Het was nog maar vroeg, maar Esmae was al lang en breed in de veren. Ze had vanochtend schelpen verzameld en zelfs enkele bijzondere exemplaren gevonden! Deze had ze trots aan haar moeder overhandigd, die daar meer dan blij mee leek te zijn. Met een brede glimlach had ze haar moeder omhelsd, terwijl ze vroeg wat ze er mee zou doen. Salome verkocht schelpen, veelal bewerkt tot sieraad of sierobject, maar sommige schelpen waren gewoonweg te mooi om iets aan te veranderen. “Waarschijnlijk niet veel,” had haar moeder dan ook gelachen, maar een ondeugende glinstering in haar ogen vertelde Esmae dat haar moeder wel degelijk iets van plan was.

Esmae was sinds de Boete vrijwel constant in een ontzettend goed humeur geweest. Ze had hard gewerkt en ze miste haar man wanneer hij aan het werk was op zee (en dat was vaker dan leuk was), maar ze genoot van de momenten die ze met hem had en dat ze met z’n drietjes waren. Cherise was ondertussen alweer twee en het was bijna belachelijk hoe groot ze al was. Ze kon al een beetje praten en haar woordenschat leek met de dag te groeien. Het was zo mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelde en haar gelukkig en gezond zien was alles wat Esmae wenste.  

“Weet je wat,” grijnsde Salome toen naar haar dochter. “Ik pas wel op Cherise vanmiddag. Candace en Mickayla gaan samen vissen, toch? Dan kun jij vandaag lekker iets voor jezelf gaan doen! Zie het maar als een vrije dag!”
Esmae had haar moeder vol verbazing aangestaard. Hard werken was ontzettend belangrijk voor hen en Esmae had altijd haar best gedaan om iets bij te dragen, zeker toen ze Cherise had gekregen. Het was zwaar geweest en zeker niet altijd leuk, maar ze had nooit daadwerkelijk om vrije middagen gevraagd. Gewenst misschien, maar zeker niet gevraagd. Ze hanteerde al jarenlang een vast ritme en vrije tijd was iets waarvan Esmae eigenlijk niet zo goed meer wist wat ze ermee aan moest.
Het klonk echter wel leuk. Ze was al lange tijd niet meer ‘even’ naar de stad geweest, maar kon ze dat wel maken? “Echt?”, bracht ze dan ook ietwat stamelend uit, maar met een dankbare glimlach probeerde ze haar onzekerheid te verbergen. Soms zou je vergeten dat ze pas achttien was.

Salome had erop gestaan en dus maakte Esmae van de gelegenheid gebruik om een kijkje te nemen in de stad. Ze had geen flauw idee wat er op dit tijdstip zoal te doen was – waarschijnlijk vrij weinig, realiseerde het meisje zich – maar het kon geen kwaad om een beetje rond te lopen. Misschien kwam ze nog bekenden tegen of kon ze iets voor iemand betekenen. Dat ze niet aan het werk was, betekende niet meteen dat ze nutteloos hoefde te zijn.
Het was echter minder rustig in de stad dan Esmae had verwacht. Ze had het moeten weten! Een groot scherm verlichtte het plein en de mensen die zich daar bevonden. Zelfs al was het nog redelijk vroeg, de Hongerspelen waren blijkbaar dermate interessant dat mensen er wel speciaal naar kwamen kijken. Er leek op het moment niet echt iets bijzonders te gebeuren, maar toch bleef Esmae gebiologeerd staan kijken. Ze hield niet van het geweld en ze was absoluut tegen de Spelen, maar ze kon het niet helpen. Ze begon te lopen, om dichterbij te komen, zodat ze het beter kon zien, maar ze vergat te kijken waar te ze liep. Hun vrouwelijke Tribuut kwam in beeld en klaarblijkelijk had ze iets gevonden. Een schatkist! dacht Esmae ietwat opgewonden, maar tijd om zichzelf een reprimande te geven voor dit ongewenst enthousiasme had ze niet. Voor ze het wist maakte ze onbedoeld lichaamscontact met de persoon voor haar en ietwat verdwaasd wist ze eindelijk haar blik af te wenden van het scherm. “Sorry,” glimlachte een beetje beschaamd naar de persoon in kwestie. Dat was niet de bedoeling geweest en snel nam ze een beetje afstand. Hopelijk zou het haar vergeven worden.

