Derde waren ze dit jaar geworden, wat het beste resultaat van District 6 was tot dusver. Mayme voelde absoluut geen trots als ze daaraan dacht, maar als je keek naar het grote geheel dan was het natuurlijk goed voor het imago van district – in ieder geval vanuit het perspectief van het Capitool. Dat probeerde Mayme zich maar voor te houden, terwijl ze haar best deed om te vergeten waarom ze een hekel had aan dit alles. Vandaag moest ze speechen en kon ze geen twijfels gebruiken.

De Zegetocht was van start gegaan en District 6 was vandaag aan de beurt. Het was ongelooflijk dat de maanden zo snel voorbij waren gegaan. Skye Collins, een vrouwelijke vredesbewaker en tevens het geheime liefje van Mayme, stak haar hand uit om haar vriendin veilig de trap af te helpen, en Mayme glimlachte. Skye deed hetzelfde. Er was niemand anders in de buurt en er was geen enkele reden om nu geheimzinnig te doen. “Hoe lang gaan we dit nog verzwijgen?”, vroeg Skye zachtjes.
Van Mayme was op die vraag geen antwoord gekomen, en ze had enkel vermeld dat het tijd was. De trein kon elk ogenblik arriveren en zoals elk jaar zou Mayme klaarstaan om de Winnaar te verwelkomen. In afwachting van de aankomst verstopte de vrouw haar handen in haar zakken, want de kou had hen ook dit jaar niet in de steek gelaten. Het was ontzettend koud en ze hoopte dat Solar daar een beetje op gekleed zou zijn, want anders zou het geen plezante kennismaking worden.

Mayme verwelkomde Solar vriendelijk doch statig en begeleidde zhaar vervolgens naar het podium. Er zou geen tijd verspild worden en zodra ze van de enthousiaste Hoofdvredesbewaker (hij was groot fan geweest van Solar) het teken kreeg dat alles gereed was, stapte ze het podium op. Hier liet ze zich natuurlijk niet helpen, en ze keek zelfverzekerder het plein over dan ze zich voelde. Het was druk en er was ontzettend veel wit aanwezig. Her en der werd wat geschreeuwd bij haar opkomst en het mocht meteen duidelijk zijn dat niet iedereen fan was van mevrouw de Burgemeester, en Mayme hoopte maar dat het bij schreeuwen zou blijven.
“Beste inwoners van District 6,” begon Mayme niet al te origineel haar toespraak. “Een halfjaar geleden zagen wij hoe Solar…” – de achternaam liet Mayme voor het gemak maar even achterwege – “… de derde Hongerspelen won en vandaag hebben wij de eer om haar…” – Mayme vond het hele gendergebeuren verwarrend en moeilijk voor te stellen, dus ook dat hield ze simpel – “… te verwelkomen in ons district.” Ze glimlachte even, ondanks dat er opnieuw ergens geschreeuw klonk, ditmaal onmiddellijk gevolgd een actie van Vredesbewakers. Mayme ging onverstoorbaar verder. “Geef een warm applaus voor Solar.” Daarna stapte ze aan de kant en gaf ze de Winnaar de ruimte.

"Beste inwoners van District 6, ik ben blij en opgelucht dat jullie me hier hebben ontvangen. Zoals jullie weten kan er in de Hongerspelen maar één winnaar zijn. Hoewel ik Chrissy niet echt heb leren kennen, heb ik wel tegenover Ayrton gestaan. Hij was een geduchte tegenstander en ik heb een engeltje op mijn schouder gehad tijdens onze confrontatie. Ik ben er zeker van dat hij, en Chrissy, erg worden gemist. Ik denk dat u allen trots op hen kan zijn. Nogmaals bedankt."

Mayme waardeerde Solars eerlijkheid en applaudisseerde. Velen volgden haar voorbeeld, maar niet bij iedereen ging het echt van harte.

Het was een stormachtige nacht geweest. Er was een meter sneeuw gevallen. Of het voelde in ieder geval als een meter voor Xiomara. Haar korte beentjes waren de ochtend van de Zegetocht voor een groot deel verdwenen. Er was veel mankracht ingezet om de sporen en het plein vrij te houden en maken van sneeuw, maar veel kleinere straatjes waren nog altijd bedekt met een witte laag, tenzij de bewoners de moeite hadden genomen om het die ochtend nog te gaan schuiven. Bij Xiomara thuis was daar in ieder geval geen sprake van. Niemand had moeite genomen voor wat dan ook; niemand behalve Xiomara. Ze had ontbijt klaargemaakt en ervoor gezorgd dat haar tante, lam van de morfine, uit haar stoel was gekomen en gedoucht en wel met de rest van haar familie naar het plein kon lopen. Hoewel Xiomara moeite deed, deed het haar verder weinig. Haar familie deed haar steeds minder. Sinds Janaea was overleden sprak bijna niemand meer tegen elkaar. Er werd enkel nog geschreeuwd en gehuild, en Xiomara was het liefst gewoon ver van haar familie verwijderd. Ze gedroegen zich ook gewoon niet meer als een functioneel gezin. Op dagen als vandaag wilde Xiomara echter stilstaan bij dit alles, bij het verlies van Janaea, en ze vond dat ook haar ouders en tante daar onderdeel van moesten zijn. Maar ook vandaag overheerste de stilte, op een paar kattige opmerkingen na.

