Norah was absoluut niet blij met het duo dat haar kwam vertellen dat het tijd was om te vertrekken. Vertellen was zelfs een sterk woord, voor de twee woorden die tegen haar gesproken waren. Het meisje had overwogen om tegen te stribbelen. Wat zouden ze doen als ze gewoon weigerde mee te komen? Maar bij nader inzien was dat toch niet zo’n goed idee. Ze had geen zin om als een opstandig kind door een stel ranzige mannen meegesleept te worden. Nee, haar waardigheid was het enige wat ze nu nog had, lopen deed ze zelf wel.
Nu Norah eenmaal weg was van haar familie stapte ze ook flink door tot ze op het station stond. Wat Cosmo, of nog belangrijker hun begeleider Wullem, daar van vonden maakte haar niets uit. Ze wilde gewoon zo snel mogelijk ergens zijn waar er geen ogen op haar gericht stonden. Of die blikken nou medelevend of nieuwsgierig waren, het bleef ongewenste aandacht. De deuren van de trein schoven verrassend geluidloos open en Norah was nog net helder genoeg om Wullem voor te laten, in de veronderstelling dat die wel zou weten hoe het hier allemaal zat. De boerse vent bleef echter verbaasd staan in het halletje, net als Norah zo te zien overdonderd door de luxe. Norah wierp een korte blik op Cosmo om te zien of het rijke joch ook onder de indruk was.

Wullem kwam in beweging en opende een deur. Norah volgde hem de ruimte in. Het was een smal, langwerpig vertrek, gevuld met een lederen bank, stoelen, een grote glazen tafel en ongelofelijk veel bijtafeltjes met vazen vol verse bloemen. Ietwat schuchter ging ze zitten op de bank. Dit was niet wat ze verwacht had van haar vervoer. Nee, Norah had een donker hok verwacht, waarin de tributen als varkentjes voor de slacht werden afgescheept. Zodra de trein in beweging kwam greep Norah de rand van de bank stevig vast, zodat haar knokkels wit werden. Ze drukte zichzelf in het hoekje en probeerde tot rust te komen. Natuurlijk gingen ze snel, anders zouden ze nooit op tijd zijn voor de showstarter. ‘‘N-nou, daar gaan we dan..’’ stamelde ze nerveus. Nu de trein eenmaal op snelheid was ontspande ze weer, de bewegingen waren gereduceerd tot een zacht geschommel. Ze waagde het zelfs om op te staan en naar een verrijdbaar karretje te lopen, met daarop verschillende kannen met felgekleurde vloeistoffen. Moest dat fluorescent oranje spul nou sinasappelsap voorstellen? ‘‘Wil jij wat drinken?’’ vroeg Norah dan aan Cosmo, met een poging tot een vriendelijke toon. Haar stem was schor door het huilen en praten met haar familie, dus wat drinken zou haar zeker goed doen. Dat goldt voor Cosmo vast ook. Ze had zich redelijk herpakt, maar tot diepgaande gesprekken was ze nu nog niet in staat. Dus voordat Wullem zou beginnen over hun penibele situatie sprak ze haar medetribuut maar aan. Een beetje aardig doen tegen hem doen kon vast geen kwaad, met wat geluk verkleinde het de kans dat Cosmo haar uit de wagen zou gooien tijdens de Parade. Of andersom. En zo lang ze over onbenullige dingen kon nadenken hoefde ze niet bang te zijn dat ze weer in schoktoestand raakte.

OOC: Choo-choo treintopic.