De persoon tegen wie Esmae was opgebotst leek er niet zo mee te zitten en reageerde vrolijk. Er werd geglimlacht en Esmae schudde haar hoofd. “Natuurlijk niet,” zei ze vriendelijk, enigszins spontaan zelfs, en ze lachte. “Leuk je te leren kennen, Solar,” ging ze verder. “Ik ben Esmae. Het enige wat ik tot dusver heb meegekregen is dat het bondgenootschap van Nakoma een soort schatkist heeft gevonden.”
Esmae blikte even naar het scherm, maar het was niet Nakoma die in beeld was, noch George, dus ze besloot dat het was oké om even weg te kijken. Daarom richtte ze haar blik zo onopvallend mogelijk op Solar. Het was een bijzonder persoon, vond Esmae. Ze vond het moeilijk om er een stempel op te drukken, zelfs of het een jongen of een meisje was, en dat voelde best een beetje ongemakkelijk. Moest ze het/hem/haar dan ‘een persoon’ blijven noemen? Dat vond ze vreemd, maar het was ook vreemd om het te vragen, toch? Of… niet? Esmae was om eerlijk te zijn niet zo goed met dit soort situaties.
Ze realiseerde zich dat ze aan het staren was, maar in plaats van haar blik af te wenden glimlachte ze verontschuldigend. Ze keek naar de piercing die de persoon in zhaar neus droeg. “Deed dat niet zeer?”, vroeg ze enigszins awkward. “Je piercing?”

“Dank je!”, glimlachte Esmae, toen Solar zei dat zhe haar naam mooi vond. “Solar is ook heel mooi. Geen naam die je vaak hoort.” Ze glimlachte, terwijl ze nadacht over namen. Het was zo leuk om er over na te denken. Zelf heette ze eigenlijk Esmaeralda, maar dat was nooit haar roepnaam geweest. Af en toe werd ze Mae genoemd, maar meestal was het gewoon Esmae. Ze hield wel van die ongebruikelijke spelling. Helaas was haar echtgenoot dat iets minder fan van, waardoor hun dochter een relatief normale naam had gekregen. Het was echter zo leuk om na te denken over namen, want er was zo veel keuze en je kon ontzettend creatief zijn, maar het was tegelijkertijd zo makkelijk om het te verpesten. Je wilde immers niet dat je kind er ontevreden mee zou zijn, of zich gewoonweg niet zou identificeren met de naam. Het was nog best lastig, gezien je nooit kon voorspellen wat voor persoon je kind zou zijn.

“Nee, nog niet,” antwoordde Esmae, toen Solar vroeg of ze de kist al open hadden gekregen. “Ik geloof dat ze nog bezig waren om de kist uit het moeras te halen. Ik ben echter benieuwd of ze hem open krijgen en zo ja, hoe. Er zit vast geen sleuteltje bij.” Ze zei het een beetje snel, want haar onzekere gedachten over de identiteit van Solar maakten haar enigszins nerveus.

Esmae was enigszins opgelucht toen zhij niet boos werd, maar grinnikte om haar vraag. Goed, het was niet helemaal de vraag geweest die ze had willen stellen, maar het was wel degelijk een vraag geweest die in haar op was gekomen. Oorbellen vond Esmae bijvoorbeeld heel mooi, maar ze had nooit gaatjes durven laten zetten, omdat het haar zo veel pijn leek doen. Om in haar neus te laten prikken, leek haar helemaal niet te doen. Belachelijk natuurlijk. Ja, het was waarschijnlijk niet fijn, maar ze had een kind op de wereld gezet. Je zou toch denken dat een gaatje maken daar qua pijn niet tegenop zou kunnen?
Omdat het haar zo pijnlijk leek, was ze dan ook geschokt om te horen dat Solar het zelf had gedaan. “Waarom wilde je het per se zelf doen?”, vroeg ze, niet begrijpend waarom iemand de extra pijn zou verkiezen om het maar zelf te kunnen doen.

De openheid van Solar zorgde er echter voor dat Esmae weer iets begon te ontspannen. “Ik denk dat het enige wat daar tegenop kan oorlog is,” mompelde Esmae. “Het moet verschrikkelijk zijn om in zo’n Arena te worden gedumpt.” Ze dacht aan de Tributen van vorig jaar en de Tributen van nu. Hoe zouden ze in het leven hebben gestaan voor ze de Arena in werden gestuurd? Waren de meest moordlustige Tributen eigenlijk vriendelijke knuffelberen geweest? Het moment dat je naam werd getrokken, veranderde waarschijnlijk alles.
“Zit jij nog in de gevarenzone?”, vroeg Esmae, die zich realiseerde dat het een mooie kans was om meer te weten te komen over Solar, want ook zhaar leeftijd vond Esmae heel moeilijk om in te schatten. Ze vond het nog steeds een beetje cru om te vragen of zhe een jongen of een meisje was, maar het was niet alsof ze Solar daarom niet zou mogen. Het was gewoon niet iets wat ze gewend was en waarvan ze wist hoe ze ermee om moest gaan.

