Onhandig probeerde ze de strengen haar uit haar mond te vissen zonder tegelijkertijd ook een hapje van de vruchtbare grond mee te pikken. Haar handen waren vies, haar voorhoofd bezweet. De akker was bezaaid met gewassen en kleine groepjes werkers, zo ongeveer 20 in het totaal, waarvan ze het merendeel wel redelijk kende. Zonder ook maar toestemming aan haar moeder te vragen had ze ook Gwendolyne meegenomen. Om wat te helpen, te oogsten wat ze kon en voornamelijk om de waterzak rond te brengen en bij te vullen. Wel met de waarschuwing dat ze moest uitkijken waar ze liep, anders zou de grond meer te drinken krijgen dan zij. En daar kwam Gwen, uitnodigend gebarend met de waterzak. Die nam ze maar al te graag aan, ze dronk wat en goot een klein scheutje water over haar voorhoofd. Norah bedankte haar zusje en wees haar erop dat Izla nogal liep te smelten. Geen wonder ook. Het was een snikhete dag en ondanks dat de Hongerspelen in volle gang waren waren ze hard aan het werk. Norah voelde zich haast gek, zwoegend in de droge aarde, onder streng toezicht van een klein kluitje ongelukkige Vredebewakers, die naarstig op zoek waren naar een beetje schaduw. Ze had best kunnen weigeren, als ze dat gewild had. Dan had ze een dagje op het dorpsplein doorgebracht met de rest van de school, omringd door schermen, geïndoctrineerd met de boodschappen van het Capitool. Boodschappen die ze al lang kende, waar ze al lang doorheen zag. Maar het bloed bleef vervelend. En de moorden.. Hoe iedereen veranderde in een vechtmachine, een overlever ten kostte van anderen. Het maakte haar misselijk. Het zorgde dat ze 's nachts lag te denken, doodstil om haar zusjes die in dezelfde kamer sliepen maar niet wakker te maken.

Daarom ging ze liever niet naar het plein, greep ze de kans aan om te werken. Deze akker stond al een tijdje te verpieteren en moest nu echt geoogst worden, als de gewassen nog gebruikt moesten worden. Dus was er een groepje 'vrijwilligers' verzameld, die dat klusje moesten klaren. Mensen die de paar extra centen goed konden gebruiken en een paar mensen met dezelfde motivatie als zij, een dag weg van de Hongerspelen. Ze was blij dat Leilah en Newt zich nog redelijk goed hielden, echt waar, ze gunde hen hun leven. Ze begreep hun wanhoop en hun enorme wil om te overleven, maar gruwde bij het idee dat de twee samen een twaalfjarig meisje aangevallen hadden. Omdat dat was wat het Capitool wilde. Dat de Tributen zich gedroegen als wilden. Moord en sterf voor het vermaak van je machtige heersers, terwijl je familie zich koest houdt en nog harder moet werken om genoeg eten binnen te halen. Een tweede voordeel van deze extra dagen werk was dus ook wel de beloning. De afgekeurde gewassen mochten ze bij hoge uitzondering onderling verdelen, want verlept voedsel was voor de export uit den boze en de Vredebewakers leken vandaag niet al te slechtgeluimd te zijn.
Al vanaf de vroegste ochtend waren ze aan het werk, om van de koele uren gebruik te maken. Maar nu begon de vermoeidheid toe te slaan, alles ging traag, terwijl de zo'n genadeloos van boven op hun hoofden inbrandde. Tot het verlossende signaal klonk. De klokken van twaalf uur galmden luid, hoorbaar in de wijde omgeving. Lunchpauze! 

Overal klonk het geluid van neervallend metaal gereedschap en van de relatieve stilte was niets meer over nu overal opgewekt gepraat klonk. Ondanks haar vermoeide ledematen trok Norah een sprintje om Gwen in te halen. Ze sloeg haar arm om haar heen en grijnsde. "En, nog veel plantjes water gegeven?" vroeg ze plagerig. Ze had niet echt tijd gehad om uitvoerig op haar zusje te letten, dus moest ze zo maar een update verkrijgen. Aan de rand van de akker was een klein stukje gras, waar ze naartoe koersden. Daar nam Norah naast Izla plaats en trok hun lunch tevoorschijn. Een plat bonenbrood, grauw van kleur en smaak, maar wel voedzaam. Gelukkig was er een beetje plantaardig vet en veldsla om het op te leuken. Ze begon het eten klaar te maken en te verdelen, toen ze iets in haar ooghoek zag gebeuren. Een Vredebewaker die verderop tegen zijn auto aangeleund stond haalde een box tevoorschijn en even later klonk er wat gekraak gevolgd door de opgewektste stem ooit, die naar eigen woorden 'live verslag deed van alle gebeurtenissen in de grootste sensatie van dit jaar en vandaag beloofde weer een spectaculaire dag te worden.' Norah kreunde hoorbaar. Niet ook al hier. "Kom op..." Verzuchtte ze gepijnigd. Daarna sprak ze luider, op wonderbaarlijke wijze klonk haar stem niet al te cynisch: "Hey, kan het geluid misschien wat zachter? Ik kan mezelf niet horen denken." Misschien hadden de Vredbwakers danpeobleem ook wel, het Capitool gooide zo veel lawaai op ze in dat ze hun eigen gedachten compleet verloren. Brainwashing.

[Eerste post graag voor Gwendolyne, verder is iedereen welkom~ Dit is op dag 3 vd Hongerspelen c:]

Vandaag was ze weer eens meegesleept naar de akkers, een plek waar ze al een flinke tijd niet meer geweest was. Hun ouders zagen het niet zo zitten dat Gwen ronddoolde op de akker, waar constant gevaar op de loer lag. Er waren scherpe voorwerpen, plotse groeven en kuilen; kortom alles wat ervoor kon zorgen dat het meisje een paar botten zou breken. Niet alleen konden ze zich dat niet veroorloven, het maakte haar ouders ook nog maar eens extra bang om nog een kind te verliezen. Ergens snapte Gwen het wel, maar ze weigerde het te accepteren. Ze was heus wel iets waard! Zo zwaar kon het werk op de akkers niet zijn. Daarom had ze ook geen twee keer nagedacht toen Norah haar meevroeg voor het werk, zelfs al mocht ze alleen maar water dragen. Elke kans die ze kreeg om te laten zien wat ze waard was, kreeg haar volledige aandacht.

Eenmaal op de akker echter, viel het haar zwaarder dan verwacht. Het was hartstikke warm; de zon brandde op haar bleke huid, die niet gewend was aan overvloedige UV-straling. Gwen was blij dat ze haar verwassen shirt met lange mouwen aan had gedaan, anders waren haar armen vast verbrand. Niet lang nadat ze aangekomen waren, had Norah haar mouwen opgestroopt en was ze samen met de anderen aan de slag gegaan. Gwen zelf pakte een grote zak en vulde die met water, waarna ze uiterst voorzichtig over de velden liep om iedereen die wilde een slok aan te bieden. 'Norah! Hier!' riep Gwen, zodra ze in de buurt van haar zusje kwam. Ze wilde naar haar toerennen, maar na nog geen drie rennende passen ging ze al bijna onderuit. Een scheutje water klotste uit de zak, maar ze kon het allemaal nog redelijk recht houden. Pff. Ze werd een beetje rood en keek beschaamd om zich heen, hopend dat niet iedereen het gezien had. Het was al beschamend genoeg dat iedereen wist waarom ze niet naar de akkers mocht.
Toch was dit fijner dan binnen zitten. Het was zo warm dat de lucht om hen heen wel leek te trillen, waardoor het hele veld een soort illusie leek. Het maakte het gemakkelijk al haar dagelijkse zorgen even te vergeten en wat normaler te doen tegenover haar zusje. Niet te, maar niet zo afstandelijk als anders. 'Oh, dan ga ik daarheen,' antwoordde ze Norah, toen die mededeelde dat iemand anders nog water wilde. Niet. Rennen. Het meisje haalde diep adem en begon op een voorzichtige tocht naar een ander punt op de akkers.

Ah, het was lunchpauze! Gwen ging iets sneller lopen, ze was toch al bijna bij het einde van de akker. Plus, de waterzak was zo goed als leeg, dus veel zou het niet uitmaken. Norah haalde haar snel in en grijnsde naar haar, maakte een plagerige opmerking. 'Niet,' zei Gwen, fronsend, ook al hield ze dat niet lang vol en kwam er al snel een glimlach op haar gezicht. 'Iedereen heeft gewoon zijn deel gekregen.' Samen met haar grote zus liep ze naar het kleine grasveldje, waar ze geduldig wachtte op haar portie van het eten. Het was niet veel, maar om eerlijk te zijn wist Gwen niet beter. Ze ging tegenover Norah zitten en keek naar de anderen die ook kwamen. Ze kende hen wel, maar niet zo goed. Het leken in ieder geval normale mensen, dus ze had geen problemen ermee als ze met hen moest praten. Even geen aandacht aan Norah besteden, ze wilde niet te dicht bij haar komen. Geen banden behouden, ze moest Norah en de rest gewoon als verre kennissen behandelen wanneer ze niet weer door het hele rouwproces heen wilde gaan.. Het was een vreemde gedachtegang, maar voor Gwen leek het de enige uitweg. Pijn kwam door de dood van mensen van wie je hield; als je niet van mensen hield, voorkwam je ook die pijn. Simpel genoeg, toch? Daarom keek het meisje naar de persoon naast haar en vroeg hoe het werk op de akkers geweest was. Norah kreeg verder geen aandacht meer van haar, de paar woorden van net waren afdoende geweest.

