieuwe bondgenoten en zag dat Marco naar het beeld keek. Op het beeld zelf renden mensen op en neer, maar de jongen keek lager. "Er ligt daar een schild. Ik ga hem halen, wacht even." Voordat Davi wat kon zeggen draafde de jongen richting het beeld. Er was verder niemand in de buurt, dus het leek veilig genoeg. Tenminste, Davi dacht dat er niemand was. "Hoi Davi!" klonk er plotseling voor hem. Verschrikt draaide Davi zich om en zag een klein, bruinharig meisje voor hem staan. Hij kon haar vagelijk herinneren, maar had nooit met haar gesproken. "Dus Davi, wat gaan we doen? Want jij moet wel de leider zijn hoor, dat is veel stoerder." zei ze lieflijk, terwijl ze naar hem opkeek met knipperde wimpers. Davi was ondertussen behoorlijk van zijn a pre po. "Wij? Sorry?" Hulpeloos keek hij naar Gwen. Wat moest hij híer nou weer mee?

OOC;
- Lucca rent weg en Davi pakt de bidon.
- Marco had het schild zien vallen en draaft er heen om hem op te halen (toestemming van de A'tjes om het te claimen/pakken)
- Suzy zegt hoi tegen Davi en gaat er helemaal vanuit dat ze samen verder gaan.
- Davi is like, whuuuut.

Tijdens zijn afdaling van de staart probeerde Ralph een beetje om zich heen te kijken. Zijn aandacht werd getrokken naar het gevecht aan de linkerkant en herkent zijn district genoot Verona die aangevallen word door het donkere meisje uit district vier. Ralph bedenkt zich geen moment en springt het laatste stukje van de staart naar beneden en loopt om de poot van het aardvarken heen om haar te bereiken. Net voorbij de poot passeert Ralph nog twee jongens die aan het knokken zijn, maar hier schenkt hij geen aandacht aan. Ralph ziet nog hoe Verona een klap in haar gezicht krijgt, daarna gaat het allemaal snel. Hij is blijkbaar niet de eerste die Verona wil helpen, een ander meisje beukt met haar elleboog in de buik van het meisje uit district vier. Dit was Ralph’s kans en probeert meerdere malen met zijn zakmes in de zij van Kasa te steken in de hoop haar dodelijk te verwonden.

TL;DR
- Ralph ziet Verona vechten en vind dat hij haar moet helpen.
- Ralph rent naar hun toe.
- Ralph probeert Kasa meerdere keren achterelkaar te steken met zijn zakmes in haar zij, onder de ribbenkast.

Ralph weet Kasa meerdere keren te steken, maar mist de vitale organen.

Wat een chaos. Wat een gedoe. Gwen probeerde zoveel mogelijk al het gevecht om haar heen te negeren; ze had zelf al genoeg om zich op te focussen. Ze moest bij haar bondgenoot komen. Eerst probeerde ze echter nog een greep te doen naar wat spullen, een fleece dekentje en een kompas, maar het mocht niet baten. Een andere tribuut, die Avery ofzo, kwam daar ook net aan. Gwen hoefde daar niet lang over na te denken; ze zag het niet zitten om te vechten. Daarbij ging dat haar ook nog eens teveel tijd kosten, want Marco rende al door. En ze wist niet of de rest nu zo dol op haar was dat ze gingen wachten. Dus liet ze de spullen voor wat het was. Ze vertrouwde die Avery niet, die vocht vast met haar nagels en trok aan andermans haren. Niets voor Gwen.