Het was druk op het plein en tevens onrustig, maar tot dusver leken de Vredesbewakers alles nog onder controle te hebben. Hoewel Xiomara net zo dol was op het Capitool als sommige schreeuwers, hield het meisje zich gedeisd, hoewel ze waarschijnlijk gemakkelijk met dingen weg zou kunnen komen. Er was toch niemand die haar in deze menigte zou kunnen spotten. Echt iets zien kon ze dan ook niet, want zo vroeg waren ze helaas niet aangekomen. Dat vond Xiomara jammer, want ze had graag een beter beeld van Solar willen krijgen. Hoewel de Winnaar niet per se Xiomara’s favoriet was geweest in het begin, was dat naar het einde toe wel steeds meer gegroeid. Ze was dan ook blij dat Solar gewonnen had. Het was dat ze dankzij Janaea en Caleb persoonlijk meer had met Madelynn, maar anders dan dat vond Xiomara Solar eigenlijk sympathieker. Al was dat niet altijd per se beter. Zelf was Xiomara ook niet echt sympathiek.
Dat was wel iets waar het meisje de laatste tijd steeds vaker over na dacht, over hoe ze over kwam op anderen. Hoewel ze wist dat de kans uitermate klein was dat ze gekozen werd, waren de Hongerspelen enkele families tot dusver niet goedgezind geweest. Ze wist dus dat de kans bestond dat ze gekozen zou worden, en daar hield ze ook heel bewust rekening mee. De Boete kwam alsmaar dichterbij en hoewel Xiomara niet nerveus was, was ze er ook niet gerust op dat ze zich reeds goed genoeg had voorbereid. Eigenlijk kon het haar helemaal niet schelen of haar naam getrokken zou worden deze Boete of niet. Nee, ze zou niet opgetogen de reis afleggen, zoals Janaea had gedaan; Xiomara had iets meer realiteitsgevoel dan haar zus. Bang was ze echter niet. Het liet haar gewoon koud. En misschien was dat nog wel hetgeen wat haar het meeste angst aanjoeg.

Op aftandse jassen na was er voor Xiomara weinig te zien, maar ze hoorde de stem van Mayme en vanuit het publiek geschreeuw, gevolgd door onrust. Het irriteerde het meisje mateloos dat ze niet kon zien wat er gebeurde, maar het was duidelijk dat mensen hun onvrede uitten, zowel naar het Capitool toe als naar de Burgemeester. Al was dat voor veel mensen toch één pot nat. Xiomara begreep niet hoe mensen konden denken dat Burgemeester MacNiall aan de kant van het Capitool zou staan. Ze was misschien naïef, daar was Xiomara zich geheel van bewust, maar de vrouw was niet zo naïef. Misschien was ‘voorzichtig’ een beter woord, en als je moest samenwerken met ht Capitool, dan was voorzichtig zijn geen overbodige luxe. Xiomara nam het de Burgemeester in elk geval niet kwalijk.

Xiomara deed haar uiterste best om zich los te maken uit de menigte en op een hoger gelegen plek te klimmen, zodat ze iets van alle commotie zou kunnen zien. Uiteindelijk wist ze op een of andere vuilnisbak te klimmen, en zo was ze net op tijd om te zien hoe een donker vlekje in de verte naar de microfoon toe stapte en begon te spreken. Xiomara luisterde en keek. Ze keek naar Solar, en naar hoe iedereen op haar reageerde. De Burgemeester klapte, maar in het publiek klonk ook veel boegeroep. Xiomara vond het gedurfd dat mensen het lef nog hadden, na alles wat er al gebeurd was met de Hongerspelen-gerelateerde evenementen. De Vredesbewakers zouden steeds harder gaan ingrijpen, en het was niet alsof er daarbij nog geen doden gevallen waren tot nu toe. Nog even en de Zegetocht en de Boete waren nog spannender dan de Hongerspelen zelf, al vermoedde Xiomara dat het Capitool het niet zo ver zou laten komen. Dat konden ze zich vast niet veroorloven. Daarom vond ze het ook zo gedurfd van de mensen die openlijk tegenstand boden, want zoals verwacht kwam een grote groep Vredesbewakers in actie, en zij waren niet zachtzinnig met de overtreders. Xiomara zag hoe een oude man geslagen werd tot hij letterlijk door zijn knieën zakte van de pijn, hoe een vrouw aan haar haren werd meegetrokken en in de boeien werd geslagen, en hoe enkele jongeren in gevecht raakten met de Vredesbewakers. Xiomara keek rustig toe, terwijl de onrust om haar heen enkel groter  leek te worden.

OOC: NaNo Post 8: [4.719/50.000]