Een stukje rebelsheid, dacht Esmae geïnteresseerd. Ergens vond ze die keuze beangstigend, maar ook heel bewonderenswaardig. Zelf had ze nooit echt zoiets gedaan. Ze was onzeker en ze hield van veiligheid. Ze wilde de mensen van wie ze hield niet tegen zich in het harnas jagen of in gevaar brengen. Natuurlijk was haar situatie ook niet gebruikelijk. Ze was getrouwd op haar zestiende en had een kindje van twee. Maar dat was zo burgerlijk, dat het wellicht het tegenovergestelde van rebels viel te noemen.
Esmae grijnsde naar Solar. “Stoer is het zeker,” lachte ze, maar in gedachten noteerde ze het als iets waar ze ooit wellicht met haar dochter over zou moeten praten. Piercings, stoer doen… Gelukkig zou dat nog wel een paar jaar duren.

Solar antwoordde dat ze net na de Boete zeventien was geworden. Dat was zuur, vond Esmae, maar haar gesprekspartner leek er minder mee te zitten dan zijzelf zou hebben gedaan. Nu waren er dan ook grote verschillen tussen haar en Solar, en ergens vond Esmae het moeilijk om voor te stellen dat ze zelf ouder was dan zhij. Soms voelde het alsof ze nooit ouder zou worden dan zestien, maar dat was natuurlijk de grootste onzin ooit.  
“Ik ben nu achttien,” antwoordde Esmae. “Dit jaar was mijn laatste jaar en ik ben zo blij dat ik nu niet meer gekozen kan worden.” Ze klonk oprecht opgelucht, maar tegelijkertijd fronste ze. “Mijn twee halfbroertjes en halfzusje zitten echter nog in de gevarenzone en dat geldt ook voor mijn twee schoonzusjes. En jij? Heb jij nog familieleden, of goede vrienden, die gekozen kunnen worden?”

Esmae’s nieuwsgierigheid begon steeds sterker te worden en begon het te winnen van haar onzekerheid. Solar was tot dusver aardig geweest en het was interessant om weer eens een nieuw iemand te leren kennen, zeker omdat zhe zo anders was dan zijzelf.
“Het spijt me dat ik het moet vragen,” begon Esmae desalniettemin niet erg zelfverzekerd, alsnog bang dat ze wellicht iets zou zeggen wat Solar boos zou maken, “maar… ben je een jongen of een meisje?”

OOC: She did it. Oh yeah. XD

Esmae glimlachte, niet beledigd door hetgeen Solar had gezegd. “Dat geeft niet, hoor! Mijn halfbroertjes en –zusje zie ik niet zo vaak, maar met de Hongerspelen is het nog best spannend. Het is toch familie.” Ergens wist ze niet of het moeilijker was omdat ze hen niet vaak zag of juist makkelijker. Haar schoonzusjes kon ze tenminste nog helpen, gezien ze zelf vaardiger was met bijvoorbeeld een drietand of een speer, maar het zou vreemd zijn als ze ineens bij haar vader op de stoep zou staan om zijn andere kinderen te onderwijzen, terwijl hij Esmae en haar moeder in de steek had gelaten. Toch wilde Esmae best helpen, want om eerlijk te zijn ging ze er niet vanuit dat haar vader of hun moeder hen echt iets te bieden hadden.

“Ik ben getrouwd, ja,” grijnsde Esmae, die het stiekem wel leuk vond om haar bijzondere gesprekspartner enigszins te kunnen verbazen. “Op mijn zestiende,” vervolgde ze met een glimlach. Hoewel het enigszins persoonlijk was, was het niet iets waar ze zich voor schaamde. Ze had zelf gekozen voor dit leven en ze was gelukkig, hoewel het niet altijd makkelijk was. “We kennen elkaar al mijn hele leven – hij is een jaar ouder dan ik - en onze ouders waren goede vrienden. We kregen officieel een relatie toen ik dertien was. En we waren op zich niet van plan zo jong te trouwen, maar toen Aric me ten huwelijk vroeg was de situatie een beetje veranderd.” Ze keek even naar Solar, maar besloot het toen maar gewoon te zeggen. “Ik was zwanger,” glimlachte Esmae. “Ik heb een dochter van twee.”
“Dat moet fijn zijn,” sprak Esmae zachtjes, toen Solar vertelde dat ze verder niemand had die echt dichtbij haar stond die gekozen kon worden voor de Hongerspelen. “En begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn familie, maar je maakt je dan toch zorgen om iedereen. Dat maakt het lastig.”

