Het was bijna niet te geloven dat het alweer een jaar geleden was dat Janaea’s naam werd getrokken en ze haar op een trein naar het Capitool hadden laten gaan. Ondanks het verdriet was de tijd heel erg snel gegaan, alsof er helemaal niets was gebeurd. En toch was dat wel degelijk het geval en dat was ook best goed te merken, zo vond Xiomara. De vrolijkheid was weg. Het optimisme was verdwenen. Tenminste binnen hun gezin, hoewel ze vermoedde dat het ook bij andere gezinnen wel was binnengekomen. De dood van Janaea en Odin had iedereen laten zien hoe echt de Hongerspelen waren en het was iets waar ze waarschijnlijk niet zomaar vanaf zouden komen. Het leek er niet op alsof er snel weer een opstand zou volgen, hoewel Xiomara groot voorstander was. Ze realiseerde zich echter ook dat het heel veel levens zou kosten, net zoals de vorige keer het geval was, en ze kon dan ook wel begrijpen dat er niet veel mensen waren die zich ook maar een beetje openlijk negatief durfden te uiten jegens het Capitool. Er hoefde maar één verkeerd persoon te zijn die het hoorde en voor je het wist werd je afgeslacht als een ziek stuk rund waar niemand ook maar iets mee te maken wilde hebben.

De familie van Janaea kon dit jaar echter opgelucht ademhalen, gezien Xiomara nog geen twaalf was en dus nog niet in de Hongerspelen terecht kon komen. Hoewel ze uiteraard ontzettend meeleefden met iedereen die wel een kind of kleinkind hadden in de juiste leeftijdscategorie, en om eerlijk te zijn, dat leek vrijwel iedereen te zijn, waren ze toch blij dat zij dit jaar gespaard zouden worden. Iedereen kende echter wel iemand en gezien Xiomara ervan hield om mensen te bestuderen kende zij misschien nog wel de meeste van allemaal. Net als haar oudere zus, was Xiomara echter een geval apart en ze kon zich goed afsluiten voor het verdriet. Dat betekende echter niet dat het haar niets deed, want ze miste het optimisme die haar zus met zich meebracht best wel. Dat was gewoon iets wat niet te vervangen viel, want niemand was zoals Janaea. Zeker Xiomara niet.

Terwijl haar ouders zich nog aan het klaarmaken waren voor de Boete, zat Xiomara levenloos voor zich uit te staren. Met haar vingers streelde ze de snaren van Bob, die ze op haar schoot had liggen. Ze had wellicht geen goede band gehad met Janaea, maar ze had gezien hoe dol ze was geweest op de ukelele, en elke keer als ze erop speelde, had ze toch het idee dat zij en haar zus verbonden waren. Ze vond het echter jammer dat Bob niet bij Janaea onder de grond lag. Ze hadden samen de Hongerspelen beleefd en voor Xiomara was het niet meer dan logisch dat ze ook samen zouden eindigen hier in District 6.
Haar ouders hadden er echter niets van willen weten en eigenlijk hadden ze Bob in de prullenbak willen laten gooien, gezien hij onder het bloed had gezeten en bovendien erg gehavend was. Hij was immers gebruikt om die eend aan te vallen in de Arena. Xiomara had het echter belachelijk gevonden en had Bob van dit onwaardige lot gered en had hem persoonlijk gerepareerd. Hij was wellicht niet de meest knappe ukelele in Panem, maar hij werkte weer en dat was toch iets waar het meisje heel blij mee was. Zo voelde Janaea toch een beetje minder dood en elke keer als ze Bob hoorde, dan was het net alsof haar zus toch nog een beetje bij hen was.
Het subtiele geluid dat Bob maakte, was echter veel te rustig voor Janaea. Xiomara was echter geen rockartiest en ook geen ukeleledokter, dus ze was altijd een beetje bang dat ze Bob opnieuw kapot zou maken als ze hem te fanatiek zou bespelen. Je kon nog altijd zien dat hij veel mee had moeten maken in de Arena. Zijn nek was op meerdere plekken gebroken geweest en gezien Xiomara niet erg veel verstand had van hout, had ze creatief moeten zijn met de gereedschappen die ze had, om hem weer ‘levend’ te maken. Je kon echter nog steeds zien waar de breuken zaten, net zoals je kon zien hoe Janaea hem had vastgehouden toen ze gewond was geraakt en stierf. Het bloed was in het hout gaan zitten en het gaf wellicht een enigszins lugubere meerwaarde aan Bob, want juist ook hierdoor was het echt alsof Janaea toch nog een beetje bij hen was.  

Nee, Xiomara was normaal gesproken niet erg gehecht aan het idee dat Janaea nog bij hen was, maar omdat het nu een jaar geleden was en er opnieuw een Boete zou plaatsvinden, wilde ze de ukelele het liefste de hele dag bij zich dragen. Dat stonden haar ouders echter niet toe en ze legde Bob in het bed van Janaea, dat nog altijd in het huis stond. Niemand had de moed gehad om hem weg te halen en sindsdien had hij als bewaarplaats voor Bob gediend.
In stilte liep de familie Spurling naar het grote plein van District 6, waar het al behoorlijk druk leek te zijn. De tieners verzamelden zich voren, terwijl de rest van de inwoners van het district zich achter hen verzamelden, wachtend op de verlossende namen die genoemd zouden worden. Twee families zouden het zeker zwaar gaan krijgen vandaag, maar de rest van het district zou waarschijnlijk ontzettend opgelucht zijn. Xiomara vond dat een nare gedachte, maar in een situatie als dit en een situatie als in de Hongerspelen zelf, moest je gewoon een keuze maken of je meer gaf om je eigen leven en dat van je gezin of dat je bereid was je principes voorop te zetten en iedereen het leven te gunnen. Was er ook maar iemand die dat kon? Xiomara vond het een heel nobel idee, maar het leek alsof mensen gewoon niet zo in elkaar zaten.

Xiomara wurmde zich naar voren, zodat ze iets kon zien van de ceremonie en een gezicht zou krijgen bij de namen die zou worden omgeroepen. Ze was een beetje verbaasd dat de Burgemeester niet sprak, maar de Begeleidster leek alles onder controle te hebben. Xiomara vond haar heel mooi, maar snapte niet zo goed waarom ze zo opgedirkt moest zijn. Ook zonder al die gezichtsverf en sieraden moest ze wel een prachtige vrouw zijn. Het was jammer dat ze dat zelf niet leek te zien.
De twee kinderen die werden genoemd als Tributen kende Xiomara wel van gezicht, maar ze had nooit met hen gesproken. Ze klapte mee, maar het ging niet van harte. Eigenlijk was ze meer geïnteresseerd in de Tributen en ze hoopte echt dat een van hen het in zich had om levend terug te keren naar huis. Het meisje, Kira, zag er echter behoorlijk bang uit, maar de jongen, Johnny, leek iets zelfverzekerder te zijn. Xiomara hoopte echt dat het meisje haar angst te boven zou komen en ze beide alles zouden geven om dit te overleven. Ze wist dat zij dit zou doen, mocht ze de pech hebben om ook gekozen te worden als Tribuut. Dat zou ze erg vinden voor haar ouders. Ze hadden al een dochter verloren. Xiomara vreesde dat haar ouders het niet zouden trekken als ze ook haar zouden verliezen, dus wat er ook zou gebeuren, zij zou vechten. Ze zou alles geven om veilig terug te kunnen keren.

OOC: RPG-NaNo 26: +1234 = 23.036