Kasa’s hand klemde zich om die van Nakoma met een kracht die ze niet van haar jongere zusje verwacht had.

“Het komt wel goed,” suste ze, en wreef met haar duim over Kasa’s hand. “Ga nu maar daarheen, bij de andere twaalfjarigen. Ik denk dat ik Amanda zie.” Ze hurkte neer voor haar zusje en streek enkele keren over de lichtblauwe jurk die ze zelf ooit gedragen had, ook al was er geen enkel kreukje op te bemerken. “Als het gedaan is, kom ik je zoeken, oké?” Ze keek Kasa verwachtingsvol aan tot ze een onzeker knikje als antwoord kreeg.

“Goed zo.” Toen richtte ze haar aandacht op haar broertje. “Hetzelfde geldt voor jou, oké? Gewoon blijven waar je bent en dan vind ik je wel. En dan gaan we straks zwemmen.” Daarmee verscheen er het begin van een glimlach op Ahote’s gezicht, maar die verdween al even snel als hij was verschenen.

“Komaan, hup.” Ze kneep nog een laatste keer gemoedelijk in Kasa’s hand en keek toe hoe de twee langzaam naar hun plaats op het plein wandelden. Met een zucht voegde ze zich bij haar leeftijdsgenoten. Nu ze niet meer sterk moest zijn voor Kasa en Ahote begon ze haar eigen nerveusheid pas te voelen. Deze keer streek ze over haar eigen jurk, een groene, ooit van haar moeder geweest. Wat als Kasa of Ahote gekozen werden? Zou ze er iets aan kunnen veranderen? Nee, het Capitool zou zich niet laten tegenhouden door een zeventienjarig meisje van district 4. Misschien zou ze hen kunnen overtuigen om haar in plaats van Kasa of Ahote te gaan. Maar overtuigingskracht was nooit haar sterkste punt geweest.

Nee. Het zou niet nodig zijn. Kasa’s naam zat maar één keer in de grote vissenkom, en voor Ahote waren er ook maar vier papiertjes. De kans dat een van hen gekozen werd was miniem. District 4 was niet het grootste of meest dichtbevolkte district van Panem, maar uit de duizenden kinderen die hier vandaag aanwezig moesten zijn, zouden Kasa of Ahote toch echt niet gekozen kunnen worden. Die vijf kleine papiertjes. Nee, dat kon niet.

De burgemeester verscheen op het podium en de sfeer werd zo mogelijk nog gedrukter. Nakoma luisterde nauwelijks naar wat hij te zeggen had. Ze kon zich gewoon niet op zijn woorden concentreren. Het filmpje dat getoond werd was hetzelfde als dat van vorig jaar. Dat was wel een beetje teleurstellend van het Capitool. Ze hadden toch op z’n minst kunnen investeren in een nieuw vreselijk clipje om te tonen hoe zielig het vriendelijke Capitool wel niet was en hoe het die opstanden toch echt niet verdiend had?

Ze sloot haar ogen, snoof de lucht in die hier in het stadscentrum zout miste. Over een uurtje zouden ze weer thuis zijn, en dan was alles weer een jaar lang in orde.

Ze hoorde de vertegenwoordiger van het Capitool het podium opstappen; het geluid van haar naaldhakken galmde luider over het plein bij elke nieuwe stap die ze naar de microfoon zette, en Nakoma opende haar ogen.

“Welkom allemaal! Ik verheug me erop twee van jullie te begeleiden op jullie weg naar eeuwige roem.” Nakoma snoof geïrriteerd. Dat zou die mislukte parelhoen wel willen, ja. Eeuwige roem voor zichzelf, want wat maakte het ook uit dat een kind een moordenaar moest worden om weer naar huis te mogen, zolang die freaks van het Capitool maar in de schijnwerpers konden staan.

“De vrouwelijke tribuut van District 4 zal zijn...”

Niet Kasa. Niet Kasa.

“Nakoma Locklear.”

Er viel een stilte over het plein. Nakoma voelde een soort ruis in haar rechteroor. Ze hoorde een kind huilen. Ze slikte, maar het geruis was er nog steeds. Dat was irritant. Ze voelde ogen op zich, draaide haar hoofd naar het meisje rechts van haar – een gezicht dat ze vaag herkende, maar niet echt kon plaatsen. Misschien was het de vreemde blik in haar ogen die het moeilijk maakte voor Nakoma om haar te herkennen.

