Maximilian liet de tas eindelijk los. Nakoma zwaaide hem over haar schouder en de mengeling van opluchting en hoop schoot door haar heen als een harpoen toen ze het geluid van metaal tegen metaal hoorde. Dat kon wapens betekenen! Een deel van haar wilde de rugzak zo snel mogelijk openmaken. Als haar hoop gerechtvaardigd was, zou ze zich heel wat veiliger voelen als ze een mes of misschien wel een kleine bijl in haar hand had. Maar aan de andere kant wilde ze hier zo snel mogelijk weg zijn, en er waren ook voordelen te vinden in het verbergen van haar buit voor de andere tributen. Als ze inderdaad wapens had, zou het alleen maar in haar voordeel kunnen spelen als de anderen zich daar niet van bewust waren.

Nakoma stond recht, besloot het op een lopen te zetten. De uitgang naar het noordwesten was niet veraf, en zo zou ze ongetwijfeld een weg naar het bos vinden. Ze wierp nog een korte blik op de jongen die nog steeds op de grond lag, zijn handen bebloed terwijl hij lichtjes jankend zijn neus vasthield. Ze wist dat ze er eigenlijk een eind aan moest maken, dat dat de enige manier was om te verzekeren dat hij later geen wraak op haar zou nemen, maar tegen beter weten in negeerde ze dat goede advies van haar hersenen.

Op een licht drafje vertrok ze richting de noordelijke uitgang. Ze vroeg zich plots af waar George heen was. Zijn platform was niet zo ver van dezelfde uitgang geweest, en Nakoma had Flaire zelf nog ontweken toen die naar het zuiden rende, dus met een beetje geluk had hij het overleefd en was hij ook op weg naar het bos. Nakoma vond het niet leuk hoe beschermend ze zich nog steeds voelde tegenover de jongen.

Ze hoorde iemand naderen.

“Holy shit!” Ze draaide zich om en kon nog maar net op tijd uitwijken; de stalen buis schoot rakelings langs haar gezicht, en Nakoma moest een paar stappen achteruit zetten om haar evenwicht niet te verliezen. Waarom was ze ook zo dom om niet naar de inhoud van haar rugzak te kijken?! Zichzelf kunnen beschermen was bij nader inzien toch belangrijker dan haar buit geheim te houden.

“Eloise,” zei ze, niet zozeer als aanspreking, maar uit pure verbazing, toen ze haar aanvaller herkende. Ze stak haar handen uit, zowel om zichzelf eventueel te beschermen als om Eloise aan te manen om te stoppen. Het meisje zette een stap vooruit, hief de buis weer dreigend op. Nakoma deinsde verder achteruit. Als het tot een gevecht aankwam, zou Nakoma zich natuurlijk niet zomaar laten doen, maar ze wilde het liever niet zo ver laten komen. Ze begreep ook wel dat aan dezelfde tafel eten tijdens de trainingen en elkaar hier en daar helpen bij het onderdeel vallen leggen niet automatisch betekende dat Eloise haar niet zouden vermoorden als het erop aan kwam, maar Nakoma voelde zich desondanks toch een beetje gekrenkt. Ze had ergens gehoopt dat Eloise haar toch ten minste het voordeel van de twijfel zou geven en een partnerschap eerder zou overwegen dan een gevecht tot de dood. Blijkbaar had Nakoma haar toch een beetje onderschat. Maar dat betekende niet dat het te laat was.

“Eloise,” herhaalde Nakoma, “kunnen we niet meer voor elkaar betekenen dan dit?” Ze pauzeerde, niet wetend hoe ze verder moest gaan. Dit was niet haar specialiteit. “We weten allebei dat wij bij de sterksten horen,” zei ze uiteindelijk, “Maar dat betekent niet dat we dit alleen aankunnen.” Ondanks haar beste inspanningen was haar uitdrukking hoopvol.

Tijdens de trainingsdagen had een bondgenootschap haar vooral een theoretische mogelijkheid geleken, maar niet echt iets wat ze concreet overwoog. Maar nu het eenmaal zo ver was, nu ze elk moment vermoord kon worden, werd een partner met elke voorbij tikkende seconde een beter vooruitzicht. En waarom niet Eloise? Ze was sterk, dat was wel duidelijk, en Nakoma wist dat ze wat van planten en vallen kende. En blijkbaar had ze heel wat meer moed dan Nakoma als het erop aan kwam. Zij met haar score van tien, nog niet eens in staat om Maximilian gewoon uit zijn lijden te verlossen, terwijl Eloise er geen moment aan getwijfeld had om haar aan te vallen. Dat betekende natuurlijk ook dat Nakoma op haar hoede moest zijn, maar voorlopig zouden ze elkaar beter van dienst zijn als ze samenwerkten, daar was Nakoma volledig van overtuigd.

Eloise leek haar voorstel te overwegen. Ze bekeek Nakoma van kop tot teen, alsof ze haar waarde probeerde in te schatten. Na enkele seconden stilte gromde ze, en zette ze weer een stap vooruit. Nakoma nam meteen een verdedigingspositie aan, maar Eloise liep haar voorbij en Nakoma volgde haar met haar blik om Maximilian overeind te zien kruipen. Zijn neus bloedde nog steeds, maar hij was duidelijk niet van plan om hier gewoon te liggen creperen. Nakoma keek toe hoe Eloise de buis weer ophief, en zonder pardon in de richting van Maximilians gezicht sloeg.

Nakoma keek weg. Iemand moest hun omgeving in de gaten houden, toch? Zorgen dat ze niet aangevallen werden. Ja. Nakoma veegde het zweet van haar voorhoofd af. De zomers van district vier konden ook heel warm worden, en de dit soort temperaturen had haar thuisdistrict echt al wel benaderd, maar aan de zee, waar Nakoma het merendeel van haar dagen doorbracht, was er altijd wel genoeg wind om het ergste van de hitte op te vangen en de temperatuur draaglijk te maken. En anders was er altijd de verfrissende oceaan nog. Ze had nog nooit zo’n bedrukkende hitte meegemaakt. Het was haast alsof de warmte haar longen indrong telkens als ze inademde.

