Met licht trillende handen liep Precilla met een mand aan haar arm naar het centrum van de stad in District 3. Ze was onderweg naar de markt, maar had zich tijdens haar tocht bedacht dat vandaag ook iets anders op het programma stond; de start van de Spelen. Hoewel Precilla zelf tegen de Spelen was en zijn gruwelen niet kon aanschouwen (ze had niet zo'n sterke maag), wilde ze vandaag wel kijken. Er zat namelijk één iemand in de Spelen waarvan ze vond dat die het verdiende te sterven; Flaire. Ooit, in een ver, ver verleden, was het roodharige meisje haar zusje geweest. Nu stond het kind echter bekend als een verschrikking binnen het District en Pris wist wat en wie ze was; een moordenaar. Hoewel iedereen wist dat Flaire een pyromaan was en velen haar Lucifer noemden, was het meisje nog altijd niet terecht gesteld voor de moord op de ouders van Precilla en de tweeling. Het meisje fronste even toen ze aan haar twee broertjes dacht. Al vanaf het moment dat de jongens Flaire hadden ontmoet ging het bergafwaarts met hun gedrag en de laatste tijd leek het zelfs erger te worden. Ze maakte zich grote zorgen om Toby en Aron, want ze vreesde dat de twee dezelfde kant opgingen als Flaire. Ze wilde niet nog meer gekken in haar familie! Wat had ze gedaan om dat te verdienen? Ze was altijd braaf geweest, had altijd haar ouders en anderen geholpen en had nooit een stap verkeerd gezet. Waarom kreeg ze dan een vreemde familie? Even bleef het meisje staan toen ze daar over nadacht. Eigenlijk had ze nu een nieuwe familie, want ze was uit haar oude gezin gehaald en zat nu in een nieuwe. Wellicht was dat Gods manier om haar te redden en om te voorkomen dat zij ook gestoord werd? Ze knikte. Ja, dat was het vast. Ze was gered uit haar oude familie en gescheiden van haar broertjes en gestoorde zusje om te voorkomen dat zij net zo werd. Ze knikte, tevreden met haar theorie, en liep verder.

Het plein was al aardig volgestroomd met mensen en Precilla liep rustig naar voren zonderen anderen tot last te zijn of in de weg te lopen. Zodra ze een goed plekje had gevonden, richtte ze haar ogen op het grote scherm dat op het plein was opgesteld zodat iedereen de Spelen goed zou kunnen volgen. Ze sloeg haar armen om haar middel toen op het scherm het logo van Panem verscheen terwijl het volkslied werd gespeeld. Ze vond het toch wel een beetje spannend om naar de Spelen te gaan kijken, omdat ze zeker wist dat ze over zou geven als ze bloed zou zien, maar ze wilde weten hoe Flaire aan haar einde kwam, zodat ze het gerechtigheid kon noemen. De arena kwam in beeld, maar de deelnemers waren nog niet aanwezig. Precilla keek vol verwondering toe naar de arena die dit jaar was gemaakt. Hij was prachtig ontworpen, met veel bruggetjes en water, iets wat Flaire zeer zeker niet leuk zou vinden. Ze glimlachte. The odds were certainly not in Flaire's favour. Een stem begon af te tellen terwijl langzaam aan de tributen tevoorschijn kwamen. Ze herkende Flaire al snel aan haar vuurrode haren en zag dat zij en de andere deelnemers waren ingesloten door tralies. Blijkbaar wilden ze voorkomen dat er vroegtijdig tributen zouden ontsnappen. Het aftellen naderde steeds meer de nul en Pris voelde dat ze steeds meer begon te trillen. Ze moest sterk zijn, voor haar ouders. Ze kon dit! 3... 2... 1... 0...! Meteen kwamen alle deelnemers in beeld. Precilla zag mensen naar de spullen rennen, maar ook meteen naar de brug rennen om te vluchten. Haar ogen fixeerden zich op Flaire, welke naar voren rende naar de hoorn. Van onder zag ze een jongen aankomen die ongeveer dezelfde leeftijd had als Precilla. Ze kneep haar handen stevig dicht. Het zag ernaar uit dat de twee zouden botsen, maar toch gebeurde dit niet. Flaire en de jongen doken richting dezelfde plek, maar het meisje wist een zwaard dat daar lag weg te schoppen. De jongen wist het echter toch te pakken en kwam overeind, klaar om Flaire te onthoofden.

Precilla merkte dat ze haar adem inhield terwijl ze toekeek hoe de jongen dreigend op Flaire af kwam... en plotseling bleef staan. Er was iets tegen hem aan gevlogen en toen hij zich omdraaide, veranderde het beeld ook. Er kwam een grote, blonde jongen aanrennen en de jongen met het zwaard ging er vandoor. Precilla was even in de war toen de jongen zich over Flaire heen boog en langzaam duidelijk begon te worden dat de twee samen werkten. Precilla was met stomheid geslagen. Waarom zou deze jongen, die er overigens erg goed uit zag, samen werken met Flaire? De verbazing rees terwijl het tweetal fruit verzamelde en toen ongedeerd bij de hoorn vandaan leek te komen. Hoe kon het zijn dat Flaire, een super klein meisje, dit overleefde?

OOC: Ik moest nog een beetje inkomen met Pris, maar goed ^^

Ongeloof spoelde door Pris heen toen Flaire en de blonde jongen bij de hoorn vandaan gingen en vervolgens een klein meisje te lijf gingen. Dat arme kind, belaagd door twee mensen, waarvan één een monster was. Precilla vouwde haar handen samen, neeg haar hoofd en sloot haar ogen in een kort gebed. God, help alstublieft die arme ziel. Ze opende haar ogen en keek naar het scherm. Haar gebed leek verhoort te worden, want het meisje wist haar twee aanvallers te ontsnappen en niet één keer, maar meerdere.. Tot het moment dat ze in het water belandde. Precilla sloeg haar hand voor haar mond, vrezend voor het lot van het meisje, toen er plotseling iemand op haar schouder tikte. Verward en lichtelijk geschrokken keen ze opzij. Naast haar stond een bleek meisje met donker, krullend haar. Ze kende het meisje niet en Pris was dan ook verbaasd dat ze zomaar werd aangesproken. 'Uh, ja. Een beetje.' Ze glimlachte en keek toen weer snel naar het scherm. Ze haalde opgelucht adem en mompelde 'God zij dank,' toen ze zag dat Mako een opblaaskrokodil had gekregen en dus niet zou verdrinken. Daarbij zwom ze ook uit de buurt van Flaire en haar aanhangsel. Puh, net goed. Meteen daarop schoot het beeld naar een andere activiteit bij de hoorn, een aanzicht waar Precilla haar blik snel vanaf wendde, want een jongen werd door drie meisjes belaagd en er was meer bloed in beeld dan haar lief was. In plaats daarvan keek ze naar het meisje dat haar zojuist had aangesproken. Ze schatte het meisje van ongeveer haar eigen leeftijd, met een bleke huid en een tegenovergestelde haarkleur aan de hare. 'En jij?' vroeg ze met een glimlach. 'Volg jij de Spelen?' Ergens was haar vraag een beetje dom, aangezien het meisje haar had gevraagd of zij ook de Spelen volgde. Dat zou er dus op moeten wijzen dat zij inderdaad naar de Spelen keek. 'Heb je een favoriet? Of ben je gewoon voor ons District?' Ze gluurde weer even naar het scherm om te zien of er alweer minder bloed in beeld was, maar helaas ging het nog even door. Goed, dan maar weer kijken naar het meisje voor haar.

OOC: Ik hoop dat je er wat mee kunt ^^