En daar ging Norah. Gwen keek op toen haar zus luid sprak, haar gezicht vertrok angstig. Hoe durfde ze dat te doen? Het was gevaarlijk om tegen die vredesbewakers in te gaan.. Ze wilde haar zus terugroepen, maar besloot niets te doen. Norah was toch niet te stoppen als ze zich iets in het hoofd gehaald had. Stilletjes nam Gwen een hap van haar brood, staarde naar de grond voor zich. Probeerde het geluid uit de radio te negeren. Al dat geweld, het maakte dat haar maag omdraaide. Er waren zelfs mensen die ze kende daar, uit District 11. En iedereen maakte elkaar maar af. Iedereen.. Ze slikte moeizaam, voelde haar eetlust afnemen. Toch dwong ze zichzelf door te eten, hield haar oren gespitst voor het antwoord dat Norah zou krijgen.. Haar blik richtte zich nu op Norah, ze hoopte dat die het er maar bij zou laten en weer zou gaan zitten. Dan zou er niets gebeuren, dan was het allemaal goed.

Hoewel Norah heus wel door had dat Gwendolyne niet de meest geschikte persoon was voor fysieke taken weigerde ze om haar zusje thuis weg te laten rotten. Ze moest gewoon buiten komen, bewegen, wat zelfvertrouwen krijgen ondanks alle betutteling. Ooit moest ook Gwen immers voor zichzelf gaan zorgen. Dus nam ze haar op sleeptouw, al was Lise of zelfs Cody vast een betere keus geweest. Ach, nee, dat laatste was ook overdreven. Haar zusje had een gebrekkige coördinatie, maar ze was slim en betrouwbaar en ze deed haar uiterste best. Dus lachte ze Gwen bemoedigend toe, niet van plan de moed op te geven, zelfs al ging het in de eerste paar minuten al bijna mis.

Haar armen en benen tintelden toen ze zich op de grond liet zakken, een heerlijk gevoel. Norah hield van beweging, het zorgde ervoor dat je je levend voelde. De warmte was een stuk aangenamer als je je niet constant moest bukken, waardoor ze er nu echt van kon genieten. Helaas werd die idylle verstoord door de radiotrut die 24/7 verslag deed van de gebeurtenissen in de Arena. Norah wist zeker dat ze niet de enige was die zich eraan stoorde, ze zag het aan de blikken van de rest. Een van haar klasgenootjes, Claire, slaakte een zachte zucht. Maar niemand durfde er iets van te zeggen. Dus deed Norah het maar. Een van de mannen kwam op haar vraag af, een gespierde hulk die sowieso al enorm was, maar al helemaal boven het groepje zittende tieners uittorenend. Zijn schaduw viel vol over haar heen en Norah moest haar ogen tot spleetjes knijpen om hem te kunnen zien, meer dan een zwarte schim omringd door felle zonnestralen was hij niet. ''Is er een probleem?'' vroeg hij dan bars, Te zien aan zijn blik die over de groep zwierf had hij niet echt door wie de brutale vraag gesteld had. ''Ja, nouja, niet echt een probleem, sorry dat U helemaal hierheen moest komen,'' begon Norah, haar stem plotseling een stuk kinderlijker en liever. Er kon zelfs een verlegen glimlach vanaf. Ze herkende deze Vredebewaker namelijk, vorige week nog had hij een geestelijk gehandicapte jongen tot 20 zweepslagen veroordeeld voor verstoring van de openbare orde. Hij was een kontenlikker, van plan met brute kracht zijn nut te bewijzen en zich naar boven te werken. De lul verdiende het om bespuugd te worden, maar iedereen hield zich angstvallig stil.

En even leek het erop dat Norah het erbij zou laten, maar ze kon het gewoon niet doen. Ze kon gewoon niet haar ogen neerslaan en haar excuses maken. ''Mijn zusje heeft nogal last van migraine, ziet U, en ze voelde een aanval aankomen.. Daarom vroeg ik me af of U het misschien over Uw hart kon verkrijgen om het volume van de radio ietwat te dempen.'' Ze glimlachte liefjes naar Gwen, die haar hierom vast en zeker zou willen vermoorden. Naast haar zat Claire haar lach in te houden met een redelijke pokerface en Izla klopte Gwen zachtjes op haar schouder. Die had al lang begrepen dat Norah weer eens een  ''Zelf durft ze zoiets niet te vragen, maar ik dacht dat U het wel zou begrijpen.'' En zo verdween zijn starende blik van haar lichaam en vloog naar de arme migraine patiënte. Helaas leek de Vredesbewaker het allemaal zo net nog niet te weten en zou Gwen eerst wat moeten zeggen. Altijd weer bijzonder hoe zo'n simpele vraag een normale lunch een stuk interessanter kon maken.

Familie was heerlijk. Ze waren er altijd voor je, je kon leuke dingen met ze doen. Je maakte je hele leven met ze mee en niemand kende je beter dan zij. Maar soms wilde je ze het liefst de nek omdraaien. Dit gevoel ging door Gwen heen zodra haar zus doorging tegen de vredesbewaker. Hoe gek was ze precies? Dat deed je toch niet, wilde ze soms dood? Ze voelde dat haar hart sneller begon te kloppen van de zenuwen, vooral toen de vredesbewaker nog dichterbij kwam. Hoe kon de rest er zo rustig bij zitten? Nerveus slikte Gwen, ze probeerde nog een hap te nemen, maar het voelde alsof haar keel dicht zat.
'Is er een probleem?' vroeg de grote vent. Ja, als hij dat vroeg kon je je écht veilig voelen om verder te praten.. Tenminste, Norah wel. Het meisje hield zich wel wat meer gedeisd nu, sprak wat netter en met een grote glimlach. Ze had het daarbij moeten laten. Gewoon zeggen dat er geen probleem was en klaar. Man weg, iedereen gelukkig. Norah zag dat echter niet zo zitten, leek het wel. Gwen begon zenuwachtig op haar lip te kauwen, kon de druk niet helemaal aan.

WAAROM. Waarom moest en zou ze Gwen erbij betrekken? Gwen keek met een schok op toen Norah ineens zei dat zíj migraine had en niet durfde te vragen of het allemaal wat zachter mocht. Pardon? Dat was helemaal niet zo, zij wilde juist niets met deze zooi te maken hebben en nu.. nu moest ze.. Gwen keek wat paniekerig op naar de vredesbewaker. De rest speelde leuk mee, behandelde haar alsof ze echt zielig was. Dat ze het zelf niet durfde te vragen klopte wel, maar wat moest ze nu doen? Iets in Gwen schreeuwde er gewoon om om haar hoofd te schudden en het hele verhaal te ontkennen. Maar dan, dan zou de man helemaal boos worden en was het allemaal Norah's schuld.
'Ik- Ik.. eh,' stamelde ze, sloeg haar blik verschillende malen neer voordat ze naar de man durfde te kijken. 'Het zou heel fijn zijn als het geluid wat zachter mocht.' Haar stem trilde een beetje; haar angst kon gelukkig ook geïnterpreteerd worden als pijnsymptomen. Een zachte stem, alsof haar eigen geluid haar al hoofdpijn gaf. Trillende handen. Zodra ze gesproken had, richtte ze haar blik weer naar beneden en zweeg.

'Hmm,' bromde de man, leek het nog niet helemaal te weten. Maar migraine was nogal moeilijk te testen bij iemand en daar was Gwen dankbaar om. 'Alstublieft?..' plakte ze er smekend aan vast, keek nog even theatraal op. Misschien dat zijn hart een beetje zou smelten, niemand koos immers zelf for the thug life. De man keek haar nog even onderzoekend aan en draaide zich toen zonder nog iets te zeggen om. Of hij nu echt het geluid zachter ging zetten was nog maar de vraag, maar Gwen zuchtte opgelucht. Zodra de man weer buiten bereik was, richtte ze haar woedende blik op Norah. Ze zei niets, maar als blikken konden doden. Uiteindelijk vond ze toch woorden om te zeggen. 'Waarom dat nu weer? Nu kennen ze mijn gezicht,' jammerde ze tegen haar oudere zus. Nog een zucht kwam eruit, de spanning had haar nog niet helemaal verlaten. Het was een naar tintelend gevoel en ze vroeg zich af waarom ze ook alweer meegekomen was naar de akkers.

Één van de vredesbewakers keek net om toen ze in hun richting keek en wees naar het groepje. Ze kon nog steeds niet geloven wat Norah haar geflikt had. 'Moest dat nou?' Als ze daar antwoord op had kon ze weer even stil zijn, dan had Norah haar deel van de aandacht die Gwen aan haar familie ging geven vandaag ook weer gehad. Het bleef lastig je af te sluiten van mensen die zo dichtbij je stonden, maar Gwen deed erg hard haar best. Zo lastig kon het nu ook weer niet zijn. Snel keek ze weer even naar de vredesbewakers, hoopte dat ze niet nog lastiger zouden zijn. Daar had ze het mis, echter. De man die naar hen gewezen had kwam nu zelfs naar hen toe, met de radio in zijn handen. 'Oh nee,' mompelde Gwen, keek diep ongelukkig naar de man. Hier zou Norah niet blij mee zijn...