Nakoma hoorde de geluiden van een gevecht. Ze wist niet hoe eenzijdig het was en of Eloise misschien hulp nodig had – maar dan zou ze vast wel roepen ofzo, niet? – maar kon haar lichaam er niet toe dwingen zich om te draaien. Iemand moest hun omgeving in de gaten houden. Om ervoor te zorgen dat ze niet aangevallen werden. Nakoma had altijd geweten dat het hiertoe zou komen, dat ze dit zelf ook moest doen om levend terug te keren naar haar familie, maar het was pas nu ze hier stond en het met haar eigen oren hoorde, en ze niets deed, niets kon doen – niets wilde doen? – om Eloise tegen te houden, dat het plots allemaal echt werd.


TL;DR:
- Nakoma zwaait de tas over haar schouder en begint in de richting van de uitgang in het noordwesten te lopen, maar wordt aangevallen door Eloise. Ze weet de eerste slag te ontwijken en probeert met het meisje te onderhandelen, om haar te overtuigen een bondgenootschap aan te gaan.
- Eloise lijkt ermee akkoord te gaan, want ze loopt Nakoma voorbij en valt Maximilian, die net opgestaan was, met haar ijzeren buis aan.

Maximilian maakt geen schijn van kans tegen Eloise. Ze timmert hem zonder enige blijk van wroeging in elkaar met haar ijzeren buis - en stopt daar pas mee als ze zeker weet dat hij niet meer beweegt. R.I.P. Maximilian.

Michelle werd naar een aparte ruimte waar buis naar boven loopt in arena. Links van de kamer staat een douchen, rechts staat bank om te zitten en tegenover de bank staat een kast.  Ze ging zich aankleden om te strijden voor haar eer. Ze is super bang voor het komen.  Ze staat op haar platform om eraf te rennen, om E en I te pakken. Nu tellen ze af om te beginnen.
60
59
58
57
56
55
54
53
52
51
50
Ze dacht hoelang kan het duren de hongerspelen
49
48
47
46
45
44
43
42
41
40
Ze kijkt naar andere jongens en meiden die ook op platform staan
39
38
37
36
35
34
33
32
31
30
Hoe gaat met mijn ouders en zusjes?
29
28
27
26
25
24
23
22
21
20
19
18
17
16
15
14
13
12
11
10
Nu mag het beginnen
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Ze begon te rennen naar de spullen te pakken. Ze ging vechten met Lisbeth Allen

OCC:
- Michelle pakte haar spullen: touw (5m) en Een net (half in het water)
- Michelle val Lisbeth Allen aan
- Michelle bevind zich in J3

Het touw is al weg voordat Michelle daar aankomt. Het net kan ze wel meenemen. Doordat ze eerst spullen is gaan pakken, is Lisbeth Allen echter al veel te ver weggerend om nog aan te vallen.

Michelle, fijn dat je hebt gepost! Wil je proberen bij je volgende posts te omschrijven hoe je karakter iemand aanvalt? En probeer er goed op te letten wat anderen hebben gedaan, zodat je daarmee rekening kan houden in je post. Wel heel goed dat je duidelijk hebt aangegeven dat je in vak J3 bent!

Lincoln voelde zich klaar om de arena in te gaan. Hier had hij twee jaar lang naar toe gewerkt. Twee jaar lang dagelijks trainen en oefenen, tot dat heuglijke moment dat hij was uitgekozen om mee te doen aan de tweede Hongerspelen. Tijdens de trainingsdagen had hij zich van zijn beste kant laten zien en daarmee een goede score binnen gehaald. Tijdens zijn interview met Nike had hij de kans gegrepen om het publiek een beetje in te pakken en zo de kans op sponsoring wat te verhogen. Het enige wat hem niet was gelukt, waar hij behoorlijk van baalde, was het opzetten van een bondgenootschap. Hij had het geprobeerd met het meisje uit district 4, maar Nakoma had hem luid en duidelijk laten weten dat ze geen interesse had. In eerste instantie had hij dat vervelend gevonden, maar nu wist hij in ieder geval dat hij zich niet direct op de dame uit district vier hoefde te concentreren. Wellicht draaide ze later nog wel bij en anders was het zaak om zo snel mogelijk van de sterke tribuut af te komen.

De tijd tikte langzaam voort en uiteindelijk begon het aftellen. Lincoln nam geen moeite om een uitgebreide afscheidsscène te doen met zijn stylist. Die zou hij na de spelen wel weer terug zien. Zelfverzekerd stapte Lincoln de buis in die hem naar de arena zou vervoeren. De buis kwam langzaam in beweging en vervoerde hem naar zijn platform, waar hij even met zijn ogen knipperde tegen het felle licht. Toen zijn ogen voldoende gewend waren aan de hoeveelheid licht, keek hij om zich heen. Het eerste vielen natuurlijk de spijlen op die hem op zijn plaats hielden, gevolgd door de hitte die in de arena hing. Het liefst zou hij de jas die hij aan had meteen van zich af gooien, maar hij besefte dat het ding wellicht nog handig zou kunnen zijn als het weer omsloeg en dat het alleen maar moeilijk werd om te rennen als hij het ding om zijn middel knoopte. Naast de warmte, viel hem de grote hoeveelheid water op. Water, water, moeras en bos. Niet de meest ideale arena, zwemmen was niet zijn sterkste kant, wat het water dus een gevaarlijke vijand maakte. Vervolgens richtte de beroepstribuut zijn aandacht op zijn buren. Rechts van hem stond Leilah, het meisje uit elf en links het kansloze meisje uit vijf. Lincoln onderdrukte een schampere lach. Om zijn buren hoefde hij zich in ieder geval geen zorgen te maken, die twee zouden zichzelf binnen de kortste keren om het leven helpen.