Dus zette ze het weer op een lopen, probeerde harder te gaan zodat ze weer bij Marco in de buurt kon komen. Het duurde niet lang voordat ze haar blik weer voor zich gefocust had en Davi zag. Hij probeerde ook een item te pakken, maar er stond iemand bij die ze niet zo goed kende, die duidelijk niet van plan was om vriendjes met hen te zijn. Was dat niet de jongen uit District 1? Ze kon zich zijn naam niet herinneren.
Marco kwam wat voor haar aan bij Davi - en stond er nu nog iemand anders? - en toen zij er ook nog eens bij kwam staan, leek het Lucca toch wat te heet onder de voeten te worden. Vier mensen bevechten voor een bidon? Dat was inderdaad geen goede deal. Gwen voelde een lichte zucht van opluchting haar keel verlaten toen ze de jongen er vandoor zag gaan. Ze had niet geweten dat ze zo gespannen was geweest, had niet eens tijd gehad om daar op te letten. Maar het was fijn dat hij weg was.

Wow, wacht even, nu pas herkende ze de ander. Er was nog een gezicht dat ze niet verwacht had te zien. Of meer, iemand waarvan ze niet echt wilde dat die met hen mee zou gaan. Want wat had Suzy nu voor nut? Gwen was het meisje aan het opnemen, bekeek haar kritisch. Wat was zij nu weer van plan? Gwen had niet echt met haar gesproken voor de Spelen en Suzy had ook geen poging gedaan haar aan te spreken. Ze wist niet zo goed wat ze van het meisje moest verwachten.
Gwen miste bijna dat Marco wegging, maar was blij dat hij zo helder was het schild op te gaan pikken. Dat kon zeker nuttig zijn! Marco kon dat zonder al teveel gevaar wel aan, dus Gwen besloot haar aandacht weer op het dringende probleem voor hen te richten: Suzy.

Het meisje besteedde totaal geen aandacht aan Gwen, maar ging gelijk voor Davy. Ugh, wat een openingszin. Gwen hield zich in om niet met haar ogen te rollen. Die had duidelijk iets voor Davi, gewoon al hoe ze naar hem keek. En hoe ze praatte. Zo'n stem zette je toch niet op als je een normaal gesprek wilde voeren. Gwen hield haar gezichtsuitdrukking redelijk neutraal, zelfs toen Davi nogal verward naar haar keek. Het was lastig, het zag er best grappig uit, maar Gwen herinnerde zichzelf eraan dat de keuze die ze hier maakten best wel belangrijk zou kunnen zijn. 'Dus, je wil met ons meelopen,' zei Gwen, nadat ze haar schouders naar Davi had opgehaald. 'Ja, wat anders,' antwoordde Suzy, terwijl ze Gwen een stuk minder schattig aankeek dan ze net naar Davi had gekeken. Gwen besloot dat maar te negeren. Ze wist niet precies wat Suzy's plan was, maar het meisje was overduidelijk van plan om achter hen aan te gaan lopen. Gwen vertrouwde haar dan misschien niet helemaal, ze zag niet in hoe ze het meisje tegen kon houden zonder haar benen te breken. Zelfs als ze haar weigerden zou ze waarschijnlijk achter hen aansluipen. En in dat geval had Gwen liever wat zicht op wat ze deed.