Haar gevoel over deze situatie zweefde tussen amusement en spijt in. Gwen's overreactie was grappig, maar ze had haar zusje zo nog meer schrik aan gejaagd en misschien zelfs nog verder van zich weg gejaagd. Gwendolyne was sinds het aankondigen van de Hongerspelen al zo afstandelijk en het leek steeds erger te worden, maar het was aan nog niet aan de zeventienjarige Norah besteed om daarvoor de oplossing te vinden, hoe hard ze het ook probeerde. Alles wat ze deed leek uiteindelijk weer verkeerd uit te pakken en haar zusje van haar te scheiden.
Gelukkig doorbrak Gwen de stilte met een dramatische reactie. Norah wilde wel sorry zeggen, maar tegelijkertijd had ze helemaal geen spijt van wat ze gezegd had tegen de Vredebewaker, op het betrekken van haar zusje na. ''Ah, kom op, Gwennie, die man was duidelijk een pindabrein, die onthoudt helemaal niets, laat staan jouw gezicht. Vertrouw mij maar.'' Het was tegelijk een verzekering als een wens om alles goed te laten komen.

Na even gespannen te hebben gekeken naar de groep Vredebewakers -waarbij ze een poging deed niet al te opvallend te gluren- was Norah tevreden gesteld en liet ze zichzelf achterover vallen, languit in het gras. Izla trok ze even later aan zijn arm mee, zodat ze naast elkaar naar de schapenwolkjes lagen te staren. Misschien was het slechts de kracht van verbeelding, maar Norah zou toch echt zweren dat de schelle stem nu minder luid klonk. Missie geslaagd. ''Hmmm, ja dat moest, en zelfs als ze het onthouden sta je voortaan bekend als het zielige meisje met de hoofdpijn, doen ze alleen maar liever tegen je,'' mompelde ze dan loom, Gwen's bezwaren wegwuivend. Even was alles vredig, een vakantiesfeertje. Norah plukte een paar van de al schaarse grassprieten en gooide die in Izla's shirt.

Toen weerklonk een jammerklacht, voetstappen over de harde modderige aarde naderden. Gauw stopte Norah met klieren, trok haar azuurblauwe shirt weer netjes naar beneden om haar hele buik te bedekken. De man naderde traag, als een berekenend roofdier, en stond dan weer tegenover het groepje, zwijgend, terwijl de vrouw babbelde over een steeds maar uitbreidende brand en een schatkist, een nogal onbegrijpelijk verhaal met een zwaar onverstaanbaar accent - voor de district elf normen dan. ''Ehh,'' begon Norah aarzelend, niet goed wetend wat ze met de situatie aanmoest. Ze voelde zich verantwoordelijk voor de groep, het was haar taak om dit te regelen. Niet in de eerste plaats omdat zij het veroorzaakt had, maar ook omdat het nou eenmaal in haar aard lag om de leiding te nemen en alles op te lossen voor haar vrienden. De spanning was om te snijden, terwijl de man hun gezichten bestudeerde. Dan zakte hij door zijn knieën, voorzichtig, in zijn witte pak. ''Is het zo beter?'' vroeg hij. Norah's mond viel letterlijk open van verbazing. Ze was met stomheid geslagen. Meende hij dit nou? Hoewel zijn stem nog even bars klonk en hij de vriendelijke vraag duidelijk niet al te gemakkelijk uit z'n mond kreeg was het toch echt gebeurd. ''Ja, eh, ik denk eh... Gwen?'' Haar woorden waren zachter dan normaal, ze was te verbijsterd om haar zelfverzekerde toon op te zetten. De man had vast een zonnesteek omdat Gwen hem niet genoeg water gegeven had.. Het kon niet anders.

[De grootste anti-climax ooit, you're welcome.]

Verdorie, Norah wist het weer te flikken. Aandacht op Gwen, terwijl zij de grote trouble starter helemaal niet was. Het was toch gewoon niet eerlijk. Door de spanning overreageerde ze lekker, vroeg Norah dramatisch waarom het had gemoeten. De mensen om haar heen leken er niet zo over in te zitten en bleven wat lachen om het hele toneelspel dat zich net afgespeeld had. De kleinste dingen konden je dag al reuze interessant maken natuurlijk, maar niet voor mensen als Gwen. Mensen die zich over de kleinste dingen in het leven enorme zorgen konden maken.
Vertrouw mij maar, beweerde ze. Ja hoor. Gwen blies haar wangen een klein beetje op, maar zei even niets meer. Ze zou Norah niet nog meer plezier gunnen van haar oververhitte, maar duidelijk grappige reacties. Dat kon ze even niet hebben; het was gewoon gevaarlijk wat ze deden! Als je bewaakt werd door een stel agressieve honden ging je toch ook niet aan de kettingen schudden? Gwen had een veel te realistische kijk op dit alles. Je moest het niet uitlokken, dan gebeurde het ook niet. Simpel genoeg, maar toch leek dat niet binnen te komen bij haar grote zus. Ouder en wijzer, ammehoela!

Toen liet Norah zich achterover vallen en ging ze weer flikflooien met Izla. Heel leuk voor haar, maar hoe leuk het ook was; Gwen snapte niet hoe ze nu alweer ontspannen kon zijn. Haar reactie op stress was dan misschien abnormaal, die van de rest was iets onder wat te verwachten viel. De vredesbewakers hadden wel wapens en macht, iets waar zij allemaal niet tegenop konden. En ja hoor, daar had je het al. Ze wist niet wat de man die eraan kwam van plan was, maar je kon nooit van het beste uitgaan. Ze leefde niet in een wereld vol eenhoorns. Haar moeilijke blik moest Norah's aandacht getrokken hebben, want ze kwam alweer overeind en keek nogal verward naar de man. Stap 1 van Gwens actie zou zijn geweest: heel hard wegrennen. Nu zat ze er nogal bevroren bij en keek ze met grote ogen naar wat er zou gaan gebeuren.
'Is het zo beter?' Haar mond viel bijna open. Ze had dit nog niet zien gebeuren in vijftig alternatieve universa, maar hier stond de man en hier sprak hij de woorden uit, wellicht met een beetje twijfel maar meer gemeend dan haar migraine excuusje geweest was. Ook Norah leek met stomheid geslagen, toen ze het verwachtte antwoord naar Gwen dirigeerde. '.. Ja, bedankt,' stamelde Gwen, terwijl ze de man verward aankeek. Wauw. Dit was echt nieuw voor haar. Ze schudde haar hoofd even om de verbaasdheid uit haar hoofd te krijgen en knikte toen nogmaals naar de man, wat minder twijfelend nu. Dat leek voor hem genoeg te zijn en hij ging weer terug naar zijn groepje, vergezeld met de kwetterende stem van de presentatrice.

Afwezig luisterde Gwen ernaar, hoorde nu pas de recap van het afschuwelijke verhaal dat verteld werd. Er was een brand gesticht rond een huis waar meerdere tributen inzaten.. Wat een afschuwelijke dood moest dat zijn. Het maakte haar gelijk misselijk; de gedachte aan dood maakte haar altijd ongelukkig en bang. Hoe moest het voelen als je verkoolde huid langzaam van je botten losliet en je een intense pijn door je hele lichaam voelde branden? Vuur was niet iets waar je zomaar aan kon ontsnappen. De Hongerspelen waren gruwelijk. Het maakte haar boos, zo vrolijk als de presentatrice erover sprak. Met een moeilijk gezicht legde ze haar brood terug en slikte snel haar laatste hap door, hopend dat ze niet spontaan over zou geven. 'De Hongerspelen zijn echt verschrikkelijk,' mompelde ze een beetje voor zich uit. Voor zover ze de namen hoorde waren er geen mensen uit District 11 betrokken bij het hele geval, maar dat maakte het niet minder erg. Ze hoopte zelf dat ze er nooit terecht zou komen; zij zou op dag één al van kant gemaakt zijn. Als het niet door een ander gebeurde, dan gebeurde het wel doordat ze zelf iets stoms deed.

Gwen schoof nu haar brood naar Norah toe; die zou het vast nog wel achterover kunnen gooien. Ze had net immers hard op het land gewerkt en zijzelf had alleen maar wat rond gehuppeld. Daarbij zou haar maag het echt niet waarderen als ze er nu nog wat in probeerde te forceren. 'Neem jij maar,' zei ze, wat kortaf, tegen haar zus. Daarna richtte ze haar blik op een punt wat meer in de verte, om even weg te gaan van al dat gruwelijke gedoe op de radio. Even afleiding zoeken in de leukere gedachten, als ze die ook weer kon vinden. Straks zou ze er ook niet meer naar hoeven luisteren, als ze weer aan het werk gingen. Gelukkig zou de zon zometeen wat lager staan en konden ze dan gemakkelijker werken. Ze keek er al naar uit; dan voelde ze zich tenminste alleen onhandig in plaats van ziek. Tien minuten later had ze haar beslissing gemaakt. Waarom zou ze wachten! Ze kon zelf alvast wat extra kleine klusjes uit gaan voeren waar ze nog niet aan toegekomen waren. Dat kon ze vast wel aan - zelfvertrouwen is een goed iets. Gwen glimlachte even naar het groepje en stond toen op, begon richting de akkers te lopen. 'Ik ga alvast aan de slag,' meldde ze. Ze was toch niet zo vermoeid als de rest en die radio.. die kon ze niet meer aanhoren.