Vijf. Vier. Drie. Twee. Een. Nul.
De spijlen verdwenen en Lincoln zette het blindelings op een rennen. Hij griste een van de tassen mee en maakte meteen rechtsomkeert, om zich te richten op de jo’s. Een van de drie was al verdwenen, wat betekende dat er meer tributen waren die wisten wat de wapens waard waren. Lincoln spurtte naar de overgebleven stokken toe en bukte zich om er een op te pakken. Hij twijfelde even of hij de tweede ook mee moest nemen, maar besloot het als onnodige ballast te beschouwen. Er viel ook wat te zeggen over vlot weg kunnen rennen.
Hij keek even om zich heen en zag niet veel verder Madelynn in gevecht met de jongen uit vijf. Madelynn was een van de tributen die hij op zijn lijstje met potentiële bondgenoten had geplaatst en dit was wellicht de uitgelezen kans om zijn waarde aan haar te bewijzen. Hij zette een sprint in en rende op het tweetal af. Eenmaal aangekomen haalde hij uit met zijn jo, in een poging Titus een flinke dreun voor zijn hoofd te verkopen.

TL;dr:
- Lincoln neemt de arena in zich op en beseft dat de waterarena niet zijn sterkste punt is
- Hij besluit zich geen zorgen te maken om Leilah en Susan
- Hij pakt de tas van D op en één van de Jo’s van I (Gezien de A’tjes dit al hadden genoemd en daar niemand op in is gegaan, ben ik er maar vanuit gegaan dat dat goed is :E)
- Lincoln rent naar Madelynn en Titus en probeert Titus voor zijn hoofd te slaan met de jo

Met een flinke dreun raakte Lincoln’s jo het hoofd van Titus die volledig door de aanval verrast leek te zijn. Dit in tegenstelling tot Madelynn, die hem aan had zien komen en naar achteren was bewogen. Madelynn kwam overeind, terwijl Titus zijn aandacht op Lincoln richtte. De jongen stond wankel op zijn benen en deed een poging om Lincoln aan te vallen. Voor hij goed en wel de kans kreeg om Lincoln ook daadwerkelijk te verwonden, ramde Madelynn op zijn hoofd met haar tonfa.  De klap zorgde ervoor dat Titus bloedend op de grond viel. De jongen leek nauwelijks nog te beseffen wat er aan de hand was. Lincoln keek even naar hem en maakte vervolgens oogcontact met Madelynn. ‘Geven we hem nog een laatste zetje?’. Madelynn knikte, waarop het  tweetal de jongen over de rand heen duwden. Toen Titus met een plons in het water terecht kwam, keek Lincoln rustig naar Madelynn. ‘Wij kunnen elkaar vast wel helpen. Zullen we samenwerken?’.

TL;DR (Al is dit niet lang, maar goed)
- Madelynn en Lincoln duwen Titus over de rand het water in (Met toestemming van Madelynn! :E)
- Lincoln vraagt of Madelynn met hem samen wil werken

Titus is niet meer genoeg bij bewustzijn om zelfs maar een poging te doen tot zwemmen. In een rap tempo worden de piranha's aangetrokken door de beweging in het water, maar bovenal door de geur van bloed die hen hongerig maakt. De restanten van Titus zullen worden opgehaald zodra Lincoln en Madelynn uit de buurt zijn.

“Bedankt voor je hulp”, zei Eloise sarcastisch toen ze weer naast Nakoma verscheen. De buis die ze vasthield was rood van het bloed, net als haar arm. Een blik op haar gezicht maakte duidelijk dat ze niet onder de indruk was van Nakoma. Ze kon het haar niet kwalijk nemen. Nakoma opende haar mond om een excuus te verzinnen, maar had geen zin om zowel haar tijd als die van Eloise daarmee te verspillen. Ze keek nogmaals naar het meisje van district 10. Eloise was duidelijk heel anders dan tijdens de trainingssessies, of toch anders dan het beeld dat Nakoma toen van haar gevormd had. Misschien was haar overlevingsinstinct gewoon naar boven gekomen nu het een kwestie van leven en dood was, want anders betekende het dat haar persoonlijkheid tijdens de trainingssessies gewoon een act geweest was, en die mogelijkheid overwoog Nakoma liever niet. Ze had Lincolns voorstel tijdens de eerste trainingsdag om een reden afgewezen.

Nakoma besloot het idee in haar achterhoofd te houden, maar wilde geen voorbarige conclusies trekken; ze zou het nog even afwachten en zien hoe de situatie verder ontwikkelde. Waarschijnlijk zou ze wel een duidelijker beeld van Eloise krijgen zodra deze hele waanzin bij de Hoorn afgelopen was.

Speaking of… Het viel haar nu pas op dat er bijna niemand meer in de buurt van de hoorn was. Nakoma kon Michelle er nog net met het net vandoor zien gaan, en verder waren het vooral silhouetten in de verte, op de verschillende paadjes die van en naar de hoorn gingen. Vooral naar het noorden, in de richting van het bos, zag Nakoma vrij veel beweging. Misschien moest ze dan toch maar een ander plan bedenken. Het doel van de hoorn ontvluchten was immers om meer verspreid te zijn, en hopelijk geen anderen tegen te komen.

Toen ze haar blik wat meer naar het zuiden richtte, zag ze twee tributen in gevecht met elkaar, aan de rand van het platform waar de hoorn op stond. Helemaal zeker was ze niet, maar een van de personen leek verdacht veel op Madelynn. De persoon met wie ze in gevecht was, kon Nakoma niet meteen herkennen. Ze tikte Eloise op haar bovenarm om woordeloos haar aandacht te trekken – ze kon het niet laten om op te merken dat die nog gespierder aanvoelde dan haar eigen armen – en wees naar de scène die zich voor hen afspeelde. “Wat denk je, zullen we een handje toesteken?” vroeg Nakoma.

