De eerste Hongerspelen waren nu al een groot succes. Regelmatig kwamen er bekenden en onbekenden naar Cecilia toe om haar te feliciteren met de fantastische show, die dag en nacht kijkers aan zich wist te binden. Cecilia zelf keek alleen overdag, omdat ze haar nachtrust belangrijk vond. ’s Ochtends bij het ontbijt keek ze dan de samenvatting van de afgelopen nacht, die op een andere zender uitgezonden werd, om daarna weer over te schakelen naar live uitzending. De TV’s in haar kamers stonden dan ook dag en nacht aan, behalve die in haar slaapkamer, zodat Cecilia tijdens het werk nog wat op kon pikken van de spannendste momenten. Maar liever nog ging ze naar een goed restaurant om omgeven door anderen te kijken naar het spektakel.

Ze moest zeggen dat ze het knap vond van Tyrell (hoewel ze hem dat natuurlijk nooit zou laten weten), hoe hij de Spelen tot zo’n spannende show had weten te maken, met die taart, de vloedgolf, de apen... Het enige puntje van smet vond Cecilia de badeend. Ze had het akelige gevoel dat Tyrell die badeend in de arena had gedumpt met een spottende knipoog naar haar toe. Toen ze de badeend voor het eerst op de camera’s had zien verschijnen, had ze naar haar broer toe willen rennen en hem bij zijn haren uit zijn kamer willen sleuren en hem nog eens met zijn hoofd in het badwater willen duwen, maar ze had zich weten te beheersen. Kom zeg, ze was nu een volwassen vrouw en ze moest bovendien het goede voorbeeld geven. Alle problemen die ze op haar weg tegen kwam moest ze zien op te lossen in stijl. Ze glimlachte onwillekeurig en keek weer even naar het scherm, waarop te zien was hoe de twee overgebleven tributen wakker werden. Vooral sinds de laatste vier tributen nog in leven waren geweest, waren de spanningen hoog opgelopen tussen de Capitoolbewoners, die groot geld inzetten op het leven van de een of de ander. Cecilia had graag meegedaan, zij zou haar geld dan op de gespierde vissersjongen zetten, ondanks dat het meisje die elf had gekregen bij de beoordelingen, maar als presidente mocht zij natuurlijk niet meedoen aan dergelijke gokspellen.

Ze rekte zich slaperig uit. Ze had slecht geslapen vannacht. De spanning voor de Spelen, die de afgelopen dagen volledig verdwenen was, was spontaan weer op komen zetten. Nog maar twee levende tributen. Wie zou het winnen... En als er een winnaar was, hoe zou de ceremonie daarna verlopen? Dan mocht ze weer in het openbaar een toespraak geven, waar ze altijd van genoot, maar ook zou ze dan in het openbaar de winnaar moeten feliciteren. En wat nu als de vissersjongen inderdaad naar vis stonk? Of als het meisje haar in haar gezicht zou spugen? Het waren nachtmerries die de presidente teisterde, want ze besefte heel goed dat ze de districtbewoners geen greintje macht mocht geven en dat ze wel een ieniemienie-beetje macht hadden zodra de schijnwerpers op hen gericht waren.

Cecilia stond langzaam op, terwijl een avox gelijk toesnelde om het nog half volle etensbord dat op tafel stond, weg te halen. Mede door haar slechte nachtrust, had het ontbijt van vandaag Cecilia niet gesmaakt. Gekleed in een strakzittende top met korte poefmouwen en een hoge kol, waarop een prachtig patroon geborduurd was, en een broek die zo wijd was dat hij haast voor rok door had kunnen gaan, ging ze bij het raam zijn en keek ze naar buiten. Ze moest zo aan het werk, maar ze had totaal geen zin. Misschien moest ze eerst even een ontspannen wandeling maken... Ja! Dat zou ze doen. Eerst een stukje door de tuin van het presidentsgebouw en daarna de straat op. Ze ging bijna nooit wandelend de straat op, maar nu zou het een welkome afwisseling zijn. Bovendien zou ze niet ver gaan. Een klein stukje, naar het hotel toe waar de tributen waren ondergebracht voordat ze de arena in waren gestuurd. Misschien kwam ze wel één van de twee begeleiders tegen die nu nog in het hotel overnachten, hoewel ze er niet zoveel behoefte aan had om de begeleider van het meisje tegen te komen, met die vieze littekens.

Met haar haren gekruld en alle kanten opspringend, stond ze even later in de loge van het hotel. Door een vriendelijke medewerker werd ze naar een huiselijke ruimte gebracht, waar stijlvolle meubelen stonden en een neonkleurige bar. Cecilia ging zitten, vermoeid van de wandeling, die ze op hakken had ondernomen, en er werd haar direct iets te drinken aangeboden. ‘Een vruchtensap, alsjeblieft,’ zei Cecilia en niet veel later kreeg ze het glas in haar handen gedrukt, terwijl ze een andere hotelgast naar de bar toe zag lopen. Ze glimlachte nog iets breder dan ze net al had gedaan. ‘Goedemorgen,’ groette ze.