[OOC: instant true love man]

Het leven was vol verrassingen, dat stond vast. Zo gooide deze man met één zin haar hele verwachtingspatroon door de war. Vredebewakers deden dit soort dingen niet. Ze vroegen niet of iets zo beter was, dat beslisten ze zelf wel. Ze gaven geen ene moer om het welzijn van de inwoners, dus hoe durfde die man te doen alsof.. Ja, Norah had nogal wat moeite om te accepteren dat minstens één van dat drietal Vredebewakers had besloten rekening te houden met een ander, minderwaardig schepsel.

Nu ze over haar initiële verbazing heen was was ze voornamelijk op haar hoede. Dit kon niet kloppen. Er was een addertje onder het gras, het was te mooi om waar te zijn. Het was een val. Een samenzwering, al zou Norah geen flauw idee hebben hoe de Vredebewakers hier op enige wijze voordeel van zouden kunnen hebben. Maar ze had de figuren in witte pakjes zo lang gedemoniseerd dat het vrij rottig was dat één van hen zich als een mens presenteerde, eentje met gevoelens en compassie. Hij lachte er zelfs bij, hoe durfde hij, het monster. Het was makkelijker om hen te zien als een soort marsmannetjes, die het district binnen gewandeld waren om dood en verderf te zaaien. Dan had je tenminste duidelijkheid. Compleet slecht, verdorven, de vijand. De witte helm was synoniem voor kwaadwilligheid en gehersenspoelde Capitool kakkerlakken.

Pff, dit was vast wat ze wilden. Dat zij van de wijs waren en zouden denken dat de Vredebewakers aardig waren. Nou, ze geloofde er helemaal niets van hoor. Maar daar nu op in gaan was een vreselijk dom plan, dat zelfs zij niet in haar hoofd haalde. Nee, ze hield haar mond en maalde er inwendig op los, haar wereldbeeld gelijkstellend met deze onverwachte gebeurtenis. Afwezig pakte ze het eten aan en stak het in haar mond, kauwend, malend. Ze mompelde nog iets van een bedankje tegen Gwen, maar was duidelijk nogal van de kaart. Gek hoe zo'n simpel gebaar haar meer verbaasde dan een terror actie waarbij onschuldige mensen met zweepslagen bestraft werden. Het zei vrij veel over de verdorven wereld waarin ze haar leven doorbracht, meende Norah.

Ze liet Gwen gaan, had geen zin in een confrontatie, geen zin om haar te volgen en te helpen. Geen zin om haar te beschermen en te waarschuwen voor ieder muizenholletje waar ze mogelijkerwijs haar enkels in kon breken. Soms voelde ze zich net een plaatsvervangende moeder.  Thuis liepen er gemiddeld zo'n zeven kinderen rond die jonger waren dan zij. Waarvoor ze zorgde, danwel letterlijk, danwel mentaal, door zich druk te maken over hun problemen. Het was vermoeiend. Slopender dan enig werk voor Norah ooit geweest was. Lichamelijke vermoeidheid was tenminste duidelijk. Je deed je taak, je was moe en je was klaar. Dan kon je uitrusten. Maar van haar gedachten vond Norah nooit rust. Alleen actief bezig zijn bood nog wat afleiding. Misschien was dat ook wel wat Gwen momenteel aan het doen was, bedacht Norah. Die had vast ook een boel gedachten waar ze niet over sprak. Norah bleef nog even zitten, keek toe hoe Gwen bezig was. Totdat ze het idee had dat het zo niet zou lijken alsof ze Gwen kwam bemoederen en haar gedachten voldoende gekalmeerd waren.

Dan kwam ze overeind, klopte de aarde van haar kont en liep richting de plek waar ze daarstraks ook bezig was geweest. Ze maakte de rij gewassen af en bracht de lading naar de truck, waarna ze Gwen opzocht. Ze had nu ongeveer een kwartier lopen repeteren op haar tekst en alsnog ging het niet geheel soepel. 'I-ik snap dat je bang bent.. voor dingen. En dat je je zorgen maakt. Het is ok. Ik ben ook bang. Maar Gwen, je moet nooit bang zijn om iets tegen me te zeggen. Alsjeblieft.' Indringend keek ze haar zusje aan, probeerde met haar blik duidelijk te maken wat ze wilde zeggen: Alsjeblieft, duw me niet weg. Voor deze ene keer, duw me niet weg. 'Ik ben er altijd voor je, dat weet je. We zijn familie.' Dat laatste was een sleutelwoord, een toverspreuk. Familie betekende in deze streek heel veel, en al helemaal voor de familie Jones. Al leek Gwen daarin soms een uitzondering.

De vredesbewaker had hen verrast, maar Gwen was daar allang weer overheen. Haar haat ging meer richting het Capitool, niet zozeer naar de vredesbewakers zelf. Onder die helmen zaten walgelijke mensen uit District 11 en daaromheen, mensen die besloten hadden dat ze wel met het Capitool mee wilden doen. Maar ze snapte het als ze het uit angst gedaan hadden, hoe verkeerd hun redenen ook waren. Daarbij waren zij degenen die nu de wetten maakten en waar ze het meest bang voor moest zijn. Haar woede op hen richten kon alleen maar negatief uitwerken, dus richtte ze het op het Capitool. Dat was veilig ver weg en tegen hen kon ze geen domme dingen doen.
Toch was het voor haar een ongekend iets, dat een vredesbewaker vroeg of het zo beter was. Waar haalde hij dat vandaan? Door de uniforme kleding kon je niet altijd bijhouden of iemand nu nieuw was of niet, maar Gwen zou bijna denken van wel. Hij was nog niet zo gevoelloos als de rest. Tenminste, niet als het niet nodig was gewelddadig te zijn.

De mensen op de Spelen dachten anders over geweld; ze leken ervan te genieten. Het maakte Gwen kostmisselijk. Ze kon er helemaal niet tegen, al dat walgelijke gezwets. Mensen fikten af, hoezee. Snel onderdrukte ze de gedachten en slikte, waarna ze opstond en zich verexcuseerde bij de rest. Ze moest even wat rust en frisse lucht hebben. Weg van het zorgeloze gezwets van haar zus en haar vrienden, weg van de radio. Fijn dat Norah haar gewoon niet lopen; ze had er geen zin in gehad weer op haar onhandigheid gewezen te worden. Haar hele leven leek al in het teken daarvan te staan, een dagje zonder herinnering kon heus wel.
Ze pakte gereedschap en knielde neer op de aarde, bij het eerste het beste onkruidje dat ze zag staan. Het was geen lastig werk, je moest alleen uitkijken dat je de wortels van het plantje niet meenam. Dat was het grootste geheim van onkruid: zolang de wortels leefden, was het plantje nog niet verloren. Zo leek het Capitool ook over hen te denken. Mensen moesten tam gehouden worden, mak en bang, helemaal tot in hun gedachten. Je moest de kern aanpakken; anders hadden je interventies geen zin. Een bittere lach verscheen even op haar gezicht toen ze het plantje lostrok uit de aarde en doorging naar de volgende. Ze moest niet zulke nare metaforen ophoesten.

Gwen stond een paar keer op om een slok water te gaan halen, maar verder werkte ze gestaag door. Het grote voordeel aan dit klusje was dat je het met je handen - mits in handschoenen gestoken - kon doen en je het grootste deel van de tijd op je knieën zat. Al met al kon er dus weinig misgaan en hoe saai het ook was, dit maakte dat Gwen het niet erg vond dit klusje uit te voeren. Ze hielp er de anderen mee! Dat was al meer dan ze deed als ze weer eens thuis mocht blijven. Hoe leergierig al het lezen haar ook maakte, het kon haar gevoel van nutteloosheid niet wegnemen. Zij moest thuiszitten terwijl de rest werkte. Nee, ze was meer dan blij dat Norah haar op sleeptouw had genomen.
Ze had een flink stuk van de rij af en liep naar de plek waar ze alle plantjes kon dumpen, zodat ze weer met wat minder gewicht verder kon gaan. Zo, alles neergooien; dat verteerde vanzelf wel. Ze klopte de mand waarin ze de planten verzameld had goed uit, zodat er geen verstekelingen weer mee terug het land op gingen. Dat zou zonde zijn; onkruid verspreidde zich snel als het eenmaal geworteld was. Gwen viel bijna om toen ze omkeerde, terug naar het land; voor haar stond opeens een groter figuur. Norah. Het leek al bijna een half uur sinds ze tegen elkaar gesproken hadden, dus keek Gwen haar enigszins verbaasd aan. Wat had ze te melden?

Hoe verder Norah kwam met haar onhandige speech, hoe meer Gwen wegkeek. Het was lief wat ze zei, maar.. Gwen slikte. Ze moest afstand nemen van haar familie, of die dat nu leuk vond of niet. Bij Norah had ze er echter de meeste moeite mee. Zij was de enige persoon waar ze altijd echt terecht kon, waar ze alles kon zeggen.. De indringende blik bracht haar van haar stuk, zodra ze weer opkeek naar haar zus. Gwen haalde adem, leek even wat te willen zeggen. De woorden van Norah trokken haar zo weer terug uit haar waanwereld van isolatie, lieten haar voelen hoeveel behoefte ze wel niet had aan die familie van haar. Maar zodra Norah dat woord over haar lippen liet vallen, familie, toen leek Gwen weer terug te schieten in haar defensieve staat. Familie. Ja, dat was waarom ze allemaal deed wat ze deed. Afzondering zou ervoor zorgen dat niemand zou huilen als zij haar nek brak en andersom. Haar keuze was de beste.