Wacht.

Nakoma Locklear. Oh nee.

Haar mond viel open, en toen ze rondom zich keek, merkte ze eindelijk dat het meisje rechts van haar – Sandra, de dochter van de bakker – niet de enige was die staarde. Aarzelend zette ze een stap vooruit. Iedereen in haar buurt week uit, alsof ze een besmettelijke ziekte had. Volledig in shock verliet ze de grote groep meisjes langs het middenpad dat de twee geslachten van elkaar scheidde, met nog net de helderheid van geest om haar mond te sluiten. Ze probeerde zich niet op de starende blikken van de steeds jongere kinderen van haar district te richten en keek in plaats daarvan naar de trappen die het podium op leidden.

Dit was waarom ze getraind had, waarom haar ouders haar gedwongen hadden om zich voor te bereiden. Zodat ze een kans zou maken. Ze dacht aan haar voetenwerk bij het zwaardvechten, dat verre van perfect was, en hoe, als ze zich niet concentreerde, haar hand altijd eerst een beetje naar achter ging voordat ze een van haar broers een vuiststoot gaf, iets wat de tegenpartij de kans gaf om zich op haar aanval voor te bereiden. Ze was nog niet klaar. Ze had meer tijd nodig. Waarom zij? Waarom nu? Ze was nog niet klaar!

Met trillende benen stapte ze het podium op. Ze hield haar vuisten strak naast haar zij en dwong zichzelf om niets te verraden, om het Capitool niet te laten zien dat ze het liefst ergens in een donker hoekje kroop en huilde tot ze geen tranen meer kon laten.

Haar blik viel op Kasa. Dus zij was het kind dat ze had horen huilen. Natuurlijk. Ze probeerde naar haar zusje te glimlachen, maar wist niet of het er ook echt zo uitzag. Ze voelde zich een beetje misselijk. Ze zocht haar familie in het publiek. Haar moeder en vader, en twee oudere broers. Haar vader deed zijn best om haar aan te kijken, maar hield het nog geen twee seconden vol voordat hij zijn blik afwendde en zijn hand voor zijn mond bracht. Nakoma nam het hem niet kwalijk. Ze zag dat Achak zijn hand op zijn borstkas had gelegd, ter hoogte van zijn hart, en twijfelde even of ze zijn gebaar mocht imiteren, maar besloot uiteindelijk dat het veiliger was om haar vuisten gewoon naast haar lichaam te houden.

Ze wierp Cheveyo een betekenisvolle blik toe, en ook al stond hij zo ver weg dat hij haar gelaatsuitdrukking onmogelijk goed kon aflezen, toch zag ze hem knikken. Hij zou Kasa en Ahote gaan halen, en als hij wist wat goed voor hem was zou hij straks met hen gaan zwemmen, en elk onnozel spelletje spelen dat Kasa en Ahote maar konden bedenken. Het kwam allemaal wel goed. Ze zouden het wel te boven komen.

Geen tranen.
Geen tranen.

Kasa was tenminste veilig. Of toch weer een jaartje. Meer kon Nakoma niet doen.

Daar stond hij weer, opgepropt tussen zijn leeftijdsgenootjes. Vorig jaar leek nog zo kort geleden, te kort. Hij was zenuwachtig maar nieuwsgierig. Misschien maakten ze dit jaar een kans, werd er iemand gekozen die voor ze kon winnen en zo het hele district verder kon helpen. Vorig jaar was er hoop geweest, misschien kan die hoop dit jaar waar gemaakt worden. Van de zenuwen frummelde hij aan zijn jasje, het was een mouwloos, donkergrijs ding die zijn moeder hem vorig jaar had gegeven. Hij paste hem nog maar net en zijn moeder had beloofd het volgend jaar wat groter te maken. Onder het jasje droeg hij een lang grijs shirt, deze was wel met lange mouwen en kriebelde in zijn nek. Hij hield niet van deze kleding, maar hij had zijn moeder moeten beloven om ze aan te houden tot na de boete, hij moest er goed uitzien voor het geval hij gekozen werd.