Gwen deed haar uiterste best om de woorden "bondgenootschap" en "samenwerking" en al dat soort woorden, die eenzelfde ding impliceerden, te vermijden. Suzy mocht met hen meelopen, prima. Ze mocht ook van het weglopen, geen probleem. Ze wilde haar niet het idee geven dat ze bij hen hoorde, zelfs al kon ze haar niet tegenhouden. 'Wij zullen je niet tegenhouden,' deelde ze Suzy dus mee, als vervolg op haar opmerking over het "meelopen". Gwen besloot er - zo onschuldig mogelijk - wel wat aan toe te voegen. 'Maar als je met ons mee gaat lopen, verwachten we wel dat je een beetje voor jezelf kan zorgen, okay? Davi vindt het véél leuker als je hem steunt. Zoals net met Lucca, toen je er maar bij stond,' zei Gwen. Ze lachte erbij, alsof ze de sfeer luchtig wilde houden. 'Dat was dé kans geweest om wat te doen.' Oftewel, dé kans om een indruk op Davi achter te laten. Hypothetisch gezien. Gwen had geen idee wat Davi van Suzy vond, of dat Suzy zich echt wat van haar opmerking aan zou trekken, maar ze hoopte dat dit het meisje wat zou motiveren zich in te zetten voor de groep. Zelfs al zou ze het dan alleen voor Davi doen. Gwen had geen zin in iemand die op hen zou freelancen, onder het motto dat Davi zo stoer was en dat hij alles vast wel veel beter kon. Of in ieder geval, zo'n argument zag ze Suzy al helemaal gebruiken. Suzy leek wel even naar de grond te kijken bij haar opmerking, maar Gwen kon niet helemaal peilen of het aankwam of niet, omdat het meisje gelijk weer een opmerking klaar had. 'Davi had alles helemaal onder controle, hij weet altijd wat hij moet doen,' claimde ze, terwijl ze een blik naar Davi wierp. Daarna leek ze geen zin meer te hebben om erover te praten, omdat ze zich weer tot Davi richtte met haar volgende vraag. 'Dus, wat gaan we doen?'

Gwen vond dat het nu wel besloten was. Niemand bracht er nog iets tegenin en behalve als iemand Suzy nu aan wilde vallen, was er niet echt een manier om haar te weigeren en achter te laten. Geen manier waar Gwen of de anderen zich goed bij zouden voelen, dacht ze. Marco was zo ondertussen ook weer terug; hij kon op een aardige snelheid rennen. Zou zijn lengte er wat mee te maken hebben? Gwen wierp een korte blik op het schild en knikte blij naar Marco, voordat ze zich omdraaide zodat ze iedereen aan kon kijken. 'Okay, laten we hier zo snel mogelijk weggaan,' zei ze. Ze voelde zich ongemakkelijk bij de vechtende mensen die hier nog waren. Als die eenmaal met elkaar klaar waren, zouden ze niet zomaar stoppen.

Ze sloegen een pad in. Snel, weg van de Hoorn. Gwen wilde daar niet blijven. Het rook er naar bloed en de kreten van de vechtende Tributen maakten haar ongewild misselijk. Ze wilde gewoon weg. Toen ze eenmaal het pad ingeslagen waren en een stukje gelopen hadden, hoorde ze ineens een andere stem. 'Wacht even!' Gwen keek om zich heen, maar zag al snel Elize staan, die vanuit de bomen tevoorschijn kwam. 'Ah, je hebt niks!' zei Gwen, toch wel opgelucht. Ze had zich al afgevraagd waar Elize heen was gegaan in de drukte. Ze had Marco met zich meegesleept en Davi gevonden, maar het meisje was al snel nergens meer te bekennen geweest. Maar ze had dus op hen gewacht. Goed. Nu het groepje dat Gwen had leren kennen bij de training een beetje bij elkaar was, voelde ze zich toch beter. Of ja, rustiger. Omdat in ieder geval íets van wat ze verwacht had klopte. Ze zaten nog steeds vast in een enorm bos met een hele hoop nare verrassingen en naardere Tributen, maar ze stond er in ieder geval niet alleen voor.

TL;DR
- Gwen laat de spullen [E] voor wat ze zijn
- Gwen en Marco komen aan, verjagen succesvol Lucca
- Bidon, check, schild, check
- Gwen vertelt Suzy dat ze wel met hen mee mag lopen, maar is niet van plan om haar bij het bondgenootschap te betrekken. Ze voelt zich echter ook niet zeker genoeg om de ander gewoon weg te sturen
- Gwen probeert Suzy een beetje een schuldgevoel aan te praten dat ze niks voor haar "stoere Davi" gedaan heeft toen hij net problemen had met Lucca
- Ze slaan het pad van E3 in
- Elize ziet hen vanaf haar schuilplek rond F3 en voegt zich bij hen
- Ze verlaten de Hoorn