Het bleef pijnlijk stil. Gwen wist dat ze wat moest zeggen: Norah zou zich niet af laten schepen met een trillend lipje en opgehaalde schouders. Wat was ze eigenlijk aan het doen, sprak Gwen zichzelf toe. Het sloeg toch nergens op. Ze kon niet alles alleen aan. Misschien moest ze wel afstand nemen van haar familie, maar niet allemaal in één keer? Tenminste, niet nu. Haar handen begonnen een beetje te trillen terwijl ze in haar hoofd met dit dilemma worstelde. Hoe graag ze ook afstand van haar familie wilde nemen, het viel haar zwaar. Ineens begon ze te spreken. Wellicht niet over de dingen waar het écht om ging, maar het was iets. 'Het zijn gewoon die Hongerspelen,' zei Gwen, zachtjes, terwijl ze opnieuw even wegkeek. 'Gruwelijk. Ik wil er niet naar luisteren.' Het was weer even stil, waarna het meisje weer even ademhaalde. Ze had het gevoel dat ze gewoon al haar angsten en stomme gedachten eruit moest gooien naar Norah, maar ze kon het niet. Het was niet alsof die geen eigen zorgen had om mee bezig te zijn. Ze moest het zelf oplossen, in haar eentje. Toch voelde het goed om tegen haar zus te praten, zelfs al was het niet de hele zaak. 'Maar ik ben wel blij dat je me hebt meegenomen naar het land. Mam zal toch niet al te boos zijn?' Gwen bedacht zich ineens dat ze de onkruidmand nog vast had en zette hem neer, om het zeurende getintel in haar armen te laten stoppen. Zo zwaar was dat ding nu ook weer niet.

Het voelde raar om zo om haar eigen gevoelens heen te praten. Normaal had ze alles kunnen zeggen zonder zich schuldig te voelen, altijd de hulp gekregen die ze nodig had. Maar nu ze van zichzelf niet meer mocht steunen op die hulp, viel het haar zwaar. Misschien was het beter als ze gewoon even niet sprak en het anders aanpakte. Gwen merkte dat er wat tranen in haar ogen gesprongen waren. Ze beet op haar lip om niet te gaan huilen; het sloeg nergens op! Waar moest dat nu ineens weer vandaan komen! Zonder verder nog wat te zeggen zette ze een stap naar Norah toe en sloeg haar armen om haar middel, hield haar stevig vast. Ze kon of mocht dan misschien niet uiten wat ze voelde, ze had de steun die ze wilde ontkennen nog steeds nodig. En als het niet anders kon, dan maar op deze manier.
Na een tijdje liet Gwen weer los, raapte de mand weer op. Haar gezichtsuitdrukking en lichaamstaal waren weer terug naar semi-afstandelijk; ze deed zo haar best zich in vorm te houden. Hoelang dat ging lukken hing waarschijnlijk af van wat Norah ging zeggen, maar het zou vast niet lang meer duren voor de vredesbewakers hen weer aan het werk stuurden.

[OOC: herpaderpderp. I typed and then this. Sorry! Inner workings D: Hopelijk kan je er wat mee!]

Als een muisje dat in de voorraadkast betrapt werd keek Gwen op. Schrok ze van de plotselinge aanwezigheid van een ander persoon of had ze gehoopt dat het iemand anders was? Ze kreeg in ieder geval geen vijandige blik of een opmerking dat ze hier geen tijd voor hadden. Technisch gezien was het waar, ze werd niet betaald om te lummelen. Oh wacht, ze werd praktisch gezien ook nauwelijks betaald, dus dat woog weer tegen elkaar op. Dus sprak ze. Probeerde door te dringen tot de kern van het probleem. En even leek het te lukken. De overwinning was nabij! Nouja, een kleintje dan, want Gwen zou echt niet opeens weer helemaal de oude zijn, maar elk klein stapje hielp. Norah sprak verder, wrikte aan Gwen's gesloten deuren. Ga open!

Maar daar ging het mis. Blijkbaar had ze in die luttele zinnen toch iets verkeerd gezegd. En man wat was dit frustrerend... Om te zien hoe Gwen zich weer afsloot. Daarvoor hoefde Norah niet eens te wachten tot Gwen iets zei, het was gewoon te zien in haar houding. Gwendolyne was wat dit betreft erger dan Nicky, de eeuwige rebel en überpuber, ooit geweest was. Zelfs op haar hoogtijdagen had Nicky nog contact gezocht met de familie, al was het maar om te schreeuwen en te tieren over onredelijke puberproblemen. Norah zweeg. Beiden waren doodstil. Je kon je bijna een Western film indenken, een standoff tussen twee cowboys, het enige wat miste was het decor van wuivend prairiegras en de pistolen natuurlijk. Die zaten veilig in de holsters van de Capitoolslaafjes. Norah staarde haar zusje aan. Weigerend om weg te kijken van het probleem. Kon ze maar hypnotiseren, dan was Gwen vast binnen no-time een stuk spraakzamer.

De twee zinnen die ze sprak waren niet genoeg. Het was oppervlakkig. Doorzeuren had geen zin, ze moest gewoon aannemen wat Gwen wilde delen en daarmee verder gaan. Norah hield zich in om geen stomme opmerking te maken over hoe ze niet meer naar de Spelen hoefde te luisteren nu het geluid zachter stond. Dat zou niet helpen. 'Ik ook niet,' antwoordde ze daarom simpelweg. 'Niemand eigenlijk, denk ik.' Geen normale mensen in ieder geval. Maar zelfs dit onderwerp werd door Gwen weggeschoven naar iets algemeners. 'Waarom zou ze? Alles is toch goed gegaan?' Norah schonk Gwen een lachje dat een stuk zelfverzekerder was dan dat ze zich voelde. Maar bij het zien van de betraande ogen van haar zusje voelde ook zij zich behoorlijk emotioneel worden. Verdriet was geen dagelijkse ervaring voor haar, meestal schakelde ze het om naar woede en verontwaardiging op de veroorzakers van de onterechte gebeurtenissen, maar in dit geval kon ze er niet omheen.

Terwijl het zonlicht haar rug verwarmde, verwarmde Gwen's omhelzing haar hart. Zie je wel! Gwen deed gewoon alsof ze geen contact wilde. Voordat er iemand kwaad kon worden of het moment verpest werd liet Norah voorzichtig los en pakte Gwen bij de hand om haar mee te slepen naar een rij vol kroppen rode kool. 'Kom, ik leer je hoe je deze oogst,' sprak ze met een hoopvolle glimlach. 'Niet aan mama vertellen, er zijn scherpe dingen bij betrokken..' fluisterde ze er dan geheimzinnig achteraan. Vandaag kon weer even zijn zoals vroeger. Norah hurkte neer bij een kool en maakte haar kleine sikkel los van haar riem. Met haar linkerhand duwde ze de groene bladeren wat omlaag en de rijpe rode bladeren omhoog. Ze wrikte wat heen en weer en dan, zonder enige waarschuwing, flitste de sikkel langs en sneed de basis van de kool los. 'Tadaah~' Norah kwam overeind en liet de onderkant van de kool zien, die redelijk intact was.

Het was een kort moment waarin ze zich even overgaf aan zichzelf, waarin ze toegaf aan de aandacht die ze nodig had. Norah liet het toe dat ze haar armen om haar heen sloot en haar stevig vasthield, ook al sprak ze geen woord meer. Dit zei zoveel meer dan de oppervlakkige conversatie van net, waarin ze beiden wisten dat er geen nuttig woord gezegd was. Gwen slikte en probeerde te voorkomen dat meer tranen onder haar half gesloten oogleden vandaan zouden komen. Het sloeg allemaal nergens op, nee, dat sprak voor zich. Ze moest zich minder aanstellen. Maar toch, hoewel de gedachten ordeloos door haar hoofd raasden, liet ze niet los.
Na een tijdje deed Norah aan stap achteruit en liet ook Gwen los; de vredesbewakers konden elk moment komen klagen dat dit niet de manier was waarop je geld verdiende. Gwen bukte om de mand te pakken en net toen ze weer overeind kwam, pakte Norah haar hand en sleepte haar mee. Waarheen?

Al snel zag ze de kroppen rode kool in beeld komen en vrolijk vertelde Norah dat ze haar ging leren hoe te oogsten. Gwen wilde even protesteren: het mocht niet, was gevaarlijk, het zou nooit goed komen.. Wat dacht zij nou? Ze kreeg de kans dingen te doen en te leren, net zoals de rest dat deed! Het meisje sloot haar mond, die al een stukje open was voor de weigering en knikte enthousiast. Norah hurkte bij de kool en pakte een sikkel. Gwen ging naast haar zitten en keek gefascineerd toe hoe haar zus de rode kool lossneed. Oh. Gwen hield haar hoofd een beetje schuin in een poging de snelle actie te verwerken.
'Dus je snijdt het gewoon door midden,' informeerde ze nog. Zelf had ze geen sikkel bij; haar ouders hadden liever niet dat ze met zo'n ding klooide. Gwen stak haar handen uit naar de sikkel, gaf aan dat ze het ook wilde proberen. Zodra ze hem had begon ze langzaam te doen wat ze Norah had zien doen. Ze was op haar toch al vieze knieën gaan zitten om stabieler te zijn. Op haar hurken zoals Norah deed, nee, dan zou ze binnen drie seconden in de sikkel liggen. Dus plantte ze haar knieën en voeten stevig in de aarde en begon toen pas de groene bladeren naar beneden te drukken, om de scheiding met de rode te vinden.