Esmae was opgelucht, toen Solar zei dat het niet erg was en ze kon een lach niet onderdrukken toen zhe vroeg wat Esmae dacht dat zhe was. “Dat is gemeen!”, lachte ze, maar ze had moeten weten dat Solar het haar niet zo makkelijk zou maken. Ze wilde het echter best proberen. Esmae voelde zich nu in ieder geval minder bezwaard om Solar te bestuderen, maar alsnog bleek het best moeilijk om een keuze te maken.
“Ik ga voor…,” begon ze, maar ze twijfelde nog steeds, “…meisje? Maar het is net alsof je geen van beide  en tegelijkertijd allebei bent – als dat ergens op slaat.” Ze lachte een beetje nerveus. “Ik geloof niet dat ik het snap.”

Esmae kon een glimlach niet onderdrukken, toen Solar zhaar enthousiasme niet bepaald kon verbergen. Zhe leek zelf echter ook te realiseren dat dit wellicht niet het meest gepaste moment was voor die emotie, maar Esmae besloot er verder geen aandacht aan te besteden en knikte. “Hoewel het niet altijd even makkelijk was, ben ik ontzettend blij met haar. Het is heel mooi om te zien hoe zo’n klein mensje zich ontwikkeld.” Esmae voelde een vlaag van trots, toen ze aan haar dochter dacht en over haar sprak. Het was echter fijn om een keer vrij te hebben en dit soort gesprekken met leeftijdsgenoten te kunnen voeren. “Haar naam is Cherise. Maar het is niet alsof ik alles in mijn eentje doe, hoor! Aric is vaak weg voor zijn werk, maar mijn moeder helpt veel en dat geldt ook voor mijn schoonzusjes. Zonder hen had ik het waarschijnlijk niet gekund!”

Met haar onverdeelde aandacht luisterde Esmae toen naar was Solar te zeggen had op haar antwoord. Haar hoofd sprak waarschijnlijk boekdelen, maar ze snapte er geen drol van. “Dat bestaat?”, bracht ze nogal schaapachtig uit, want dit was letterlijk de eerste keer dat ze erover hoorde. “Maar lichamelijk gezien kun je toch onmogelijk ertussenin zitten? Je bent toch gewoon óf man óf vrouw?”, vroeg ze toen. “Staat dat er dan los van?”

Het was leuk om te zien hoe enthousiast Solar was en het was enorm fijn dat zhe haar niet leek te veroordelen, zoals zo veel mensen wel hadden gedaan als ze het te weten waren gekomen. Alleen daarom al had Esmae veel respect voor zhaar, maar Solar leek ook gewoon een heel interessant persoon waar ze veel van kon leren. Gezien ze niet langer naar school ging, was het belangrijk om toch ergens kennis weg te halen.

“Dat is heel lief van je!”, glimlachte Esmae, toen Solar aanbood om op te passen als dat nodig was, hoewel ze niet wist of ze het ooit zou kunnen aannemen. Ze was geen held met het aannemen van hulp van anderen, laat staan van mensen die ze niet goed kende, maar ze vond het alsnog heel lief dat Solar het aangeboden had.
Even keek Esmae inschattend naar de getinte persoon naast haar. Er lag iets op het puntje van haar tong, maar het was vrij persoonlijk en niet veel mensen wisten het nog. Maar Solar was zo aardig en ergens wilde ze het ook gewoon supergraag aan iemand kwijt en nou ja, daar was Solar!
“Wellicht dat ik je binnenkort wel nodig ga hebben,” grijnsde ze uiteindelijk, hoewel ze ook lichtjes bloosde. Het was toch vreemd om het er ineens over te hebben. “Ik ben opnieuw in verwachting,” bekende ze zachtjes, “maar nog niet veel mensen weten het. De eerste drie cruciale maanden zijn nog niet voorbij, dus het kan nog gemakkelijk misgaan. Maar het duurt niet lang meer!”

“Ik geloof het,” antwoordde Esmae, toen Solar vroeg of ze het nog allemaal kon volgen. “Het klinkt vrij ingewikkeld,” gaf ze toe, “maar ik geloof dat ik het principe snap. Het is alleen vrij moeilijk voor te stellen hoe het is. Het lijkt me heel naar. Maar als ik jou zo zie, dan lijkt het wel mee te vallen.” Ze keek Solar vragend aan. “Of heb ik dat mis? Heb je er last van? Maakt het veel verschil verder?”