“Waarom?” reageerde Eloise meteen. “Laat hen elkaar maar afmaken. Hebben wij toch niets mee te maken?”

Nakoma fronste. Ze voelde aan dat Eloise het niet echt zag zitten om nog een bondgenote te maken, maar iets in Nakoma zei haar dat Madelynn het waard was om aan haar kant te hebben. En ze had zojuist een idee gekregen.

“Kijk dan,” begon ze. “Er is bijna niemand meer hier.” Dit was helemaal niet hoe Nakoma verwacht had dat het zou uitvallen – het dichtstbijzijnde nuttige voorwerp grijpen en dan het hazenpad kiezen, dat had haar tot enkele seconden geleden de beste tactiek geleken – maar wonderbaarlijk genoeg lag de Hoorn nu voor het grijpen. “Madelynn is sterk,” ging ze verder, “met z’n drieën is dit platform van ons.” Ze kon natuurlijk niet met zekerheid zeggen of Madelynn hun aanbod zou aanvaarden, maar als ze haar hielpen met het verslaan van haar huidige vijand, zou dat toch alvast een duwtje in de goede richting zijn, niet? En Nakoma was er zeker van dat ze met Madelynn aan hun zijde nagenoeg onverslaanbaar zouden zijn. Ze waren alle drie sterk, elk met haar eigen specialiteiten en talenten, en als de andere bondgenootschappen net als vorig jaar weer vooral uit duo’s bestonden, kon een team van drie ook al een groot pluspunt zijn.

Eloise keek even rondom zich en was duidelijk de voor- en nadelen van dit plan aan het afwegen. Ze richtte zich weer tot Nakoma en knikte kort. Vervolgens liepen ze allebei zo snel en stil als mogelijk naar de zuidelijke uitgang van het platform, waar Madelynn zich bevond. Ze waren bijna halverwege toen Nakoma iets aan haar linkerkant zag – iemand, om precies te zijn. Lincoln, de jongen van district 1 die Nakoma het liefst zo snel mogelijk dood zag gaan, snelde dezelfde richting uit, en hij zou het vechtende tweetal veel eerder bereiken. Nakoma stak meteen haar linkerarm uit om Eloise tegen te houden, en ze kwamen allebei tot stilstand. Eloise leek te begrijpen waarom Nakoma haar had doen stoppen en knikte. Ze zouden eerst even toekijken hoe dit afliep, en dan konden ze daarna nog beslissen of ze zich aan hun oorspronkelijke plan zouden houden. Ondanks het wankele begin van hun samenwerking zat het op het vlak van communicatie dus wel goed. Misschien had Nakoma dan toch de juiste keuze gemaakt.

Ze keken vanop een veilige afstand toe hoe Lincoln Madelynn te hulp schoot terwijl Nakoma besliste om van dit moment gebruik te maken om de inhoud van haar tas eindelijk te bekijken. Ze sloeg hem van haar schouder af en hurkte neer. Met haar blik nog steeds op het gevecht gericht, opende ze de bovenste flap van de rugzak en maakte het koord los. Ze zag Lincoln Titus een harde klap met een houten stok geven, en bekeek de inhoud van de rugzak. Plots was het gevecht volledig oninteressant, want ze kon zich geen enkel moment in haar hele zeventienjarige leven herinneren waarop iets haar zo blij had gemaakt als nu.

“Wow,” hoorde ze Eloise zeggen, en ze keek omhoog om het andere meisje met open mond naar de twee wapens in Nakoma’s hand te zien staren. Nakoma kon ze enkel maar als mini-drietanden omschrijven. “Heb je toevallig nog zoiets?” vroeg Eloise, en Nakoma verplaatste de wapens naar haar linkerhand om de bodem van de rugzak te bekijken. Ze grijnsde naar haar partner. “Ben je hier iets mee?” vroeg ze, en haalde twee kleine wapens boven die haar nog het meest aan de zeis van vorig jaar deden denken, alleen dan veel compacter. Was dat misschien het thema van deze spelen, kleine wapens?

“De kansen zijn ineens heel wat meer in ons voordeel,” zei Eloise toen Nakoma haar de zeisjes overhandigde, haar jas in de rugzak propte en hem sloot. De oorspronkelijke tegenstander van Madelynn belandde in het water, en leek zijn lot vrij bewegingsloos te aanvaarden. Vervolgens richtten Lincoln en Madelynn zich tot elkaar, en, wacht, wat? Nakoma kon zweren dat Madelynn net recht naar haar gekeken had en met haar vingers over haar nek gegleden had – het teken dat ze iemand een kopje kleiner wilde maken. Vervolgens had ze een soort vage beweging richting Lincoln gemaakt, en Nakoma vroeg zich af dit betekende dat Madelynn hun hulp wilde om de jongen te vermoorden.

“Zag jij wat ik net zag?” vroeg ze fluisterend aan Eloise, zonder weg te kijken. “Wat dan?” was het antwoord. “Ik denk dat Madelynn zojuist een signaal heeft gegeven om Lincoln aan te vallen,” vervolgde Nakoma, nog steeds een beetje verbaasd door wat ze gezien had. “Je denkt het?” antwoordde Eloise, en de toon van haar stem was genoeg om aan te geven dat Eloise verre van overtuigd was. Nakoma zuchtte. Ze kon echt niet met enige vorm van zekerheid zeggen dat ze Madelynns gebaren juist geïnterpreteerd had, maar dit was misschien haar – hun – enige kans om Lincoln een kopje kleiner te maken, en Nakoma wist dat ze zich heel wat meer op haar gemak zou voelen zodra hij eraan was.