'Dus hoe snijd je het dan af?' Vragend keek ze Norah aan. Ergens was ze enthousiast en wilde ze het graag zelf proberen, maar dat zeurderige stemmetje in haar hoofd overtuigde haar ervan dat dat echt geen strak plan was en dat ze maar beter even om hulp kon vragen. Hoezeer ze het stemmetje ook haatte, soms had het een punt. Ze wilde vandaag echt niet verpesten, niet nu het net weer een beetje op vroeger leek. Met als uitzondering dat ze er écht bij betrokken was. Voorzichtig plaatste ze de sikkel, wellicht in een wat vreemde hoek, achter de kool, zodat ze het ding naar zich toe moest trekken om de kool te snijden. Ze had geen idee of dat goed was of niet, maar ze ging het nu toch nog niet doen tot ze wat van Norah hoorde. Twijfelend bewoog ze de sikkel wat heen en weer, maar het werd haar niet duidelijk hoe ze de kool het beste kon kappen. 'Ik snap het niet helemaal,' klaagde Gwen. Het probleem met haar weinige werkervaring was vooral dat ze nu al op een andere manier had leren denken. Op school werd je geleerd verder te denken. Dingen waren strikvragen, een gemakkelijke vraag was een valkuil. Als jij 1+1 dacht dan kon je erom wedden dat je op 5 uit moest komen via minstens veertig verschillende regeltjes. Op het land en in het echte leven was het allemaal niet zo. Je moest niet te moeilijk denken, wie had daar nu wat aan? Doordat ze haar hele leven al op deze manier leerde was de recht-door-zee mentaliteit van de familie Jones aan haar niet besteed.

Vandaar dat ze nu nog steeds hulpeloos naar Norah keek; hoe pakte je dit aan? Haar zus wist het ook wel. Gwen had een goed intellect in de boeken, in theorie. Maar zodra je haar de praktijk aan liet pakken ging je altijd twee stappen terug wanneer je er eindelijk eentje vooruit ging. Ach ja. 'Misschien moet ik toch maar weer onkruid gaan wieden,' verzuchtte Gwen. Ze liet de sikkel een beetje zakken. Het was niet echt opgeven, het was meer dat haar onkunde echt niet ging helpen. Bah. 'Jullie kunnen het allemaal zo snel en zo goed,' vond Gwen, terwijl ze even opzij keek naar Izla, die een stuk verderop aan het werk was. Ze wist dat de anderen op het land minstens zo snel waren als hij en dan zat zij hier, voor de eerste keer met een sikkel in haar handen. Total bingo. Nogmaals een blik naar Norah, dat ze het écht écht niet snapte. Ze wilde niet gelijk haar vingers eraf hakken.

Knuffelen was iets wat ze normaal deed met haar kleine broertje als die een schaafwond had, of met Cécé, die altijd wel naar een levende teddybeer verlangde. Maar dit was anders, dit was geen kleuter die zich snotterend tegen haar aan duwde. Het was best wel heel fijn om een teken van affectie te ontvangen van de koude kip die Gwen soms was. Even hoefde geen van tweeën zich groot te houden. Maar het kon niet voor eeuwig duren, dus Norah sloeg het moment op in haar geheugen en liet los. Fysiek dan, mentaal hield ze Gwen stevig bij zich, aan haar plakkend als suikerbietensiroop, door haar te tonen dat ze er echt voor haar was, dat ze in haar geloofde. Door Gwen te betrekken bij het échte werk, want water dragen was een klusje wat meestal aan de kleintjes onder de tien overgelaten werd. Oogsten was hét levensdoel van de inwoners van dit district, hiervoor leefden ze en als je dat niet kon was je nauwelijks meer dan een onhandig aanhangsel. Gewonden en zwakken overleefden enkel door de gratie van de gemeenschap, die hun eigen sociale vangnet vormde. Het enige wat tussen een incapabele arbeiders en de dood instond. Behalve als het rijke kakkers waren, waarvan pa en ma op het juiste moment met het regime aan hadden gepapt. Die hadden gegarandeerd ene luizenleventje, eindigend als beleidsmakers of landeigenaar met tientallen families als zijn persoonlijke onderdanen. Afkomst was vaak belangrijker dan intelligentie. Godzijdank bezaten de Jones een klein veldje, waardoor ze niet honderd procent afhankelijk waren van wat het Capitool hen gunde. Maar zelfs dan... Enkel de zuurstof was hier gratis. Dus moesten ze blijven werken en het was in ieders belang dat Gwen ook eens wat bij zou kunnen dragen.

De eerste kool oogstte ze snel, vaardig als ze door de jaren heen geworden was. Een beetje te snel misschien, voor haar zusje om het echt te volgen. Tja, lesgeven zat niet in haar curriculum. ''Ja, zo laag mogelijk bij de wortels, in één rechte beweging.'' Dat was de pro manier, maar je begon eigenlijk altijd met meerdere bewegingen, hakkend. ''Eh, probeer het rustig te doen, je houdt de bladeren stevig naar beneden zodat er spanning op staat en gaat de sikkel een beetje heen en weer te zagen tot je een beginnetje hebt. En dan probeer je zo recht mogelijk te snijden.'' Simpel genoeg, als je het talent bezat om niet in je eigen vingers te hakken. Nu was lang niet iedereen ervan overtuigd dat Gwen dat in zich had. Tijd om dat te testen dan maar?
Norah bukte ook, zodat ze kon zien of alles wel goed ging. Ze wilde niet al te veel stressen, maar het zag er nogal onhandig uit. Gwen leek haar eerste beweging te willen maken. Richting zichzelf. Nee! Norah maakte uit paniek een spastische beweging richting Gwen, greep haar pols vast. "N-nee-nee-STOP! Nooit naar jezelf toe snijden!" Het gold eigenlijk voor alles, van houtsnijwerkjes tot een aardappel doorklieven. Als je je mes niet perfect onder controle had deed je dat van je af. Gelukkig was haar zusje afwachtend genoeg geweest om niet meteen als een enthousiaste idioot te gaan hakken. Voorzichtig draaide ze Gwens hand iets, zodat de sikkel in een semi-ongevaarlijke richting stond en liet weer los. 

Gwen probeerde zich eronder uit te lullen, stelde voor dat ze weer terug ging naar de simpele taaltjes, die ze kende en beheerste. Norah antwoordde met een simpele "Nee" en schudde gedecideerd haar hoofd. Ze haakte haar reserve mes los, minder scherp en met een ongelakt handvat, maar goed genoeg voor deze kroppen. "We doen het samen, ok? Het is niet moeilijk en zolang je rustig en voorzichtig doet gaat er echt niets mis." Norah nam de dichtstbijzijnde krop, vormde Gwens spiegelbeeld. Langzaam herhaalde ze alle stappen, voelde zich een slome slak, maar glimlachte er bemoedigend bij. En dan ietwat schuin, zodat Gwen goed kon zien wat ze deed, zaagde ze een beginnetje, plaatste het lemmet ertegen en sneed de krop los van de wortels die maandenlang energie uit de grond hadden opgezogen. Nieuwsgierig, hoopvol en een klein beetje gespannen keek ze of Gwen het al aandurfde en zo ja, of het dan lukte.

Ze werd betrokken bij de activiteiten! Het was niet dat haar ouders helemaal boos zouden worden als ze Gwen onder begeleiding een kool zagen oogsten; het was meer dat Gwen hen niet hielp. Het kostte haar veel te lang al die praktische dingen veilig onder de knie te krijgen en eigenlijk zou er iemand op haar moeten letten, zodat ze haar nek niet brak. Het was wat gevaarlijk haar los te laten dolen op het veld en Gwen vertraagde de werkzaamheden. En juist die vertraging kon hen allemaal duur komen te staan als de vredesbewakers in een slechte bui waren. Daarom werd Gwen er niet bij betrokken, maar Gwen wist ook wel dat er naast die, hele goede, reden nog een stuk angst achterzat. Hun broertje was overleden; Gwen kon zomaar iets breken of iets oplopen of verdwalen of.. Haar ouders zagen dat alweer gebeuren en voor je het wist zat zij weer binnen, met niets te doen.

En nu zonderde ze zich van haar ouders af, bang om zelf de pijn te voelen die hen zo gevoelig had gemaakt. De pijn van verlies, die ze al niet aan had gekund bij haar broertje, haar oom, haar tante. Nicky die zo onveilig deed; haar gedrag stak Gwen. En nu voelde ze zich zowat verplicht om iedereen weg te duwen, gewoon omdat dat het beste leek om te doen. Behalve nu, nu ze met Norah op het veld zat en een poging deed tot het snijden van een kool. Het verwarmde Gwen dat ze erbij betrokken werd, dat ze niet alleen maar de zielige klusjes hoefde te doen. Toch was ze heel onzeker en bewoog ze traag, afwachtend. Ze durfde niet zomaar iets te doen en was bang dat als ze het bij Norah zou verpesten, dat ze het dan net zo goed helemaal kon vergeten. Want Norah was eigenlijk nog de enige die haar een beetje bij het échte leven betrok. Het nuttige leven. Al die boekenkennis was leuk, maar wie had daar tegenwoordig nog wat aan?