Maar hij zou niet gekozen worden, er waren maar drie briefjes met zijn naam in die enorme bol. De kansen waren zo klein dat hij gekozen zou worden dat hij niet bang was, alleen maar zenuwachtig. Hij luisterde niet naar het gepraat van de burgemeester, oude-mensen gezeur was het. Hij wipte ongeduldig van zijn ene been op zijn andere, verplaatste zijn petje en keek om zich heen. Toen begon de film, hij was hetzelfde als vorig jaar maar nog steeds even indrukwekkend. George keek gefascineerd naar de beelden. Hij dacht aan zijn vader, zijn vader had vast het Capitool geholpen, hij was 1 van de helden geweest die vocht voor het beste, dat wist hij zeker. Net zo zeker als dat hij wist dat hij terug zou komen.

Na de video was het doodstil, tot de begeleider uit het Capitool begon te praten: ‘Welkom allemaal! Ik verheug me erop twee van jullie te begeleiden op jullie weg naar eeuwige roem. Nu... let op!’ Hij keek toe hoe ze een briefje uit de glazen bol pakte, ‘De vrouwelijke tribuut van District 4 zal zijn... Nakoma Locklear!’

George volgde de blikken van de anderen die allemaal keken naar een wat ouder meisje, langzaam kwam er ruimte om haar heen, deinsden anderen voor haar weg. Toen liep ze naar het podium, ze leek aardig sterk en er was een korte vonk van blijdschap in George, misschien hadden ze een kans. Maar de vonk werd weggeblazen door zenuwen die snel omsloegen in angst.

De hele tijd had hij gedacht dat er geen kans zou zijn dat hij gekozen zou worden, maar nu kwam het te dichtbij. 'Kom op George, nog een paar minuten en je weet zeker dat je weer veilig bent voor een jaar.' dacht hij. Hij bleef de gedachte herhalen en herhalen om weer een beetje rustig te worden. ‘En dan nu het moment waarop we erachter komen wie naast Nakoma en tegen Nakoma zal strijden,’ klonk de dramatische stem van de begeleidster. Hij keek hoe ze het bovenste briefje pakte. 'Niet ik, niet ik, niet ik.' klonk er in zijn hoofd. 'George Douglass' zei de begeleidster en in een seconde was alle hoop van George vervlogen.

George Douglass, zijn naam. Hij was gekozen, uitverkoren om te vechten voor zijn district. Hij, niet een grote, sterke kanshebber maar hijzelf. Hij voelde hoe hij begon te trillen, hij greep zich vast aan zijn buurman om niet om te vallen. Waarom hij? Waarom? Hij hoefde niet om zich heen te kijken om te weten dat hetzelfde gebeurde als eerst bij het meisje. Zijn leeftijdsgenootjes begonnen van hem weg te deinzen alsof er net verklaard was dat hij een dodelijke, aanstekelijke ziekte had. Hij liet de jongen naast hem los om hem ook een kans te geven weg te deinzen. Hij voelde alle ogen die op hem gericht waren. Hij wou nu wegrennen, zo hard hij kon maar hij wist hoe onmogelijk dit zou zijn. Ze zouden hem pakken en terug brengen, hoe vaak hij ook wegrende. Hij wou zijn pet over zijn ogen schuiven maar besefte dat hij die niet meer op had. Hij keek om hem heen en zag het ding op de grond liggen, hij griste het van de grond en zette hem weer op, toen begon hij te lopen. Stap voor stap kwam hij dichter bij het podium. Hij trilde nog steeds maar hij wist rechtop te blijven staan. Nu de trap nog, de eerste trede, de tweede trede.

Hij voelde zich belabberd, misselijk, duizelig en koortsig tegelijkertijd. Maar hij haalde het, hij haalde het om op het podium naast het meisje te komen staan. Het was een kleine overwinning in deze rotsituatie. Hij staarde naar de grond, hij wou niet opkijken, hij wou niet kijken naar zijn vrienden en kennissen en het minst wou hij zijn moeder aankijken. Tranen sprongen hem in zijn ogen.

Ik wil dit niet.
Ik wil dit niet.