“Ik weet dat het een risico is, maar als dit lukt, is onze sterkste vijand uit het spel gezet, en dan kunnen we nog steeds de Hoorn opeisen,” zei ze daarom. “Ja, als dit lukt,” reageerde Eloise. “Kijk naar onze wapens,” zei Nakoma. “Lincoln heeft een stok. Nu kunnen we hem aan. Ga je liever op de vlucht, zodat hij ons kan aanvallen wanneer het hem uitkomt?” Eloises enige reactie was een geïrriteerde grom, en die maakte Nakoma duidelijk dat Eloise nog steeds geen zin had in dit plan, maar wel overtuigd was.

Nakoma zette het op een lopen in de richting van Lincoln en Madelynn, en probeerde zo weinig mogelijk snelheid op te offeren in ruil voor geruisloosheid. Eloise volgde haar nauw op de voet. Madelynn leek even gericht op het plekje waar ze de dode tribuut in het water geduwd hadden, maar toen Nakoma dacht dat ze weer even haar richting uit keek, drukte ze meteen haar wijsvinger tegen haar mond. Hopelijk zou dit genoeg zijn om aan te geven dat Nakoma haar signaal gezien had en dat Madelynn vooral niet tegen Lincoln moest zeggen dat hij zo meteen aangevallen zou worden. Als Madelynn hem gewoon nog even aan het lijntje kon houden, zouden Nakoma en Eloise hem in de rug kunnen aanvallen. Erg fair was dat niet, maar in deze omstandigheden kon Nakoma het wel over haar hart krijgen om de normale gevechtsetiquette achterwege te laten.

Plots zag ze iets uit de lucht naar beneden dwarrelen. Een sponsoring, besefte Nakoma. Ofwel voor Lincoln, ofwel voor Madelynn. De afleiding die deze wending hopelijk zou veroorzaken kon doorslaggevend zijn voor het succes van hun aanval, maar ze wilde liefst bij hen zijn voordat iemand de kans kreeg om erachter te komen wat er in het pakketje zat. Als het een wapen was, wilde Nakoma namelijk niet dat het tegen haar gebruikt kon worden.

Ze sprintte de laatste paar meters, en hief de mini-drietand in haar rechterhand op als een dolk. Nu was niet het moment om laf te zijn. Met een krop in haar keel stak ze de mini-drietand krachtig in de richting van Lincolns nek. Eloise was vlak achter haar, en haalde uit met een van de zeisjes.


TL;DR:
- Eloise is duidelijk niet onder de indruk dat Nakoma niet geholpen heeft bij het vermoorden van Maximilian, maar zet dat opzij wanneer Nakoma opmerkt dat de Hoorn voor het grijpen is, en dat, als ze Madelynn met haar gevecht helpen en haar in het bondgenootschap betrekken, ze een heel goede kans maken.
- Ze rennen naar Madelynn, maar Lincoln bereikt haar veel eerder dan zij, dus besluiten Nakoma en Eloise even af te wachten wat er gebeurt.
- Nakoma opent eindelijk haar rugzak. Ze haalt de sais eruit voor zichzelf, en geeft de kama’s aan Eloise.
- Nakoma denkt dat ze Madelynn haar een teken ziet geven om Lincoln aan te vallen, en besluit het tegen beter weten in op te volgen.
- terwijl Madelynn en Lincoln – en dan vooral Lincoln – hopelijk afgeleid zijn door de sponsoring, vallen Nakoma en Eloise Lincoln aan. Nakoma is er als eerste, en ze mikt met een van haar sais op Lincolns nek/hals (afhankelijk van of hij haar hoort aankomen en zich dus omdraait). Eloise haalt uit naar zijn torso.

Sorry, Fem… (En Tim.)

Hoewel de sai de belangrijkste slagaders mist, brengt het wapen een flinke wond toe. Ook Eloises wapens laten een paar venijnige wonden achter. De kansen zijn niet bepaald meer in Lincolns voordeel.

Nadat Lincoln had voorgesteld dat hij en Madelynn als bondgenootschap verder gingen, bleef het even stil. Het meisje keek om zich heen, veegde het zweet van zich af en leek zijn voorstel te overwegen. Lincoln wachtte geduldig af en lette eigenlijk nauwelijks op wat er om hem heen gebeurde. Hij liet zich afleiden door Madelynn, die haar aandacht richtte op het water, waar een aantal vissen zich tegoed deden aan wat er over was van Titus ‘Zo te zien wel’ antwoordde hij op haar vraag. ‘Weten we ook weer dat we niet moeten gaan zwemmen’. Hij kon zich er niet druk over maken, Titus was al zo goed als dood geweest voor hij in het water belandde en dit was alleen maar goed om te weten.

‘Een sponsoring!’. Lincoln volgde de blik van het meisje en zag de parachute aan komen. De sponsoring was voor haar bedoeld, dus kon Lincoln niets anders doen dan afwachten tot ze haar geschenk uit had gepakt. Madelynn haalde een kleine bijl tevoorschijn en liet die aan hem zien. ‘Kijk eens wat ik heb’ grijnsde ze. ‘Nice’ antwoordde Lincoln. ‘Dat betekent dat we een wap- AARGH’. Iets scherps baande zich een weg in zijn nek, gevolgd door enkele flinke klappen tegen zijn torso. Lincoln draaide zich met een ruk om en hief zijn jo op om zich te verdedigen. Gewond of niet, zo gemakkelijk kwamen ze niet van hem af.

Tijd om na te denken was er niet, laat staan om stil te staan bij de gevechtstechnieken die hij de afgelopen jaren had geleerd. Overleven, dat was het enige dat nog telde. Als een bezetene richtte hij op hoofden en nekken. Met zijn tas haalde hij uit naar achteren, om zich te verdedigen tegen de aanstormende Madelynn, die duidelijk had gekozen voor het team dat in de meerderheid was. Drie tegen één was het inmiddels en Lincoln had geen andere keuze dan door blijven slaan zolang hij dat vol hield. Het water was nu zijn belangrijkste wapen, als hij die meiden daarin kreeg, zouden de vissen de rest van het werk doen. Dat Nakoma waarschijnlijk goed kon zwemmen, drong niet eens tot hem door, hij was alleen maar gericht op het afweren van hun aanvallen.  Terwijl hij bleef slaan, deed hij pogingen de drie meiden in het water te drijven.