Gwen zat er nu wel wat hulpeloos bij, zo met de kool en de sikkel. Norah had een supersnelle les gegeven en hoewel ze snel leerde, durfde ze niet gelijk tot actie over te gaan. Daarom zette ze de sikkel tegen de kool en zocht naar Norahs blik, vroeg om hulp. Oh. Het ging gelijk al mis. Je zag gelijk aan Gwens gezicht dat ze wat sipper keek, niet tevreden was met de fout die ze gemaakt had. Naar zichzelf toe was misschien dom en onpraktisch, maar ze had het ook nog nooit gedaan en er niet goed over nagedacht. Opletten, vermaande ze zichzelf, waarna ze wat mompelde over haar oude klusjes oppakken. Norah was het er echter niet mee eens; de zus waar ze zo af en toe toch flink tegenop keek gaf haar niet meteen op. In plaats daarvan liet ze haar verder gaan, vertelde ze haar dat ze niet ging stoppen. Gwen keek haar hoopvol aan, was verbaasd dat Norah - ondanks de duidelijke stress die ze vertoonde toen Gwen bijna haar vingers afhakte - nog verder wilde. Ze keek hoe haar zus haar spiegelbeeld aannam en meer uitleg gaf.

Hmmm. Oh. Okay. Misschien.. was dit nog niet een verloren zaak. Gwen keek heel gefocust naar alles wat Norah deed en nam het in zich op, probeerde elk detail te zien. Ze mocht dan onhandig zijn, maar het vele lezen en leren had haar intellectuele capaciteit op niveau gehouden. Het zag er niet lastig uit en het moest in theorie lukken als ze niet zo onhandig deed. Het meisje wachtte een seconde of twee nadat Norah klaar was voordat ze zich op haar eigen kool richtte. Goed. Allereerst draaide ze het lemmet van zich af en ging wat verder van de kool vandaan zitten. Alle stappen daarna gingen sloom, maar zo secuur mogelijk. Ze wilde niet haar vingertopje verliezen. Dus. Lemmet tegen de steel zetten nadat je de bladeren weggedrukt had. Gwen voerde die actie uit, controleerde goed wat ze deed en probeerde het zo goed mogelijk in haar motorische geheugen te branden. Het moest er raar uitzien; iemand die zo geconcentreerd een vrij normale, simpele taak deed. Maar voor Gwen was dit de manier waarop ze echt goed leerde en de manier waarop ze goede resultaten kreeg zonder te sterven. Ze zaagde een beginnetje en checkte opnieuw, pauzeerde even om de voorgaande stappen op te slaan en de rest op te halen. Nu verder zagen. Rustig, maar toch enigszins vastberaden; anders kreeg je een rafelige kool en dat was niet de bedoeling.

Gwen was in opperste concentratie, zo erg dat ze de geluiden om zich heen niet eens meer hoorde. Haar aandacht was volledig gericht op de kool en het lemmet. Het moest goed gaan. Meer zagen, de kool losmaken uit de aarde. Gwen vond het zagen op een gegeven moment wel lang duren, maar ze merkte dat de kool steeds losser kwam te vinden. Ze merkte totaal niet dat de vredesbewakers haar een beetje observeerden, vooral nieuwsgierig door het opmerkelijke tempo waarop ze haar werk verrichtte. Als een slak. Maar zodra het ding loskwam pakte ze het op, legde het lemmet even weg. 'En?' Verwachtingsvol keek ze haar grote zus aan. De prestatie was waarschijnlijk de langzaamste ooit geweest, maar je kon niet zeggen dat het een incorrecte was. En ze had haar vingers nog. Dus wie weet, was het goed? 'Ik ga nog een keer' zei Gwen enthousiast, terwijl ze de andere kool naast zich neerlegde. Nu sneller!

Gwen had een lichtere haarkleur dan Norah en natuurlijk was haar 14-jarige zusje ook een stuk kleiner. Maar toch was het vrij duidelijk te zien dat ze familie waren, als je goed oplette. Dezelfde neus, gezichtsstructuur en de karakteristieke mond die niet alleen geschikt was voor felle rebelse woorden, maar ook voor prachtige brede grijnzen. Ja, wat dat betreft kon Gwen best haar spiegelbeeld zijn. De twee hadden een zekere synergie, ze begrepen elkaar meestal wel, konden goed samenwerken, samen praten. Dat was maar goed ook, want er waren niet genoeg kamers in het huis om iedereen een eigen hoekje te geven, waardoor Gwen en Norah vaak met elkaar opgescheept zaten, vergezeld door een jonger gezinslid. Vooral dat laatste was van tijd tot tijd nogal irritant. Met Gwen en Nia kon ze nog aardig praten en ook Tom en Lise hadden nog wel wat zinnigs te zeggen, maar je was nooit echt alleen als je thuis was.

Gelukkig hadden ze nu even een moment samen, al kon je het ook niet echt quality time noemen, aangezien het voornamelijk om werken ging. Toen Gwendolyne éindelijk eens besloot dat ze het aandurfde om de snee te maken keek Norah kalm toe. Niet te veel verwachtingen scheppen, dat zou zich alleen maar tegen haar keren. Daarom pakte ze het resultaat nogal neutraal van de grond, draaide de kool rond alsof ze een keurmeester was, keek vooral naar de onderkant en glimlachte dan verbaasd. ''Hey- Niet slecht.'' Ze trok er nog even een vies bruinig blaadje af en gooide de kool dan alsof het een basketbal was in de zak vol oogst. Gwendolyne kreeg een schouderklopje, waarna Norah opstond en even haar armen de lucht in wierp, zich uitrekkend alsof ze de zon begroette. Daarbij maakte ze een raar, murmelend gevoel, wat haar familieleden als Norah's versie op spinnen beschouwden. De heerlijke sluimerige warmte die er in de namiddag hing gaf haar gewoon een heel tevreden gevoel. ''Zal ik nog even blijven kijken hoe het hier gaat of kan ik de waterzak al rond gaan brengen?'' vroeg ze dan quasi-nonchalant aan Gwen, al was de trotse ondertoon niet te missen.

Niet slecht? Niet slecht! Gwen keek haar zus met grote ogen aan, kon bijna niet geloven dat ze zojuist een positieve uitslag had gekregen over haar werk - en ze had al haar vingers nog. Jackpot, mooiste dag van haar leven? Tot nu toe wel. Normaal lagen er drie bloedende stompjes en stond de kool haar praktisch uit te lachen, maar vandaag had zij die kool eens goed te pakken gekregen. Ha. Ze keek trots naar de kool die Norah bij de rest gooide. Het kon misschien ondankbaar overkomen, dat iemand gewoon die kool pakte en ergens heen smeet; voor Gwen voelde het echter als de grootste overwinning. Haar prutswerk was geaccepteerd bij de rest van de oogst! Het werd niet weggeschoven met een ongemakkelijk glimlachje en het idee dat Gwen het toch niet zou merken als haar dat ene extra leugentje over haar toch niet zo goede prestatie verteld werd.

Gwen pakte het mes weer vast terwijl Norah opstond en haar karakteristieke geluidjes maakte. 'Eh,' antwoordde ze, lichtelijk verbaasd. Norah had wel veel vertrouwen.. Maar dat gaf haar ook het idee dat het wel goed ging komen, dat ze het wel kon. 'Ik denk dat het wel lukt!' zei Gwen, enthousiast. Ze keek blij op naar haar zus, straalde de 'bedankt' uit als een zon die iets te dichtbij de planeet staat. Haar gezicht was helemaal opgelicht en de zorgelijke frons die meestal op haar gezicht stond was spontaan verdwenen. Ze zag eruit als iemand die niet teveel nadacht voor haar leeftijd, iemand die net als de rest de hele dag op de velden vertoefde. Ja, even voelde ze zich net zoals de rest. Nu was het ook weer onzin dat ze helemaal anders was dan de anderen, maar je merkte het. Het was een kleine onzichtbare muur waar ze tegenaan liep, gewoonweg omdat ze veel minder tijd met de rest kon besteden dan zij met elkaar. Ze kende ze minder goed, hing er meer bij als 'het zusje van'. En hoewel dat op zich prima was, maakte het wel dat ze zich soms buitengesloten voelde.

Zodra Norah zich omgedraaid had en op weg ging, verstevigde het meisje haar grip op het mes en schoof op zodat ze op haar knieën voor een nieuwe kool zat. Ze sprak zichzelf streng toe, om niet te snel aan de slag te gaan; dat kon alleen maar misgaan. Als ze er nu direct in sprong.. Het bleef gevaarlijk werk voor haar en ze wilde eigenlijk vooral Norah trots maken, op het moment. Dus zette ze het mes tegen de kool (ohja, van je af, niet naar je toe!) en deed de blaadjes omhoog. Zagen, zagen, wiedewiedewagen.. Oh, ze was al halverwege! Enthousiast begon Gwen wat sneller te zagen, zodat ze veel sneller dan eerst door de kool heenging. Zodra het ding los was, keek ze naar de ietwat rafelige onderkant en probeerde te beslissen of die bij de rest mocht. Straks had ze het helemaal verkeerd gedaan! Het meisje stond op en keek om zich heen of ze haar zus ergens zag, riep zachtjes haar naam. Niet te hard, ze wilde de Vredesbewakers niet op haar dak. Iemand met migraine moest al helemaal zelf niet hard gaan schreeuwen, toch?

Norah hield absoluut niet van liegen, hoewel je dat misschien niet zo snel zeggen als je Norah daarstraks vlot excuusjes had zien verzinnen tegen de Vredebewakers. Die lieten je ook weinig keuze, met de waarheid kon je bij hen niet aan komen zetten zonder achter tralies te belanden. Maar tegen haar familie was ze meestal goudeerlijk. Voor haar overbezorgde moeder verzweeg ze nog wel eens zaken, maar haar simpelweg voorliegen zou ze nooit doen. De vrolijke woorden die ze tegen Gwen sprak waren dan ook welgemeend. Het was niet slecht. Niet perfect, maar zeker niet slecht. Dus gebeurde er iets wat meestal ondenkbaar was. De lange, sterke Norah wisselde van plaats en taak met het magere schepsel genaamd Gwendolyne. Het was inefficiënt, dom, een vreemde keuze. Maar dat kon Norah geen ene ruk schelen. 

"Dan zie ik je zo," nam Norah kort afscheid. De waarschuwing Wees voorzichtig kon ze nog net inslikken en vervangen door een opgewekte uitspraak. "Goed je best doen, hé!" Het was niet nodig om Gwen te waarschuwen, die was meestal zo voorzichtig dat je haast dacht dat ze over een mijnenveld liep. Het zeggen zou alleen maar een diepere deuk in het zelfvertrouwen van de jonge tiener slaan, die al zo zacht en kwetsbaar als een pakje warme boter was. Dus liep ze zonder nog om te kijken weg, ogenschijnlijk onbezorgd. Natuurlijk vroeg Norah zich af waar ze in godsnaam mee bezig was; dit was niet haar slimste plan van actie ooit.. Maar er was geen weg terug, daar was ze te trots voor, dus zou ze de gevolgen van de oogstende migraine-Gwen maar gewoon moeten dragen en hopen op het beste. 
Ze vulde de leren waterzak bij en woog het gewicht in haar handen. Het was één grote trip naar het verleden, de laatste keer dat ze dit had gedaan was ze een jaar of negen geweest. Overmoedig als de kleine Norah in het verleden was geweest had ze meermaals de zak te ver gevuld, waardoor ze het gewicht niet kon houden. Gelukkig had ze van haar fouten geleerd en schatte ze het nu een stuk beter in - en daarnaast was ze uiteraard ook een reus in vergelijking met vroeger, waardoor dit geen enkel probleem zou zijn. Het enige wat problemen op kon leveren was de verdraaide Vredebewaker die de velden in de gaten hield. Als die doorhad dat er een trage slak aan het werk was terwijl Norah rondhupste met water, zou die vast niet geamuseerd zijn door de mooie emotionele band die de twee zusjes Jones momenteel smeedden. 

De oudere vrouw die ze als eerste water aanbood keek haar zeer vreemd aan, alsof ze dacht dat Gwen plotseling van gedaante was gewisseld, maar besloot er niet naar te vragen. Haar vrienden lachten haar hartelijk uit toen ze langskwam, zongen de tekst van het kinderlied Twee enmertjes water halen, waarop ze hen voorzichtig natspetterde. "Dan groeien jullie misschien ook een keertje op." Het was een bekend fenomeen in het district, waar water praktisch gezien het levenselixer was wat de droge aarde tot een rijke oogst verleidde. Net toen ze naar de man wilde lopen, die haar met een handgebaar signaleerde dat hij dorst had, hoorde ze Gwen roepen. 'Sorry' mimede ze naar de man en vlug kwam ze naar Gwen toe. "Water?" Vroeg ze zo normaal mogelijk, alsof dit een normale interactie tussen twee arbeiders was. Ze wierp een blik op het resultaat dat Gwen beethad. "Ziet er prima uit, maar eh, je moet denk ik iets sneller," sprak ze lichtelijk ongemakkelijk. Ze wilde haar zusje niet opjagen en wilde zeker niet dat die slordigheidsfoutjes zou maken met een mes in haar handen. Maar op dit tempo kregen ze nooit genoeg af. "Komt goed, we hoeven nog maar een uurtje ofzo." En daar ging ze weer, voordat de man genoeg zou krijgen van het wachten en kabaal zou maken. Dan zou ze falen op de taak van waterdrager, wat echt ongehoorde schaamte zou betekenen. Met een korte verontschuldiging en een flinke slok water was alles gelukkig goed en ging Norah verder met haar overgenomen taak. Ze hielp nog iemand met het repareren van zijn zeis, bracht met tegenzin de Vredebewakers water en bekeek om de haverklap de zonnestand om te zien hoe lang ze nog moesten. Wat ging de tijd langzaam, als je zoiets saais moest doen. Met een schatting van nog een half uurtje te gaan kwam Norah weer langs bij Gwen. "Leef je nog, Gwendo?" Plagerig glimlachend dronk Norah nog wat water en bekeek de situatie.

Het voelde zo speciaal dat haar grote zus haar helemaal zelf liet oogsten. Dit was Gwen nog nooit overkomen en op de een of andere manier ging het er niet helemaal in. Vol concentratie zat ze de kroppen af te zagen, maar ze wist dat als ze thuis zou zijn, het allemaal een droom zou lijken. Gwen mocht alleen mee voor de klusjes die vijfjarigen deden. Ze deed geen volwassenen werk en anders bleef ze maar thuis. Maar deze keer was het anders. Deze keer had ze zelf het mes vast en mocht zij oogsten. Gwen ging in opperste concentratie door en kreeg het steeds beter onder de knie, terwijl Norah haar babytaak overgenomen had en de mensen van water voorzag. Ergens voelde het niet helemaal goed en Gwen bleef laag bij de grond zitten, omdat ze bang was dat de Vredesbewakers haar weer zouden ruilen. Het was niet lastig om te zien wie van de twee zusjes de meeste werkervaring had.

Na een tijdje riep Gwen Norah terug, liet zien wat ze deed. De belonende woorden van haar zus deden haar goed, maar ze kon zich ook wel voorstellen dat ze sneller moest werken. Haar blije blik was binnen een seconde bloedserieus en ze knikte. Zonder nog wat te zeggen nam ze een slok water en ging weer aan het werk, om Norah en zichzelf niet langer van het werk af te houden. Ze mocht dit doen! Gelukkig werden dingen makkelijker als je ze vaker deed, waardoor ze nu al wat sneller werkte dan de eerste paar keren. Ze zou niet zo soepel te werk gaan als alle andere arbeiders op de akker, maar het was misschien genoeg om haar migraine als oorzaak daarvan aan te wijzen. De Vredesbewakers onthielden gezichten toch niet zo goed, dus de kans was klein dat ze zich zouden herinneren dat Gwen nooit met haar knieën in de aarde had gezeten om te oogsten.

Nog een uurtje, had Norah gezegd. Mooi, het mocht niet te lang meer duren. Ze merkte dat haar vingers ruw voelden en het zou haar niet verbazen als ze morgen blaren zou hebben. Toch beet ze op haar lip en werkte door, voornamelijk om Norah niet teleur te stellen. Ze kende het risico dat haar zus hiermee nam en ze wilde niemand laten betalen hiervoor. Zij wilde zo graag op de akker, dus dan moest ze het goed doen ook. Het meisje verbeet zichzelf meer en meer naarmate de tijd vorderde en haar vingers steeds roder werden. Haar huid was ontzettend zacht en eeltvrij in vergelijking met die van de andere arbeiders, die dag in en uit werkten. Gwen mocht dat niet en het lezen van boeken had niet zo'n impact op je vingers. Doorwerken, doorwerken. Dat was het enige dat telde. Gwen schoot bijna uit met het mes toen Norah haar liet schrikken.

'Bijna niet meer,' beantwoordde ze geschrokken de vraag of ze nog leefde. Even keek ze naar het mes, bang, maar verstevigde toen haar grip er weer op en ging verder. Ze durfde Norah niet helemaal aan te kijken, ineens angstig voor het oordeel. In haar eigen ogen was ze erop vooruitgegaan en werkte ze al sneller, maar het was natuurlijk nog lang niet goed genoeg. Misschien had Norah meer prestatie verwacht en was ze nu boos, of erger, zou ze haar negeren en hier achterlaten.. Gwens lip trilde zachtjes bij de doemscenario's die ze zich voorstelde, maar ze probeerde het te negeren. Norah mocht het niet weten: het was maar goed dat grote zussen niet echt gedachten konden lezen.

Na een minuut of wat besloot ze toch maar tegen Norah te spreken. 'Hoelang duurt het nog? We kunnen wel bijna naar huis, toch?' Gwen stopte even om hoopvol op te kijken naar Norah. Met een beetje geluk konden ze meeliften op de achterkant van een truck met etenswaren, anders moesten ze nog een heel eind lopen naar huis. Maar als ze te laat doorgingen, zou dat niet lukken. Tenminste, dat was wat Gwen gehoord was; het was niet dat ze het zelf al zo vaak gedaan had. Het meisje sneed nog een kool af, gooide die in de mand en schoof weer een stukje op. 'Want we zijn bijna klaar, toch?' Haar vragen straalden haar algehele onzekerheid uit en ze keek maar snel weer naar beneden terwijl ze verder ging met oogsten. Het was een vreemde dag en ze wist echt niet wat ze nog kon verwachten.