TL;Dr
- Lincoln wordt volledig verrast door de aanval van Eloise en Nakoma
- Hij verdedigt zich voornamelijk met zijn jo, hij slaat richting hun hoofd en nek, zonder enig belang te hechten aan technieken die hij heeft geleerd
- Hij haalt uit naar Madelynn met zijn tas (I hope to god something heavy is in that thing. What’s in it? xD)
- Hij probeert de meiden – waarbij hij zich voornamelijk richt op Nakoma en Eloise – in het water te krijgen in hoop dat de piranha’s het werk doen

Lincoln weet zowel Eloïse als Nakoma te verwonden met zijn slagen, maar het lukt hem niet ze in het water te krijgen.

Omdat hij vooral gefocust is op de twee meiden, lukt het hem niet om Madelynn te stoppen of verwonden met de tas.

Madelynn haalt uit en weet Lincolns hand te schampen en het hengels van de tas kapot te maken, waardoor de tas uit Lincolns handen vliegt. De tas komt op de loopbrug terecht en maakt een verdacht rinkelend geluid, als brekend glas.

Alles ging plots razendsnel. Niet alleen haar hartslag, haar inmiddels vermoeide ademhaling, en het zwaaien van haar arm, maar de tijd zelf leek te versnellen. En toch nam Nakoma’s brein de tijd om op te merken hoe gemakkelijk dit eigenlijk allemaal was. Of toch de technische kant ervan. Ze haalde uit naar Lincoln’s nek, en hij had pas door wat er aan de hand was toen ze een diepe snede had achtergelaten. Het was niet genoeg om hem in een keer te doden, en het bloed spoot er niet uit zoals ze dat bij die ene vrouw tijdens de opsta– nee. Stop.

Hij stond nog recht, en zelfs de verwondingen die Eloise veroorzaakte waren niet genoeg om hem weerloos te maken of tot zijn knieën te dwingen. Hij draaide zich om, haalde uit met de stok en Nakoma hoorde niet veel behalve een soort gefluit toen de stok haar over haar rechterwang en –oor raakte. De doffe dreun was genoeg om haar een fractie van een seconde uit het veld te slaan, maar gelukkig voor haar richtte hij zijn volgende slag op Eloise. Nakoma herstelde zich zo goed en zo kwaad als het ging en hief haar rechterdrietandje op om zijn volgende aanval af te weren.

Hij vocht niet zoals ze hem dat tijdens de trainingsdagen had zien doen, precies en gecalculeerd. Er was nu iets wild aan zijn bewegingen, iets wanhopigs. Hij ging waarschijnlijk enkel voort op pure adrenaline, op een laatste uitbarsting van onverdunde overlevingsdrang. Dat maakte hem echter niet minder gevaarlijk – integendeel – en Nakoma had moeite met het afweren van zijn vele, elkaar snel opvolgende aanvallen. Ze merkte niet eens dat Madelynn haar en Eloise intussen te hulp geschoten was, en had ook nauwelijks de tijd om zelf veel tegenaanvallen uit te voeren. De uithalen die haar lukten, waren meestal slecht gemikt en niet erg krachtig. Het lukte Lincoln om haar nogmaals tegen het hoofd te raken en Nakoma zag het duizelen. Ze knipperde snel om haar vijand weer in focus te brengen, maar dat bleek volledig nutteloos. Zijn volgende aanval kon ze met moeite afweren, en ze vervloekte de kwaliteit van het hout, want haar scherpe metalen wapens hadden zijn stok toch echt al vaak genoeg geraakt om die in twee te moeten breken.

Ze was zich er vaag van bewust dat hij haar en Eloise steeds dichter bij het water probeerde te drijven, maar kon weinig doen tegen zijn pogingen om haar steeds dichter bij de kant te brengen. Eloise bewoog met haar mee, en Nakoma had niet de tijd om te zien hoe zij eraan toe was. Het enige wat ze wist was dat ze nog rechtstond, en dat moest voorlopig maar genoeg zijn.

Lincoln haalde weer naar haar uit en ze was net te laat, waardoor hij haar bovenarm raakte en haar tegen Eloise deed opbotsen. De pijn gierde door haar hele arm, en ze wist nu al dat ze die blauwe plek nog lang zou zien, maar het was niets wat ze niet eerder meegemaakt had.

In een poging om zowel haar draaiende hoofd minder macht over haar te geven en Lincoln eindelijk te doen ophouden, bukte ze zich zodra ze weer een aanval had kunnen afweren, en probeerde ze beide mini-drietanden langs de binnenkant van zijn knieën te snijden. De beste Lincoln was een dode Lincoln, maar een Lincoln die niet meer op zijn benen kon staan, zou momenteel ook al goed genoeg zijn.


TL;DR:
- Nakoma weert Lincolns aanvallen zo goed mogelijk af, maar hij slaagt erin haar enkele keren hard te raken. Een slag tegen haar wang en oor zorgt ervoor dat haar gehoor aan die kant op z’n minst tijdelijk beschadigd is, en zal voor wat zwelling zorgen. Wanneer hij haar nogmaals tegen het hoofd weet te raken, is ze duizelig en gedesoriënteerd, en een harde slag tegen haar bovenarm levert haar een grote blauwe plek op.
- ze heeft weinig tijd om tegenaanvallen uit te voeren, en de aanvallen die haar lukken zullen – als ze überhaupt raken – niet veel schade veroorzaken.
- Uiteindelijk laat ze zich op een knie neervallen en probeert ze met beide sais in de binnenkant van zijn knieën te snijden, in de hoop dat hij daardoor niet meer overeind kan blijven en vervolgens gemakkelijk afgemaakt kan worden.

@A’tjes: Zijn deze verwondingen genoeg, of hoort het nog wat erger te zijn?

Nee hoor, is prima zo!

Lincoln bleef als een bezetene om zich heen slaan, vastbesloten de meiden zoveel mogelijk pijn te doen en hopelijk in het water te krijgen, maar de overmacht was simpelweg te groot. Drie tegen één was gewoon niet te doen, zeker niet met de wapens die de dames in hun bezit hadden. Hij deelde een rake klap uit richting het meisje van vier, die even gedesoriënteerd leek door het effect van de jo tegen haar hoofd. Het zou haar niet volledig uitschakelen, maar hopelijk lang genoeg zodat hij Eloïse en Madelynn ook op non-actief kon krijgen. Pas toen er vlijmscherpe wapens in zijn knieholtes drongen, had Lincoln door dat Nakoma’s val op haar knieën niet een effect van zijn aanval, maar een doelbewuste tegenaanval was geweest.

Vloekend en kermend van de pijn zakte Lincoln door zijn knieën, die door de diepe wonden niet meer in staat waren zijn gewicht te dragen. De jo viel uit zijn krachteloze handen en Lincoln dook ineen. Dit was niet hoe hij zijn tocht naar de arena had voorgesteld. Hij had al zijn zinnen gezet op een overwinning, niet op één van de eersten te zijn die dood vonden. Opnieuw boorde een wapen zich een weg in zijn lichaam, ditmaal zijn schouder. Hoewel Lincoln het zelf niet door had, was het ineenduiken zijn redding geweest. Madelynn had zijn nek gemakkelijk kunnen raken, als hij niet op het laatste moment in elkaar was gedoken. Hij had zijn leven, onbewust, nog even weten te verlengen.

Lincoln was natuurlijk geen arts, maar er was weinig medische kennis nodig om te beseffen dat hij dit gevecht alleen nog kon overleven als er een wonder gebeurde. Een regenbui die al zijn verwondingen in een klap genas en ervoor zorgde dat de meiden het bewustzijn verloren, bijvoorbeeld. Hij had weliswaar geen slagaderlijke bloedingen, maar wel flinke verwondingen waardoor zijn bloed op een rap tempo zijn lichaam verliet. Lincoln begon het effect ervan dan ook te merken, het werd steeds moeilijker om zijn aanvallers te onderscheiden – Soms leken het er zelfs vijf te zijn, in plaats van drie – laat staan om hen nog enigszins af te weren. Hij probeerde het wel door wat vage bewegingen in de richting van het drietal te maken, maar de pijn was simpelweg teveel om echt gecoördineerd te werk te gaan.
Dat wonder mocht nu wel zo’n beetje plaats vinden.

TL;dr:
- Lincoln zakt door zijn knieën na de aanval van Nakoma, laat daarbij de jo vallen en duikt ineen
- Door ineen te duiken komt de bijl van Madelynn niet in zijn nek, maar in zijn schouder terecht
- Lincoln begint de effecten van het hevige bloedverlies te merken – bewustzijnstoornissen (Hij ziet moeilijk/dubbel), hij heeft een klamme huid en een snelle zwakke pols (niet beschreven, maar hoort er wel bij :E)
- Hij probeert nog om zich heen te slaan, maar zal vanwege zijn gebrekkige gezichtsvermogen waarschijnlijk niet echt gericht aan kunnen vallen
- Hij hoopt op een wonderbaarlijke regenbui met Lincoln-genezende en meiden-verlammende powers.

OOC: Tiiiim, mocht je dit lezen, het is niet dat ik hem dood wilde, maar realistisch gezien kon hij niet lang meer door met al die wonden…Like, ik kon hem nu echt niet meer volop aan laten vallen enzo gezien hij met die eerdere wonden + deze zo langzamerhand in shock raakt en sorry.

Lincoln slaat wild om zich heen. Hij mist Nakoma, Eloïse weet hij nog een zachte klap te geven en met zijn laatste kracht weet hij Madelynn (meer bij geluk, dan dat het een gerichte actie is) zodanig te raken dat zij haar evenwicht verliest en het water in valt. De kans om daar tenminste nog een beetje voldoening uit te halen, heeft de jongen echter niet, want hij verliest zijn bewustzijn en zal waarschijnlijk nooit meer bijkomen.

Haar drietandjes sneden met gemak door het vlees, en Nakoma probeerde er niet aan te denken dat het harde element dat ze weerstand voelde bieden bot was. Ze had graag gewild dat het aanvoelde als het opensnijden van een vis, maar het was volledig onvergelijkbaar en ze kon haar hersenen er niet van overtuigen dat ze met een volledig onschuldige taak bezig was. Dit was geen dood dier, maar een levende man – een jongen. Lincoln.

Hij schreeuwde het uit terwijl hij door zijn knieën zakte, en Nakoma krabbelde zo snel mogelijk overeind en achteruit, voor het geval hij nog met de jo zou uithalen. Het was pas toen ze net buiten zijn bereik stond dat ze zag dat hij die had laten vallen. Haar ademhaling was zwaar en gejaagd. Dit was het moment. Hij was aan hun genade overgeleverd. En genade zouden ze hem niet tonen.

Nakoma had echter verkeerd gedacht, want volledig uitgeteld was hij blijkbaar nog niet. Met wat zijn laatste kracht en een goede dosis wanhoop leek te zijn, haalde Lincoln enkele keren schijnbaar willekeurig uit, en hoewel hij Nakoma miste, wist hij Madelynn net zo te raken dat ze het water in viel. Nakoma wilde haar te hulp snellen – ze wist immers niet of Madelynn wel kon zwemmen – maar Eloise was haar voor.

“I’ve got this,” riep ze, al onderweg naar de plek waar Madelynn gevallen was. “Maak jij één af!”

Nakoma knikte, ook al kon Eloise dat niet meer zien, en draaide zich weer naar Lincoln toen ze zich plots herinnerde dat de jongen die Madelynn eerder verslagen had door iets in het water opgegeten was. “Madelynn, probeer rustige bewegingen te maken,” riep ze daarom zo luid mogelijk naar het meisje, ook al wist ze niet of ze haar kon horen. Nakoma had niet gezien wat er precies in het water zat, maar als het niet door het Capitool gemaakt of gemuteerd was en dus gewoon een vleesetende vis was, zou het waarschijnlijk gewoon aangetrokken worden door bloed. In dat opzicht was Madelynn veilig, dacht Nakoma, maar aan de andere kant wist ze ook dat een haai die bloed geroken had veel gevaarlijker was, en bestond er dus de kans dat deze vis of vissen Madelynn zouden aanvallen als ze te veel spartelde.

Maar ze zou er maar in moeten vertrouwen dat Madelynn met de hulp van Eloise weer levend en wel uit het water kon komen, want Nakoma had haar eigen taak: Lincoln voor eens en voor altijd uitschakelen. Alleen… Hij lag er een beetje bewegingloos bij. Ze voelde zich opgelucht bij de gedachte dat hij misschien al dood was, en zij dus niet de laatste, fatale wonde moest aanbrengen. Maar toen zag ze zijn borstkas op en neer gaan. Lang zou hij het waarschijnlijk niet meer volhouden, maar er zat nog leven in zijn lichaam. Verdomme.

Ze kon hem hier laten liggen, hem aan zijn lot overlaten, wachten tot hij vanzelf zijn laatste adem uitblies. Nakoma overwoog die optie een fractie van een seconde voordat een diep gevoel van schaamte haar lichaam binnendrong en zich laag in haar onderbuik nestelde. Nee. Ze hadden dit zelf gekozen. Zij, Eloise, en Madelynn. Ze waren eraan begonnen, en ze zouden het ook afmaken. Nakoma had hem dan wel aangevallen met het doel hem van zijn leven te beroven, maar ze was niet zo wreed om hem hier langzaam, en, ondanks zijn staat van bewusteloosheid, misschien ook pijnlijk, te laten leegbloeden als ze het even goed snel ten einde konden brengen. Hij was dan wel een Capitoolaanhanger, maar die hoeveelheid respect verdiende hij nog wel. En Nakoma zou hier toch al mee moeten leren leven, ongeacht of zij nu degene was die de laatste slag toebracht. Het zou hoe dan ook toch haar schuld zijn dat hij dood ging.

Ze slikte. Ondanks de hitte en de inspanning van het gevecht had ze het plots koud. Haar instinct schreeuwde om weg te kijken, haar ogen dicht te knijpen, of misschien zelfs gewoon helemaal niets te doen, in de hoop dat Eloise of Madelynn dit probleem voor haar kon oplossen zodra die laatste weer op het droge stond. Maar voor zover ze wist waren zij nog met andere dingen bezig, en ergens voelde Nakoma zich hier sowieso verantwoordelijk voor. Zij was degene die Madelynns signaal als een vraag om hulp geïnterpreteerd had en het voorstel gedaan had om haar bij te staan. Zij was degene die als eerste aangevallen had en daarmee de eerste wonde had aangebracht. En Eloise had al eens het vuile werk voor haar opgeknapt. Dat kon Nakoma niet altijd van haar verlangen.

En dus dwong ze zichzelf om bij Lincoln neer te hurken, en haar blik niet af te wenden terwijl ze de minidrietand in haar rechterhand door zijn slaap stak. Ze wist niet meer wie het haar verteld had, maar ze had gehoord dat dat een zwakke plek in de schedel was. Blijkbaar had die persoon gelijk. Ze haalde haar drietandje weer uit Lincolns hoofd en slikte om het misselijke gevoel dat ze daarbij kreeg te onderdrukken. Ze kon alleen maar hopen dat ze zijn hersenen geraakt had en hij niet meer leefde terwijl ze hem een beetje verder sleepte en hem daar in het water duwde. Hopelijk waren zijn open wonden genoeg om het wezen in het water af te leiden.

Vervolgens richtte ze zich weer op de plaats waar Madelynn in het water gevallen was, klaar om daar te helpen indien dat nog nodig was. Ze hoopte er bijna op, zodat ze tenminste even iets te doen had om niet te hoeven denken aan wat ze net gedaan had.

TL;DR:
- Nakoma wil Madelynn helpen, maar Eloise is haar voor en zegt dat Nakoma Lincoln moet afmaken.
- Nakoma roept dat Madelynn rustige bewegingen moet maken, om wat er in het water zit (Nakoma weet nog niet dat het piranha’s zijn, maar heeft wel ervaring met andere vleesetende vissen) niet onnodig op te jagen en een aanval te riskeren.
- Ze richt zich op de bewusteloze Lincoln en steekt een sai door zijn hoofd om zijn dood niet langer uit te rekken. Vervolgens dumpt ze hem wat verder in het water, zodat de piranha’s hopelijk afgeleid zijn door de geur van zijn bloed en Madelynn met rust laten. (Ik ben ervan uit gegaan dat ik dit allemaal mocht zeggen omdat hij bewusteloos is, maar als dat niet zo is, pas ik het natuurlijk wel aan.)

En met het einde van Lincoln's leven was dan ook een einde gekomen aan de onrust bij de Hoorn.

Er hadden drie kanonschoten geklonken: één voor Maximilian Shaw uit District 2, één voor Titus Ragno uit District 5 en tenslotte één voor Lincoln Wells uit District 1.

Nu de rust was wedergekeerd, was het ook tijd voor de hovercrafts om (de restanten van) de lichamen op te halen.